Week 51, 15 t/m 21 december 2025.
OP STAP…..
De “achter ons liggende” weken plussen op, “de nog te gaan” richting 2026 tellen af. In feite een keuze tussen gaan of komen. In ieder geval is er beweging. Hetzij vooruit, hetzij achteruit. “De laatste” RTK-repetitie, met een kersttintje, in 2025. Een vervolgoverleg met “de gemeente” over “de eerste” stappen richting een mogelijk te realiseren Multi Functionele Ontmoetingsruimte binnen ons wooncomplex. Net geen volmondig nee, maar ook geen definitief ja. Maken een pas op de plaats. “We nemen het mee”. “Komen er met het nog nieuw te formuleren gemeentelijk beleid op terug”. Met geen spontane hoop en verwachtingen zijn we op weg richting het nieuwe jaar. Wij liften gewoon, zoals vele jaren voorheen, mee.
Nog eens gedoken in het trachten terug te vorderen van m.i. onterecht geïnde boekingskosten voor een niet genoten hotelverblijf bij Ibis Airport Amsterdam op Schiphol. Zij kennen een prachtig verdienmodel: “De annuleringskosten zijn gelijk aan de reeds voor no-show in rekening gebrachte kamerhuur”. Met droge ogen dit te durven beweren, riekt naar maffioso praktijken. Het maakt “vrede op aarde” wel een stuk moeilijker.
Ik zal dit jaar nog 59 – 1 = 58 pakjes moeten krijgen. Nederland is met een gemiddeld van negenvijftig ontvangende pakjes per inwoner de koploper in Europa. Ik stap dus vrolijk optimistisch positief gestemd het nieuwe jaar in. Want misschien dan niet dit jaar, maar dan toch zeker in 2026 mag ik heel veel pakjes verwachten. Wordt “de pakjes-verslaving” in 2026, in concurrentie met dementie, volksziekte nummer-1???
Woensdag op stap met de trein; een dagje Liège. Wederom onder de indruk van het geweldige station “Luik-Guillemins”. Santiago Calatrava heeft hier een prachtig object gecreëerd. We amuseren ons met een flinke wandeling, stappen door de stad en langs “La Meuse”, de kerstmarkt en enkele “heilige huisjes”, alwaar we kennismaken met La Chouffe en Tripick. De “overstaptijd” in Maastricht benutten we zinvol door een bezoek te brengen aan “Zondag”. Nee niet die dag, maar “gewoon het heilige huisje” in Wijck. Eenmaal thuis praten en genieten we nog enige tijd na. Donderdag “betalen we lichtelijk de rekening” voor de inspanningen van de dag ervoor.
Zaterdag is het tien jaar geleden dat P.’s moeder overleed. Met het plaatsen van een grafstuk herdenken we dit feit. ’s Avonds stappen in “De Maaspoort”, Venlo’s theater, en genieten onder andere van bariton en gastheer Sef Thissen tijdens Viva Classic Kerst. Onder de inspirerende leiding van dirigent Maurice Luttikhuis brengen The New Symphonics en het koor Coro Classico een hartverwarmend programma met klassieke kerstliederen en geestelijke favorieten, van Bach tot Bing Crosby. Zondag, “leg ik me nog even op een oor” als P. in alle vroegte in de Roerdomp haar borstcrawlcursusbaantjes gaat trekken. Ik stap uiteindelijk, voor mij vroeg, uit bed om in de rij te gaan staan voor kaartjes “Loup nao de Pómp 2026”, terwijl P. een bij-klets-herinneringen-ophaal-tocht met voormalige mede Andalusië-gangers wandelt. Ik maak onder een lekker zonnetje een rondje Roermond. Stap nogmaals de overvolle Winter-Fever-Arena binnen en neem het verstandige besluit braaf naar huis te gaan. Uiteindelijk “dirigeert” de “Maestro” ons richting “dromenland”.
Week 50, 08 t/m 14 december 2025.
Hiep, hiep, hoera, jarig. Je verjaardag vieren in de Winter Fever Arena, wie wil dat niet? Heel de familie van vijf tot met vijfenzeventig jaar op de rolschaats, baantjes trekken. Zo weet C. “Schwung” te creëren ter gelegenheid van het verwerven van haar memorabele “vierde kruisje”. Traktatie; wafel, appeltaart, een glaasje fris en warme chocomel met slagroom. En na nog een keer een harde landing, met de benen en rolschaats omhoog, op weg naar een alcoholvrij borrelplankje in de feestelijk versierde “thuishaven”. De repetitie met het RTK verloopt verder deze dag “op rolletjes”. Dit kunnen we echter niet zeggen over het functioneren van onze balkonkerstverlichting. Die is schijnbaar niet bestand tegen de aanhoudende regen. Na enig flikkeren gaat die als een “nachtkaars“ uit. Dus is er de komende dagen weer werk aan de winkel. De buitenkerstverlichting weer gefikst en de kerstboom binnen een favoriete plek gewezen. Een merkwaardig voorval daarbij is, dat P. bij het oprapen van enkele dennennaalden zich “vertild” en door haar rug gaat. Lampjes, balletjes, lichtjes, kaarsjes, batterijtjes, glaasjes, beeldjes, kandelaartjes, schaaltjes, hangertjes, potjes, onderzettertjes, kleedjes, etc. worden geordend, her-ordend, opgepakt, verplaatst, teruggeplaatst en weer neergezet. Kerst daagt, geholpen door een speurtocht “winkeltje-in-winkeltje-uit”, je creativiteit uit tot het uiterste.
De Staatsloterij is erin geslaagd ook ons aan de haak te slaan. Wij gaan op jacht naar de vette winst en dromen rustig verder over het sprookje van “minimaal inleggen en maximaal hoog binnen-harken”. Hoogstwaarschijnlijk zal ons verlies de winst van een aantal “goede doelen” zijn, waardoor zij weer de nodige euro’s kunnen laten rollen. Zij een tikje “rijker” en wij een illusie “armer”.
Vrijdagavond belanden we in de ECI. De film “Eleanor” boeit van begin tot einde. Door mij, kort door de bocht, samengevat, als: “Ik ben het andermans verhaal”. Een schoolvoorbeeld van het passeren van een “point of van no-return”. Waardoor er een basis gelegd wordt voor de voortdurende leugen en/of voortlevende onwaarheid. De nazit in het gezellige ECI Cultuurcafé krijgt min of meer het karakter van een déjà vu in relatie met het vroegere Jongerencentrum S’61. De nodige bekenden voorzien deze beleving nog van een “reünie-sausje”. Traditioneel bezoek aan de grens (synoniem voort bezoek aan vader P.) laat ons weer onomwonden de grenzen van realiteitszin zien. Ouder worden, alles nog zelf kunnen, niemand nodig hebben, “menen” dat alles je wordt afgepakt door de vijandig gezinde omgeving. Veel klagen, zielig zijn, maar oplossingen niet willen of kunnen zien. Als slachtoffer gevangen zitten in je door jezelf afgedwongen “vrijheid”. Het begrip “vrijheid” is ook het centrale thema bij de schrijfacties van Amnesty International in “de Weerstand”. In een mooie vredige ambiance brieven schrijven aan onderdrukkers en onderdrukten, in de hoop dat onderdrukkers onder druk tot vredelievende inzichten komen. Dat onderdrukten van hun druk worden verlost. Na ruim zestig jaar blijkt Amnesty International helaas nog immer “bestaansrecht te hebben”. Na een rondje Neerstraat, dé, voor even, Kerstfeestboulevard van Roermond City”, lopen we nog even bij de “Winter Fever Aren” binnen. Het “ons-gelegenheids-huiskamer-gevoel” geven we met een “Glühweintje” nog een extra dimensie. De muzikale “Trekzak” omlijsting zorgt voor de verhoging van de feestvreugde en het uitstellen van het moment van het naar huis willen/moeten.
Week 49, 01 t/m 07 december 2025.
NIPT…..
De naam Namibië valt in toenemende mate te horen en de activiteiten van N. aldaar komen regelmatig ter sprake. We concentreren ons nu ook al, ondanks dat de Sint overal opduikt en zich niet zomaar laat wegzetten, op het creëren van een pakkende kerstsfeer, zowel intra- als extramuraal. We “zingen de week in” en “de longen uit ons lijf”. Zeventien april 2026 moeten we weer in volle glorie en goed gestemd binnen de ECI op de planken staan. “Zeg het voort” en help ons snel van onze kaartjes af. Onze nieuwe status van (nipt) “vrijwilliger MFC ’t Paradies” oftewel “Parardiesvogel” legt ons geen windeieren. We zijn nadrukkelijk genodigd “acte de presence” te geven op het door de gemeente aangeboden: “wij-danken-alle-vrijwilligers-van-de-gemeente-Roermond-voor-hun-inzet-voor-goede-doelen-middag-event”. Een feestelijk gebeuren in de Winter-Fever-Arena. Gezellig druk met een hapje en drankje(s). Ondanks de goede bedoelingen toch een kritische noot. Naast de hapjes tekende de blijk van waardering door middel van één gratis consumptie zich wel erg mager af in vergelijking met de door vele ruimhartig geleverde inspanningen. Wij, de recent tot Paradiesvogel gekroonde RTK-leden achten het wel in overeenstemming met onze, sedert een maand, geleverde prestaties. Wij tasten gewoon in eigen buidel, zowel op “Het Munsterplein in de Winter Fever Arena” als bij de nazit bij “Dupont”.
Het resultaat van het bezoek aan “mijn kapper” blijft niet onopgemerkt. Je ziet menigeen zich afvragen: “Is de Sint al terug naar Spanje”? “Heeft de Kerstman de slee gemist?” Of: “Heeft Kapitein Iglo schipbreukgeleden?” Niets van dit alles, ik ga slechts (voor even) geciviliseerd door het leven. Meters kerstverlichting, rollen verlengkabels, tig tijdschakelaars, één ster, menig zakje tie-wraps en een kleine twee dagen van noeste arbeid komen er aan te pas om onze galerij in “verlichte” kerstsferen te brengen. Vijf december staat onder andere ook symbool voor: “Vol verwachting klopt ons hart”. En hoe bijzonder is het dan door de pseudo Sint verrast te worden met literatuur. “Wachten, een levenshouding” van Dirk De Wachter” geeft in ieder geval voldoende stof tot nadenken en bespreken voor of onder de gescoorde kerstboom. Zondag zijn we, in goed gezelschap van o.a. I., weer te vinden in de Winter Fever Arena. Nu lokt Max, het F1-fenomeen, ons daar naar het scherm. Hij grijpt net naast het wereldkampioenschap, maar toont koninklijk zijn klasse in de inhaalrace naar de absolute top. Soms is “nipt niet winnen” een meer grandioze prestatie dan “winnen”. Dit zeker voor fans en chauvinisten, die er wederom een goede reden inzien om weer eens royaal te toasten. En wij willen natuurlijk niet achter blijven. Wij zijn nipt gemeend solidair.
Week 48, 24 t/m 30 november 2025.
CRAZY…..?
Wortelstamp is weer terug op de menulijst van de kids. En de geur in de keuken van oma-n-opa. Een bijna traditionele maandag die we weer afsluiten met RTK-repetitie. Worden we hierdoor niet een beetje “gewoontjes”?? Dinsdag brengen J.&G. een “tegenbezoek”, wat wij omlijsten met een happy hour, inclusief een plankje, een drankje en een extra glaasje Pinot Grigio. Gezellig babbelen tot ver na het vallen van de avond. Woensdag treinen we richting Nijmegen en bezoeken mijn aimabele nicht N.. Wisselen weer vele herinneringen uit en laten ons informeren over een bijzonder hulpverleningsproject dat haar kleinkind N. in Namibië vormgeeft. Een knappe prestatie door een gedreven kordate persoonlijkheid. Op weg naar huis doen we nog even “Café De Plak” aan voor een hapje. Daarna belanden we in een uitbundig opgetogen basisschoolleerlingengroep, ons reisgezelschap van Nijmegen tot Cuijk. Zij hebben de tweede prijs van de 240 deelnemende scholen binnengehaald tijdens “De Nexcube Scholen Competitie” in Amsterdam en dat mag iedereen weten. Chapeau!!!!
Wij landen weer om 21.00 uur op ons rustig stekje aan de oevers van Maas en Roer. Donderdag een pas op de plaats, om vervolgens vrijdag in de voorbereidende kerstaankleding rondom onze binnenplaats te kunnen knallen. Zes verlichte mammoet-kerstbomen brengen nu een zeer “rijke sfeer” op ons binnenplein. Een echt feestje vieren we ’s avonds tijdens de grote opening van “Winter Fever Arena 2025” op het mooiste plein van Europa; “Ons Munsterplein”. “The Crazy Pianos” zijn de geweldige gangmakers bij deze uitbundige happening. Een imposante première, als opmaat met hoge verwachtingen van dit tot vijf januari durende evenement. Het is beslist niet uitgesloten, dat we ons nadrukkelijk geroepen voelen om vaker “de tent mee op stelten te zetten”. Niet alleen “de pulletjes Brands” smaken zo naar meer. “Black Friday” gaat bij mij getemporiseerd over in een “black-out-saturday-light”. Na het wekelijkse bezoek bij P.’s vader storten we ons op “de Kerst-Instuif” van ons appartementencomplex. Een jaarlijkse viering ter gelegenheid van het ontsteken van de kerstverlichting in en rondom de aangebrachte kerstbomen. Snert, kerstbrood, kerstkransjes en rijkelijk vloeiende “Glühwein” zorgen voor “verbinding” en “de lieve vrede” binnen de woongemeenschap. De Sint, die nog niet jarig is, kan van de al voet op aarde zettende Kerstman, nog veel leren. Want over Santa Clauss’ personeelsbeleid valt, in tegenstelling tot Sints-Pieten-discussie, nooit een onvertogen woord. Met “The Tribute: Battle of Bands” op het scherm en de voeten op de bank reguleren we onze “Saturday-night-fever”. In plaats van de zondagse Hoogmis bezoeken we “Sluis Roermond on construction”. Even “controleren” hoe de werkzaamheden vorderen en/of “onze belastinggelden” verantwoord worden besteed. De tevredenheid is aanleiding voor een bezoek aan de “Thuishaven”, clublokaal van Maas & Roer, om aldaar door middel van een drankje en een hapje weer “op temperatuur” te komen. Daarna genieten van “Max houdt het spannend”, dat mij “kluistert aan de buis”.
Net voor het in bed willen stappen, flitst bij het sluiten van mijn tablet een “commercial” van bol.com voorbij. In een spetterende advertentie wordt opwindend kinderspeelgoed aangeprezen. Superrealistisch aandoend met afstandsbediening voorziene tanks in allerlei varianten. Ik ga een onrustige nacht in. Er rollen vele superlatieven van “compleet gestoord” over mijn netvlies achter de gesloten oogleden. Krankjorum, getikt, misdadig, crimineel, van de ratten besnuffeld, krankzinnig, ziekelijk, dwaas, te zot voor woorden, gewetenloos, maar bovenal CRAZY… CRAZY en nogmaals CRAZY!!!!!!! De, op winstbejag uit zijnde, bedenkers maken zich medeschuldig aan het oorlogsrijp maken van kindergeesten. Mijn inziens, een misdaad, dat een halt toegeroepen moet worden.
Week 47, 17 t/m 23 november 2025.
UPS EN DOWNS….
We genieten nog na van het fantastische concert van Ton Custers, waarbij hij met nummers van Boudewijn de Groot en Robert Long hun naar de kroon stijgt. De hierbij door ons genuttigde versnaperingen, hebben nog een “aangrijpende uitwerking” in de aanloop van deze nieuwe week. Desondanks verloopt RTK-repetitie redelijk. Dinsdag volg ik via “het scherm” de verkiezing van de voorzitter van de Tweede Kamer. Mijns inzien ben ik getuige geweest van een verziekt politiekspel. Ongeacht, wat ik vind van M.B.’s opvattingen, heeft hij als voorzitter in het verleden niet onverdienstelijk geopereerd. “Mijn bloedgroep” heeft hier m.i. absoluut de plank mis geslagen en daarmee de geloofwaardigheid van de politiek nog meer naar een dieptepunt gedreven. “De schreeuwers” is nog meer “munitie” in de schoot geworpen. De getoonde slappe houding zal links nog verder doen slinken. De “blonde god” kraait met zijn vicevoorzitterschap uiteindelijk een dubbele victorie.
Woensdag kent winterse trekjes en Swiss Sense is goed in wegwuiven van verantwoordelijkheid. Ze laten ons zitten met de miskoop van de eeuw. “Hun troep” is nu onze zorg. Hun “Black Friday in optima forma” zullen we maar zeggen. Afreageren van deze ellende lukt me via een flinke schrobbeurt op de groen uitgeslagen galerij. P. en ik buigen ons over onze vakantie c.q. vrijetijdbestedingsverwachtingen en mogelijkheden in 2026. Wensen en beschikbare middelen zetten we naast elkaar. En….?? En natuurlijk overtreffen de wensen in ruime mate de middelen. Dus, dat wordt keuzes maken, zoals zo vaak in het leven. Er hangt van alles nog “in de lucht” wat nog kan landen.
Donderdag zetten we weer stappen in de richting van een mogelijke realisering van een Multi-Functionele-Ontmoetingsruimte binnen ons wooncomplex, door in overleg te gaan met de gemeente Roermond. Na een toelichting op onze plannen gaan ze intern het een en het ander bezien en komen daarop bij ons terug. Stapje voor stapje zijn we op weg naar een definitief “wel-niet-moment”. “Roermond vol licht”, onze plaatselijke versie van “Glow……”, moeten we helaas laten schieten voor een vrijdagse verplichte “acte de présence” tijdens de Algemene Leden Vergadering van de Roermondse Roei- en Zeilvereniging “Maas en Roer. Tijdens deze bijeenkomst wordt met applaus P.’s status van aspirant naar stemgerechtigd lid geformaliseerd. En nu nog een passend recreatievaartuig, “ter bevordering van de watersport in het algemeen en zeilen in het bijzonder”? Want uiteindelijk is varen c.q. zeilen toch meer enerverend dan het statutair bepaald verplichte aanwezigheidsprincipe bij de ALV.
Het, zoals gebruikelijk, wekelijks bezoek aan P.’s vader, shoppen bij dé regionale Florale Vormgever; Meester Bloemsierkunstenaar en rondsnuffelen bij “Linssen Yachts Boat Show”, geven de zaterdag een bijzonder cachet. Voor het hier “gepromote varen” moet je diep in de, ons ontbrekende, buidel tasten. Voor “florale” uitgaven” is slechts periodiek budget beschikbaar. En het wekelijks bezoek biedt vaak een niet vrolijk makende blik op mogelijk je eigen voorland. Uiteindelijk mijmeren we weg, voor het scherm, in een ontspannen sfeer kijkend naar weer “The Tribute: Battle of the Bands”, weliswaar overdadig ingepakt in commercials, maar wél betaalbaar. Max haalt me vroeg uit mijn slaap. Maar beloont dat vorstelijk met een maximale topprestatie in Las Vegas. Zijn directe concurrenten hebben teveel hun (bodem)plaat “gepoetst”, zijn daarmee onder de voorgeschreven dikte gekomen en dus gediskwalificeerd. Soms zit het mee en soms zwaar tegen.
Week 46, 10 t/m 16 november 2025.
“Mijn” maandag wordt voor een groot gedeelte in beslag genomen door het verwijderen van ongevraagde troep op mijn emailaccounts. Veel “dreigementen” zitten verscholen in zogenaamde Ziggo-e-mails. Hierover al eens bij de Ziggoshop geklaagd, maar aldaar met het bekende kluitje (“helaas kunnen we hieraan niets doen”) in het riet gestuurd. Tevreden over Ziggo? Nee dus!!!!!
P. heeft, in de veronderstelling van een pakje, met nadruk op –je, vogelzaad besteld te hebben, vijf kilo mogen ontvangen. In het kader van een leuke housewarming act, onder het motto: “wie zaait zal oogsten”, bij oud-galerij-buurvrouw M., herverdelen we het geheel in kleine zakjes, die we uit gaan reiken aan de andere aanwezigen. Trump-sticks vormen weer “de kroon” op het “oma-n-opa-oppas-moment” van deze dag. Naast het repeteren met RTK, wordt ik ook ingewerkt als bar-vrijwilliger van ’T Paradies. In de volksmond nu al genaamd de “Paradiesvogel”. Daarnaast verdoe ik veel vrije tijd aan “leerzame momenten” met betrekking tot het terughalen van een onterecht afgeboekte post op mijn creditcard. Innen blijkt altijd een fluitje van een cent te zijn. Terugboeken een complex proces.
Dinsdag….!! DE11DEVANDE11DE…!! 13.11 uur: Vertrek vanuit thuis. 13.22 uur: Aankomst Stationsplein. 13.33 uur: Binnen op terrein en start worsteling richting bühne. 13.44 uur: Halverwege op weg naar podium. 13.55 uur: Bij podium aangekomen en start optreden van ”Geweun Edwin en Ingrid” met de winnende Roermondse schlager “’t Verbóndj van leuke luuj”. Het Stationsplein is afgeladen vol en er is een vorm van onrust. Het gros van de bezoekers gedragen zich als “nomaden”. In groepsverband trekt men telkens rond van de ene naar de andere kant van het terrein. Wij hebben het gevoel constant anderen in de weg te staan. Vele artiesten gaan aan de aandacht van de bezoekers voorbij. Na 11 pilsjes, een dure (€ 3,00) toiletgang en vluchtige ontmoetingen met enkele bekenden “dweijele” we richting “Dupont”. Die sluit om 17.55 uur. Wij verkassen richting “Braam”. 18.22 uur: Ons eerste pilsje aldaar. 18.44 uur: Verstandig besluit om huiswaarts te gaan. 18.55 uur: Sleutel in voordeurslot. 19.11 uur: Aan een hapje in de pyjama. 19.33 uur: Oogjes dicht, snaveltje toe.
F. brengt ons woensdag op tijd, uit bed en op de been. Zij acteert in haar basisschoolevenement “Breek de week” en daar willen oma-n-opa graag getuige van zijn. En passant duiken we ’s avonds nog even in de najaarsvergadering van “RWV Nautilus”. In de toekomst staat er het nodige te gebeuren. De verenging gaat zijn zelfstandigheidsbestaansrecht inleveren, door nu verder te gaan als huurder van de door gemeente in eigendom verworven en ontwikkelde vijfsterren jachthaven. De financiële reserves van de vereniging zullen hierdoor in de toekomst in de vorm van huurafdracht wegkwijnen. En de weg vrijmaken voor andere partijen binnen de waterrecreatiemarkt. Inspraak die deze ontwikkelingen versterken worden “meegenomen”. Onwelkome opmerkingen worden weerlegd met: “De gemeenteraad heeft democratisch en unaniem de kaders vastgesteld, dus kunnen niet meer aan verandering onderhevig zijn”.
De conclusie is getrokken, het besluit genomen. Wij willen af van de boxspring. Nadere bestudering geeft aan, dat boxsprings meer warmte vasthouden dan lattenbodems en matrassen. We hebben ons in feite laten verleiden tot het aanschaffen van een voor ons ongeschikt product. Nu nog trachten Swiss Sense van ons gelijk te overtuigen.
Ondanks, dat boeken lezen niet een van mijn grootste activiteiten is, ben ik gaan zitten voor “Beladen Huis” van Christien Brinkgreve. En wat denk ik? “Er zijn nog veel meer mensen, die net mensen zijn”.
De housewarming vindt plaats met zo’n kleine elf plus vier personen. De nieuwe bewoonster toont haar blijdschap, over de hulp bij de geslaagde verhuizing, met de nodige drankjes en hapjes. Tot in de late uurtjes blijft het licht bij haar branden. Het hoogtepunt van onze zaterdag is: “Tribute – Battle of the Bands”. Dus: lekker hangen voor de tv. De Sint heeft ter nauwer nood, m.b.v. een zeehond, Texel bereikt en is op weggegaan richting Roermond. Waar hij zondag het enthousiaste publiek op de overvolle Roerkade in extase brengt. Wij zakken tegen de avond af richting “Resistent”, om te genieten van een fantastisch concert van Ton Custers: onze ”local music hero”. Wij schuiven zo van de late zondag…. richting de vroege maandag uurtjes.
Week 45, 03 t/m 09 november 2025.
“Wandern ist das Lebenslust”, mijn eerste Duits in liedvorm op basisschoolniveau, waarmee mijn moeizame “sprechen sie Deutsch” carrière van start gaat. Een herinnering, die in de omgeving van Sittard, in de buurt van het smalste stukje Nederland in Limburg boven komt. En dit tijdens wandelen met oude oud-buren. Links België, rechts Duitsland, die gezamenlijk Nederland in het midden laten. Voor ons een ontdekkingstocht in de geboortestreek van J.. Waarin kerk, klooster, natuur en natuurlijk horeca oververtegenwoordigd zijn. De “zang-emotie” van de ochtend nemen we mee naar de avondrepetitie van het RTK. Hoe mooi kan een dagsluiting aansluiten op een avondbeleving. Voor een “mooie harmonie” is soms niet veel nodig. Alleen een beetje geluk.
Over geluk gesproken, dat gaat in zijn geheel verloren met betrekking tot onze aanschaf van de zogenaamde geweldige luxe fantastische boxspring van Swiss Sense. Al bijna een jaar slapen we knudde. Langzamerhand wordt het duidelijk, dat hun advies niet deugd. Er is onvoldoende rekening gehouden met onze “lichaamstemperatuurregulering”, met als gevolg dat een boxpring niet het geëigende “slaapinstrument” blijkt te zijn. We zetten dan ook noodgedwongen “de kruisweg”, naar lekker slapen en gezond weer op, voorlopig voort. Woensdag laten we ons in de ECI uitvoerig informeren over “Roerdelta”. Een omvangrijk nieuwbouwproject in en grenzend aan onze woonomgeving. Wonen, parkeren, waterrecreatie en hoogwaterbeheersing zijn de belangrijke elementen. De inspraak gaat gepaard met: “Dat nemen we mee”, “dat zoeken we verder uit” en “de kaders zijn vastgesteld”. Wij trekken ons voorlopig terug in onze eigen woonruimte, brengen onze buitenruimte in de “winterstand” en zorgen zo voor “bijna overvolle” bergingen. Want wie wat bewaart heeft “teveel wat”.
Vrijdag, een fantastisch fraaie zonnige dag, zet ons aan het fietsen. Een tochtje langs “Land van Baexen”, een coöperatieve boerderij, in Swalmen. De dagsluiting, inclusief evaluatie, op het terras bij “Dupont”. Zaterdag, de herdenkingsbijeenkomst voor P’s. tante T. in Eijsden. Stijlvol en inspirerend. Een familie bijeenkomst op een andere dag dan de crematie, in zeer kleine kring, brengt ons ook op de gedachte van een goed alternatief. Een wandeling langs het DE11DEVANDE11DE-in-wording-evenementen-terrein op het Sjtasieplein, doet ons besluiten alsnog “uitverkochte” kaartjes te scoren voor deze happening. Wederom vieren we dit succes met een afzakkertje op….. het zonnige terras bij Dupont.
Week 44, 27 oktober t/m 02 november 2025.
Regen, regen….. en regen. Wind, wind….. en wind. Zullen we het eens over het ‘geweldige” weer hebben.. Nee, dus. Verkiezingsgeweld dan….? Ook niet. Is al meer dan genoeg over gezegd. Laat iedereen maar een verstandige stem uitbrengen. Woensdag zit ik ervoor klaar op het stembureau. Eerst nog een oma-n-opa-oppas-moment, inclusief een schotel met kip, volgens de kids, “Trump-sticks” en broccoli. Zingen naar hartenlust in het “Paradies”. Richtlijnen, instructies, protocollen, inclusief regelgeving, bestuderen. En apps installeren/ controleren zijn op dinsdag mijn dagbesteding, als tijdelijk parttime medewerker stembureau nr. 9. Alle wekkers “op aan” gaan woensdagochtend om 5.30 uur af. De start van de verkiezingsdag verloopt stipt zoals dat hoort. Om 7.30 uur gaat de deur van het, conform de richtlijnen ingerichte, stembureau open. Vol goede moed gaat het eerste “drietal” aan de bak. De hele dag lopen de kiesgerechtigden aan en af. Er hangt een gemoedelijk sfeer, enigszins in contrast met de via mediageweld naar ons uitgestraalde voorafgaande soms vurig oplopende verhitte debatten. Voortvarend tellen we na het sluiten van de stembussen, in werkelijkheid kliko’s met een oneerbiedige uitstraling, de uitgebrachte stemmen. Om 23.00 uur kan uiteindelijk het licht uitgeschakeld worden en is eenieder huiswaarts gekeerd. Eenmaal thuis wisselen P. en ik, onder het genot van een drankje, onze ervaringen uit over ons tijdelijk parttime arbeidzaam-bestaan als voorzitter van een stembureau. Tevreden leg ik mijn moede hoofd te ruste, om vervolgens weer als “PZZ’er” verder door het leven te gaan. De donderdag heeft al “veel meters gemaakt”, als wij de draad van het dagelijks leven weer oppakken en met een schuin oog de uitslagen in de gaten houden. Het kan, politiek gezien, nog vriezen of dooien. Ik hoop echter, dat mijn bloedgroep eindelijk gaat snappen wat hun te doen staat. Eindelijk weer ziet wie hun achterban is, zou moeten zijn. In ieder geval is er nu wel al ruimte gemaakt voor diegene die “de baas” wil/kan spelen. Een goed mens zijn, wil nog niet zeggen, ook een goede kartrekker te zijn. De uiteindelijke uitslag van wat Nederland stemt laat nog even op zich wachten. Het in twijfel trekken van mijn integriteit, als stembureauvoorzitter, door een geblondeerde a-democraat uit “ut stedje van lol en plezeer” doet mijn bloeddruk, bijna “gewelddadig” opstuwen tot ongekende hoogten. Om ieders welzijn in mijn omgeving te garanderen zet ik mijn “mensbeeld over hem” voorlopig maar voor even op “zwart”. Doen alsof hij “lucht is” brengt de meeste rust. Patiënten moet je niet kwalijk nemen dat ze ernstig ziek zijn. “Welles-nietes de grootste. Nietes-welles eerlijk. Wel of niet de overwinning claimen. Niet of wel meedoen”. Zijn afwegingen die in de media veel aandacht krijgen. Wij laten het voorlopig allemaal rustig over ons heenkomen. Geven “Gods water” de kans over “Gods akker” te lopen.
Al shoppend een wandelingetje door de stad en een bezoekje aan een terras symboliseren onze “geweldloze” gemoedsrust. De zondagmiddag brengt ons in het MECC. “Carmina Burana”, een meesterwerk van Carl Orff, komt tot leven in een unieke setting, waarin pianoduo Lucas en Arthur Jussen de hoofdrol spelen. Het publiek wordt ondergedompeld in een betoverende ervaring met groot koor, 6 slagwerkers, een keur aan internationale topsolisten en een bijzonder kinderkoor bestaande uit Maastrichtse jeugd uit alle wijken. Een waarlijk spektakel, waarin de gebroeders Jussen soms worden overspoeld door “artistiek creatief entourage-geweld”.
Week 43, 20 t/m 26 oktober 2025.
“De nachtegalen” nestelen zich weer in “ ’t Paradies” en zijn daarmee terug op het oorspronkelijke nest. Een warme ontvangst door de andere “Paradiesvogels” valt ons te beurt. Zingen uit volle borst is opnieuw het parool. De periodieke alleenstaande status nadert zijn einde. Nog een nachtje slapen en dan verenigen we ons op Airport Amsterdam. Dinsdag trein ik op tijd, als “backpacker”. In alle rust snuffel ik op Schiphol rond. De overweldigende hectiek en dynamiek maken een enorme indruk op mij. Hoe je het ook wendt of keert, ogenschijnlijk functioneert het geheel goed. Een aanhoudende stroom mensen komt en gaat, stijgt en daalt, eet en drinkt, stapt in en uit. Taxi’s, bussen, shuttles, treinen en elektro karren rijden af en aan. Na een half dagje Schiphol vraag ik me serieus af: “Is deze luxe op lange termijn vol te houden?” Na het inchecken bij IBIS Budget Airport Amsterdam zoek ik mijn weg richting “Le Pub” op het Leidseplein. Een pilsje en zes “kostbare” vegetarische bitterballen brengen de rust terug. Om middernacht landt HV6118. We sluiten elkaar weer in de armen en koersen richting “Grand Café Heineken”. De “Paulientjes” smeren de kelen tijdens het bijpraten. De nachtbus brengt ons uiteindelijk daar waar ons bedje gespreid is. Na een korte nacht aan het ontbijt en vervolgens met de shuttle naar het station. Intercity richting Heerlen klinkt vertrouwd en Roermond biedt weer een “thuiskomen”. Einde avontuur en het “ik ben” wordt weer “wij zijn” thuis. Het slechte Hollandse weer stelt P’s. incasseringsvermogen, na haar verblijf in Andalusië, zwaar op de proef. De donderdag wordt in beslag genomen door een ongelooflijk en bizar gedonder met het terug zien te krijgen van een onterechte afboeking i.v.m. de verkeerde hotelreservering. “Van het kastje van de muur” en “wij kunnen u ook niet verder helpen” zijn standaard uitspraken. IBIS Airport Amsterdam moet zich enorm schamen, want het lijkt erop dat zij zich laten bedienen door malafide tussenagenten.
De verkiezingen eisen in toenemende mate scherm en zendtijd op. “Het aardsparadijs” zal vanuit ons “mooie landje” de wereld verder gaan “veroveren”. Maar voordat dit werkelijkheid wordt geniet ik eerst nog even van onze lokale “geneugten des levens”. Zondagmiddag “KUUL”; ‘t Katers-Uul–Leedjessjpektakel. “And the winner is?: Ingrid & Edwin!!!!! Inclusief de bijzonderheid…. Ingrid; Is een van de, inmiddels, aan het Remunjs TheaterKoor ontstegen talenten. Chapeau en succes met: ’T Verbóndj van leuke luuj.
Week 42, 13 t/m 19 oktober 2025.
Vermoedelijk kan men mij er niet van betichten, dat ik een autoritaire opvoeding voorsta. En anarchie gaat me te ver. Men zal zich misschien afvragen hoe ik op deze “weekopening” kom. De afgelopen weken heb ik regelmatig als voetganger deel mogen nemen aan stadsverkeer. Zo nu en dan opzij moeten springen. Looptempo moeten minderen. Verwijten over mijn aanwezigheid op voetpaden en voetgangersgebieden moeten incasseren. En hoofdschuddend mijn weg gaan vervolgen. En dit dankzij……? Fat bikes, feitelijk niet de fatbike op zich, maar vaak de zich achterlijk gedragende “intelligente” bestuurders. Totaal geen enkele terughoudendheid. Bandeloosheid, verloedering en respectloosheid spatten ervan af. Er is zelfs spraken van uitlokken en uitdagen. Waar is die sterke arm, die vroeger mij bekeurde vanwege een kapot achterlichtje, de hand niet uitsteken, tegen het verkeer in fietsen in een een-richting-verkeer-straat. Waar is die tijd van: “Met drieën naast elkaar, een de sigaar”! Ja, ik zie de handhaver weleens in de auto, die dan toevallig de andere kant op kijkt. Maar dat is dan toeval. Doch er zal iets moeten gebeuren aan deze agressie oproepende verloedering. Is de jonge bestuurder niet her-opvoedbaar, dan kunnen we met de ouders misschien in “gesprekstherapie” tegen een progressief “wie-niet-horen-wil-moet-maar-voelen-tarief”. Het voorafgaande doet vermoeden, dat een tijdelijk-alleenstaande-periode ruimte biedt aan allerlei ogenschijnlijk kleine onhebbelijkheden. Ik noem dat voor het gemak mijmeren.
En zo kom ik op de gedachte van de binnenhuisradar. Staat constant aan, maar ontvangt geen signalen van je huisgenoot, die elders aan de wandel is. In feite ga je in een tegengestelde retraite. In mijn geval ga ik niet, maar de ander. Ik kan in alle rust bezinnen in een eigen omgeving. Alleen zijn werkt verhelderend. Je moet voor jezelf zorgen. Bepalen wat wel of niet belangrijk is in het dagelijks gebeuren. Hoofdzaken van bijzaken onderscheiden. Wat maakt alleen-zijn goed en wat samen-zijn leuker. De waarde en meerwaarde van thuis en/of buitenshuis zijn. Wat is “de slagroom op de taart” en “de kers op de appelmoes”. Filosoferen over extra levensvreugde biedende activiteiten, afhankelijk van de beschikbare financiële middelen. En zo krijg je met prioriteiten stellen een dag aardig gevuld. Maar er doet zich ook een probleem voor. In toenemende mate word ik geveld door een fikse verkoudheid, de sta in de weg, om leuke dingen te ondernemen. Hoesten, proesten, loopneus, hoofdpijn en slapeloosheid zijn de ongewenste symptomen. Je zit er mee en vraag je af: “Hoe kom ik eraan en hoe kom ik ervan af”? Is het mogelijk een reactie op de coronaprik? Of moet ik het zoeken in het gegeven, dat de mens een ”socio-psycho-somatische-totaliteit”(SPST) is. En heeft de tijdelijk-alleenstaande-periode een grotere impact op mij dan vooraf vooronderstelt? Een politiek correct antwoord ligt voor de hand. Echter in de duur van de malheur zit het meest reële antwoord. Een tweede dag van hondsberoerd en snotverkouden. Van de ene bil op de andere. Keukenrol verslindend neusvocht absorberen als dagbesteding. Je voortslepen door de woning en jezelf zielig vinden. Het enigste contact met de buitenwereld is de unieke krachtsinspanning van het buitenzetten van huishoudelijk afval, dat de dag erna wordt ingezameld. Wat kan een proces van je geïsoleerd voelen zich snel voltrekken. De verminderde eetlust heeft wel weer een positief effect op de, nimmer de waarheid verbloemende, uitslag van de weegschaal. P., ook behept met “ons” verkoudheidsvirus, “mobielt” vanuit Andalusië, dat zij inmiddels aan de beterende hand is. Dat biedt hoop, ik kan uiteindelijk niet achterblijven. De redelijk goede nachtrust lijkt een verbetering te hebben gebracht. Door de meest strengste verkoudheidsaanpak ooit, kan in nu zeggen: “Ik was de verkoudheid”! Dit brengt we eigenlijk ongewild weer bij ene G.W.. een voor mij tot lucht verworden persoon, die ik niet meer kan luchten of zien.
De vierde dag van het ziekteproces laat optimisme toe. De weg van het herstel is ingeslagen. De reactie is; actie lekker weer naar “buiten”, om boodschappen naar binnen te halen. De buitenwereld dient zich op tweeërlei manieren aan. Via Polarsteps, met impressies van P.’s wandelreis in Andalusië. De registratie, https://www.facebook.com/share/v/1bQQzx4fCD/ , van het concert van D., het veelzijdige, zeer getalenteerd veertienjarige Oekraïne buurmeisje. Wat een mazzel, dat we haar tot onze kennissenkring mogen rekenen. “De gezondheidscrisis” is overwonnen. De gedachten dwalen alweer af richting het traditionele “sociaal-café-moment” op de vrijdagmiddag. Een van mijn meest betrouwbare thermometers inzake mijn subjectieve gezondheidsbeleving. Maar met de partner op enige afstand kan de meting natuurlijk een lichte afwijking vertonen.
Ook dwalen mijn gedachten af naar de al ruim dertig jaar in mijn dagelijks leven opeenvolgend meeliftende boten; “Copine l”, “Copine ll” en “Saartje”. Een vorm van “met-gezel(ligheid)”. Bij aankondigingen van extreem weer: voorzorgsmaatregelen treffen. Aanslagen op financiële budget nauwgezet volgen. Antivries, oliepeil, vetpot, winter klaarmaken, putsen en boenen, waterladen, ALV’s bijwonen, foerageren, op het achterdek zitten, etc. etc. etc.. En nu? Constant een hiaat ervaren, alsof je aan iets moet denken. Iets, dat er niet blijkt te zijn. Bijstellen van een verankerd “way of life”. Hopend op de “opluchting” van een “zorg minder”. Velen roepen, dat huren ontzorgt. Ik hoop, dat zij gelijk krijgen en ik overtuigd raak. Zaterdag krijgt een bijzondere wending.
’s Ochtends wordt ik gebeld met een vraag over soorten fittingen, lampen, deurbel etc.. De vrager leeft in de veronderstelling, dat in mij “technisch vernuft” schuilgaat. Helaas, de werkelijkheid is anders. Anderzijds, is het toch bijzonder, dat ik er mijnerzijds in geslaagd ben de schijn, van technisch onderlegd te zijn, op te houden. Desalniettemin heb ik me nuttig kunnen maken bij boodschappen doen en filosoferen over uiteenlopende in het dagelijks leven van belang zijnde items. Als tijdelijk alleenstaande krijgt het begrip “zondag, rustdag” een diepere betekenis. Een weeksluiting, waarbij je relaxed terugkijkt op je sociale omgeving en contacten, je psychische welzijn en lichamelijke gesteldheid. Met een hereniging in het verschiet, niets verontrustends vast te stellen.
Week 41, 06 t/m 12 oktober 2025.
GROOT? KLEIN?….
De herfst doet zijn intrede. Wind, wolken, regen en grauwe kilte. Optimisme putten uit de reserves is voorlopig de juiste daad en antwoord. Praktisch betekent dat voor ons: opleuken van onze woonomgeving door het aanbrengen van enige kunstwerken aan muren van ons appartement en in de algemene ruimten. Via internet boeken wij, vooruitlopend op de nachtelijke terug-aankomst van P. van haar wandelvakantie in Andalusië, een kamer in het Ibis Amsterdam Airport. Vanwege het uitblijven van een snelle bevestiging leggen we telefonisch contact, om de reservering tot stand te brengen. “So far so good”. Totdat de dag erna, door een verlate bevestiging, van een dubbele boeking sprake is. Ibis Budget Amsterdam Airport wint het uiteindelijk van Ibis Amsterdam Airport. Het zijn de kleine dingen die het doen, niet waar? Nog één keer biedt de Ursulakapel het RTK een gastvrij onderdak, waarna we terug keren in het “Paradies”. Een “snelle verdienste”, waar menig gelovige vroeger jaloers op zou zijn geweest.
Als “slagroom op onze 4daagse-taart”, van afgelopen zomer, willen we de “onderdakbieders” een avond extra verwennen. Met M.&M. gaan we in Cuijk een hapje eten met daarop aansluitend een bezoek aan de plaatselijke schouwburg. Hier staat “Tribute to the Music of Live Aid”, 40th Anniversary, op het hoofdmenu. O.a. David Bowie, U2, Elton John en Queen worden voor even weer zeer “groots” actueel.
“De domste boeren hebben de dikste (in ieder geval geen kost voor fijnproevers) aardappelen”, zou een gezegde kunnen zijn, waarin een zekere D.T. uit W. (USA) zich in zou moeten kunnen vinden. Dat verklaart tevens zijn afschuw t.o.v. en strijd tegen slimme wetenschappers. Doch wordt deze grossier (met een groot ego), in ongenuanceerde uitspraken, opgehemeld en door zijn groupies voorgedragen voor de “Nobelprijs voor de Vrede”. Devaluaties zijn zo niet uitsluitend munt gerelateerd. Personen die ergens munt uit weten te slaan zorgen eveneens voor een waardevermindering en gierende inflatie van waarden en normen. Onze blonde god wordt bedreigd. Dat is ten alle tijden niet goed te praten. Hij wekt wel de indruk, dat dit hem niet ongelegen komt. Echter heeft hij mede zelf met “slechte lucifers” gespeeld en het vuurtje aangestoken. Een flinke vent klaagt dan ook niet, als die zijn tengels eraan verbrandt.
Vrijdag, “prik-dag”. De corona-spuit wordt aangeboden als bijzondere buurtactiviteit in het wijkontmoetingscentrum “De Donderie”. Veel korter kun je niet bij de basis van de gemeenschap, de buurtbewoners, komen. Nu maar hopen, dat “deze prikkel der liefde” wederzijds is. Komende week gaat F. voor zeven en S. voor vijf kruisjes. In sneltreinvaart tellen de jaren op. De herfstvakantie is een mooie gelegenheid, om er even tussen uit te vliegen en hun verjaardagen “all inclusive” aan het Turkse stranden te vieren. Wij pikken nog net even voor hun vertrek een vorkje van hun feestelijk gebak mee. In hun gedachten staan ze al op de startbaan in de startblokken, terwijl de ouders nog bezig zijn de koffers te pakken. Een vliegende start van een mooie verrassende eerste vlucht in een blauwe lucht achter de wolken op weg naar het “verre oosten”. Kleine mensen op weg in een grote mensen wereld.
Zaterdag staat in het teken van een tweede vertrek. P. bereidt zich verder voor op een vlucht richting het zuiden. De Spaanse stranden lonken en bieden een wandelwalhalla. De nacht van zaterdag op zondag kent grote slaapbehoefte, maar biedt weinig echte nachtrust. Om vier starten we de motor, pikken een medepassagier op en koersen richting Schiphol. Om 06.15 uur het befaamde “Kiss-and-Ride-moment” waarna het parttime alleen-staande-tijdperk zijn intrede doet. Klokslag 08.00 uur, vierhonderd kilometer en een rondje Schiphol verder, steek ik weer de sleutel in het voordeurslot. Een overeenkomst bestaat wel; we gaan allen zuidwaarts. De een richting huis en de ander richting van-huis. Zondag even wennen. De binnen-huis-radar staat wel aan, maar ontvangt geen signalen. Geen vragen die om een antwoord verlegen zitten. Geen dubbele porties. Geen plaatsenindeling op de bank, wel lui-uit plaatsnemen. Even Oranje zien winnen. Groots onder de indruk komen van het klein begonnen project: “Het MAX Orkest”.
Week 40, 29 september t/m 05 oktober 2025.
Mooi weer brengt me extra in beweging. Per fiets op zoektocht naar glazen ovenschalen, stinkbommetjes, DE-koffie en cichoreiwortel. Rondje binnenstad levert nihil van het boodschappenlijstje op. Cichorei in supermarkten en groentewinkels: nooit van gehoord. DE-koffie voorlopig niet leverbaar, schijnbaar gevolg van een prijzenoorlog. Stinkbommetjes niet in voorraad. Maar wel een goede suggestie voor een alternatief: kippenmest in poedervorm, die levert stank, te benutten tegen overlast van rondhangende en zich vervelende soortgenoten. Glazen ovenschalen staan op de volgende actielijst, want de zaak waar deze te verkrijgen zijn kent een onaangekondigde sluiting in verband met de vernieuwing van de rolpoort. Soms is fietsen ontspannend. De avond wordt ingeluid via een overleg met de coördinator van het ouderenontmoetings-centrum “MFC ’t Paradies”. Het RTK keert terug naar hun voormalige repetitielokaal, maar dan onder andere condities. Een ervan is het leveren van vrijwilligers voor het runnen van “de avondactiviteit”. Vanaf nu ga ook ik door het leven als vrijwilliger van “t Paradies”. Een nieuw geboren “Paradiesvogel” is uit het ei. De repetitie in de Ursulakapel krijgt een ietwat melancholisch karakter, het effect van een vooraankondiging van ons vertrek.
Dinsdag reizen we richting Nijmegen naar N., een krasse vrolijke midden in het leven staande negenentachtig jarige nicht: “Bijzonder door eenvoud”, “een mooi mens”. De familiekroniek wordt breedvoerig besproken. Mooie, maar ook trieste tweede wereldoorlog gelieerde verhalen. Nu in een periode, waarin misschien de derde niet ver weg lijkt. Wij zijn het gelukkig wel met elkaar eens, de drang naar dood en verderf zou absoluut niet des mensen moeten zijn. Woensdag doet gewoontjes. Het zonnetje lacht ons op ons terras toe. Wij hobbelen tevreden mee. Tussendoor verricht ik voor de buurvrouw wat hand en spandiensten bij het oplever klaarmaken van haar woning op onze galerij. Zij verhuist van drie naar tweehoog. Dus wij zijn weer in afwachting van nieuwe buren. Van de voetbalprestaties van onze Nederlandse teams binnen Europa zijn we niet echt onder de indruk.
Vooruitlopend op Werelddierendag, zaterdag 4 oktober, reinigen we grondig het zomerverblijf van de bij ons jaarlijks inwonende mezenfamilie. En je gelooft het niet, maar; de volgende ochtend melden er zich enkele vertegenwoordigers, die de door ons uitgevoerde werkzaamheden inspecteren. Hun beoordeling is nog niet bij ons ingediend, maar hun tevredenheid zal in het voorjaar 2026 wel gaan blijken. ’s Avonds komt ons buurmeisje D. “een vorkje meepikken” van onze Nederlandse versie “spaghetti met scampi’s” . Ogenschijnlijk is het goed in de smaak gevallen, een vervolgafspraak staat. Vrijdag “Tag der Deutschen Einheit” brengt vele, omlijst met omvangrijke files, Duitsers op de been richting Nederland en in het bijzonder richting “Outlet Roermond”. Ik zoek mijn ochtendgeluk bij de georganiseerde “reünie” van, op een-na-oude, oud-collega’s. Een ruim tweeëneenhalf uur durend plezierig bijpraat-met-koffie-en-thee-moment. Waarbij veel “hoe-heet-het-ook-alweer-” en “wanneer-was-dat-vragen” gebezigd worden. Zeventien jaar arbeidzaam leven passeren de revue. Blik op verleden, maar ook blikken op de toekomst. Een vervolg van dit PZZ’ers-treffen staat wederom in de steigers.
Voor onze avondactiviteit verplaatsen we ons via Heerlen, “De Poort van Herle” naar de “Rodahal” in Kerkrade. “Het Geluk Van Limburg” boeit van het begin tot het einde. Lief en leed rondom kolenmijnen. Solidariteit, uitbuiting, macht en onmacht, kapitalisme en socialisme, geloof en ongeloof, cultuur, waarden en normen, generatiekloven, emancipatie, kerk en staat, discriminatie en nog veel meer menselijke trekken worden door een geweldige cast, met Emil als uitblinker, over de bühne gebracht. Genoeg stof om over na te praten en te denken. Eenmaal weer terug thuis nog even een nazit bij de meegereisde buurvrouw. Traditiegetrouw ook nog een drankje op “eigen terrein”. Zaterdag staat vooral in het teken van nagenieten en een beetje bijtrekken. Gelukkig kennen we het geluk te weten hoe dat in zijn werk gaat. Zondag weer voor even “Max-dag”. Rondje na rondje in Singapore, de stadstaat, waar ik ooit een week heb mogen verblijven. Waar ik vol verbazing heb gezien hoe de “norm geld” een samenleving reguleert. Heel duidelijk en helder, maar of dit het menselijk geluk uiteindelijk ten goede komt blijft voor mij vooralsnog steeds een vraag.
Week 39, 22 t/m 28 september 2025.
Maandag lijkt alles weer als vanouds. Bloggen. Een stamppot-creatie maken. Met de kids richting hockeyveld; voor de een “intensieve training” voor de ander even een balletje trappen. Met als sluitstuk van de dag, de koorrepetitie. Nog even wat spullen klaarleggen voor de volgende dag….
Dinsdag 23 september 2025, D-day “Project ONLATIE”. Voortbordurend op de in week 34 beschreven actie, inwisselen van “ONs LAatste TIEntje”, start met treinreizen. F. met 40% treinkaartkorting vanaf zijn, met vakantie onderweg zijnde, schip “Klomp” afgemeerd in Cuijk. En ondergetekende met een “gratis vrije keuze dag reizen” vanaf Roermond. In Utrecht voegen we ons samen in de trein naar Amsterdam Amstel. Even de metro in en de laatste meters lopen naar “De Nederlandse Bank”. Onder het genot van een kopje koffie (à raison van € 6,05} tapen we de twee helften van ons fl. 10,00 aaneen. Om 11.40 uur melden we ons bij een charmante hostess, die een aantekening maakt van onze aanwezigheid. Vervolgens begeleidt zij ons richting een lokaal met een balie en nemen we plaats. Enige minuten later mogen we naar voren komen. De gevraagde bescheiden, inclusief tientje, worden nauwkeurig gecheckt en in orde bevonden. Binnen veertien dagen, reeds geschied, zal het astronomisch bedrag van € 4,54 op mijn rekening worden bijgeschreven. Hiervan zal dan € 2,27 direct worden overgeboekt richting F.’s betaalrekening. Als dank voor onze komst, van zoverre, ontvangen we twee koffiemunten, met een gezamenlijke waarde van, jawel…, € 6,05, die we direct bij het verlaten van de inwisselruimte verzilveren bij de inmiddels voor ons bekende koffiecounter. Voor “ons tientje” zijn wij schadeloosgesteld. Helaas heeft dit de belastingbetaler wel € 6,05 gekost. Over onze bijkomende inleverkosten zullen en/of willen we verder geen uitspraken doen. Het was gezellig op het Leidseplein. De treinreis richting Nijmegen kent een obstakel door een (spoorloper?). Een Nijmeegse pizzabakker serveert ons een verrukkelijke pizza en enige frisse “Birra Morettis”’. Na deze “pitstop” moeten we, vanwege een storing, nog eens van trein wisselen, om vervolgens in Cuijk afscheid te nemen. F. gaat “boot-waarts” en de vakantie vervolgen, ik ga verder treinend huiswaarts; mooie herinneringen ophalen.
Zo nu en dan mijmeren naar aanleiding actualiteit in de krant en op het scherm springt na de gemeenschappelijke ONLATIE-actie de landelijke “scheiding der geesten” extra in het oog. Ik zou bijna zeggen: geef onze rechtse oerconservatieve behoudende medebewoners hun verleden, vroeger was alles veel beter, terug. Gun ze de onontwikkelde gebieden en de niet drooggelegde aarde met zijn dreigende oceanen en zeeën. Laat ze weer “genieten” van de armoede en de ellende. Dan zoeken wij het verder weer gewoon “hoger op”. Maar beter zou zijn het samen eens te worden. Allemaal een beetje “water in de wijn” doen. Geen geldverslindende oorlogen en bruut geweld. Analfabeet zijn is geen schande, maar als “slimmerd” domme reacties schrijven is het wel achterlijk gedrag. Voorkomen dat “hele slimme mensen”, “hele domme dingen doen”; de “blonde god” uit V. tot inkeer brengen blijft een mooi streven. Idem een C.v.d.P. op haar schreden te doen laten terugkeren. De Haagse veldslag slaat diepe wonden en schaadt het vertrouwen in de medemens. Het recente Kamerdebat mag je best stemmen tot droefenis. De uit discriminatie voortkomende polarisatie en onderdrukking leidt tot economische rampen en treft uiteindelijk ieder van ons.
Na deze zwaar op de maag liggende kost stappen we over op wat lichtvoetige activiteiten. Een zaterdag met de kids door brengen vanwege een bedrijfsuitje van de ouders. Vroeg “acte de présence”. P. met F. naar hockeywedstrijd en T. met S. chillend in huis. Na gevraagd en ongevraagd een drankje, gebakje en niet te vergeten een snoepje gaan we op weg naar “Schutterspark Brunssum”. De kinderboerderij blijkt een goede keuze te zijn. De aldaar te zien zijnde etende fauna, zoals billy’s, doet de vraag naar eten, beter gezegd, snoepen actueel op de (menu)kaart zetten. Dit en de, na enkele uren opkomende, vermoeidheid is een goede reden om huiswaarts te keren. De autorit stelt de kids in de gelegenheid hun vocabulaire met gewaagde woorden als een grensverkennend instrument in te zetten. Als de poging tot een “afgedwongen” reactie uitblijft valt er een serene stilte. Eenmaal thuis wordt de dinerwens geïnventariseerd. Vele gerechten staan hoogstwaarschijnlijk minder vaak op de dagelijkse menulijst. Maar soms mag je zondigen en het ouderlijk gezag een weinig ondermijnen. Soms gaat het dus ook gepaard met een versoepeling van orde en structuur. Dat laatste wordt hersteld bij thuiskomst van de mama en de papa, die de nachtrustmodes programmeren. Oma-n-opa keren terug richting “eigen haard”. “Rowwen Nèze” op het scherm is voor hun de dagsluiting. Puh, puh….puh. Zondag doet de naam weer eer aan. Het haalt de mensen uit huis. De zon draagt zorg voor afgeladen terrassen. En dit “dwingt” ons tot solidair zijn. Wij zorgen mede voor de verhoging van het rendement bij de exploitatie van het Dupont-terras.
Week 38, 15 t/m 21 september 2025.
Jongeren uit Noord-Holland, o.a. Beverwijk en Heemstede, laten van zich horen. Maar laten zich nog meer “zien”. Ongekend geweld en normloos gedrag. Anonieme misdragingen, zich laf verbergen, veilig wanend onder hun hoodie’s. Pief, paf poef roepend, zich flink voor doen. In feite zielige hoopjes mens, die zich bewegen in anonimiteit binnen leerfabrieken, die pretenderen individueel onderwijs te bieden. Waar gaat dit, in het “groot-denken”, toch telkens weer mis? Kennen we elkaar nog wel en weten we de ouders “te bereiken” en mogelijk aan te spreken op hun verantwoordelijkheid? Uit angst tijdelijk scholen sluiten is een capitulatie, een vorm van een overwinning, waar menige oorlogszuchtige machthebber jaloers op zou kunnen zijn. Misschien is iets meer vice-à-vice in onderwijs en opvoeding een nuttige overweging. Nuttig ook voor het inperken van de band-loze fat-bike-terreur. Schijt aan verkeersregels, om het hards kriskras door voetgangersgebieden schuren. We staan erbij en kijken er naar. Samen doen we er niets aan. We wachten op…… beleid? Ook beleid voor raddraaiers en oproerkraaiers, die als achterlijke halve zolen, zogenaamd voor “hun goede doelen” opkomend in vreedzaam Den Haag, vernielingen aanrichten en willens en wetens mensen bedreigen en verwonden. Ik heb nooit durven dromen, dat ik zou pleiten voor een harde aanpak. Maar langzaam drijf ik af in de richting van voorstander van “keihard pedagogisch corrigerend optreden”. Politieke actieve blaaskaken zouden zich meer rekenschap moeten geven van hun mede chaos veroorzakend gedrag. Het meer samen, min of meer het motto van Prinsjesdag is nog erg ver weg… Iedereen heeft zo op zijn eigen manier zijn feestje, hoe ver weg van de realiteit dan ook. Er is diversiteit in mensen, die neigt tot “soorten” ingedeeld in maatschappelijke groepen. De, naar blikjesstatiegeld graaiende “poten”, wuivende elitaire rijkelijk versierde handjes symboliseren grote verschillen. Samen delen is nog ver weg. Een reep chocolade kent vaak tien partjes. Stel nu, dat er tien kinderen willen delen. Dat lijkt een simpele opgave. Zij het niet, dat in de (grote mensen) praktijk er altijd iemand is die eerst een groter deel opeist, voordat er gedeeld kan worden. Zo is ’s lands begroting stof tot nadenken en discussie. Bespiegelen van de toekomst, helaas al jaren weggezet met die roze olifant in Marks hoek, is het manco voor de hedendaagse politici, die het te druk hebben met het oppoetsen van hun besmeurde blazoen. “Zie mij, “Ikke, ikke weet het veel beter, kies mij! Beoordeel niet mijn daden, maar mijn woorden. Want ik worstel met: Geen woorden, maar daden. En ondanks, dat ik worstel, kom ik toch niet boven.
Een avondje “Theatershow Dichterbij” met “Heb lief als nooit tevoren”, in de Maaspoort te Venlo, zet aan tot sluimerend mijmeren. Even terug “bij jezelf”. Nadenken over “vanuit jezelf” en over wel/niet “vanzelfsprekend”. Wanhoop niet. Manieren om barricaden te slechten liggen voor het oprapen. Mits je er voor openstaat. Onder ander, gevoel en beleving bewegen mee in je levensfases. Zo kenmerkt de fase PZZ zich door geen uren gebonden buitenshuis arbeid. Dus vaak, met zijn tweeën meer in en rondom je woning. Deze tijd wordt eventueel samen gevuld met activiteiten naar gelang ieders interesse. De behoefte met “buiten” kan zich nadrukkelijker aandienen en mogelijk grijp je soms “meer naar je mobieltje”. Verschillen in interesses geven ook andere behoeftes aan soort uitstapjes of bezigheden. Dit kan meer de nadruk leggen op de onderlinge verschillen, maar vaak is het de tijdverhoudingen die het verschil maken. Onderlinge afstemmingen zijn dan van groot belang. Wensenlijstjes uitwisselen en vergelijken is een waardevolle stap. Gezamenlijkheid is mooi, maar vervullen van eigen wensen is van grote waarde voor een dynamische relatie.Woensdagavond is zo’n moment. Ajax, op de tablet in de werkkamer en “Beste Zangers” op het scherm in de woonkamer. Twee tevreden personen in een woning, hoe mooi is dat? Volgens “Dichterbij”: “Lief…!”
Het weekend kent een redelijke strak geregisseerde agenda. Verjaardag-party van P.’s zus, vroeger de mijlpaal voor het bereiken van AOW-gerechtigde leeftijd, tegenwoordig een stap op weg naar. Terug in Roermond nog even bezoekje aan de “afgeladen Roerkade”. Zaterdag flink aanpakken bij het verhuizen van onze “op-een-na-bijna-directe buurvrouw” naar een verdieping lager. De zweetdruppeltjes op het voorhoofd verraden ook nog even de inspanning van de “the day-before”. Met de fiets naar Linne is dan weer sportieve inspanning. Het openlucht theaterstuk “De Vlook van Osen” voert ons honderd jaar terug in de tijd. De stuw en de sluis van Linne brengen in het kader van de kanalisatie van de Maas veranderingen in de economische situatie van de inwoners van Linne en omgeving. En zoals altijd bij veranderingen vliegen verschillende groepen elkaar in de haren. Liefde en drama wisselen elkaar af. Regionaal talent weet het geheel, de hand van Frits Criens erin herkennend, gepassioneerd “over de bühne” te brengen. Een knap staaltje gemeenschapszin is hier voelbaar. Aan zondag, rustdag doen we recht. Rustig aan met een wijntje, stukje zalm, aardappeltje en een toetje toe.
Week 37, 08 t/m 14 september 2025.
De normalisatie na de “vakantiestop” wordt ingezet. Oma-n-opa-oppas-moment in ere hersteld. En wederom natuurlijk “stamppot-time”, dit vooral voor de “kieskeurigen” onder ons. Repeteren; M. “indoctrineert”, door zijn aanhoudende pianospel, ons met het ene na het andere nummer. “The show must go on” zit al bijna weer gebeiteld. Dinsdag maakt ons bewust van het feit, dat we, ondanks de aanhoudende droogte, in een waterrijk land wonen. Een aanhoudende stroom water, oftewel flinke plensbui, valt uit de hemel neer. De middag/avond-activiteit brengt ons naar Eindhoven. Bijpraten, inclusief een drankje bij “Queen” en een hapje van “DADAWAN”, met M.&J.. Hun toekomstplannen en onze belevenissen worden uitgewisseld. Zo verbinden toekomst en verleden zich met elkaar, tot een heden. Mooie momenten om te koesteren met onder andere de vraag: “Waar, wanneer en hoe is de volgende ontmoeting in een vernieuwd heden.
Binnen ons wooncomplex gaan er stemmen op over een mogelijk te realiseren Multi-Functioneel- Ontmoetingsruimte. Hiervoor is een enquête uitgevoerd onder de achtenzestig appartementen. Met een respons van ruim achtendertig procent is negentwintig procent onomwonden voorstander. Al de overige, inclusief de niet-reagerende geënquêteerden twijfelen. Dus het draagvlak is “broos”. We gaan overleggen over hoe verder? Onze kleinzoon, S. heeft zich geworpen op voetballen. We hebben een training bijgewoond. Enige gedrevenheid is er te bespeuren. Bij het onderdeel doorlopende concentratie is nog wel wat te winnen. Iets wat zeker een teamaangelegenheid is. Totaalvoetbal moet nog zeker in- en/of neerdalen. Frontstad een lokaal theater hoogstandje over Roermond in de nadagen van de tweede wereldoorlog. Een zaterdagavond die een inkijkje geeft in de Roermondse geschiedenis. Er staan nog een aantal vergelijkbare regionale voorstellingen voor ons “geagendeerd”. Voor “Wijn en Spijs”, stappen en happen variant, gaan we zondag samen met M.&R. op reis in het centrum van Roermond. Voor een “tisnaas” een uitdaging op zich. Voor een avonturier veel te ontdekken.Voor een “innemer” een overzichtelijke ontdekkingstocht. Wij hebben genoten en Roermond van nog meer mooie kanten leren kennen.
Week 36, 01 t/m 07 september 2025.
De weekopening is niet direct iets om te juichen; een begrafenis. In al zijn traditionele gebruiken; mis, koffietafel en omvangrijk familietreffen, is afscheid genomen van de partner van een tante van P.. Weer even snuiven aan het “echte Roomse leven”, inclusief Mariaverering, bij de gelegenheid van een overlijden. Om twaalf uur een extra accent: luchtalarm, weliswaar een test, maar toch een bijzondere bijkomstigheid. De krant brengt deze dag niet veel vrolijkheid. Mannelijke onverlaten die zich misdragen tijdens de protestmars met aandacht voor de onveiligheid van vrouwen op straat doen mij het schaamrood op de kaken krijgen. Het mag niet, maar een ouderwets pakrammel zou hier op zijn plaats zijn. In een meer gemoedelijke sfeer openen we met een openrepetitie het zangseizoen van ons “Remunjs TheaterKoor”. Als je op twee september negentienhonderd drieëndertig geboren bent, word je deze week op dinsdag tweeënnegentig jaar. Op zich een mijlpaal en normaliter een feestelijke dag. Zij het, dat het een en ander met gebreke gepaard gaat. Dan nog is het leven met een goede realiteitszin de moeite waard geleefd te worden. P.’s vader zou ik een hoogwaardiger realiteitszin gewenst hebben. Nu geeft hij mij meer de kans, om te zien hoe je niet ouder moet willen worden. Vlaai, goede wensen, bezorgde kennissen, vrienden en familie kunnen het zichtbare leed nauwelijks verbloemen. Met hoop op bereidheid tot het oppakken van goede adviezen met betrekking tot een comfortabeler en mooi leven op de laatste levensweg, gaat een ieder weer zijns weegs. De jarige blijft weer in eenzaamheid achter, en route de avond c.q. de nacht in. Woensdag dagen vullen we met rugzak pakken. Buiten valt mijn oog wederom op “blikjes-en-flesjes-statiegeld-jagers die graaien in de afvalbakken. Een toenemend “summum” van onze welzijns- en verzorgingsstaat, “omrandt” met fat-bike-terreur. Donderdag rijden richting Lelystad; “Hiswa te Water”. B&B “De Valkenhorst” biedt ons onderdak en een parkeerplek. Per fiets richting “De Bataviahaven. Massaal en redelijk decadent. “Water” wordt verdrongen door uiterlijke schijn. Ergens nog wel functioneel in het voor jezelf vaststellen van “wat er echt toe doet”. We trekken aan vele schepen en boten voorbij, waarvan het gros in ieder geval te groot is voor onze beurs. Lelystad een stad zonder echt historisch centrum. Niet de uitstraling van een doorleefde geschiedenis. Maar “Mr. Lely” doet wel zijn uiterste best een gezellige “uitspanning” te zijn. Wij zoeken op tijd “ons nestje” in “de Valkenhorst” op. Na ontwaken en ontbijten bezoeken we nog twee andere jachthavens die Lelystad rijk is, ooit al eens door ons bezocht, maar dan via het water. Bootjes kijken en vergelijken is “watersport beoefenen op het droge”. Eenmaal weer in Roermond bagage opruimen en thuiskomst vieren met een “glaasje en een hapje” op het “Preuverie Sjnats-terras aan onze historische Markt. Onverwachts ook nog even snuiven aan “De Dweijelaovend 2025”. Maar dan toch op tijd onder wol en flink snurken, want “reizen” maakt moe.
Zaterdag op tijd uit de veren. Bezoek open dag “Huize Oolderhof”, thuis voor senioren, met m.i. een grote realiteitszin. Want vele ouderen voelen zich onterecht “te jong” om in zo’n voorziening betrokken te leven. In feite zijn ze te oud om dat in te zien. Tijdens ons wekelijks bezoek aan P.’s vader maar geen poging meer ondernomen om “het realisme” aan de orde te stellen. Het verouderingsproces heeft al een te zware tol geëist. De middag brengen we door op het achter-boven-dek van de voor ons balkon liggende “Batraaf”. Een prachtig schip van bekenden, dat doet terugdenken aan vervlogen tijden. Een realiteit, waarbij realiteitszin nog een issue is. In ieder geval gaat watersport ook nu weer goed samen met “een drankje en een hapje”. De mooie avond biedt wederom veel ruimte om te mijmeren. Voor P. geldt een vroeg zondags-appél. Om 7.30 uur in het water van het zwembad liggen en geïnstrueerd worden in zo efficiënt mogelijk crawlen. Van de ene zij op de andere is mijn eerste ochtendactie. Om vervolgens later aan het ontbijt aan te schuiven. De buurt-BBQ vult de namiddag en vroege avond. Een buurtactiviteit; onder een stralend zonnetje een “beetje buizen” en een beetje meer gezellig “bikken”. “De Engelbewaarder”, die tot driemaal toe, door middel van karaoke, van zijn aanwezigheid kond doet. Wisselende gesprekspartners, handen schudden met kennissen uit een ver verleden en je regelmatig afvragen: “Hoe heet die ook alweer?” Zo rollen we het weekend uit, de nieuwe week in.
Week 35, 25 t/m 31 augustus 2025.
“Easy” wakker worden “naast” de Johan Cruijff ArenA is een mooie weekopening. Treinen naar Roermond. Een kopje koffie met vlaai op het Munsterplein. Terugkeren op het zon overgoten balkon aan de oevers van de Maas. Mijmeren over een volgende “uitdaging”. Dit alles zijn zeker geen beroerde levensomstandigheden. Geen reden om te klagen. Een van de laatste “actieve tastbare herinneringen” aan mijn, in 2018 overleden, broer Martien, in het bezit zijnde van zijn meest naaste nicht, is “gedumpt”. De meer dan drieëntwintig jaar oude Peugeot 307, met ruim 396.000 kilometers op de teller heeft de geest gegeven. Bijna tienmaal de wereld rond. Er zijn astronauten met minder op de teller.
Mijn tandartsbezoek voor de jaarlijkse “apk”, dinsdagmorgen, zet me aan tot denken. Zij type: “Aanhanger van de hardwerkende, “dus kansrijke”, inwoner van ons o, zo mooie landje”, heeft een aversie tegen de “handje ophoudende” medelanders. Want iedereen kan met “iets” willen, “iets” bereiken. Ik geloof in meer nuance. Want misschien geldt ook wel dat: “Wie “niks” heeft, kan misschien ook wel “niks” te willen hebben”. En dit in tegenstelling tot: De “meer” hebbende, die altijd nog “meer” wil en kan hebben. Gelukkig is met mijn gebit “niks” aan het handje en kan ik doorgaan met “meer” genieten van wat het leven zoal aan lekkers brengt. Dus met een gezond gebit en minder gezond verstand weer even terrasje pikken met nazit op ons eigen balkon. Nazitten is een mooie uitdaging. Op uitnodiging van C.&I. gaan we nazitten en hebben zo een bijpraat-biertje-moment. P. kan honderduit vertellen over de Noorwegen reis en de overige gesprekspartners kijken terug op een geslaagd themafeest. Limbo Party is voor een herhaling vatbaar, zo ook een regelmatig ontspannen bijpraat-moment. Het is en blijft een beetje een feestweek. Vrijdag, een zonnig dagje, nodigt ons weer uit voor een “Paulientje” op een terras aan de Roer. Zaterdag zijn we te vinden bij “De Weestand” voor het thema evenement: “Op hop van zegen”. Uiteindelijk was er méér hop dan zegen. Veel gezelligheid en leuke ontmoetingen in een mooie ambiance. En dan nog “even afschakelen” aan de Roerkade, voordat we ons terugtrekken aan de andere kant van de Roerbrug. Zondag een “noodzakelijke frisse neus” halen in een rondje wandelen rondom “De Oolderplas”. Een nieuwe PAP(Parttime Alleenstaande Periode) dient zich weer aan. P. gaat medio oktober weer aan de wandel, nu in Andalusië. Max lokt mij weer richting beeldscherm. Maar eerlijkheidshalve met afnemende motivatie. De macht en belang van het geld doet het kijkplezier tot een bedenkelijk niveau afnemen. Het vragen om en insinueren van het willen hebben van staatssteun voor een evenement waarmee miljarden gemoeid zijn is echt totaal ongepast. Dan maar stoppen in Zandvoort na 2026, want een “tandje minder” is toch echt geen ramp.
Week 34, 18 t/m 24 augustus 2025.
Bij de creatie in het verleden van https://copine-on-tour.com/ heeft een onbewuste vooruitziende blik de basis gelegd voor wat heden actueel is. Naast “copine-on-tour”, als algemene titel, kunnen er nu subtitels met een link worden gebezigd. “Ma Copine en route”. “Ma Copine voyage”. “Ma copine est aussie ma petite amie”. Oftewel; “Kompisen min er ogås kjæresten min” zullen de Noren zeggen. Mijn maatje is op wandelreis en ik ben op mezelf aangewezen. Voor mij een “gemis”: de kers op de taart ontbreekt voor even. Alleen is leuk, maar met twee is leuker. Samen is leuk, leuker is samen. Ook weer even moment tot mijmeren. Voor “—— maatje” kun je de hele dag van alles plaatsen. Van slaap tot zing, van vaar tot reis, van fiets tot drink, van vrij tot knuffel en nog veel meer, zolang de klok tikt. Maar je kunt ook even minder attent en sociaal zijn. De tv staat niet te hard. Snurken wordt niet onderbroken. Aan het dekbed wordt niet getrokken en dromen vragen niet om uitleg. Niet tot vervelens toe vragen: “Wat zei je?” óf “Pak even mijn bril”! Wel oppassen, dat alleen thuis zijn je niet teveel deactiveert. De radio herontdekt, als tijdelijk “vervanger” van je huisgenoot. Er is meer tijd om te blog-schrijven. Maar soms vergeet je voor even je “parttime alleenstaande status” en denk: “O, ja, ze is er niet. Bij het naar bed gaan toch het licht niet aanmaken. ’s Nachts héél zachtjes naar het toilet gaan.
Even wat huishoudelijke bezigheden. Een oud-collega gastvrij ontvangen en, naast samen met hem praten over het heden en toekomst, “een paar oude koeien uit de sloot halen”.
Dinsdag een reisdag. Bezoek aan de oud lagere schoolklasgenoot J.D. in Ridderkerk. Zo’n ruim tweeënzestig jaar geleden, 1963, gaven we elkaar de hand bij het verlaten van het schippersinternaat in Nijmegen, om ieder zijns weegs te gaan. Hij rondom Rotterdam en ik hoofdzakelijk rondom Roermond. Via “social media” zijn we in 2025 weer in elkaars vizier, oftewel vaarwater terecht gekomen. Over het aantal door ons nu uit de sloot gehaalde “oude koeien” is nauwelijks een schatting te maken. En het: ”Hoe heet die ook alweer” het: “O ja”, en “Waar was ik gebleven”, kwam veelvuldig voorbij. Een ontmoeting voor herhaling vatbaar, maar dan wel binnen een kortere termijn dan de voorafgaande. De volgende “afslag” leidt naar Hellevoetsluis. “Saartje’s” nieuwe thuishaven. Even een blik geworpen op haar verblindende schoonheid. Ergens “pits” het nog behoorlijk, maar uit alles blijk dat zij in goede handen is. D. & C., de trotse schippers, verblijd ik met het bij “Saartje” horende glasservies. Glazen met daarin gegraveerd, hoe kan het anders, “Saartje”. Er komen nog vele vragen voorbij, passend bij een proces van het je eigen maken van een schip. Langzaam verdwijnt “Saartje” weer uit de achteruitkijkspiegel als ik koers zet richting Roermond. Klokslag twintig uur stal ik de auto in de garage, om daarna uit te puffen en de emoties te rangschikken bij een “Paulientje(s)” op het terras van Dupont.
Project “ONLATIE” (ons laatste tientje) is in gang gezet. In de “guldentijd” hebben F. en ik letterlijk een tientje gedeeld. Vanuit de gedachten, dat wanneer een van ons beiden in een vorm van “blut zijn” zou komen te verkeren, door het weer bijeen plakken van het tientje “er nog iets op de ribben zou zitten”. Echter is het “Frans Hals tienguldenbiljet” geen wettig betaalmiddel meer. Derhalve moeten we, om een enorme “financiële catastrofe” en aderlating te voorkomen, het omwisselen in euro’s. Dit kan alleen bij De Nederlandse Bank in Amsterdam en uiteraard gelden hiervoor strikte regels. We hebben nu een afspraak, (met een tijdsblok van vijf! minuten) staan en zijn in bezit van een uitgebreide instructie. Wij gaan rondom het veiligstellen van ons gezamenlijk vermogen in september er een, al verbrassende, mooie dag van maken. Eenmaal bezig met organisatorische activiteiten ben je vaak niet te stoppen. Dus werp ik me op de voorbereiding van een project van een mogelijk te realiseren “Multifunctioneel Ontmoetingscentrum” binnen ons wooncomplex. De wens wordt her en der geopperd. Om het draagvlak onder de bewoners te bepalen wordt eerst een enquête uitgevoerd. De ontwikkeling van dit instrument loopt en zal t.z.t. aan de bewoners aangeboden worden. Ook handenarbeid vult de woensdag. Ter gelegenheid van “het samen tachtig zijn” van Ch.&I. geven zij een party. Ik trigger mijn “creatief brein”. Heden ten dage wordt het begrip een “borrelplankje” veel gebezigd. Plankje, tachtig, licht,… Dus een wat uit de “kluitengewassen plankje”, tachtig waxinelichtjes(mooie lichtjaren symboliserend) samen vormend de namen en tachtig. Het oogt goed en ik hoop “vurig”, maar dan niet letterlijk, dat het in de smaak valt. Van Picnic, “de supermarkt op wielen” krijg je een vieze smaak in je mond, ze weigeren, zo asociaal ze zijn, cao-salarissen te betalen. We moeten dat niet “pikken” van Picnic. Dus Picnic: “gewoon direct opzouten” en er niet meer bij bestellen. “Droogt vanzelf op.
Het zomerreces van het “Remunjs TheaterKoor” (RTK) loopt op zijn einde. Over een week worden de partituren weer ter hand genomen. Mijn mappen worden geordend en sommige oefenopnames afgespeeld. Ik bespeur bij mezelf een lichte drive, om weer te willen beginnen. Er zit “muziek” in de nieuwe uitdagingen voor het komende jaar. Nieuwe uitdagingen liggen er ook in Den Haag. Schoof schoof beslist op zijn zetel op en neer bij het horen van een nieuwe aankondiging van het vertrek uit zijn “elitekorps”. Verbinden is een, bijeenhouden is twee, leidinggeven is niet iets dat je een, twee drie beheerst. Zaterdagavond genieten van het themafeest “Limbo Party Olé”. Zondag vroeg met de trein richting SAIL Amsterdam. Lopen langs drijvende romantiek. In de loop van de middag In checken bij Easy hotel, nabij de Arena Amsterdam, dat ons P., opgepikt op Schiphol, en mij onderdak biedt tijdens de nacht van zondag op maandag. Even bijpraten op het Leidseplein. De Polarsteps-rapportage is de leidraad bij het meer aanschouwende relaas van een prachtige wandelreis in Noorwegen. Hierover is zeker het laatste woord nog niet gebezigd. Ma copine atterrit lentement.
Week 33, 11 t/m 17 augustus 2025.
W. uit V., is vanwege “onsmakelijke” propaganda aangeklaagd. Hij gedraagt zich als scabiës (schurftmijt) in de samenleving. Aan zo’n persoon heb ik op mijn manier dan weer “de schurft”. Of hij, de schurft in persoon, bestreden kan worden is nog afwachten. Want de bestrijding van hardnekkig pruritus (jeuk-verschijnsel) vergt wel erg veel “tabletten en/of crèmes”. Zou zijn doen en laten voortkomen uit jaloezie? Jaloers op het succes van andere nieuwkomers. Die er wel toedoen. Die zijn gebreken aantonen. Succesvolle medebewoners contra een succes-loos politicus, dat blijft jeuken.
Door de hitte ontstaan unieke vragen. In het hier en nu: “Ze smelten, de kaarsen”? Óf, toen in Woerden: “Ze smelten de kazen”? In ieder geval breekt de temperatuur records, waardoor vele bootje-eigenaren het ruime sop kiezen. De klaagzang “het is te koud, óf het is te nat” wordt ingeruild voor: “het is te heet”. Het Nationaal Hitteplan wordt uit de bureauladen en archiefkasten gehaald: het grote afvinken is in gang gezet. Wij houden ons deze dagen gedeinsd onder het “hoedje” en achter de schermen van ons balkon. Mijmeren over bootjes, zeilen, surfen, pootjebaden vanaf een zwemplateau, terrassen aan het water, strandtenten, kabbelende golven aan het Noordzee strand.
P. is drukdoende met pakken voor de wandeltrip in Noorwegen. Op de stapel, van de stapel, in het koffer, uit het koffer, in de rugzak, uit de rugzak, toetsen koude- en hittebestendig, wegen van de bagage. Mondjesmaat maak ik een planning voor de komende “parttime-alleenstaande-periode”.
Vrijdagavond bezoeken we het Roerdelta concert. Mooie ambiance, aansprekend orkest. Met als solisten Renée van Wegberg, Mitch Raemaekers, Elisabeth Freyhoff, het jonge Roermondse zangtalent Meadow. Venlonaar Frans Pollux is zichtbaar in zijn nopjes, om in Roermond te “mogen” optreden. Voor ons, alcoholvrij, i.v.m. de vroege rit naar “das Hauptbahnhof Mönchengladbach met de Noorwegen-gangers. Zaterdagochtend vijf-uur-dertig rinkelen de bellen en ga ik aan de bak als particulier taxichauffeur. Oppikken in Horn, respectievelijk Herten en vervolgens A73, N280 en A52. Afscheid nemen op Duits grondgebied en in mijn eentje terug naar Remunj……
Het zonnetje is, ons in fris en bewolkt weer achterlatend, met de partners richting Noorwegen vertrokken. Om tweeërlei redenen dus een kille situatie. Maar we slaan ons er doorheen. Een “Paulientje” op het terras bij Dupont en vroeg onder de wol. Zondagsrust in zijn oorspronkelijke vorm. Flink uitslapen en langzaam opgangkomen. Zondagse soep creëren en met “bord(kom) op schoot” sport kijken. Zo’n “indrukwekkend tijdsbesteding” moet echter wel een uitzondering blijven, wil het niet aan devaluatie onderhevig raken. De Nederlandse hockey-dames blijken in tegenstelling tot de heren, de Duitse tegenstanders de baas te zijn. Hun valt “de eer” van het Europese goud te beurt en dat voelt goed.
Week 32, 04 t/m 10 augustus 2025.
Rustig begin van de week. Geen gezang, geen zeilen, geen bezoek en nog “meer geen”. Mooi om even na te denken over “wat wel” en agendacheck. Lichtpuntje is in toenemende mate onze nieuwe topper: “Doet die het of doet die het niet?” Toeval of geen toeval; buurvrouw M. ziet bij ons in de garage de oude, voorheen nauwelijks beslapen, topper. Zij heeft interesse in een overname. Vanaf woensdag in de namiddag tot in de late avond vinden bij een hapje en een drankje de verdere “onderhandelingsgesprekken” plaats. Donderdag leveren we de topper t.b.v. een proefslaaptraject van ongeveer vijf dagen. Vol verwachting klopt ons hart.
Vanwege een reeds lange tijd aanhoudende forse wind besluiten we onze demontabele windschermen aan te brengen. Zo ook halen we de hangmat “uit de mottenballen”. Op het binnenterrein worden voorbereidingen getroffen voor het “Residence Solea Plein Feest” van a.s. zaterdag. De koelwagen is al druk doende met het koelen van de diverse alcoholische en non-alcoholische versnaperingen. Vrijdag hebben we een middag vullend programma met de kids. Treinreis richting station Swalmen v.v.. Bijwonen van twee voorstellingen uit het programma van “Limburg Festival”. Smullen van zelfgemaakte pannenkoeken en een ijsje na op ons balkon. Tevreden keert daarna een ieder terug naar huis. Wij doen nog even een poging, op het terras van ons stamlokaal, tot een evaluatie van de voorstellingen. Op weg naar huis worden we nog even verleidt tot een drankje bij de buurvrouw, in gezelschap van enkele, ook nog wel een glaasje lustende, dames; samen de groep “Goldies” vormende.
Zaterdag moeten we aantreden, om het feestterrein verder aan te kleden. Om zestien uur barst, onder een stralende zon, het feestje los. “De Engelbewaarder” komt hier maar één keer voorbij, de hapjes en drankjes in een veelvoud. Het geslaagde evenement wordt rondom drieëntwintig uur afgesloten met een gemeenschappelijk opruimactie en een kleine nazit op driehoog. De zondag, naast een fietstochtje, wordt lichtelijk geclaimd door “de kater”, die zo nu en dan even mee in de hangmat mag. Dit geeft ook eveneens het gevoel van “vakantie op eigen balkon in Palermo aan de Maas”. Vanuit de “hangpositie” is van alles waar te nemen. Zo ook: Het zonder blikken en blozen, met een loze blik in hun ogen, jagers, soms dakloos, op blikstatiegeld. Een bijna vanzelfsprekend normaal straatbeeld in ons zo mooi landje met die hard werkende Nederlanders. Ik voel een vorm van schaamte opkomen, bij de gedachte dat het geaccepteerd wordt.
Ons verblijf, vorige week in de randstad, krijgt een bijzonder nasleep(je). Het Ministerie van Infrastructuur en Waterstaat stuurt ons tweemaal een “Betalingsherinnering e-TOL”, vriendelijk ondertekend door P. Ploeger, Afdelingsmanager e-TOL, RDW. Te betalen, schrik niet, € 1,51. De porti voor een brief bedraagt normaliter € 1,31. Dus wij hebben de staatskas met € 0,40 gespekt. Ik ben van mening, dat zowel de heer Ploeger als wij tijdens de lintjesregen niet vergeten mogen worden. Dit zal Zijne Majesteit hopelijk kunnen behagen.
Week 31, 28 juli t/m 03 augustus 2025.
Met nog het drankje en hapje bij de “Mastenbar” in Enkhuizen in het geheugen, schuiven we aan, aan het door de B&B mooi geserveerd ontbijt en maakt het met een goede nachtrust het verblijf aangenaam. Op de geslaagde zeilcursus komen we nog regelmatig terug. De “Happy Sailing Girls” hebben met goed gevolg het weekend kunnen afsluiten: allemaal “cum laude” door: dat is gewoon TOPPIE! Een duimpje voor E. de instructeur. Opvallend gegeven: alle vier de dames hebben een partner die bedreven tot zeer bedreven zijn in het zeilen. En toch moet er een “externe” instructeur aan te pas komen om de dames zeilvaardigheden bij te brengen. Zijn zij chronisch allergisch voor aanwijzingen van hun eigen partner, niet tot nauwelijks te sturen of is het een teken van “incapabele” zeilmaatjes? Wij zijn in ieder geval weer “happy together” en trekken per auto verder.
Tijdens een tussenstop in Zeewolde brengen we nog even een bezoekje aan M.&C.. Het aan het strand gelegen hotel “Noordzee” in Katwijk is weliswaar gedateerd doch goed en gastvrij. Na enkele “Texels Zeebriesjes” en een hapje bij “Zee en Zon” gaan we vroeg op een oor. Katwijk maakt een gezellige, maar ingetogen indruk. Na een keurig ontbijt gaan we op weg naar Jachthaven Scharendijke, de tot voorkort vaste afmeerplek van “Saartje”. Afscheid nemen van oud-steiger-genoten en de havenmeesters. Inleveren van keycards en nog een keer bolussen scoren bij de plaatselijke “Plus”, als zoete herinnering aan een mooie tijd.
In Brielle checken we, na een rondje door het vestingstadje, in bij het “Fletcher Hotel De Zalm”. In een zin: “ Fletcher……, getver….! Smoezelig, vies en uitgeleefd. De, overigens vriendelijke, medewerkers durven hoogstwaarschijnlijk niet meer te vragen of alles naar wens is geweest, want van het voorspelbare antwoord word je niet vrolijk. Voordat we ons op de erbarmelijk slechte matrassen leggen, gaan we eerst nog naar Hellevoetsluis op bezoek bij “Saartje” en haar nieuwe “getrouwen”. Even nog in de kuip bijpraten. Binnen je hart ophalen. Uitleg geven over de verschillende knopjes, schakelaars, lichtjes, lampjes, kraantjes en wegwijs maken in de klappers met toelichtingen en handleidingen. In “de Vesting” (het centrum van Hellevoetsluis) worden we, voordat we teruggaan naar Brielle, door D.&C. getrakteerd op een drankje. Blij worden we van de mededeling, dat “Saartje”, “Saartje” blijft heten. En dit bevestigt ons dat “Saartje” in top goede handen is en een prachtige liefdevolle toekomst tegemoet gaat. Met deze mooie gedachten worstelen we ons de nacht door in een zeer benauwd kamertje, op rampzalige matrassen en met een oorverdovend lawaai van een of andere ventilator en/of afzuigapparaat. Het ontbijt maakt iets van de ellende goed. Geradbraakt kiezen we de weg richting “het Easy Hotel Scheveningen”. Het tegenovergestelde van “Fletcher Brielle”. We kunnen gelukkig vroeg inchecken en hebben veel tijd om Scheveningen te herontdekken. De tijd heeft hier niet stilgestaan. Er is veel nieuw bijgekomen. P. wil nadrukkelijk zeiljachten zien vertrekken en binnenkomen. Becommentariëren en zo vers opgedane zeilkennis toetsen. Zullen P. en ondergetekende mogelijk in de toekomst door derden worden gadegeslagen bij hun in- en/of uitvaren van de Scheveningen haven? Dat zou mooi zijn. Verrassingen zijn de wereld nog lang niet uit. “De Pier”; bungy jumpen en abseilen bekijken we vanaf een afstand. Langs het Reuzenrad flaneren we naar de voor ons ooit zo vertrouwde “Big Bell”. Veertig jaar geleden zagen we hier al onze pilsjes uit de tapkraan komen. “Crazy Pianos” laten we voor deze keer even links liggen. Energie kent soms grenzen. Want als je enige tijd niet in de Randstad hebt “rondgebanjerd” en/of gereden dan vergt het omschakelen wat extra.
Donderdag, vroeg uitchecken voor een hernieuwde haven- en strandgang. Dit keer de zuidelijke havenpier en strand. Uiteindelijk “kopen” we, à raison van vijfenvijftig euro (24 uur parkeren bij Q-Park), onze auto terug, om richting Zoetermeer te reizen. Bij K.&T. staat binnenkort een verhuizing op het programma. Na de bezichtiging van hun nieuwe stulp aan de soep en broodjes. Gezellig bijpraten over toen, heden en toekomst. Toen is gelijk aan veertig jaar. Nu, heden de start van een ongewisse toekomst. Zo wandelen we al jaren met elkaar door ons leven. Hun heden in Leidschendam, ons heden in Remunj. Waar we om eenentwintig uur twintig over een bomvolle met Sjoemelmert-gangers uitpuilende Roerkade huiswaarts keren. Wij zijn verstandig en standvastig en geven geen gevolg aan lokroep ons onder de sjoemelende terrasbezetters te voegen. Een bijna goed liggend, op de topper na, bed is verleidelijk. Want ons bed is nog steeds niet oké. De deze week belegen bedden verre van ideaal. Het tendeert naar een gebed zonder einde. De stap naar verbetering is gezet. Een nieuwe topper met een winter- en zomerzijde wacht vanaf vrijdag op een eerste beoordeling. De stelling “De topper van Slaapcentrum Roermond is top” schijnt zich te bewijzen. Een aantal nachten slapen we goed en zelfs ontwaken we op zondagmorgen pas om… negen uur. Weliswaar na een amusant avondje “Dupont”. Zittend op het terras kijken naar Solar-gangers van allerlei pluimage die tussen de plensbuien door hun weg zoeken. Kennismaken met een nieuwe lichting van de “rijke” Roermondse muziekscène. Van D.S., actief binnen Déjà en Prengel, spat het enthousiasme af.
De “Zeeuwse bolussen” hebben inmiddels hun weg gevonden richting de kids. Wij zijn door goede ervaringen tijdens de 4daagse op de “soeptoer” gegaan. Gemakkelijk, gezond, betaalbaar, snel resultaat en onuitputtelijke variaties. De zondag opent met zon. Wij doen een rondje rondom het Solar-festival-terrein, om vervolgens de “Thuishaven”, kort bij zeilboten en – jachten, aan te doen. Bij toeval ontmoeten we daar de eerste trotse eigenaren/bouwers van “Saartje”. Er volgt een gezellige bijpraatsessie. Met een mini Roermond-city-sightseeing langs terrasjes ronden we dit weekend op een gepaste wijze af. Deze afwisselende dynamische week laat nog een vraag onbeantwoord: “Is de topper werkelijk top”?
Week 30, 21 t/m 27 juli 2025.
Rond schuimen in de, bijna tot aan de nok toe met bootspullen volgestouwde, kelder op zoek naar…. zeilinstructieboeken en zeilhandschoenen voor P., haar zeilcursus. Wennen aan weer thuis zijn en het niet lopen. Een in dikte afnemende naar normale porporties linkerenkel. Wennen aan minder goed slapen op ons “paradepaardje” van Swiss Sense. Een goede leerschool, om in de toekomst beslist meerdere offertes en/of aanbiedingen op te vragen. We zijn verre van tevreden en gaan noodgedwongen door op onze zoektocht voor afronding van het project “beter slapen”. Flashbacks: tevreden glimlachen over de veroverde wandel-4daagse-onderscheiding met “kroontje”. Zevenveertigduizend wandelaars en anderhalf miljoen bezoekers die bijna met geen onvertogen woord samen een week doorbrengen. Terwijl enkele duizenden kilometers verderop mensen worden afgeslacht en uitgehongerd. Onbegrijpelijk en misdadig tot op het bot, ongeacht aan welke kant je staat. De dag afsluiten met een klein avond -ommetje. Gladiolen, fier en rechtop in de vaas, houden de herinnering overeind.
Een ogenschijnlijk zeer rustige voortkabbelende week. Zij het, dat P. druk doende is met pakken, ompakken, inpakken, uitpakken controleren en her-inpakken. Na checken en afvinken wordt de trolley gesloten en de rugzak dichtgeritst. De donderdagmiddag-trein-en-bus brengen haar op zeiljacht J5 in Medemblik. Ruimschoots op tijd aanwezig, om op vrijdagochtend te kunnen starten met de zeilcursus “kajuitzeiljachtenschipperen”. Dit alles, samen met drie andere vrouwelijk cursisten, onder leiding van een ervaren schipper/instructeur. “Het IJsselmeer beheersen” wordt de uitdaging. Alleen; het huis voor jezelf. Als je veel samen bent, moet je aan alleen thuis zijn wennen. Even zijn vragen als: “Wil je ook koffie of thee? Wat wil je op de tv zien en staat die niet te hard? Hoe dit… hoe dat…? Wat waar… wat wanneer… ? Wie doet… wie gaat….? Zullen we…?”, overbodig. Zo nu en dan een blik werpen op WhatsApp: “Live locatie delen”. Nu moet ook ik mijn spullen pakken en uitstallen ter voorbereiding van mijn “nareizen” op zondag as.. Maar eerst nog even “Weerstand” aandoen. Je onderdompelen in “Open Air Festival”. Muziek, hapje, drankje in een sfeervolle omgeving. Een mooi alternatief Remunjs initiatief. En alternatief is het. Veel “oude jongeren” die zich jeugdig presenteren. Tattoos met allerlei, afmetingen, kleuren, vormen en diversiteit aan betekenissen. Bij jong en oud, wel en niet in het oog springende “aangeklede entourages ”. Veel mensen die vreedzaam een prachtig “festival beleven”. Muziek die de boventoon voert. Diversiteit springt eruit. “Silent Disco” versus knoertharde, “rechtstreeks uit de krochten der aarde komende”, “Heavy Metal”. Techno, Jazz en het “Roermond Tune” artiestenpallet met o.a. Dwayne Verheijden en F.I.X.. Het inmiddels populaire “Tribute Band”-aanbod ontbreekt niet. Ondanks de hoge kwaliteit, gaat het “nadoen” ten koste van de spirit en de uniciteit. Maar het is en blijft een mooi redelijk alternatief. Met dit nog “na-echoënde feestje” op de achtergrond brengt de nacht mij van zaterdag naar zondag. Het huis “aan de kant maken”, spullen in de auto en via Sint Hubert, een vergeten spijkerjasje ophalen, op weg naar Medemblik. Een weerzien met P. en hoogstwaarschijnlijk ook antwoorden op een aantal openstaande vragen, zoals: “Wil je koffie of thee, of toch een pilsje? Wat wil je op de tv zien en staat die niet te hard? Hoe dit… hoe dat…? Wat waar… wat wanneer… ? Wie doet… wie gaat….? Zullen we…?”. Maar vooralsnog eerst bijpraten. “Hoe was het… ?? Wat gaan we doen…? Gaan zeker richting Venhuizen! Het B&B “de Zuiderdijk” verwacht ons om er de nacht rustig en ontspannen door te brengen. Morgen zien we “minder veel meer” verder?
Week 29, 14 t/m 20 juli 2025.
Na en rusteloze nacht, ontbijten, pakken en sjouwen. Vlaaien ophalen en richting Cuijk. Op de trein richting Nijmegen. Het start-pols-bandje ophalen. Even rondkijken en retourtreinen richting Cuijk. Auto oppikken en inchecken bij de altijd weer gastvrij zijnde M.&M. in Sint Hubert. Na het eten mee op bijna traditioneel boerderij bezoek. Een paar logeer-lammetjes van melk voorzien. Na nog wat bijpraten vroeg onder de wol.
Het 4daagse regiem bestaat uit vijf uur opstaan. Douchen, voeten zalven, ontbijten, om zes uur vijf in de auto richting Cuijk. Zes uur vijfentwintig trein richting Nijmegen, lopen naar de Wedren. Vanaf zes uur vijftig wachten op de start en om ongeveer zeven uur vijfentwintig “en route”. De binnenkomsttijden liggen tussen halfdrie en vier. Een beetje afhankelijk van de werkelijk af te leggen afstanden en de duur van de pauzes. Na de finish trakteren we ons nog op een paar pilsjes. Waarna we “huiswaarts” treinen en rijden. Tussen vijf en zes worden wij gastvrij verwend en in de watten gelegd. Met zo’n service is een 4daagse lopen feitelijk een makkie.
De dinsdag is het rondje Lent, Oosterhout, Valburg, Elst, Bemmel de aangewezen route. Woensdag worden we getrakteerd op een aantal forse buien en doen Hatert, Alverna, Wijchen, Beuningen, Weurt en de Waalkade aan. In Alverna krijgen we door M.&M. een hart onder de riem gestoken en “zweven” zo naar de finish. Malden, Molenhoek, Mook, De Zeven Heuvelenweg, Groesbeek en Berg en Dal zijn de te nemen “horden” op Donderdag. De laatste van de vier dagen leidt ons over het Maas Waalkanaal, langs Duckenburg, Overasselt, Heumen, Malden en de “Via Gladiola” naar een warm spontaan ontvangst rondom de finish. Onderweg ontvangen gladiolen van een bijzondere bekende van P.. Een hart verwarmende geste voor P.. Na “een pilsje extra” zoeken we dan voor het laatst de trein Nijmegen Cuijk op. Eenmaal plaats genomen in de coupé schuiven meer mensen aan. Op het moment dat P. zegt: “Ton …..” steekt een tegenover ons gezeten medepassagier zijn hand naar me uit en zegt: “T.v.Z..?” Ik antwoord met: “Ja!” En hij vervolgt met: “J.S……”. Opeens herken ik de “’lichtelijk vergrijsde contouren” van de oud-collega tevens wederhelft van een andere oud-collega van ettelijke jaren geleden. Een zeer toevallige bijzondere spontane “speedmeeting” tussen “ouwe” en “oude” lopers. In Cuijk scheiden onze wegen weer. De vraag is dan: voor hoe lang?
De logies-bieders hebben hun buitenzitje versiert, om ons te prijzen voor de 4daagse-prestatie. Ik mag nog een keer mee naar de boerderij en krijg de rol van gast-min voor de lammetjes toebedeeld. Van M.&M.’s kleinkind M. ontvang ik een, in 4daagsekleuren uitgevoerd, polsbandje. Wij dutten vroeg voldaan in. Zaterdagochtend genieten we van een vorstelijk ontbijt. Laden onze spullen in en keren huiswaarts. Hier sieren gladiolen van de buurvrouw onze kamer. Na het uitpakken, boodschappen, honderdtwintig loopkilometers op de teller, vieren op het terras van “Dupont” mijn “driekwartjes”-verjaring.
De verjaardag-party met de kids ontstaat spontaan op zondagmiddag. Christoffeltaart, limonade, een pilsje en zo nu dan een snoepje zijn de ingrediënten. “Knalvuurwerk” in de vorm van flinke buien zorgt voor een gepaste afsluiting. Wij toasten samen nogmaals met een wijntje op het lopen…. Lopen…. Lopen…. Uiteindelijk gaat deze dag over in dromen over…. Lopen!
Week 28, 07 t/m 13 juli 2025.
Deze week starten we met wederom “voorlopen” voor de 4-daagse. Nu leggen we zestien kilometer af rondom “De Swalm” met hier en daar wat “grensoverschrijdende” stappen. In feite een zware klus, maar wel door eigen toedoen. Want de feestelijke hapjes en met name de drankjes van het afgelopen weekend vragen hun conditionele tol. Hoezo? Verstand komt met de jaren. Maar goed wie niet horen wil moet maar voelen. En dat doen we nu dan even. We slapen, nou ja slapen, we leggen ons al enige maanden te rusten op de door Swiss Sense als “super” gepromote “springbox met topper”. Eerst rug- en heupklachten verholpen door vervanging van de matras, om vervolgens nog steeds slecht te slapen. Nu vanwege de topper die “broeihitte” afgeeft. Helaas worden toppers niet teruggenomen en ook niet tijdelijk beschikbaar gesteld om uit te proberen. Het advies van de overigens zeer vriendelijke “slaapadviseuse” is: “ Een andere topper aanschaffen met een andere samenstelling tegen betaling zonder teruggeef mogelijkheid”. Een eenzijdige benadering. Veel willen verkopen en alle risico’s neerleggen bij de klant. Hun motto is: “Tijd om je dromen waar te maken”, is voor ons helaas verworden tot “een nachtmerrie”. Het Nederlands vrouwenelftal moet, terugkijkend op de woensdagavond, ook enigszins het gevoel hebben te leven in een nachtmerrie. Dat wordt nog eens flink aanpoten om te overleven in hun “Swiss”.
Om voorbereid te zijn op een mooie zomer is mijn garderobekast aangevuld met enige luchtige kleurrijke outfits. “Hij” kan nu weer “mooi an zitte”! Komkommertijd van de gazet brengt interessant nieuws: “Robot G1”, die kan rennen, heeft sneakers gekocht”. Het wachten is nu op “Robot T1” die bereid is voor mij de komende jaren de 4-daagse te lopen, zodat we, tussen de anderhalf miljoen bezoekers, hem mee kunnen toejuichen. Vooralsnog oefenen we zelf rustig door. Ditmaal lopen we, zo’n twaalf en een half kilometer, bij onze westerburen in België in en rondom Maasmechelen. Nationaal Park “Hoge Kempen” is een werkelijk verrassende openbaring. Starten bij “Terhills”, bergje op bergje af, ploeteren langs water, mooie vergezichten, uitnodigende picknickplaatsen en “lopen over water” langs goed aangegeven routes. Thuis even “stof en zweet” afspoelen. Bij “Frends Beach Club” onszelf belonen voor de geleverde prestatie en bij “Clevers” een koud toetje toe. Via WhatsApp volgen we de belevenissen van de kids, op hun rondreis langs de zuidkust van Engeland. Mooie foto’s vertellen mooie verhalen. Tijdens onze “uit-, naloop-trainings-trip” doen wij een huiskamer-planten-water-geef-rondje en een generieke inspectie, nu zij en route zijn. Met een gerust hart en alles-oké-gevoel keren we huiswaarts. Op zaterdagmiddag kunnen we de verlokkingen van een, met zon overgoten, op loopafstand van ons balkon gelegen, zeer gezellig uitnodigend, terras niet weerstaan. Redelijk bewust van wat ons de komende week te wachten staat “nemen we bedaard en verantwoord in”. Na een gezonde maaltijd gaan op tijd de oogjes dicht. Wij hebben het voor even gehad. In tegenstelling tot Melick, die hebben “Um” nu. Het grote voorbereiden voor de komende wandelweek is het alternatief voor onze “zondagse Hoogmis”. Lijstje maken, pakken, controleren, terugleggen, opnieuw stapelen, weerbericht bekijken, lijstje checken, passen in tas en trolley, 4-daagse info nalopen, papieren en bescheiden ordenen, twijfelen en uiteindelijk zeker weten, dat we alles hebben. Nederlandse vrouwen liggen eruit. En wij vroeg erin, om een hoogstwaarschijnlijk onrustige nacht tegemoet te gaan. Te dromen over Sint Hubert en Nijmegen. De Vierdaagse tweemaal lopen in je vierenzeventigste levensjaar, dat doen er je niet veel na. Ik ben dus min of meer een mazzelkont en waarschijnlijk binnenkort weer jarig.
Week 27, 30 juni t/m 06 juli 2025.
Heet, heter, snikheet, het heetst. We koesteren “behaaglijkheid” aangevoerd uit het verre zuiden. De mussen en/of kraaien dreigen van het dak te vallen. Onze RTK-repetitieavond wordt omlijst met wapperende partituren, doeken, handjes, waaiers, kragen, etc… Elkaar in de nek blazen en deppende zakdoeken sieren een ander gedeelte van ons podium. Deze laatste avond voor het zomerreces dwingt ons het terras van “Café De Pauw” op voor een verfrissende versnapering. Tot ziens op een september. Dinsdag is bij uitstek geschikt voor de balkon-beleving. “Lekker temperatuurtje, een zwoel windje, paraderende toeristen op onze boulevard, vergezichten en een regelmatige dorstbestrijding. Vlagen van mijmeren…. En dan ting…ting. Een idee wordt geboren. Hoe zou een samenwerking tussen RTK en de dansschool van “The Movement” kunnen uitpakken tijdens het concert op 17 april 2026? E-mailtje verstuurd met verzoek tot een gedachtewisseling over (on)mogelijkheden. Ziezo, door mijn bezoek aan “Sizoo” zijn voorlopig, mijn wilde haren weer in een toonbare coup veranderd. Donderdagavond brengen we een vakantie-uitzwaai-bezoek aan de “kids”. Pikken een vorkje mee van “de patat met” van de Chinees. Zaterdag zit het gehele gezin in de auto richting zuid Engeland. Via WhatsApp-tekst en foto’s zullen we deelgenoot zijn van hun belevenissen. Vrijdag staan we vroeg naast ons bed. Zitten om acht uur in de trein en lopen om acht uur dertig het station van Maastricht uit. Een prachtig 4-daagse, “soms grensoverschrijdend”, trainings-route-rondje. Bosscherveld, Smeermaas, Kanne, Klein Ternaaien met pitstop bij Les Tcheroux, waar op nog geen honderd meter van de Nederlandse grens je gevraagd wordt om mogelijk Engels te spreken, daar ze het Nederlands “niet beheersen”!! Terug in Maastricht na een kleine dertig kilometer, belonen we onszelf op het terras van Bistro Servaas op twee Stefaner Weizen. In Roermond laten we Marnix van “Dupont” nog even weten, dat de training tot tevredenheid is verlopen. Het Foodstock-evenement, nagenoeg in onze “achtertuin” siert onze zaterdagagenda. We zijn hier tussen achttien en drieëntwintig uur goed verzorgd onder de pannen. Hapjes, drankjes, muziekje en bekenden nemen onze tijd royaal, maar zeker ook intensief in beslag. De zondag, met een aanhoudende regen, biedt ons alle gelegenheid om bij te trekken van energie en aan conditie vretende inspanningen. Tijdens het “bank-hangen” kijken naar gemiste tv-programma’s en live volgen van Max’s matige prestaties. Zo nu en dan komt “Saartje” nog even voorbij. D.&C. houden ons op de hoogte van hun eerste belevenissen met hun, voorheen onze, trots. Er wordt met veel “liefde” over haar gesproken. Het blijkt duidelijk ”ze is in goede handen”.
Week 26, 23 t/m 29 juni 2025.
Ons “zonnehoedje van het balkon” wrikt zich door de aanhoudende wind los van de verankering in de muur. H. rukt met het nodige materiaal en gereedschap uit om het euvel te klaren. Fantastisch zo’n leverancier/buurman met een langlopende service en garantie. Op een na de laatste repetitieavond voor het zomerreces en nog een oma-n-opa-oppas-moment. Met enigszins gemengde gevoelens uitkijken naar de oplevering van “Saartje”. Lachende gezichten, handenschuddende “hoogwaardigheidsbekleders”, schouderklopjes, kussen, omarmen, grijnzen, stropdas rechttrekkend ons de oorlog in en aan pratende deelnemers aan de NATO-top. Applaudisserende oorlogsmaterieel producerende “captains off industry”. “Snelle bewapening draagt bij aan een langdurige vrede”???. Maar voorlopig overheerst de walging van dit geldverslindende opzwepende oorlogstheater. Wordt de vrede dan niet bedreigd? Jawel, maar is bewapening wel de juiste weg naar de vrede? “Vervang de verkeerde mensen aan de knoppen door de goede”, is na het schijnt iets voor dovemans oren. Min of meer twee dagen NATO-top-tv-kijken laat je twijfelen over je mensbeeld. In ieder geval ga je bijna geloven, dat er gradaties zijn in mensen en dat er wrede mensensoorten op deze aarde ronddwalen. Dat er vele realiteiten bestaan of beter gezegd, kunstmatig gecreëerd worden. Ongelooflijk veel “over de top”. Een schouwspel; de poppenkast van “Jan Klaassen en Katrijn” in een modern jasje. Op zich misschien nog wel komisch of lachwekkend, mits het niet over oorlog en vernietiging zou gaan. “Grote mensen op het wereldtoneel” die elkaar bejegenen met “daddy and son” roepen ongeloof op over hun kunnen tot leiderschap in een “in brand staande wereld”. ? Een boeiende vraag aan M.: “Is slijmen nu echt productief en goed voor de Mark(t)werking binnen het militaire industrieel complex?”
Een opvallend bericht “het Nederlandse lied wint aan terrein”. Nederlands is in. Het zet mij aan het denken. Is het één het gevolg van het ander? Door Mark(t)-werking is de nadruk komen te liggen op geld verdienen, bezit, kop boven water houden, materialisme, de hard werkende Nederlander, etc.. Hierbij zijn vaak psycho sociale elementen een sta in de weg. Voor denken, redeneren, verklaren, stilstaan bij mensbeelden en toekomst op lange termijn, is minder tijd en animo beschikbaar. Het “gelddenken” maakt mensen oppervlakkiger, meer egoïstisch en egocentrischer. Dus eenvoud, ook in zang en muziek, geeft tijdsruimte. We zingen liever Nederlands dan “moeilijk buitenlands”. Sowieso zijn buitenlanders “misschien wel een bedreiging”. “Nemen alles van ons af”. Hoe simpel zijn we uiteindelijk wel niet geworden
En daar zijn we op donderdag weer in Dinteloord! “Saartje” sieren voor de bezichtiging en proefvaart. Na een onrustige nacht vroeg uit de veren en, voor nog even ons schip, ontruimen. Makelaar en “kopers” stappen om tien uur aan boord. Snelle rondgang, trossen los en het grote water op. D. en C. zijn ervaren en gedreven zeilers. “Saartje” laat haar met een mooi windje uitstekend “mennen”. Vervolgens de scheepslift in, onderwaterschip inspectie. Terug naar de box, waar we kennis kunnen nemen van: “Ja, wij willen verder met “Saartje”. Op het kantoor van de makelaar worden alle formaliteiten en betalingen geregeld. “Het sleuteltje” wordt overhandigd. We nemen afscheid met de belofte elkaar zeker nog eens te ontmoeten in of nabij ons voormalig stoere schip. Tabee “Saartje”, een behouden vaart en behaag de nieuwe schippers, zoals je dat ook ons gedaan hebt. De weg Dinteloord Roermond wordt in stilte afgelegd. Thuis een gekoeld pilsje op “vaar-wel”. Zaterdag “een dag van loslaten” van: “de herinnering blijft. Saartje is overstag. Zij heeft alles gegeven. Tot de laatste dag.” Bij het componeren van dit stukje blog, rolt er een traantje over de wang van het “loze schippertje”. Met het fietsen door een prachtige natuur naar de vader van P. v.v. en een terrasje op het mooiste plein van de wereld, worden we ervan bewust dat er veel óók mooie dingen bestaan. Op loopafstand van ons schitterend balkon aan het water, weet het rustgevend tafereel, wat Munsterplein heet, ons een goed gevoel te geven. Het jaarlijkse, op zijn zondags, “gluren bij de buren” brengt ons opnieuw op de been in en rondom de binnenstad. De eerst halteplaats is Acros: De Band Oeverloos. Een vierkoppige band. Ze brengen vooral nummers uit de jaren ’80. Tweede halte Cuypershuis: vocal group “Difference”. Een dynamisch en veelzijdig koor uit de regio Midden-Limburg. Diversiteit draagt bij aan de veelzijdigheid van het koor. Het repertoire gaat van Mozart tot Rammstein en Bach tot Abba. Derde halte Dokter Bärstraat: Pinan Minoure. Gitaargroep vol ambitie en gedrevenheid met groeikansen. De vierde halte: Oranjerie: (UN)FOLLOW ME. DANSVOORSTELLING THE MOVEMENT. Leerlingen van The Movement zijn te bewonderen in De Oranjerie. Social media verbindt en inspireert, maar zet ook druk. Tijd voor jongeren, om weer echt te voelen, genieten en ontdekken — zonder telefoon. Ons buurmeisje D, actief lid van het dansgezelschap, heeft ons voor het optreden uitgenodigd. Een subliem goed geregisseerde show. Jeugdig talent, die het belang van een gezonde verbinding benadrukt. Een hoopgevend alternatief voor de, hier in dit blog deel vooraf, beschreven mistroostigheid. Lichtpuntjes aan een donkere hemel. Een mooi begin voor een nieuwe week.
Week 25, 16 t/m 22 juni 2025.
DE ZON IN HET WATER ZIEN SCHIJNEN….
Bed: wel goed, niet goed, wel goed, niet goed,……. In ieder geval is plan-b in gang gezet. De matras is verwisseld en de try-out van start gegaan. De eerste tekenen wijzen erop, dat met name de topper niet top is. De hierin gebruikte kunststof geeft in mijn geval een hoog “broeierig bedklimaat”. Ik kom daardoor niet in slaap en raak niet uitgerust. We proberen het nog een paar dagen uit. Anders komt plan-c, een ander en enorm prijzige met natuurproducten vervaardigde topper. De huidige, zo goed als nieuwe, topper is helaas niet in te wisselen. In ons geval een wrange regeling. Dus dat wordt onderhandelen, onderhands verkopen(?) en/of via de Outlet van Swiss Sense goedkoper een “nieuwe” geschikte topper scoren. Remunj’s-Theater-Koor-repetitie, de laatste loodjes, voordat de grote vakantie aanbreekt. In ieder geval staat 17 april 2026 voor ons al geblokt in de agenda van de ECI-theaterzaal. Iets om naar toe te leven en te repeteren. Nu nog vele anderen overtuigen, dat wij de moeite waard zijn, om naar te komen kijken en luisteren. In ieder geval een entreekaartje willen kopen.
“Saartje” heeft “een schipper(in) op het witte paard” weten “te strikken”. De afrondende fase verschijnt als stip aan de horizon. De keuring en proefvaart staan geagendeerd op vrijdag 27 juni 2025!!!!! Stapje voor stapje komen we verder in de onthechtingsfase. Wij gaan tussendoor haar conditie inspecteren. Maar eerst nog even een terrasbezoek bij Kanters in Ool. Aan de oevers van de Maas mijmeren over zeilen, varen, bootjes…… Woensdag verzamelen, samenstellen en pakken van een overnachtingspakket voor een verblijf in Dinteloord, waar “Saartje”, op een paar flinke vogel-poep-flatsen na ligt te glimmen. Na een grondige inspectie en kleine schoonmaakwerkzaamheden fietsen we richting centrum van Dinteloord en maken er kennis met de “Bullebak” een lokaal gebrouwen biertje. De prachtige vooravond brengen we door bij brasserie “Roer Om”. Het terras ligt aan de haven, waar vanaf we direct zicht hebben op, nog steeds, ons schip. Na een sfeervolle avondwandeling richting de monding van de Dintel zoeken we de “bedstee” op. Het ochtend-ontbijt-ritueel speelt zich buiten in de kuip af. Met zorg ruimen we op. Laten de slaapspullen achter en rijden, langs drukke wegen richting, ook zonovergoten, Roermond. De “Cultuurnacht Roermond” daagt ons uit, om te genieten van wat Roermond zoal te bieden heeft. En dat is niet niks!!! Want “deze nacht” duurt vrijdag 20, zaterdag 21 en zondag 22 juni. Hoezo “De Brabantse Nachten Zijn Lang”? De “Remunsje Nachte doon er neet veur onger”. Vrijdag “De Kathedraal Muze” in een “stampvolle” kerk vanuit een zijbeuk volop genieten van veel talent. Onder het motto ‘Music Was My First Love!’ indrukwekkende optredens van onder meer: Jenske Wijshoff (finalist van Holland’s Got Talent), Murray’s Regiment Pipes &\ Drums, het Koninklijk Roermonds Mannenkoor, de Melon Rush Band en topmusici als Jean-Pierre Steijvers op orgel, Robert Tollenaar op trompet, en Marie-José Didderen op cello. Zaterdag brengt ons de taptoe op de Markt: Showkorps O&V, Nuenen, Jachthoornkorps Willibrordus, Meijel, Vrijwillig Fanfarekorps der Genie, Murray’s Regiment Pipes & Drums en Adest Musica Sassenheim verzorgen een avondvullend programma. Dan zondag, Markt, Neerstraat, H. Geeststraat, Leliestraat, Hamstraat, Kloosterwandplein en Munsterplein. Balkonconcerten; muzikale traktaties in het centrum. Fanfare St. Rochus, Roger Selder, Wim en Etty Kemp, Amber en Britt, Polka Dots, Frank en Nina Bongaerts en een compilatie uit Frontstad. De Grande Finale op het Munsterplein, vanaf de Kiosk, komt vanwege de hitte te vervallen. Voor ons een mooi excuus om een drankje en een hapje te doen onder een parasol. Op weg naar huis belanden we in een bijzondere uitvaartceremonie rondom onze stamkroeg. M. … jong plotseling uit het leven gerukt, brengt op de Roerkade een grote menigte in zwart op de been om te toasten op het moment, dat hij in de begrafenisauto zijn stamkroegen passeert. Leven, levendigheid, dood en afscheid in een notendop op een steenworp afstand van ons eigen, in de zon badend, balkon. Even mijmeren over “to be or not to be”…. Over: De zon, wel in het water kunnen zien schijnen.
Week 24, 09 t/m 15 juni 2025.
GLAZEN BOL…..??
Déjà vu: Veursjtad, Herten, Merum, Linne, Osen, Heel, Wessem, Thorn (eerste pitstop met koffie+), Kessenich, Ophoven, De Spaenjerd, met pontje over, Ohe en Laak, Echt “De Pannenfabriek” (tweede pitstop), Maasbracht, Linne, Merum (derde pitstop met friet+), Herten, Veursjtad en…. daarmee de cirkel is rond. Ongeveer vijftig kilometer, maar vandaag per fiets. Geen blaren, echter wel “zadelpijn”. “De Pannenfabriek” is een bezoek meer dan waard. Een aanwinst voor de regio. Sowieso is Echt tegenwoordig enorm in ontwikkeling. Of zijn we lange tijd blind geweest? Het weer wil nog niet echt. Gelukkig zijn de voorspellingen wel hoopgevend. Nadenken over “het tijdperk na Saartje” komt zo nu en dan om de hoek kijken. Is allemaal nog even wennen. Andere boot……? Iets samen met andere…..? Trekken en reizen…..? Veel vragen en weinig antwoorden! Veel ideeën, weinig concreet! Maar goed, eerst moet “de schipper op het witte paard “ toeslaan. Daarna zijn wij weer pas aanzet.
Als je de eerbiedwaardige leeftijd van vijfenzeventig bereikt, dan gaat de verlenging van je rijbewijs samen met een medische keuring. Dat geregeld en in combinatie met een “officiële” pasfoto richting het stadskantoor van Roermond. Keurig afspraak gemaakt, melden bij de zuil, nummertje trekken, even wachten en dan naar het loket en ontvangen door een zeer vriendelijke medewerkster. Helaas wordt de pasfoto afgekeurd. Mijn toch redelijk omvangrijke hoofd wordt “ietsjepietsje” te klein geacht. Met een, uit de grote voorraad, meegekregen standaard formulier ga ik weer op weg naar de pasfotograaf. Met de nieuwe foto, waarbij meer rekening is gehouden met mijn baardomvang, meld ik me nu, maar dan succesvol, bij het loket. Over ruim een week ophalen is de verwachting. Gelukkig schijnt de zon en zien de mensen op de terrassen er opgewekt uit. Belastingbrieven dwarrelen de brievenbus in. Het “een beetje terug” en “een beetje meer” betalen komt, zoals verwacht, overeen met de aangifte. Vrijdag laat ook de “tweede schipper op het witte paard” het voor “Saartje” afweten. Het goede bericht is, dat er zich een “schippersvrouw op een wit paard” heeft gemeld. Zaterdagochtend vindt de schouw plaats. En wederom is er hoop op koop. Vol verwachting klopt ons hart. Zo ook het hart van P.. Zaterdag een dagje ouder. Het cadeau, entreekaarten, is al reeds enige tijd geleden geregeld. De versiering krijgt een extra uitbundige impuls. Veel vlaggetjes, ballonnen, kleurscharkeringen etc.. De bakker noteert de bestelling en wij maken een “spontane” evenementenplanning. Een “tweeënzestig worden”, om niet vlug te vergeten. Wekelijks bezoek aan de vader van P., nu met vlaai. Want er is er een jarig…. De middagvisite doet de vlaai- en christoffeltaartvoorraad slinken. F.S.C.I. feliciteren en zingen naar hartenlust. Wij houden ons de rest van de dag rustig, dit i.v.m. het “aan-werk” voor de 4-daagse training. Zondag met trein naar Sittard, om vervolgens te voet via Windraak, Doenrade, Oirsbeek, Thull, Nuth, Aalbeek, Arensgenhout neer te strijken in Valkenburg, natuurlijk op mooi zonnig terras. Terug-treinen via Maastricht naar Roermond. Dwalen door de met kermisattracties “bezaaide” binnenstad. Vieren van het succes, van het behalen van ruim zesentwintig loop-training-kilometers, bij Dupont. Na het aanschouwen van Max, moe maar voldaan onder de wol. Dromen over de “Via Gladiola”, in de verte zichtbaar via de “glazen bol”.
Week 23, 02 t/m 08 juni 2025.
W. doet van zich spreken:
Gelezen in de grensstreek, omgeving van Venlo: (Venlo, stedje van lol en plezeer, dich kan ik toch noéts vergaete. Bin ik in de vraemde, dink ik altiéd weer: Gen stad kan met Venlo maete. Dao te kunne laeve met al waat dich leef. Dao te kunne laeve met mié’n hertedeef. Venlo, stedje van lol en plezeer, aan Venlo dink ik altiéd weer !)
Zu verkaufen:
“Ein kluger, begabter intellektueller Grossmaul mit einer großen Klappe und wenig sozialem Vernunft. Ist blind. Und macht viele schlimme und dove Sache.” Wat kunnen we “trots zijn”, dat Limburg zo’n ongeëvenaard talent heeft voortgebracht. En wat kan Nederland “trots zijn” dat er zoveel hele “slimme kiezers” zijn die hem in het zadel geholpen hebben en misschien ook nog wel houden”. “Zum kotsen”!!!!
Daarna laat “Saartje” van zich horen. “De schipper op het witte paard” heeft zich teruggetrokken. De wind is uit de zeilen. Zij moet nu op zoek naar een andere “hartendief”. Het “onder bod” is opgeheven. We staan weer open voor een nieuw proces van “overbieden”.
“Oorlog denken” steekt steeds meer de kop op. Zelfs in een kruiswoordpuzzel van een gerenommeerd ochtendblad worden er vragen mee in verband gebracht. Het sluipt binnen. Het lijkt zelfs het dagelijkse leven te raken. De “jus van het leven” wordt lichtelijk ranzig en de “kers op de appelmoes of taart” lijkt aan bederf onderhevig. Elkaar lachend handenschuddende mannen in strakke pakken pleiten voor “5%”. “Big money” voor vernietiging, ten koste van gezonde basisvoorzieningen t.b.v. degene die het minder goed getroffen hebben. Enorme geldverslindende ego strelende operaties rondom een handje vol, door andere belangrijk gevonden, macht-uitoefenaren. Dit in een kikkerlandje, aan zee, met een desolaat machteloos cabinet en een ruziënde Musk en Trump op de achtergrond. Om toch enigszins rustig te kunnen slapen en goed uitgerust wakker te worden, schakelen we met Swiss Sense over op plan B. Een andere versie van een matras.
Als “waarnemer” van de met de roeiboot onderweg zijnde “oma” het moederdaggeschenk in ontvangst genomen van I. en S.. Tijdens ons “sociaal-café-moment” op een van de terrassen op het Munsterplein vernemen we via de telefoon de uitslag van een tweede bezichtiging van “Saartje” door “een schipper op het witte paard”. De vonk is overgeslagen, de kandidaat gaat op zoek naar de financiering van de verbintenis. Het wordt een weekje afwachten of de “bruidsschat” geregeld gaat worden.
Pinksteren dient zich aan. Vaag doemen er duiven met een olijftak, vredesduiven die duidelijk de weg kwijt zijn, en zwevende tongetjes boven de hoofden op. Vurig als “Brugman” over vrede en naastenliefde sprekende apostelen. God laat via hun van zich horen, maar nu ook nog graag daden. Wij bereiden ons deze zaterdag voor op een 4-daase training. Zondag vroeg uit de veren. De bordjes Veursjtad, Herten, Merum, Linne, Osen, Heel, Wessem, Thorn, Kessenich, Ophoven, De Spaenjerd (pitstop), Ohé en Laak en Echt Station trekken aan ons voorbij. Na drieëndertig kilometer brengt Arriva ons weer terug in Roermond. Met maar “twee blaartjes als troostprijs” is de schade vrij beperkt en biedt het perspectief voor juli in Nijmegen. Wij sluiten af met een drankje op het pleintje in de Veursjtad, de nazit van het evenement kunstmarkt “Fête des Arts”. Even komt “Osen”, “De Linner Weerd” en “De Lus van Linne” nog een keer voorbij. Al een keer eerder heb mijn twijfels uitgesproken over de gang van zaken, rondom het ontgrinden t.b.v. natuurbeheer van dit gebied. M.i. wordt er meer “weggehaald” dan goed is en overheerst het “financieel” belang. De foto spreekt voor zichzelf. De bomen hebben nu geen bladeren meer. Waar zijn ze gebleven???
Week 22, 26 mei t/m 01 juni 2025.
Wordt deze week de belangstelling van DE schipper getrokken? Wordt er geknokt om “haar” hand? Gaat iemand met haar onder zeil? Wordt haar anker gelicht? Wie hijst haar zeil? Wie wordt haar fokkenmaat? De week begint met onzekerheden en een reeks aan vragen. Bezorgdheid met “liefde” op afstand in afwachting van “de schipper op het witte paard” die haar in zijn/haar hart en armen sluit. De echte genegenheid zal ook moeten blijken uit de gulheid, waarmee in de buidel wordt getast. Liefdadigheid kent uiteindelijk waarden en grenzen, maar zijn niet grenzeloos. Nieuwsgierigen kunnen haar kwaliteiten in alle rust hier laten inwerken en mogelijk haar “de liefde” verklaren: https://www.uwjachtmakelaar.nl/zeiljachten/76c3617c-a8d3-4933-9c28-7d6cbe9c622a/van-de-stadt-37-2/# De oproep heeft inmiddels twee personen verleid tot een “date”. De strijd om touwtjes in handen te krijgen is op gang gekomen. Of er sprake is van “echte liefde” zal nog wel moeten gaan blijken.
Mijn geduld met W. is op. De grens is bereikt! “Onredelijk rechts en links-blind orakel” dient te vertrekken. Voor de dictatoriale “leider van zijn eenmanspartij” is in ons democratisch land geen plaats. Hooguit op Rottumerplaat, om met zijn vingers in het strandzand zijn memoires, telkens weggevaagd door het getij, te schrijven. Heel erg sneu natuurlijk, want zelfs de natuur pruimt hem dan daar niet. Zijn “hersenbeschadiging” is helaas onbehandelbaar.
Het vrijdags-sociaal-café-gebeuren hebben we, met het oog op Hemelvaartsdag, naar voren gehaald en nemen dan daarvoor plaats op het terras van “Dupont”. De “Paulientjes” glijden smaakvol naar binnen. Voor het donker thuis halen we net niet. Want buurvrouw M. vindt het reuze gezellig als we bij haar nog een afzakkertje nemen. Thuis een soepje en dan op een oor. Na een goede nachtrust geven we ons over aan de 4-daagse training. Het rondje Linner Lus noteert vijftien kilometer. Van “Saartjes bemiddelingsfront” vernemen we, dat er zich zowel een Duitse als Zwitserse belangstellende heeft gemeld voor een bezichtiging. Een derde vraagt technische gegevens op. Dus er gloort hoop aan de horizon. In Linne heeft een kleine kotter met een bordje “te koop en 06 nummer” erop reeds ons oog gestreeld. Soms gaat smart en droefenis wel erg snel over in een lichte euforie. Het geheel brengt een lichte hectiek en dat beïnvloedt op zijn beurt de nachtrust. Het is ’s nachts “hard werken” aan een concept m.b.t. proefvaart, instructies, uitleg, etc… dit alles dan weer met op de achtergrond het bordje “te koop”. Is het toeval, dat op Hemelvaartsdag de “Blue Angel” zo nadrukkelijk in onze gedachte meelift? De Zwitser dingt een acceptabele bruidsschat af. Er ligt een akkoord mits de keuring en proefvaart geen onoverkomelijke bezwaren meer aan het licht brengen. Het heeft er de schijn van dat het toekomstige vaargebied Zuid-Europa wordt. I.’s fanclubreis naar Barca heeft Max’s prestatie niet echt tot ongekende hoogten kunnen opzwepen. Met helaas een vierde, respectievelijk tiende plek moeten we genoegen nemen. Want “eerst gedaan en dan gedacht heeft Max veel punten in mindering gebracht”. Maar de zon, zee en regelmatig een (0.0.?) pilsje maken veel goed. Gelukkig zijn er deze week toch ook een aantal verwachtingen voor een deel werkelijkheid geworden.
Week 21, 19 t/m 25 mei 2025.
Maar goed dat ik geloof in de stelling: “Ik ben thuis, daar waar ik ben”. Vandaag wakker worden in de “Veursjtad”. Lekker rustig en lekker zonnetje. Ontbijtje en voorzichtig nadenken over de planning voor de PZZ’er. Na enige weken de draad van de repetitie van het Remunj’s TheaterKoor weer opgepakt. Kost even moeite, maar we worstelen ons er doorheen. Het leven van een “zangtalent” gaat immers niet over rozen. “Saartje” blijft melding maken van haar bestaan. Met regelmaat worden, aan haar verbonden, facturen in onze mailboxen gedumpt. Het mooie van de maand mei is, de uitbetaling van vakantiegeld. De besteding daarvan is, zoals nu blijkt, voorbestemd. We behoeven ons dan ook geen zorgen meer te maken, dat het ergens onbenut in de “vergeethoek” terechtkomt. Maar goed, geld moet rollen.
Weer een beetje terug in het dagelijks ritme, neem ik ook langzamerhand meer kennis van de “wereld rondom ons heen”. Evenveel en misschien nog wel meer ellende wordt over ons heen gestort. Oorlogen, slachtoffers, hongerdood, ontkenningen, opvoering productie oorlogsmaterieel, vluchtelingen, oplichtingen, roeptoeters, “slimme mensen” die hele domme dingen doen, etc.., etc.., “sieren” het mensdom. Even denk je: “We zijn maar tot weinig goeds in staat”. Echter door de contacten met buren en je naaste omgeving ontstaat toch ook weer hoop op verbeteringen ten goede.
Mijn nieuwe bed is nog niet aan mij gewend, oftewel ik niet aan het bed. We gaan voor nadere adviezen terug naar de leverancier, die op zijn beurt ons huiswerk voor de komende dagen meegeeft. De boekpresentatie; “Erfvogels” van Frits Criens, vrijdagavond, omkleedt met zang, voordrachten en een spoedcursus Limburgs dialect in Trefcentrum Aldenghoor te Haelen, is meer dan de moeite waard. Zaterdag vervolgen we ons “cultuur-klein-kunst-shoppen” langs de westoever van de Maas in Beegden. De uitvoering van Pyure in Gemeenschapshuis “ ’t Leuken” is van mooie kwaliteit. Bovendien zeer aangrijpend, vanwege het verhalen, door voormalige vluchtelingen en leden van het gezelschap Pyure, van persoonlijke ervaringen met betrekking tot discriminatie, misbruik, martelingen en kwellingen in het thuisland Oeganda. Nu hier activiteiten organiserend, om in hun thuisland anderen een betere toekomst trachten te bieden. Wrang is echter, dat zowel vrijdag- als zaterdagavond de aandacht wordt gevestigd op misbruik, ongewenste intimiteiten en dreigende femicide. Hierbij valt het geleidelijk afscheid nemen van “Saartje”, nu digitaal-gaande met de oproep: “Saartje zoek nieuwe schipper”, feitelijk helemaal in het niets. Zondag, “cultureel” kijken, op de oostelijke Maasoever. ECI-film: “Het Zoutpad”. “The Salt Path” is een inspirerend verhaal over een echtpaar, dat na het verliezen van alles, een wandeling van 1000 kilometer langs de ruige Engelse kust onderneemt. Terwijl ze in de natuur troost zoeken en leren omgaan met verdriet. De Engelse kust bezien vanaf het land. Bezien met “Saartje” vanaf het water zal verwezen blijven naar “dromenland”.
Week 20, 12 t/m 18 mei 2025.
SAAR IS KLAAR (“over en uit!”)….
Ontwaken in Scharendijke op “de Dag van de Verpleging”. Niet vroeg op moeten. Niet zorgbehoeftig zijn. Wel veel mooie herinneringen uit het verre verleden. Feestjes en schitterende activiteiten. Wij gaan rustig met de havenfietsen op weg naar de Praxis, materiaal aanschaffen om nog enkele “hiaatjes” bij “Saartje” onderhanden te nemen. Verder voorbereidingen treffen, om te kunnen opmasten. Wandelen door duinen en langs strand. “Corazon” aan doen voor het stoofpotje en Salud voor het “afzakkertje”. Vroeg aan het klussen tot de verrassende vraag zich aandient of we al bereid zijn om op te masten. Volmondig ja en vliegensvlug spoeden wij ons onder de kraan. Binnen een uur staat de mast en is “Saartje” weer “sailing yacht”. Wim Z, de ervaren mastenzetter, klaart de grote operatie en ik mag de verdere details afhandelen. Om drie uur klinkt: klus geklaard. Douchen en vervolgens bussen en treinen. Onderweg bij Starbucks een versnapering, met goud betaald, scoren. Om halftien thuis in Roermond. Even zitten en slapen als een roos. Planten watergeven, administratie bijwerken en het gesprek bij de “ECI” voeren. Daarna in de auto richting Scharendijke. Rijden op de bomvolle wegen is een aanslag op je welbevinden. Van de ene langzaamaan naar het andere “stoppen en optrekken”. Uiteindelijk terug bij de geliefden; zon, strand, zee en P.. Voor een lekkere hap begeven we ons naar “Surf-inn”.
Donderdag rijden, reizen en varen. Klein uurtje, ongeveer zestig kilometer, rijden naar Dinteloord; jachthaven “De Waterkant”, verkoophaven en auto stallen. Tweemaal een half uur lopen, viermaal bussen; totaal twee uur, plus alles bijeen een half uur wachten bij het overstappen. Hoe was het ook alweer, je uit de auto krijgen? “….. Nemen de bus, zo gek nog niet”! Om veertien uur dertig trossen los. Met een stevige bries in de rug richting Bruinisse. Met de fok aanbrengen “bouwen” we weer een stukje meer zeilboot. Bij restaurant “Petit” sluiten we dag af met een drankje en hapje. Heel vroeg ritsen we de slaapzakken toe. Vrijdag om half acht melden we ons bij de Grevelingensluis. Vervolgens sluizen we met de beroepsvaart bij de Krammersluizen. “Saartjes hoogtepunt” (negentien meter) heeft nu eenmaal een beweegbare brug nodig om verder te kunnen komen. Rondom elf uur meren we af bij “De Waterkant”. We starten operatie “grootzeil hijsen”. Dit, bijna dag vullend, programma verloopt stroef vanwege de nog steeds aanhoudende stormachtige wind. Het “uiteindelijk klus geklaard” vieren we bij de gastvrije “Brasserie ’t Roer om”, een drijvende havenvoorziening. Wederom vroeg in de kooi, want er wacht nog een hele klus.
Om zevenen zijn we aan het boenen, schrobben en zemen. Na het ontbijt ontdoen we “Saartje” van alle aan ons persoonlijk gebonden inventaris, kleding en gebruiksvoorwerpen. De Fox is bijna te klein voor de te vervoeren vracht. Om twaalf uur het sein: “klaar voor een mogelijke overdracht aan, een nog te vinden, aspirant-koper”. Taco arriveert en de formaliteiten voor een bemiddeling worden afgerond. Het “vervreemdingsproces” gaat in werking. Voornamelijk Internet moet het werk doen. Met een iets weemoedige en melodramatische stemming rijden we het haventerrein af. Zien “Saartje” schitterend, glanzend en uitdagend prominent vooraan op steiger 5O in de achteruitkijkspiegel uit het zicht verdwijnen. Het is stil in de auto en relatief stil op de weg. Binnen een uur en drie kwartier staan we voor onze garage de wagen uit te laden. Alles op zijn plek. Mooi moment, om met een pilsje, vanaf ons balkon, over de Midden Limburgse Plassen te kijken. Even bijkomen van de geleverde inspanningen. Her en der wat “pijntjes”; je voelen als een “oud mannetje”. Misschien ook al bezig met het verwerken van een vorm van het “lege nest syndroom”. De rust wordt vanaf eenentwintig uur wreed verstoort door het hysterisch, hectisch, over de top avondvullend Eurosongfestival. Wild uit de ogen kijkend, gillend, brullend en flitsend bewegende performers tiranniseren via het screen menige “bankhanger”. Europees “spetterend” amusement dat je nog uren lang uit je slaap houdt.
Niets moetend, “knoevelend” ontwaken, in een lage versnelling opgang komen. De zevende dag, rustdag, na een redelijke actieve week. Een periode afgesloten, om een nieuwe, ongewisse in te gaan. Richten op het hier en nu, te beginnen bij…. Het Kruiswegpark, Stadsprocessiefeest. Licht amusement met o.a.: Polka Dots, Ton Custers, Koninklijk Roermonds Mannenkoor, Frontstad, Ptaha en Melon Rush. Hoe zo…, rustig? Veel bekende gezichten in een schitterende ambiance. De nostalgie van geloof, amusement en feesten. Een bijzondere vorm van de pelgrimstocht c.q. bedevaart in eigen stad naar de “Kapel in ’t Zand” anno 2025. Wij zijn nu ook “klaar”, alhoewel misschien zelfs nog een beetje “gaar”, voor een nieuwe week.
Week 19, 05 t/m 11 mei 2025.
Vijf mei tweeduizend vijfentwintig. Bevrijdingsdag. Bevrijdingsfestival te horen en op loopafstand binnen bereik. Een wazig zonnetje en bijna onderweg naar het festivalterrein. Meldt een app met foto en tekst: “nog meer plekken die in aanmerking komen, om onderhanden te worden genomen?” “Saartje” gooit roet oftewel roest in ons “bevrijdingsfestivaleten”. Ons humeur raakt danig van de wijs. Er rest niets anders dan wederom een “heen en weer rit” naar Lithoijen. Eenmaal ter plekke valt de “schade” mee. Verder dan het losschroeven van acht inbusbouten kunnen en, gaat hopelijk t.z.t. ook blijken, hoeven we niet te gaan. Vijf uur later dan gepland, en door P. tweehonderddertig kilometer meer op de teller gezet, betreden we uiteindelijk de voormalige Stadsweide. We gaan onderweg van podium naar podium. Hierbij leven we even in de veronderstelling in een massagevecht terecht te zijn gekomen. Echter blijkt het maar een “onschuldige” vorm van het “pitten” of “pogoën” of “moshen” te zijn. Dom, dat we van deze “vredelievende” culturele uitspattingen nog geen weet hebben. Een serieus hiaat in onze opvoeding zullen we maar zeggen. De hapjes en drankjes liggen minder zwaar op onze maag. Vele bekende gezichten en korte bijpraatmomenten. Op tijd thuis!? Geen repetitie RTK vandaag. Wel het nationaal afsluitend Bevrijdingsdag-concert in Amsterdam, op de buis in Roermond. Dan toch: eind goed al goed? De mooie zang en verhalen verdringen het stevig “balen”. Misschien voelt het ook wel zelfs als een “stukje bevrijding”. De HBV (Huurders Belangen Vereniging) “Residence Solea” houdt ons dinsdagavond bij de buis vandaan. Zonder plichten bestaan er maar weinig rechten, niet waar. “Saartje pubert weer”. Recalcitrant ze is; de droogtijd voor de haar opgelegde verfbedekking vraagt meer tijd dan oorspronkelijk geschat. Het gevolg, langer binnenblijven. Een dag later het water in en de daarop volgende afspraken verdaagd en verplaatst. Over de financiële consequenties zullen we het vandaag dan maar niet hebben. De weersvooruitzichten bieden perspectief. Een mooi weekend dient zich aan. “Koffertjes” voor een kort verblijf aan boord zijn gepakt. Hoe dan ook komt het “opmasten” naderbij. Verplicht “sleutelen” aan betalingszekerheid wordt door de dienstverleners min of meer afgedwongen, want hun motto is kraakhelder: “Niet betaald, dan ook geen water onder de kiel”. Twaalf ton op de nek pakken is schier onmogelijk. Vrijdagochtend treinen en bussen we. “Saartje” gaat in de “touwen” en glijdt gracieus het water van de afgedamde Oude Maasarm in. We worden vrolijk uitgezwaaid als we koers zetten richting de sluis van Lith. Het verblijf bij “Jan de Groot” is ruim een week uitgelopen. Ook de kostenmeter loopt hierbij evenredig op. Schilder Stan R.’s inschattings-vermogen vertoont hier en daar wel wat hiaten. We kijken met gemengde gevoelens terug op dit “werkverblijf” van “Saartje”. Achteraf trekken we de conclusie: “De kwaliteit kan beter, het kan sneller en daarmee goedkoper”. Een “tweede bezoek” ligt vooralsnog niet voor de hand.
Maar goed, Heusden wacht op ons. Alles verloopt voorspoedig. Sluis Lith staat klaar, de zon schijnt zalig, de “gladde huid van Saartje” zorgt voor minder weerstand en daarmee meer snelheid. 0m vijftien uur meren we af. “Café Havenzicht” staat garant voor een heerlijk “natje en een droogje”. Vroeg “onder de wol”. Om zes uur gaan we onder de brug van Heusden door. De opkomende zon in de rug, een ontbijt uit de hand, een ontwakende natuur en voorbijtrekkende kilometerborden is genot van hoog niveau. Zestig kilometer verderop bij “De Batterij”, meren we, zes uur later, af in Willemstad. Hier gaan we op zoek naar verf, kwast en schuurpapier, om enkele “hiaatjes” in cosmetische conditie van “Saartje” bij te werken. Wij doen dit uiteraard “pro deo”. Om drie uur ontmoeten we Taco, van “White Whale Yachtbrokers”. Want na al het wikken en wegen is toch het besluit gevallen, om van “Saartje” te “scheiden” en op zoek te gaan naar een “nieuwe partner” voor haar. En of zij het goed kan vinden met de, door ons uitgekozen, “mediator” zal moeten gaan blijken. Met de voorlopig gemaakte afspraken is het proces in gang gezet. We “vieren” dit met een hapje bij “Jules” en een drankje bij “Bellevue”. Of dit prachtige uitzicht op de oude haven strookt met het zicht op de toekomst is de vraag, waarmee ik mij op een oor leg. Wederom vroeg uit de veren, varen we zeer voorspoedig naar Scharendijke. Afgemeerd op ons vertrouwde plekje begroeten we “steigergenoten” en praten bij. Verfrissende douche, richting strand met bezoek aan “Perrys” en hapje bij “Salud”. We zijn weer “geland”, weer “thuis”. Bovenal is het weer ons zeer gunstig gezind.
Week 18, 28 april t/m 04 mei 2025.
Geen oma-n-opa-oppas-moment wegens schoolvakantie, geen varen met “Saartje” en geen repetitie RTK wegens paas-reces. De vaste maandag-dag-besteding-structuur staat ernstig onderdruk. Toch krijgen we grip op ons weekprogramma. We treinen en ov-fietsen naar Lithoijen, om kennis te nemen van de vorderingen cosmetische bijwerkbeurt. Bij nader inzien blijkt het onderwaterschip toe te zijn aan een extra “onder-water-beurtje”. Een andere bijkomstigheid is, gezien de te gebruiken soort verf, dat de droogtijden meer tijd in beslag zullen nemen. Dus “Saartje” zal langer in de verfhal moeten verblijven en dat zorgt er weer voor, dat de te waterlating met vijf dagen wordt verlaat. Het volgende sneeuwbaleffect is: een week schuiven met opmasten. Het mooie van plannen is, dat je het kunt bijstellen. Het maakt niemand echt happy, maar toch is er altijd een stip aan de horizon. Na dit geregel ov-fietsen we via Lithoijen naar Lith op zoek naar een “uitspanning” om te ontspannen. Helaas, dinsdag is de regionale sluitingsdag. Maar ergens onderweg terug richting Oss, een bij toeval geopende horeca-/bakkerswinkel. Zelfgebakken lekkernijen en een bakkieleut maakt ons weer blij. “Brood van de Poot” heeft verder nog een bijzondere link. Is ergens ver weg nog familie van mijn voorvaderen. De “Poten” hadden héél vroeger én een slagerij én een café. De horecazaak heeft zeker, mijn familie kennende, goede tijden gekend. Gelukkig had Lith ook de beschikking over een brouwerij. Terug in Roermond nog even genieten van een drankje en hapje bij de Sjnats aan de Markt.
Woensdag: “Expedition Next” een geweldig event, dat Roermond doet volstromen met nieuw- en leergierige kinderen. Een dynamische en bruisende, in de zon badende, stad waar je je goed voelt. Dus dan toch nog even het “leven vieren” met een “Paulientje” op het terras bij Dupont. ’s Avonds genieten van een mooie avond op je eigen terras aan de oevers van de Maas. Hoe mooi kan het zijn. Donderdag lopen we “even” twaalf-4-daagse-oefen-kilometers. Waarna we onszelf belonen met heerlijke asperges en wederom nagenieten op ons, inmiddels door de insectenbestrijder behandeld, balkon. Vrijdag breng ik een bliksembezoek aan “Saartje” en constateer, dat het onderwaterschip een “antifouling-beurtje” heeft ondergaan. Bovenop moeten nog de nodige handelingen worden verricht. Maar volgens Stan blijft de planning, donderdag te water, overeind. Vol goede moed pik ik nog wat lekkere dingetjes op bij “Brood van de Poot”. Om vervolgens een snelle koffie te doen bij “ons Mientje” in St. H.. Eenmaal weer in Roermond is, het tot een “sociaal café” uitnodigende, terras van Dupont niet te weerstaan. Aldaar genieten van de heerlijke en sporadische schijnende zon is natuurlijk het “meest zwaar” wegende argument.
De zondag openen we na het ontbijt met een bezoekje aan “Het Ham”. Even een beetje met F&S kuiten op skatebaan en balletje trappen. Het, verder rustige, weekend biedt ons de gelegenheid tot een verstandige voorbereiding op het, voor de deur staande en het zich bijna voor de deur afspelende, Bevrijdingsfestival. Gezien de hectiek in de wereld geeft vier mei, de dodenherdenking, een aparte essentie. Het in het verleden, na w.o. ll., uitgesproken; “dit nooit meer” lijkt verder van huis dan ooit tevoren. Mogelijk was dit alles toch een brug te ver? Ik vraag me serieus af hoeveel “oorlogvoorbereiders” er zich bevinden onder het “herdenkingspubliek”?
Week 17, 21 t/m 27 april 2025.
De Paus heeft besloten met Jezus het ruime hemelse-sop te kiezen. Pasen krijgt zo een eigen betekenis. Dat verzin je toch niet zomaar. Wij laten dat in alle tweede paasdag-rust over ons heen komen. Een varkenshaasje, een aardappeltje, heerlijke asperges en een ijscoupe zijn onze diner-ingrediënten. Het brood en de wijn laten we voor even aan anderen. Dinsdag wordt eerst de auto voor een bandenwissel en apk bij de garage gelift . Dan een reactiveerpoging van de geiser en uiteindelijk trossen los. “Saartje” gaat op weg richting Jachthaven “De Maas” in Venlo-Blerick. Prachtige nieuwe steigers. Betaalbaar liggeld, maar helaas een zielloze uitstraling. Nauwelijks mensen in de haven en een reeds lang gesloten horecagelegenheid in een industrieel gebied. Zo nu en dan passeert een containerschip. Vroeg uit de veren en met een redelijk weertje zakken we woensdag verder de Maas af op weg naar “De Driessen”. Geen levende zichtbare wezens in de haven te bekennen. Na een rondje “Mookerplas” doen we de “De Loopplank” aan. Al direct bij binnenkomst valt naast de “leegte” ook de veranderde sfeer t.o.v. vroeger op. Het meest, weliswaar een detail, in het oog springende zijn de niet ontstoken sfeerkaarsjes op de tafel. Ons gevoel, zoals later blijkt, heeft ons niet bedrogen. Want Hans V. heeft na veertig jaar, waarin we bijna jaarlijks diverse malen konden genieten van zijn uitstekende gastheerschap, overgedaan. We danken Hans voor zijn geboden gastvrijheid en wensen de nieuwe uitbater veel succes bij het ontwikkelen van een succesformule. Een afzakkertje doen nog even bij “Malle Jan”. Met “Zachtjes tikt de regen tegen het vluchtluik” worden we gewekt. Uiteindelijk besluiten we in fikse regen de motor te starten. We moeten verder, want “Lithoijen wacht” op ons. Omdat Grave gestremd is varen we via Weurt. We doen in de stromende regen en met de stroom mee de onstuimige Waal. Tiel ontvangt ons in ook een bijna “wezenloze entourage”. Gelukkig biedt “Grand Café De Merckt” ons alles wat een bijna verzopen koukleumende watertoerist weer op de been helpt. Mooie maaltijd, gastvrijheid en een gezellige nazit met een lekker biertje. “Tiel zo gek nog niet”. De laatste etappe Tiel-Lithoijen leggen we af in ijskoude weersomstandigheden. De noordenwind zorgt voor “Siberische gevoelens”. Tegen de middag meren we af bij “Jan de Groot”. Hierna verloopt alles vlotter dan dat we hadden kunnen dromen. Vrijdag, in plaats van zaterdag, uit het water en ligt “Saartje” in de veilige verwarmde hal. “Werkbespreking” met de schilder. Met de bus naar Oss en treinen via ’s Hertogenbosch naar ons vertrouwde Roermond. Hier wordt al spontaan uitbundig (voor ons?)gevlagd. “De Lobby” tapt een goed glas bier en serveert een mooie maaltijd op het “serviesbord” in de vorm van een open sloep. Ze zouden het van onze volbrachte expeditie wel geweten kunnen hebben. Bij thuiskomst vraagt buurvrouw M. aan haar, bij nog een pilsje, verslag uit te brengen over onze tocht: Maas-Maas en Waal-Waal-Maas.
Zaterdagochtend neemt de vlaggenparade gestaag in omvang toe. En, ja hoor, nu we thuis zijn laat het “oranje” zonnetje zich ook weer zien. Voor ons is het na een week van “afzien” een “bij-kom-dag”, waardoor Koningsdag zo goed als geruisloos aan ons voorbij gaat. Eigenlijk een niet echt geplande, maar wel gepaste en aangepaste ingetogen attitude op de dag van de plechtige begrafenis van Paus Franciscus. Een gedrag, zoals het een oud-misdienaar betaamt. Het klinkt in ieder geval serieuzer dan dat het feitelijk is. Zondag doet de naam eer aan: “zon dag”. We doen een rondje door de nog een beetje na Koningsdag “nabruisende” stad met een pitstop bij “Blond&Blond”. Meerdere bekenden blijken een vergelijkbaar initiatief genomen te hebben. Ook C., die een aanvulling geeft op ons gemeenschappelijk “continuing Mientje-story”. Namelijk zij heeft nog een Mientje binnen haar familie weten te “scoren”, waardoor de stand uitkomt op drie- twee, maar dan wel in ons “ons Mientjes” voordeel. Een mooi gegeven, om deze week, waarin “Saartje” voor een “facelift” is gelift, mee af te sluiten.
Week 16, 14 t/m 20 april 2025.
De maandagochtend is de ideale tijd om efficiënt “te shoppen”. Vervolgens “sleutelen” aan het blog. De bereiding van de traditionele stamppot, als “kers op de appelmoes”, bij het oma-n-opa-oppas-moment, is de keukenactiviteit. Na de RTK-repetitie van deze week kennen we een paasreces van twee weken. Het meegekregen “oefenhuiswerk” is er niet minder om. Want “The Show Must Go On….On…. Onnnnn”. Dinsdag voegen we een extra episode toe aan het “Mientje-verhaal”. Wij bezoeken “ons Mientje” in St. H. en vertellen haar in geuren en kleuren over de verwikkelingen rondom “ons Mientje is niet hun Mientje en hun Mientje is niet ons Mientje”. Ook duikt er tijdens de info-uitwisseling een derde Mientje en zelfs een vierde Mientje op. De teller staat nu op drie “ons Mientjes” woonachtig respectievelijk in St. H., A. en T.. Het vierde, niet ons maar hun, Mientje woont in B.. Naast dit bijna middag vullend komisch gebeuren passeren er ook nog andere wereldse gebeurtenissen de revue. Dit alles wordt omlijst met een heerlijke maaltijd. Voldaan rijden we dan weer huiswaarts. Een nieuwe afspraak ligt vast. We zien elkaar zeker weer terug gedurende de 4-daagse. Want van hun logeeraanbod gedurende onze deelname aan dit sportief evenement maken we graag gebruik. De 4-daagse met een Brabantse gastvrijheid is iets om naar uit te kijken. Het ontruimen en vertrek-klaar maken van “Saartje” is een hele klus. Eerst alles van boord, vervolgens de noodzakelijke spullen weer aan boord brengen. Dit alles neemt ruim twee dagen in beslag. Zaterdag wordt er stevig geboend. Groene aanslag, geel Saharazand, bruine “toter” en zwarte smurrie maken plaats voor maagdelijk wit en oog strelend grijs. Uiteindelijk ligt “Saartje” er uitnodigend en op “haar Paasbest” bij. Genieten met een pilsje in de zonnige smetteloze kuip is een verdiend feestje. Zondag maken we een proefvaart “Maas en Roer” v.v.. We zijn bij toeval dan ook getuige van een Linssen botenschouw. Negentien, niet de minste van omvang, jachten doen in flottielje verband Nautilus aan. We constateren, dat wij klaar zijn voor de reis richting Zeeland, via Lithoijen. De volgende week dinsdag kunnen de trossen los en de handel in de vooruit… op weg naar nieuwe ongewisse avonturen.
Week 15, 07 t/m 13 april 2025.
Bovenstaand gezegde is moeilijk te “verteren” als je veel last hebt van “hooikoorts”. “Hooikoorts” terroriseert al jaren in toenemende mate mijn psycho sociale somatische gesteldheid. Het is voor mij een overbodige vroegtijdige aankondiging van een ophanden zijnd voorjaar. Momenteel “geniet” ik al enkele weken van dit fenomeen. Op grond van de zichtbare symptomen reageert je omgeving met medelijden, adviezen en solidariteit in de zin van: “Heb ik ook…. je kunt dit…… je moet dat….. ik snuif daarvoor…. ik slik dagelijks…. ze kuren…. ze spuiten….”. Desondanks niezen, proesten, kuchen, snotteren, tranen, snuiten en hoesten er velen nog stevig op los. Het stelt me gerust, ik ben niet de enigste met een afwijking. Het slecht slapen ligt dan hoogstwaarschijnlijk ook niet aan ons nieuwe bed. En dat stelt gerust! Dan nog maar met een pilletje extra richting zomer. Voor mij de bevrijding van de koorts als de boeren gaan hooien. Onlogisch, echter voor mij een opluchting.
Goed gemutst met de repetitie aan de slag. De zon is, uit de wind, een hartverwarmende partner, die meekijkt bij het ontruimen van “Saartje”. Alle niet direct zeilboot gerelateerde inventaris halen we van boord. Dit alles in het kader van een mogelijke verkoop. Dinsdagnamiddag trainen we richting Eindhoven voor een genoeglijke samen zijn met M&J. Paella staat op het menu, een Spaans accent die de geboorteplaats van M. gemakkelijk doet raden. Tijdens de gezellige avond nemen we kennis van hun nog te concretiseren voornemens de wijde wereld in te trekken.
Woensdag goed bericht; de botenschilder geeft groen licht, kan eind april van start te gaan en vermoedt 3 mei gereed te zijn. Dus we zetten het in gereedheid brengen en vaarklaar maken van “Saartje” in een hogere versnelling. Het is verbazingwekkend te zien hoeveel spullen je in een aantal jaren op een boot kunt verzamelen en hoe klein een garage annex berging lijkt te zijn. Een cursus of training “ontspullen” is toch echt te overwegen. Donderdag vroeg, voor een “PZZ’er”, uit de veren. F. en S. nemen deel aan een schoolsponsorloop t.b.v. de speeltuin “Kitskensberg”. Met volle overgave sprinten, soms rondkijken en incidenteel vallen worden 9 respectievelijk 7 rondjes volpracht. Hun prestatie kost ons geld, maar het dient een goed doel. Vrijdagochtend moeten we afscheid nemen van onze bedden. Ze gaan, door tussenkomst van “Het Goed”, een tweede leven tegemoet. Wij reizen vervolgens richting Beesel naar “De Mert”, om er te lunchen met M&J en daarop volgend volbrengen we een mooie wandeltocht “rondje Beesel”. Uiteindelijk gaan we “uitpuffen” op het terras bij Dupont. Thuis genieten we nog even na van een mooie zonsondergang. “Onze sportieve week” sluiten we af met het bezoeken van: a. F.’s hockeywedstrijd: een gewonnen en een verloren, b. de opening van een nieuw skatepark bij de “Weerstand”, een mooi initiatief. “Christoffel Huiskamer Concerten”, 10de editie, trekt ons zondag via “De Statenzaal, oftewel trouwzaal, in het Stadhuis” naar de “Swalmerstraat. “PHATA(Oekraïens koor) legt menigeen in de “Trouwzaal” het “zwijgen” op. Duo Julien en Leentje van de Loo raken gevoelige snaren tijdens hun huiskamerconcert. De zestienjarige Flinn Lieverse toont, met klassiek gitaarspel, van “wereldklasse” te zijn. Tijdens onze “spontane” evaluatie op het terras bij “Dupont”, (waar anders?), krijgen we gezelschap van E&F. Gezellig bijpraten over toen, heden en toekomst onder het genot van een pilsje in het zonnetje. Zo blijft er nog weinig te wensen over. Deze middag heeft zelfs onverwachts een nieuwe episode bij het fenomeen “Mientje” gebracht. In de wachtrij bij “de Trouwzaal” een toevallige ontmoeting met…… de broer van Ch., de vriendin van hun Mientje, dat niet ons Mientje is. Hij heeft de dag ervoor kennisgenomen van de hilarische ontknoping van het “Mientje-verhaal”. Uiteindelijk vind ik vrede bij klassieke wijsheden, zoals: “Laat de boeren maar dorsen (liefst ook hooien) en godswater over godsland lopen”. Niet alles, wat op toeval lijkt, is te verklaren.
Week 14, 31 maart t/m 06 april 2025.
Het nieuwe slaapkamerameublement, oftewel bed, is geleverd, gemonteerd, bedrijfsklaar gemaakt en “ingeslapen”, dit na een weer “uitputtende” open-(helaas met maar één externe belangstellende)-repetitie van ons RTK. De eerste kennismaking tussen bed en beoogde “beslapers” is tot aller tevredenheid verlopen en biedt goede hoop voor de toekomst. Dinsdag de dag, dat Faber helemaal losgaat met “inhoudelijke sterke beleidsuitgangspunten” zoals: “Als ik niet wil tekenen, dan teken ik niet. Het water loopt ons over de schoenen. Het moet gewoon anders. Het kabinet praat met een mond. Het tij moet keren. Het moet gewoon stoppen. Niet onder het tapijt moffelen. Ik ben het beleid, geen stempelmachine”. Dit zijn nog eens een visies waar je wat mee kunt. Menig groot staatsman zal hier stik jaloers zijn dit soort diepgaande ontboezemingen niet eerder de mensheid voorgehouden te hebben. Maar toch, wie is nu eigenlijk compleet gestoord?
4-Daagse training; tweeëntwintig kilometer, Valkenburg- Eijsden. Wederom een lunch bij “Oan ’t Bad”. Mooie inspirerende, met zon omlijste, tocht die we redelijk gemakkelijk volbrengen. Terug met de trein in Roermond doen we nog “even Dupont” aan. De bedoeling, een korte evaluatie van de dag en op tijd het hoofd te ruste leggen op het nieuwe slaapdomein. Maar hoe anders, kan een planning, uit de losse pols, uitpakken. Na ons eerste pilsje op het drukke terras neemt een dame plaats een paar tafeltjes verder op. Regelmatig kijk ik in haar richting en meen een bepaalde onrust te zien. Na enkele wijntjes staat ze op en loopt “instabiel” richting voetgangersoversteekplaats. Loopt naar een woning belt aan. Geen reactie en keert onverrichter zaken terug. Zij wekt de indruk zo over te willen steken en verdwaald te zijn. Ik voel me geroepen tot de rol van gentleman. Arm in arm steken we over. Verneem haar adres en gaan samen onderweg naar haar huis. Ondanks een zonnige, toch ook moeilijke, dag plus een glaasje teveel. Eind goed en hopelijk een dag later, al goed. Inmiddels is de avond gevallen en het pilsje lichtelijk verschraald. Met enkele verse biertjes compenseren we de “ schade”. “En route” naar huis nodigt buurvrouw M. ons uit voor een afzakkertje met haar en twee gasten. Surprise…!!! Het stel, twee bekenden van een afstand, maar recent van meer kortbij. “Wij kennen samen een Mientje”, is enkele maanden geleden tijdens een toevallige ontmoeting gebleken. Maar hedenavond blijkt, dat hun Mientje niet ons Mientje is en ons Mientje niet hun Mientje. Ons Mientje is mijn nicht en woont in St. H. hun Mientje is haar vriendin en woont in B.. Ons Mientje heeft ook een vriendin in deze omgeving, die enigszins qua uiterlijk lijkt op de gast van buurvrouw M.. Deze ontknoping leidt tot grote hilariteit op het late tijdstip van deze bijzonder verrassende dag. Hoe zo verwarrend? De “Mientjes” kunnen er hoogstwaarschijnlijk ook wel om schateren.
Donderdag levert het nieuwe bed het bewijs in goede aarde te vallen. Tegen de middag zetten we de eerste passen buiten de slaapkamer en starten zo de beleving van een zeer rustige dag. De Algemene Leden-Vergadering van RWV Nautilus is tweemaal per jaar het “hoogtepunt” van een vrijdag. Eenmaal in het voorjaar en eenmaal in het najaar. Mijns inziens zijn dit “voorgekookte” bijeenkomsten, zodat er gladjes kan worden voldaan aan statutaire en/of huishoudelijk-reglementaire bepalingen. Geen inhoudelijke discussies over toekomst op lange termijn. Slechts “feitjes” met betrekking tot “goed gedrag” van het bestuur. Gezien de op handen zijnde ontwikkelingen en de daarmee verband houdende grote (financiële) belangen, rondom de herinrichting van de jachthaven “La Bonne Aventure”, is dat een magere agenda. Ik vrees voor het voortbestaan van Nautilus, want er zijn meer kapers op de kust. En misschien is de primaire doelstelling van deze vereniging “Het bevorderen van de water-SPORT”, wel al achterhaald en/of gerealiseerd. En Is de tijd van “cashen” door derden, zoals op meer plekken binnen het “Maasplassen”, aangebroken. Het aanbieden van woningen met tevens de optie op een botenligplaats is een meer dan rendabel verdienmodel. Helaas heeft de minder gefortuneerde waterrecreant dan weer het nakijken en moet achter “mijn/ons ” hermetisch afgesloten hekwerk, met het bordje “VERBODEN VOOR ONBEVOEGDEN “, blijven. De gemeente zet daarna dan weer in op activiteiten die de verbinding moet bevorderen.
Lachspieren trainen staat op de agenda van de zaterdag. De speelgroep “Gelre” biedt ons die kans in het “Royal Theater”. De komedie “Waat eine Santekraom” doet ons gniffelen, lachen, schateren en soms bulderen. Lokaal getalenteerde , sommige uit onze kennissenkring, spelers zorgen voor een genoeglijke avond. De nazit thuis (!) zorgt voor een verantwoorde geproportioneerde cooling-down. De voorafgaande gespeelde humor wordt ruim geëvenaard door een wel zeer hilarische gebeurtenis. Een week geleden wordt de, door derde ingeschatte zorgbehoeftige, vader van P. door P. een, speciaal voor hem aangevraagde, informatiefolder van “Saar Aan Huis” ter hand gesteld. De poging om een vervolg te bespreken eindigt met de vraag van de zorg-mijder aan P.: “Ga jij daar werken?” Eigenlijk humor van de bovenste plank, als de aanleiding niet zo dramatisch zou zijn. Zondagmiddag gaan op “culturele ontdekkingstocht” in ECI. We bezoeken een uitvoering, van een voor ons minder gebruikelijk en bekend muziekgenre: “ECI Jazz Sessions”. Verrassende kwaliteit van een jong getalenteerde jazz-zangeres, doet ons zeggen: “Toen waren we erbij”.
Week 13, 24 t/m 30 maart 2025.
Na genieten van een geslaagd optreden maakt de openrepetitie tot een klein feestje. Even ga ik los in mijn mijmeringen. Mijn (tijdelijk) vermeende ego is nu vele malen groter dan de status die ik zou kunnen afleiden van de dikste auto. Met andere woorden de dikste bak, en zeker tegenwoordig de Tesla, is in de verste verte geen versterker van mijn ego.
“In ónze serie gluren bij de buren” brengen we een bezoek aan het recent opgeleverde complex “De Maaswachter”, het voormalige AUREOOL met daarin o.a. gevestigd Sociale Zaken, in het verleden in de volksmond ook wel genoemd “De Soos”. Nu zijn er mooie en gewis dure, niet voor de voorheen soos-gangers te bekostigen, appartementen gerealiseerd. Dank aan A.S. die op onze “min of meer zelf-uitnodiging” tot bezichtiging is ingegaan. We halen veel herinneringen op aan vroeger en vele oud-bekenden aan “de Kapel” en in “Neel”. “Activiteiten uit onze jeugd” doemen op uit ons geheugen. Hoe mooi kunnen toevallige ontmoetingen uitpakken. Nog heel veel woonplezier, daar waar de Roer de Maas gaat vergezellen richting zee. Wonder boven wonder blijkt deze week, dat je met een PZZ-er-status ook genoodzaakt bent, om er een planning op na te houden. Tot half mei worden bezoekjes en afspraken geordend en geagendeerd. In sommige gevallen kan ik volstaan met het aanvinken van “geaccepteerd”. Tussen door denk ik nog even na over een aanpak van het vergroten van de belangstelling voor het jaarlijkse concert Remunjs TheaterKoor. Iets met benefiet en zoeken van samenwerking zou een perspectief kunnen zijn? Vrijdag zijn we door de buren van “vijf deuren verderop” uitgenodigd voor een drie uur durende “happy-hour-met-een-borrel-plankje”. In het verre arbeidsverleden kenden we een vergelijkbaar vrijdags-evenement, maar dan als “collegiale afsluiting” van de werkweek. De titel was toen “sociaal café”. Daar het echter in toenemende mate meer “(werk?)tijd” in beslag nam, dit tot ongenoegen van menig thuisfront, verwierf het uiteindelijk in de volksmond de duiding van “a-sociaal-café”. De gezelligheid was er niet minder om. Nu praten we als buren bij. Want “drukke pensionado’s en -da’s” zien elkaar natuurlijk soms weken niet. De zon jaagt ons zaterdagmiddag weer het terras op. We hebben bericht ontvangen, dat op korte termijn ons nieuwe slaapmeubel wordt geleverd. Om de levering vlotjes te laten verlopen ontruimen we de slaapkamer alvast zo ver als mogelijk. We brengen het comfort terug tot de vroegere studentennorm; “matras op de vloer”. Dat wordt een nachtje herinneringen ophalen en “vreselijk” genieten. Inmiddels aanschouwen we ook al, vanaf ons terras, de zomerligplaats kiezende boten; de aankondiging van dat de zomer nu echt opkomst moet zijn.
Week 12, 17 t/m 23 maart 2025.
Ik constateer in toenemende mate mijn twijfels over de immens populaire bezongen constatering: “Ik weet nu dat er een Engelbewaarder bestaat”. Als ik de tv-beelden bekijk en krantenartikelen lees, dan moet de zo bejubelde “behoeder van het kwaad” zich toch volledig teruggetrokken hebben in en hermetisch afgesloten vesting: misschien wel aangeduid met “Hemel”. De wereld staat in brand. Mensen op de rand van de hongerdood, vermoord, verdreven, stervende aan uitputting, verminkt, schreeuwen om hulp. Het antwoord van de medemens is; meer bewapening. Een opbloeiende wapenproductie, tevreden wapenproducenten en handelaren. Blije gezichten vanwege een winstgevende wapenmarkt. VDL gaat mooie werkgelegenheid bieden door vernietigingswapens te produceren. Want of je nu auto’s of drones assembleert, het is werkgelegenheid voor ons, de toch al zo getroffen Limburgers. Hoezo een achterlijke redenatie?? Elkaar lachend over de knietjes wrijvende en complimenten makende regeringsleiders, die de geesten rijp maken voor nog meer Mark(t)werking gerelateerde oorlog. Herinvoering van de dienstplicht wordt geïntroduceerd als of het een nieuwe maatschappelijk verworvenheid is. Hoe kan het toch, dat de mens zich zo verderfelijk opstelt, zodat zelfs die Engelbewaarder het laat afweten. Hoe zou het zijn als alle oorlog gerelateerde energie ingezet zou worden op vreedzaam samenleven. Helaas is dit een gedachte van een andere buitencategorie nl.: “I had a dream”.
Na de redelijk tevreden verlopen generale repetitie van ons Remunjs TheaterKoor hebben we een vervolgstap gezet op weg in de ,voor ons openliggende, toekomstige carrière. Er wordt nu gewerkt aan de verfijning en verdere ontwikkeling van het bij ons “reeds(?)” vooronderstelde aanwezige choreografische talent. Heb ik niet het gevoel, dat dit, mij toegedicht, talent een onvergetelijke indruk zal achterlaten bij de bezoekers van ons optreden. Maar anderzijds is het niet gesloten, dat het toch vooralsnog een spraakmakende bijdrage zal leveren aan dit avondamusement.
C., de zoon van een kind uit het gezin, waar de vader van P. tijdens de evacuatie naar Groningen, tegen het einde van de tweede wereldoorlog, meer als tachtig jaar geleden, waren onder gebracht, bezoekt ons regelmatig en zo ook deze week. Gelukkig zijn vele evacués redelijk heelhuids teruggekeerd. De Engelbewaarder heeft hier ogenschijnlijk wel zijn werk gedaan. Maar of dit ook gaat lukken bij een nieuwe dreiging is nog maar afwachten. Hopelijk is de Engelbewaarder niet met vroegpensioen of lijdt die aan bedrijfsmoeheid. Oefenen, oefenen, repeteren en nogmaals repeteren met de “oortjes” in herhalen, herhalen en nog eens een keer herhalen. De uitvoering drukt op het gemoed. Maar gelukkig biedt de zon, een zonnige sfeer, in een nog zonnigere omgeving, een zonnigste moment. Zaterdag: D-day, oftewel onze “Grande Finale”: “het Remunjs TheaterKoor concert in het Royal Theater te Roermond”. “De droom”, die werkelijkheid is geworden. Wij denken, dat het een succes is. In de nazit bevestigen de bezoekers onze vermoedens en de naaste kennissen onze gevoelens. ’s Nachts neuriën we nog regelmatig enkele nummers uit ons repertoire. Opvallend vaak komt “Angels” van Robbie Williams voorbij. Uit de zinsnede “She offers me protection” is de nodige hoop te halen. Maar de vraag of ik nu ervan uit moet gaan “dat er een Engelbewaarder bestaat” blijft vooralsnog even onbeantwoord. De zondagsrust eerbiedigen we met een themawandeling door Maasniel: “Maasniel in de oorlogsjaren”. Iets om even bij stil staan. Zeker tijdens de inkijk bij een schuilkelder en het daarbij gelegen coördinatie-actiecentrum van het voormalig ondergronds verzet. Hopelijk is de noodzaak tot modernisering”” nooit meer aan de orde en blijft het geschiedenis waarvan we geleerd hebben! Alhoewel……..?
Het voorjaar kondigt zich ook bij ons nadrukkelijk aan. Sedert enige jaren bestaat er een innige relatie tussen het “echtpaar Koolmees” en ons. Wij bieden gelegaliseerde huisvesting, waardoor zij rustig kunnen werken aan de jaarlijkse gezinsuitbreidingen. Overwinteren doen ze blijkbaar elders??? Of zij in die periode samenleven in een Engelbewaarder-hemel-rijk is niet helder?
Week 11, 10 t/m 16 maart 2025.
De turbulentie van Vastelaovend maakt plaats voor “enige luwte”. RTK krijgt een iets meer prominente rol in ons dagelijks leven. Repeteren en “inslijpen” moet de komende weken tekstvastigheid en wijshouden verankeren in het geheugen. Naast de aandacht voor deze zangcarrière geeft het ook meer ruimte aan mijmeren, waarbij de actualiteit rondom ons heen niet te negeren is. Die T. uit W. blijft het toch wel erg bont maken. De berichtgeving is vaak zo schokkend, divers en ongelooflijk, dat je niet weet of het op waarheid berust of valt in de categorie fake. Een feit is wel, dat hij letterlijk en figuurlijk een muur wil bouwen rondom zijn huidige, en mogelijk met gebiedsuitbreiding, geliefde America. Dus letterlijk: Make America Great Again. Nu is het mooie van muren, dat die minimaal twee functies kunnen vervullen. Dreigingen van buiten naar binnen tegengaan, of dreigend onheil van binnen naar buiten kan keren. Dus wat mij betreft sluiten we die T. uit W. op in zijn eigen gecreëerde onneembare vesting en laten we hem “great” worden, tot dat die muurvast zit. Ook wij maken ons deze week schuldig aan het weren van “ongewenste indringers”. Met scherpe pinnetjes, draadjes en stokjes trachten we het landen van vliegende fauna in onze bloembakken en beschutte uitnodigende broedplekken pijnlijk onmogelijk te maken. Hier speelt dus, dat men iets wil wat wij niet op prijs stellen. Dat wordt dan ook even “Faber” bellen met het verzoek tot een strengere “grenscontrole” en het verstrekken van een extra voor zichzelf sprekende “flyer”.
“Saartje” mag zich nu ook weer verheugen op Iets meer aandacht. De blik op de haven en de watersport doet aanzetten tot mijmeren. Waterrecreatie lijkt aan verandering onderhevig. Onder invloed van corona nam de handel in tweedehands motor- en zeilboten duidelijk toe. Nu lijkt er zich een terugloop voor te doen. De staat van onderhoud van menig schip is zichtbaar aan het verslechteren. Een van de oorzaken is m.i. een “fundamenteel probleem”. De vergrijzende waterrecreatiepopulatie kent bijna uitsluitend “het roer niet uit handen willen geven, mannelijke schippers”; vrouwen varen veelal mee en tolereren vooralsnog de mannelijk water gerelateerde dadendrang. Na mate “de schipper” ouder wordt neemt ook “de bedrijfszekerheid” en daarmee het gevoel van veiligheid af. Varen en zeilen levert minder gezellige eensgezindheid op. Terugtrekkende bewegingen leiden tot de rubriek: Te Koop. De beweging “Dolle Mina: baas op en in eigen boot” heeft in de waterrecreatie de boot gemist. Menige “schipper” zit nu met lege handen in zijn haren en vraagt zich misschien wel af: Camperen? E-biken? Overwinteren? Bewegen voor ouderen? Bridgen? Kienen? Zingen……….? Hadden er niet meer “Dolle Schippers” moeten zijn, die de werkelijke betekenis van emancipatie en feminisme op het water begrijpen.
Met P.’s vader op ziekenhuisbezoek. Een “inkijkje op nuchtere maag”, inclusief een ontbijtje met een eitje na afloop van dit onderzoek. Een ver strekkende service die misschien wel een “ster” verdient. Tussen het repeteren door voetbal kijken. In Europees verband is het voor alle vier de Nederlandse clubs “dag met het handje” en zwaai… zwaai, tot het volgende jaar. Vrijdag brengen we een bezoek aan, op een voor Roermond op redelijk uitzonderlijk hoog niveau wonende, bewoners van het complex “Achter de Steenen Trappen”. Tijdens de rondleiding genieten we van een prachtig uitzicht over de gehele stad en omgeving. Tijdens de hierop volgende “happy hour” “evalueren” we en passant de Vastelaovend, waarbij we elkaar een aantal keren “toevallig” hebben mogen ontmoeten. Een tegenbezoek staat in de planning van onze “happy-hour-agenda”. Onderweg naar huis even Dupont aandoen en ter plekke een onderhoudend gesprek voeren met wederom een oud-collega. Ook hier is de “hoe-heet-zij/hij-ook-al-weer-gehalte-score” zeer hoog, ruim boven het landelijk gemiddelde. De zaterdag rustig zingend doorbrengen als voorbereiding op wat komen gaat. Het optreden in de Royal begint in toenemende mate de dag-invulling te domineren. Een serieuze bevestiging van dat feit is, onze reactie op een vraag, bij het bezoek aan recent “gelande” buurtgenoten. “Wat mogen we jullie inschenken”? Ons zeer ongebruikelijk, zelfs voor ons verbazingwekkend, antwoord is: “Iets fris, cola is oké “. Deze kant van “onze talenten” zijn ook voor hun nieuw, want de inname tijdens onze ontmoetingen in het afgelopen vaarseizoen heeft iets anders doen vermoeden. Toen ook fris, maar wel met een “vleugje” alcohol.
Week 10, 03 t/m 09 maart 2025.
Een lange langzaam voorbijkruipende treuzelende optocht. Veel grote buitenproportionele wagens tussen de nog meer imposante gaten, die je bijna doen vergeten dat je getuige bent van een optocht. Gaten wekken de indruk het doel op zich te zijn. Maar de voorjaarszon en de gezellige ambiance van de Roerkade compenseren de hiaten tussen de startnummers. Nog even in het “Witte Kerkje” “sjnapsnazen” en dan een hapje thuis met daarop op een oor. Het gebonk van de geluidsinstallatie van “Nu Nautilus” is tot in de vroege ochtend een wrede nachtrust verstoorder. Er mag tocht stiekem heel veel in Roermond. Voormalig, in de volksmond genoemd, café Sirkes Willems kende hoogtepunten met “de Sirk Remunj”. Heden gewoon “Bie Anton” eveneens grote creativiteit op het biljart, klein kunst met culturele Vastelaovend hoogstandjes. Een opwarming voor het Bacchusdrieve, de vooraankondiging van het einde van de regeerperiode van de prinsen. Voor ons “pekskes oet, masker aaf en afschminken”. Het voorjaar kondigt zich duidelijk aan met een stralend zonnetje. Een extra bewijs is de hooikoorts die zich weer aandient. Zo beëindiging we “drie” dolle dagen, die vijf dagen in beslag hebben genomen, met een lach en een traan. Poetsen, zuigen, wassen, sorteren, inpakken en een stevige van smaak vis uit de oven vormen ons bijna traditioneel “Aswoensdag-tafereel”.
A.&M. nodigen in juni a.s. T. uit voor een staats-etentje. Het hierdoor opgeroepen gevoel ligt bij mij niet als een steen, maar als een blok beton op de maag. “Onze” koning van alle Nederlanders is wat mij betreft dan voor even de clown met “spot uit tussen zijn eigen schuifdeuren” en vertegenwoordigt dan uitsluitend zichzelf.
Het startbewijs voor de 4daagse 2025 in Nijmegen “in the pocket” verplicht tot actie. Met een, afgelopen weken, lichtelijk onderdruk gestaan hebbende conditie zetten we een eerste stap in ons trainingsprogramma. Om even vast te stellen waar we staan, gaan we aan de slag. Wandelen naar station Roermond. Trein naar Maastricht en flink doorlopen naar Eijsden. Een uitstekende lunch op het terras aan de oever van de Maas onder een strelend voorjaarszonnetje bij “Eetcafé Aon’t Bat”. Wat kan trainen toch ontspannend en mooi zijn. We “treinen” via Station Eijsden, met overstap in Maastricht, naar Roermond. De laatste honderden meters richting huis leggen we weer te voet af. Met ruim zestien kilometer in de benen vleien we ons, voldaan, trots en niet echt uitgeput, neder in de bootstoeltjes op ons eigen, zon overgoten, terras. Met een goed gevoel en hoopvol gaan we daarna de nacht in; Nijmegen gloort aan de horizon met “Via Gladiola” als de stip. Zon met zicht op het weekend en herinneringen aan de vrijdagmiddag “sociaal café momenten” tijdens het arbeidzaam-bestaan maakt het moeilijk de lok van het pikken van een terrasje te weerstaan. Nu is dat terras niet zo’n probleem, maar de bij ons altijd daarmee gepaard gaande “alcoholinjectie” is wel de “bottleneck”. Zowel maathouden, als het bijna onmogelijk door ons te definiëren begrip “de letste” speelt ons vaak parten. Dus nemen wij een, vooral na de ruime “Vastelaovend-inname, het verstandige besluit, het buitengebeuren links te laten liggen. En apetrots … zo gezegd, zo gedaan. Komt het verstand nu dan toch met de jaren? Ongekend, zomerse temperaturen begin maart. Fietsen en zonnen op eigen terras doet de gedachten aan willen overwinteren in Zuid-Europa in zijn geheel wegsmelten. Haast onvergetelijk is de kwaliteit van de deelnemers aan de “The Tribute: Battle of the Bands”. Het doet ons besluiten om t.z.t. “Someone Like Her” (Laura Ramaekers) ergens een keer live te gaan aanschouwen: we like her.
Week 09, 24 februari t/m 02 maart 2025.
Maandagochtend met de blik op “Vastelaovend” ontwaken. De “avondpot” verschaft andijviestamppot, spekjes, gebakken ei en rookworst. Een nieuwe eetervaring voor de kids is daarmee op handen. Buurvrouw M. zit met haar handen in het haar. Want een sleutel steekt aan de binnenkant van haar voordeur in het slot. Zij staat aan de buitenkant met een sleutel voor de gesloten deur. Helaas zit de ene sleutel de andere in de weg. Een plan-b wordt “uit de kast”, oftewel, door de naaste buurman, van internet gehaald. Gevolg; slimme actie. Kiepraam met dun touwtje om de klink van kiep naar openslaand getransformeerd. Hup, door het raam naar binnen, voordeur van binnenuit geopend. Buurvrouw opgelucht van buiten naar binnen. Uiteindelijk voor “een fluitje van een cent” de nodige duiten, voor echte experts, kunnen besparen. Hopelijk brengt onze actie experts op andere terreinen niet op verkeerde gedachten. ’s Avonds testen we nog even onze vaardigheden met betrekking tot het uit te voeren repertoire op tweeëntwintig maart.
De uitslag nacontrole van P.’s ooglidingreep is helemaal goed. Alles kan en mag weer; een uitstekend bericht zo net voor Vastelaovend. De “pekskes” en attributen worden nu uitgepakt en uitgestald. De “lempkes” krijgen verse energiebronnen. Het combineren en nog eens passen herhaalt zich met regelmaat. Het thema krijgt vorm en daagt creativiteit uit. Het streven is, om ook dit jaar weer Vastelaovend als geslaagd de boeken in te laten gaan. Als “BOOKHAJER mit BEUK rónjdsjoje” is mijn vrijwillig gekozen lot dit jaar. Op het Munsterplein lopen we, bijna letterlijk, oud-collega U. tegen het lijf. Na ruim acht jaar snel even bijpraten. “Over gezondheid nu. Hoe vroeger-heel-veel-beter-was. De status van de ook op weg naar het pzz-stadium zijnde werkende oud-collega’s smaldeel”. Hij, U., telt nog twee jaar af. En hoie, zijn kapper wacht. Tot binnenkort, mits er tijd is, voor een koffie-bijpraat-sessie? Yep, want we hebben goede en mooie herinneringen om op te halen. En… tijd maakt kriebels milder en meer verdraagzaam.
Zeldzame aardmetalen ter waarde van 500 miljard als bloedgeld, bloed dat kleeft aan de handen van Trump en ook Poetin. Het rechtvaardigt in hun ogen honderdduizenden misschien wel miljoenen doden; slachtoffers van hun neokoloniaal schrikbewind. Hierbij is geen sprake meer van “kriebels die kriebelen” maar , het is Zum kotzen!!! Echter “The show must go on”.
We doen de laatste “Vastelaovend-boodschappen”. De traditionele “Vastelaovend-soep” staat te trekken. “Rood, geel en greun” en “wit, blouw met rooj leliej” wapperen fier in de wind. P. Pikt nog even een bijknipbeurtje mee. Voordat we ons onderdompelen in de zorgeloze dagen, maken we nog even kennis met onze nieuwe zakelijke financiële “ontzorger”. Onze belastingaangifte 2024 is daarmee op de rit gezet. De theatervoorstelling “Sonja” houdt ons voor even buiten de sfeer van “de dolle dagen”. De inhoud schuurt met de verwachtingen en de voelbare “Vastelaovend-ambiance buiten de theaterzaal.
Vrijdagmiddag lichten op “greun”. “De Camillus-Braam-optoch-euver-de-beugelbaan”, een hommage aan een uit het verre verleden roemrijk Vastelaovend-gebeuren rondom verpleeghuis Camillus, onder auspiciën en bezielend ambitie van de Vastelaovend-vereniging “De Parelhoenders”. Een spel gespeeld door gedreven bewoners, familie, vrijwilligers en medewerkers. Na ruim veertig jaar hieraan terugdenken gaat gepaard met een lach, een traan en vele kriebelende kriebels. Nu met oud-, en oud geworden, collega ’s erop terugkijken voelt goed. Ook het even “meepikken” van de tweede prijs in deze optocht is mooi meegenomen. Dit vieren we met nog een bezoekje aan “De Verleiding” en “de letste” bij “De Röts. Onder het motto “Laot mich noe maar sjooje Sjarel, laat mich noe de sjtraot op gaon” komen we zaterdag langs, Sjtasiefestasie , Remunjs Vastelaoves Meziek Sjpektakel, De Remunsje Geis in de Oranjerie en nog de nodige “Hèlgenhuuskes”. Vroeg uit de veren, bikken en “Loupend noa de Pomp”! Een geweldig prachtig “Same is neet allein”-spektakel. In een zonnetje op Roerkade genieten. Lentekriebels dienen zich aan. Voor het donker thuis en een goede conditie opbouwen voor de volgende stap richting een volgende week, waarin de optocht wacht.
Week 08, 17 t/m 23 februari 2025.
Zon en kou brengen nieuw leven, maar botsen ook met gevoel en verwachting. Het is vroeger en langer licht; ingrediënten voor optimisme en vrolijkheid. Een persoonlijke individuele beleving, want zodra je buiten je eigen “bubbel” treedt is er soms weinig optimisme en vrolijkheid “in de wereld rondom ons” te signaleren. Toch is het belangrijk om “je eigen feestje te organiseren”. We beginnen alvast met zingen.
Jaren vergenoegzaamd achteroverleunen kost Europa nu een mede-prominente rol. Gebrek aan visie, politiek sturend vermogen en veel over laten aan neoliberalen heeft geleid tot uitlevering van de macht aan de “klinkende munt”. Zoals recent omschreven: “De dictatuur van het kapitaal”. Oftewel: “Ohne Moos, nixs los”. Solidariteit is zoek, dus het bestaan onzeker. Boeven van Amerikaanse en Russische komaf, met Chinezen op het vinkentouw, lijken de buit te willen gaan verdelen. Europa heeft in het verleden te weinig hun welvaart met de door hun “leeggeroofde” landen gedeeld. Daarom staan we voorlopig ook alleen buitenspel. Curieus zijn ook die huidige Amerikanen. “De (ver)jagers (van) op de Indianen en verwoesters van hun sociale en culturele samenleving trachten nu eveneens “heilzoekenden opdringers” de weg te versperren.
Feyenoord en Ajax, geven voorlopig een mooi voorbeeld: ze knokken zich Europa in. “Saartjes zwakke plekken”, oftewel de te bewerken, enigszins oxiderende punten, brengen we in beeld. Dit, met een beschrijving van de uit te voeren werkzaamheden sturen we door naar een bootschilder. Hiep, hiep, hoera voor I., inmiddels eenenveertig keer een kaarsje mogen uitblazen. Een klein familiefeestje met vlaai en een, door de kinderen als haute-cuisine aangemerkt, frites twee-gangen-frites-diner.
Tijdens de succesvol verlopen “knie-blessure-herstel-test-wandeling van ongeveer acht kilometer valt de onrust in de woningsector op. Verbouwingen, plakkaten te koop/verkocht, aankondigingen nieuwbouw etc… Je vraagt je af waar komt dat toch vandaan. Nou ik denk, dat het de erfenis is van ene zekere neo-liberaal-denkende, in marktwerking gelovende, glad pratende Stef Blok. Volgens hem: “de woningmarkt is af”. Nu kunnen we hem “eren” als: “Promotor, die daklozen de straat op jaagt”. Om het bovenstaande “zure” te verzoeten nippen we nog even aan een pilsje op het terras in een ontluikende lentezonnetje. De zaterdagse rust doet ons weer goed en geeft energie voor een drukke zondag. De kindermusical “Beestefestasie” lokt ons naar de Oranjerie. F. is, met haar eerste grote openbaar theateroptreden voor ons de drive, want wij willen wel getuige zijn van dit in de kiem nieuwe talent. Een grote zaal, een enorm podium en een staande ovatie; er ligt een mooie weg open. Alsof het niet op kan, worden we na deze middagvoorstelling ook nog in “Moulin Rouge” verwacht. Café Braam voor even over genomen door de Prinselikke Stadts-Garde Faubourg St. Jacques en tijdelijk omgetoverd tot “Moulin Rouge” voorheen bekend als trekpleister bij oud-Roermondse “laatbloeiers” en frivole Parijs-gangers. Nu; “the place to be” voor ontluikend regionaal en lokaal “talent”.
Week 07, 10 t/m 16 februari 2025.
Het oneigenlijk gebruik van een vorm van “Klarna” heeft reeds in het verre verleden ook al zijn intrede gedaan in Nederlandse politiek: “Eerst beloven, later niet leveren”. Oftewel: “Eerst verleiden, later de rug toekeren”. Een verdere variant: “Eerst beweren, later niet bewijzen”. Zoals het er nu bij de repetities naar uitziet zal het Remunjs TheaterKoor zeker kunnen leveren wat het “beloofd”. De tweewekelijkse wortelstamppot heeft inmiddels plaatsgemaakt voor een overheerlijke gehakt-preischotel. Een beoordeling door de kids moet nog plaatsvinden. Dus ook hier: “Eerst…., later…..
De ontdekking van een perfecte Einsteinring biedt hoogstwaarschijnlijk de mogelijk, om ver in het verleden een antwoord te vinden op de vraag hoe de aarde uiteindelijk is ontstaan. “De zekerheid” ligt dus duidelijk in het verleden, waarmee ook bewezen wordt, dat twijfels en onzekerheden onlosmakelijk verbonden zijn met een ongewisse toekomst. Een decreten erupterende onvoorspelbare Amerikaanse regeringsleider en een kritiek op wetgeving aan de laars lappende Nederlandse bewindsvrouw maken het er niet hoopvoller op.
Om P.’s klein “builtje” op haar ooglid te laten verwijderen bezoeken wij de Poli Oogheelkunde van het Laurentius ziekenhuis. Op zich een aparte gebeurtenis: een “mini-mini puntje” in een groot omvangrijk, zelfs enigszins kolossaal fabriek-achtige aandoende accommodatie in luttele minuten laten verwijderen. Je bent dan toch even op zoek naar de juiste verhoudingen. Langzaam neemt het aantal entreebewijzen in onze “amusement orderportefeuille” fors toe. Tot januari 2026 mogen we niet klagen. Prominent staat Roermond in de agenda vermeld, naast Kerkrade, Venlo, Maastricht, Utrecht en Amsterdam. Voor P. mag er ook nog een week Noorwegen “geblokt” worden. Donderdagavond zouden we met Angela Schijf, in de Oranjerie herinneringen ophalen aan “Sonja Barend In De Hoofdrol”. Maar een computerstoring zorgt voor een blokkade van de decoropbouw. Dus zonder coulissen “no show” en uitstel tot nader order. Vrijdagavond “eten met de buren”. M. Is de gastvrouw en trakteert de buurvrouwen M. en L. én ons op een aangenaam diner. De nazit, omlijst met “een” drankje, voor het scherm, kijkend naar het LVK. En “The Winner” is: Rempetemp met “Verrèktes gooje zin!”. Dat siert, de zaterdag, ook ons bestaan. Twee bezoekjes aan “de grens” en even “binnenlopen” lopen bij “Dupont”. En, wie ontmoeten we daar weer? Waem angers as “Waem Angers”. Zondagochtend vanaf negen uur “rij-staan” voor kaartjes “Loup nao de Pomp” vastelaoveszóndaag. Om 10.53 uur buit binnen. Sprinten richting trein. 11.01 uur fluit gaat, ik stap in, deur gaat dicht en zit richting Utrecht “adem in, adem uit”, bij te komen van de race tegen de klok. Bij de Jaarbeurshal word ik ontvangen door P., die al menige stand op de “Fiets- en Wandelbeurs” heeft bezocht. Een aantal doen we nog eens dunnetjes over. Een stadswandeling eindigt bij “Oudaen”, waar we herinneringen ophalen aan bezoeken uit het verleden vanaf onze, voor hun deur afgemeerde, boot. Na de lunch, omlijst met enkele “Jonge Daen” biertjes, treinen we naar huis. Met een half blik op de agenda van de volgende week vallen de oogjes vroeg dicht. “Hoe hebben we ooit tijd vrij kunnen maken om te werken?” Is de vraag die voor het in slaap vallen onbeantwoord blijft…
Week 06, 03 t/m 09 februari 2025.
“Therapeutisch” stad-wandel-rondje goed volbracht. De rechterknie lijkt zich te gaan hervinden. Ons “dragend” gezang verstomd in de avondmist. “Rund ums Hause” beweegt momenteel niet veel. “Rondom Saartje” vormen we plannen over hoe, wat en wanneer. Een verfje, een tochtje, op-masten en daarna in de etalage. “Winter Vol Liefde” is voor ons een tijdelijke “screen-binder”. Daarmee een kijkcijferkanon van jewelste. Vallen van de ene verbazing in de andere. Onze soortgenoten zijn tot uitzonderlijk gedrag in staat. Het geheel lichtelijk hoofdschuddend aanschouwd. En voor jaren voldoende stof tot “ik-vraag-me-toch-af-of…” opgesnoven. Gelukkig compenseert Huub Stapel met “Langs De Schelde” enigszins het gedeukte vertrouwen in onze medemens. En ja…, ja…, ja…, het gebeurt echt, op de tv, in het journaal, verklaart een geïnterviewde: “God heeft ons Donald Trump gezonden” om ons te redden. Maar ik denk wel, dat “deze Redder” schizofreen moet zijn. Want naast zijn “goddelijke” goedheid vertoont hij toch ook vele “duivelse” trekjes. Mijns inziens hebben we te maken met een toenemend aantal personen, met een door een sociale beperking onder druk staande intelligentie. Die uit wanhoop, weinig eigenwaarde en gebrek aan middelen, het geloof belijden van “waar het, op een grote hoop van de zakkenvullers, regent drupt het ook, bij mij”. Zij lijden aan een vorm van “aalmoesverslaving”. Door de horde van “wiens brood men eet, wiens woord men spreekt aanhangers” wordt hun vakkundig de worst van het “voor hun” bedoelde grote geluk voorgehouden. De BBB heeft inmiddels ook een andere betekenis aan de drie B’s gegeven. Ze staan nu voor: Binnen Boord Blijven. En om nog even in de politieke sfeer te blijven. Oud GroenLinks en PvdA gaan voor nieuw links??? Helaas komen we nog niet veel verder dan “oude wijn in nieuwe zakken”. Er is nog veel werk aan de winkel, om met enthousiasme links voor te sorteren. De nieuwe realiteit van de “oldtimers” lijkt niet erg spectaculair. Om kiezers op voorhand mee op weg te nemen moet nog wel iets dynamisch aansprekends worden gebracht. Mijn bloedgroep moet zich schijnbaar opnieuw gaan uitvinden. Over bloed gesproken; mijn bloeddruk is voor even weer oké bevonden. De vrijdag-rubriek “Uitgediept, Demografie, achtergrond; Aantal geboortes daalt wereldwijd spectaculair: vloek of zegen?” zorgt voor een lichte drukverhoging. Een enigszins eenzijdige belichting van het toekomstige probleem van de bevolkingskrimp eind deze eeuw. Het gaat veel over wel/minder/geen geboortes en te weinig over het probleemoplossend vermogen van de mensheid en de voor handen zijnde intelligentie. Slimme mensvriendelijke technologische hulpmiddelen blijven jammer genoeg onbenoemd. Maar wie weet; misschien “kruipt het bloed toch nog waar het niet gaan kan”. De militarisering en het meegetrokken worden in een beleid waarvan ik walg, rammelt in Born aan onze “provinciale voordeur” en sluipt via de “achterdeur” binnen. Jammer dat we als mensheid niet tot meer in staat zijn. De glinsterende pretoogjes van beleggers en aandeelhouders verraden hun meest geliefde inborst.
Een gezellige bijpraat-avond bij C.&I. met de vredig slapende kids op de achtergrond. Een blik vooruit op de toekomst, zet de somberheid voor even in de “koelkast”. VasteLOVEnd Same! Revue. Dit is de Jubeleijemrevue van Sjtadsvastelaovesvereniging D’n Uul. Nao jaore van sjtilte rondj de roemruchte “Bontje Aovende” oet de letste decennia van de veurige eeuw, haet D’n Uul de draod weer opgepak. En wij ook, dus een leuke avond lachen in “de Oranjerie” inclusief de nazit met een na-ijleffect gedurende de zondag. De sjriever/regisseur Ton Spätjens haet same mit Hub Boesten een sjpektakulaere revue samegesjteld mit meziek en sketches oet ‘t roemruchte Uuleverleje én nuuje eks die zich aafsjpele rondj ‘t sjoonste plein van Europa: ‘ t Munsterplein. De veurbereidinge van en de probleme rondj de “Vastelaovesoptocht 8×11” sjtaon centraal.
Een week waarin optimisme strijd met somberheid. De ene keer is somberheid de bovenliggende partij een andere keer optimisme. Ik ga voor het laatste en “zoek de zon”.
Week 05, 27 januari t/m 02 februari 2025.
De zon, een paar graadjes warmer; is er hoop aan de hori-zon? Met een beetje creatief denken “schijnt” de zomer in de verte. Gepaste creativiteit is ons bijgebracht door het vroegere “Hamertje Tik”. En dat brengt mij nu weer op: “het reflexhamertje”, een, voorheen, vaker door een arts gebruikt instrument, om de staat van een been en/of knie vast te stellen. Sinds de malheur aan mijn rechterknie ben ik in toenemende mate gefixeerd op loopafwijkingen van medevoetgangers. En wat valt mij op? Het grote aantal lotgenoten met kwetsuren aan de rechterzijde van de “benenwagen”. Rechts heeft het hier duidelijk flink te verduren gehad. Dit in schrille tegenstelling tot de algemene politieke ontwikkelingen. Hier krijgt links momenteel flinke mokerslagen van rechts. Sjors van Beek weet dit in zijn column van De Limburger “Op de Korrel”; “De aftakeling van links is een groot probleem”, treffend te omschrijven. Sjors tikt op het pijnlijke plekje en slaat daarmee de spijker op zijn kop. Gealarmeerd door de toenemende actualiteit van het verschijnsel “krimp-flatie” op vele terreinen, met uitzondering van mijn gewicht, zijn ook wij onze zaken eens nader aan het onderzoeken. Verzekeringspakket, budgetbeheer, terugvindbaarheid van bescheiden, paperassen, etc.. Al met al een algehele check up en het naar elkaar inzichtelijk maken hoe het een en ander er voor staat. Want we worden een dagje ouder en er kan altijd iets onverwachts geschieden. De man met de hamer? Nou nee, die vrezen we nog niet.
I.v.m. het concert van RTK op zaterdag 22 maart a.s. in het Royal Theater, zijn we doende d.m.v. acquisitie entreebewijzen te slijten. Dus kunt U “zang-op-niveau” waarderen aarzel dan niet en plaats de bestelling via de reactie, mogelijk op dit blog. Voor meer info zie: Facebook remunjstheaterkoor.nl, wees er snel bij want de belangstelling van de fanclub uit vak F-side schijnt groot te zijn.
Na veel hameren, beitelen, schilderen, installeren, aankleden, etc. en het helpend handje van P, is de verhuizing van “Our Favourite Shop” een feit. In het kader van “na gedane arbeid is het goed rusten” (m.u.v. de uitbaters, die nu weer extra flink aan de bak moeten) zijn we op uitnodiging onder het motto van “dank-voor-helpend-handje” bij de pré-opening, met drank en hapje, present in de Neerstraat. De bruisende binnenstad blijft ons uitdagen hier te vertoeven. Het tijdelijke episch centrum “De Spiegeltent”, is The Place To Be, want “De Grande Finale Loup Nou De Pomp” mag onder geen enkel beding gemist worden. Gezien de opkomst, is dit een algemeen gedeeld standpunt. Het Uule Leedjes Konkoer komt hier tot een apotheose. “And the winner is”: Met ein onger ein en in het bijzonder “De Leefde Veur De Sjtad Remunj. Tijdens de “community singing” bingelen bij het horen van de tekst, bij menige, de voor eventjes terug in Roermond zijnde, expats, de tranen over hun “wengskes”. Ze hebben voor even niet het gevoel van: “loup noa de pomp”. Zo blijven ze hameren op de schoonheid van Remunj. Zondag genieten we nog na en laten het een en ander de revue passeren. Het prachtige weer doet ons ook weer mijmeren over passies zoals, roeien, zeilen, zwemmen, strandwandelen, reizen, etc.. Je kun meerdere passies hebben, maar de passie voor water zal bij mij nimmer “kopje ondergaan”. Met de feestmuziek van D’n Uul op de achtergrond en in de spiegel kijkend, bedenk ik me: “Hij bezit een nuchterheid! Terwijl hij zelden echt nuchter was”?
Week 04, 20 t/m 26 januari 2025.
Maandagnamiddag aan de beeldbuis gekluisterd voor: “The biggest show on earth”. God heeft, door op Trump mis te schieten, hem uitgekozen, om Ons en Amerika van de ondergang te redden en een gouden eeuw te bezorgen. Wanneer stuurt Onze Lieve Heer nu eindelijk eens iemand, om ons van Trump en (….????) te verlossen? ’s Avonds zingen we uit volle borst: “The show must go on, on, on…….”, “Bordersong”, “I’ll put you together again”, “I will follow him” en bij “Do you hear what I hear” vraag ik me dat wel af.
De spelende kinderhandjes van S. hebben de vergrendeling van het achterraampje van onze auto buiten werking gesteld. Gelukkig heb ik met mijn “technisch vaardige handen” het onderdeel kunnen vervangen. Acht-maal-elf jaar D’n Uul groot feest met een giga antieke spiegeltent op de markt in Roermond. Een waarlijk mooi initiatief. Echter dit alles, hermetisch afgesloten, verbergen achter zwarte hekwerken geeft iets lugubers en afstotends. Het straalt iets uit van “Ons feestje, maar niet jullie feestje”. Een gemiste kans om op publiekterrein de zo geprezen verbinding in de praktijk te brengen. Herleeft voor even de elitaire stads Uul?
De uitkomsten van mijn bloedwaardebepalingen zijn niet zorgwekkend. Zelfs een verbetering waar te nemen t.o.v. 2024. Bloeddruk is aan de hoge kant. Het hartfilmpje vertoont wat onregelmatigheid, maar dat past aardig bij eigenaar van dit hart. De overlevingskansen voor het komend jaar zijn dus groot. Met M. & J., oud-buren, wandelen rondom en lunchen in “De Lus Van Linne”. Gezellig bijpraten over verleden, heden en toekomst. De volgende ontmoeting hebben we maar alvast besproken. Want bij pensionadas en -dos moet je wel een beetje kunnen plannen met hun overvolle agenda’s. Over plannen gesproken: “Wat te vinden van kaartjes voor de Ziggo Dome 25 januari 2026?’ Frans Pollux & Lex Uiting + Metropole Orkest dagen ons uit voor deze trip naar hun feestje. “The Tribute: Battle of the Bands” boeit ons op zaterdagavond aan de het scherm. Zondagmiddag zitten we in de Koepel Kerk te Maastricht. Nee, nee, niet verdwaald! Maar bewust op reis gegaan naar het “Groot Heiligdomsvaart Concert”, m.m.v. o.a.: “Limburgs Jeugd Symfonie Orkest” en “Chassé Koor”. Deze laatste o.l.v. Max Smeets, de dirigent die ook ons, van het “Remunjs Theater Koor”, weet te enthousiasmeren tot zang op hoog niveau. Wij bevinden ons in een uitstekend gezelschap met vele Maastrichtse prominenten. Zelfs “osse André R.” zit, op “bijna aanraakbare afstand, in een van de gewone kerkbanken. Eenmaal weer terug in Roermond gaan we, om nog even in de sfeer te blijven, theatergeur snuiven en een paar “La Trappe Blondjes” proeven in “ Cerise Grandcafé” van de Oranjerie. En zo evalueren we aldaar onze recente bezigheden en bespreken toekomstig te ondernemen activiteiten. Want de afbouw van “Saartjes prominente aanwezigheid” zal zeker van invloed zijn op ons “plannen”.
Week 03, 13 t/m 19 januari 2025.
Vorst. Kraakheldere ochtend. Een prachtige, in het oosten opkomende, zon, die concurreert met een schitterende heldere maan aan de westelijke horizon. Een buurvrouw die acht weken richting het zuiden gaat, het koude noorden achter zich latend. Hoogwater “verlaagt zich” tot gebruikelijk niveau. “Saartje” vraagt om vorstbestendig-makende-acties. Het tweewekelijkse oma-n-opa-oppas-moment kent een finale: wortelen-stamppot-met-worst. Een nieuwjaar, waarbij oude-zekerheden ook bestaansrecht hebben. Zingen in “de Ursulakapel” roept herinneringen op aan het rijke roomse leven van weleer, waarvan de te neergang reeds in mijn jeugdjaren zichtbaar is. Binnen “De Ursulakapel” is ook de “Jongerenkerk” actief. Alhoewel het begrip “jongeren” in deze context wel als heel erg relatief gezien moet worden. De vraag om zelfredzaamheid bij “deze jongeren” verlangt van óns, dat we tijdens de repetities, om de beurt een avond de koffie-thee-bar runnen.
Na heel veel vijven en zessen hebben we besloten, om afstand te gaan doen van “Saartje”. De kogel is door de kerk. “Saartje’s sportieve kunnen” en “onze gemeenschappelijke ambities” liggen letterlijk en figuurlijk te ver uiteen. Er blijven teveel mogelijkheden onbenut en dat gaat in toenemende mate “schuren”. Dus we creëren komend halfjaar een mooie afvloeiingsregeling. Ik heb weer stappen gezet in het proces van de jaarlijkse body-apk-keuring. Binnenkort weten we dan hoe de slijtage huis heeft gehouden. Het reguleren van de vochtbalans d.m.v. een regelmatig bezoek aan “heilige huisjes” is enigszins terug te vinden in de bloedwaardestatistieken. Regelmatig moet zeker meer bewust in relatie worden gebracht met matig, oftewel maathouden. Een week met geregeld een deken van mist uitgespreid over het landschap. De verte, met daar achter het ongewisse, is daardoor heel kortbij. Niet “veel zien” brengt mijmeren meer in het vizier. Jong denken aan oud worden en de daaraan verbonden verschijnselen is niet erg voor de hand liggend. Maar op oudere leeftijd wordt je als het ware vanzelf geconfronteerd met dat het begrip inleveren en het feit dat je net niet genoeg voorbereid bent. Met de wijsheid; “je bent altijd te laat en nooit te vroeg”, vraag ik me wel even af hoe ik ervoor sta. “Beschadigd knietje”, iets omstoten, dingen laten vallen, uh, uh, uh… hoe heet dat ook alweer, morsen, met de mouw blijven hangen aan de deurklink, botsen met de tafelpoot, het iets vaker koud hebben, tv wat harder zetten, etc… etc…. Maatregelen? Nee, want ik ben er nog niet aan toe. Nog te jong! Maar toch, “Saartjes” (knagend) afscheid is ook wel ingegeven door vermindering van het vermogen tot beheersbaarheid. Huren is een goed alternatief, echter het is een drempel die je over moet. En er zijn nog vele drempels te nemen. Let wel, “til je voeten vroegtijdig hoog op” zodat je er niet over struikelt. Denk in alternatieven en perioden van jaren naar maanden, weken en uiteindelijk in dagen. Ooit komt er een vaar wel. Al varende heb je te maken met invaart, afvaart, opvaart en zelfs uitvaart. Gelukkig zorgt de welvaart voor varen op goed geluk.
Met S. & G. borrelen rondom een borrelplank is praten over uiteenlopende onderwerpen. Met name het leven na gedane arbeid kent mooie fantasieën. De een “verminderd” vaart de ander (ver) bouwt voorlopig zijn droompaleisje in de zuidelijke bergen van het met zon overgoten Spanje. Zondagsrust, met “als de mist om je hoofd is verdwenen”, brengt in toenemende mate balans in een gezond bestaan.
Week 02, 06 t/m 12 januari 2025.
Windkracht 6, “met volle patat” dit jaar er tegenaan. In een nieuwe omgeving, de Ursula Kapel, wordt ons zangtalent, dit eerste half jaar van 2025, verder tot ongekende hoogte gestuwd. Want zaterdag 22 maart moeten we er weer staan, op “de planken” van het Royal Theater Roermond. De kaartverkoop is van start. Dinsdag ontmanteling van de kerst- en nieuwjaaraankleding. Ellelange kerstlampslingers loskoppelen, door tientallen tyraps te ontgrendelen, oprollen en opbergen in de dozen tot einde 2025. Ster en krans binnen halen, kerstboom naar de laatste rustplaats brengen. Vegen en poetsen in een koude omgeving. Uitpuffen op de bank.
Woensdag een, ‘n dag in beslag nemende, vervroegde voorjaarsopschoon en opruimactie. De wandkast in de “werk”-ruimte afstoffen, soppen en ordenen. Wat zijn we toch gedreven in het verzamelen van “rekwisieten der beleving”. Er is weer enige “feng shui” te bespeuren in onze leefomgeving. Regen, wind, kou en de nodige sneeuw, inclusief hoogwater, houden ons iets meer binnen dan dat wenselijk is. Wel goed voor een gehavende knie in de herstel modes met nog meer ruimte om te mijmeren.
De zon komt, ondanks dat die stilstaat, in het oosten op, piekt in het zuiden en gaat in het westen onder. De mensheid lijkt deze “move” te volgen. Recent herdachten we, dat de “Drie Wijzen” óf Koningen vanuit het oosten een zoektocht naar een jonge toekomstige heerser ondernamen. In het verre verleden trokken hele volksstammen, zoals Goten, Kelten, Bataven, Angele, Saksen, Roma’s Sinti’s en vele anderen richting het westen. Meer recenter zijn het de West-Europeanen, die de Indianen uit Amerika verdreven of in rook deden doen oplossen. Heden ten dage is het niet veel anders. De dreiging van geweld hier komt vanuit het oosten. Poetin balt in toenemende mate zijn vuisten. Machthebbers met dictatoriale trekjes staan in het oosten op, om naar het westen te trekken. Trump is wellicht vanuit Miami, zich versterkend met Groenland, Canada en mogelijk Panama, op weg naar het westelijk gelegen China en tracht daarbij alsnog Poetin vanuit het oosten in zijn nek te zitten. De vraag is ook nog wel of de Chinese Muur nog voldoende stabiel is om “anders-denkenden” binnen , of “anders-willenden” buiten te houden. De Chinezen zullen gewis Trump een warm onthaal bieden, waarmee hij weer het risico loopt van een koude kermis thuis te komen. Wij zijn dan voor even bevrijd van dreigende oorlogen en discriminatie. En zo gloort er misschien hoop aan de horizon. Alleen zitten we dan nog met onze “alleen-willen-heersen-heerser” W. uit V en/of DH. die de komst uit het oosten vreest en deze het liefst terug wil drijven via het westen. Goed dat mijmeren maar mijmeren is.
De traditionele Nieuwjaarsreceptie van de buurtverenging is waarlijk traditioneel. Ook hier is de vergrijzing van de samenleving duidelijk zicht- en herkenbaar. Zelfs de zaterdag heeft een traditioneel karakter. Bezoekje aan P.’s vader en een drankje bij Dupont. De zondagsrust wordt nadrukkelijk “afgedwongen” door de “dwarsliggende” wel langzaam herstellende knie. Koken lukt gelukkig aardig, zodat wij W. gerust een vorkje mee kunnen laten pikken. Naar buiten kijkend zie ik een Maas, waarvan het water “piekt” vanuit het zuiden, neigt naar het noorden, om vooralsnog te “kiezen” voor een gang van oost naar west. Volgt de mens het water…. of het water de mens….?
Week 01, 30 december 2024 t/m 05 januari 2025.
GELÖK(T) ….. ?
Oliebollen, wafels, speeltuin en de kleinkinderen zijn de weekopening. Op de achtergrond rukt het knallen op. Hoogstwaarschijnlijk veel buitenlandsvuurwerk. Voor W. uit V. en/of DH. is er weer genoeg reden om te posten en/of te appen. Kom op “kleine (blonde) jongen” laat maar weer eens van je horen. Gourmet luidt de oudejaarsavond in, 2024 gaan we uit. Een memorabel begin van het nieuwe jaar 2025. We toasten met “Remunjs Water” in onze champagne glazen op alle goeds, veel geluk en een mooi jaar. Water….? Menigeen die ons kent, denkt: “Typefoutje, leugentje voor bestwil of een pannetje af”. Nee, toevallig een goed voornemen. Het komend jaar iets consuminderen en een beetje ontspullen. Wij zijn benieuwd naar wat eind 2025 onze conclusie zal zijn. Bij het zien van de “Wiener Philharmoniker” kun je je haast niet voorstellen, dat leven in harmonie en in vrede plaats maakt voor geweld, oorlog en discriminatie. Inmiddels is het knallen verstomd, slachtoffers zijn er gemaakt en kunnen we weer overgaan tot de “orde van de dag”.
Zo nu en dan ontdek je, vaak naar aanleiding van een overlijdensadvertentie, dat bepaalde mensen op een of andere wijze, óf vanaf kortbij, óf vanaf veraf “in je leven mee lopen”. A. is zo’n persoon. We hebben donderdag van haar afscheid genomen. Ze is een jaartje langer “hier op onze aardbol” geweest. Ik hoop haar nu in goede gezond royal te kunnen overtreffen. In tegenstelling tot afscheid nemen staat het welkom heten van M.&M. uit Sint Hubert. Een bijpraat-moment met een hapje en drankje. Gezellig zo’n, bijna traditioneel jaarlijks terugkerende, ontmoeting. Op vrijdag maakt “Residence Waem Angers” zich op voor de “Grande Finale Midden Limburgs Leedjes Festival”. Wij, inmiddels fervente groupies, “bussen”, na gezellig tafelen, met buurvrouw M. naar Cultuurpodium “De Bomberdon” in Heytse. Hier zal het moeten gebeuren. “Waem Angers” staat op het punt van een doorbraak op een “interlokaal podium”. Helaas, de bij menigeen levende verwachting spat uiteen. Ondanks: “de wens is de moeder van de gedachte” moeten ze, als een “goede middenmoter”, de eer en “het zoet” van een overwinning aan anderen laten. De sjaals en buttons kunnen voor even in de verkleedkist. De laatste consumptiemunten worden “verzilverd” en de taxi brengt ons terug, over de Maas, naar de Veursjtad. Net als onze lokale helden gaan we toch tevreden “op een oor”. Eind januari staan we er weer. In de spiegeltent, op de markt, voor het podium, bij de finale van “Loup Nao De Pomp” met…… waem angers…… dan “Waem Angers”.
Her en der wensen we elkaar een gelukkig Nieuwjaar. Dit is inclusief “wordt gelukkig oud”. Oftewel: “je wordt ouder papa”. In mijn naaste omgeving ben ik al geruime tijd getuige van zo’n proces. Een weinig benijdenswaardig gebeuren; een in toenemende mate verliezen van vat op je dagelijks bestaan. Natuurlijk is veel afhankelijk van je eigen vermogen tot regie kunnen voeren op je
welbevinden. Chaos, geheugen falen, gebrek aan coördinatie, afstemming, orde en netheid verloedering, vereenzaming en vermindering van besef waarden en normen, beïnvloeden de kwaliteit van leven. Hierbij een veel bepalende karaktertrek, je niets of weinig door anderen te laten welgevallen, maakt de nadagen zeker niet tot een feestje. De, in het verleden, door je eigen mensbeeld “gevormde omgeving” werkt dan ook nog eens niet bevorderend voor “fijne samen-zijn- momenten”. Eenzaam en in wantrouwen verouderen is dan ook het gevolg. Een schrale troost is wel, dat je een voorbeeld bent voor anderen, over hoe je niet oud zou moeten willen worden. De beperkingen van het “verouderen” onder ogen willen zien en daarop anticiperen met keuzes voor een aangepaste woon- en leefomgeving en de daarbij noodzakelijk ondersteuning.
Zondag; Kerst “is gedaan”! Bijna kunnen de Drie Koningen onverrichter zake terugkeren naar het land van herkomst, de ballen in de doos en de verlichting gedoofd en geborgen worden. De boom met kluit kan op weg naar de shredder. De ster gecontroleerd vallen. Meubilair terug op de, tijdelijk door de kerstaankleding bezette, plek. Ter afronding nemen nog het “Champagneconcert” van het “Koninklijk Roermonds Mannenkoor”, met medewerking van “PTAHA, Ukrainian musical folk group, mee. Even een pauze, voordat vastelaovendj, met prins Joost l, prominent op de agenda pronkt. Waat ein gelök, de prins is trök…..l!!!!!
Week 52, 23 t/m 29 december 2024.
LAATSTE LOODJES 2024….
Soep, peertjes en Waem Angers brengen kerstmis en vastelaovendj binnen handbereik. 2025 nadert met snelle schreden. De soep en peertjes staan kerstavond op het menu en zijn consumptie-fehig. Een spandoek, met “Waem Angers” erop vermeld, ligt vanaf vandaag gereed, om ons te vergezellen in de rol van fan en groupie van dit succesvolle vastelaovendjs duo. In “Residence Waem Angers” zal voorlopig nog veel te “Sjoemele” zijn. We maken ons op voor een mooie tijd: “Gaef gaas in Heytse”. Kerstavond traditiegetrouw naar de vader van P., waar ook P’s oudste broer bij de kerst-dis aanschuift. Al vroeg vallen de oogjes van de senior toe en worden de “snaveltjes” gemaand te zwijgen. Wij keren huiswaarts en kluisteren ons aan de met kerstromantiek overgoten “buis”. Eerste kerstdag met bijna voorjaarstemperaturen is herkenbaar traditioneel. Rust, een beetje “buizen” en iets meer “bikken”. Wandelen wordt, vanwege de nog steeds haperende knie, rondtoeren. Sneeuw “bereikt ons” via de nodige apps, gestuurd door de jongelui vanuit het ski-walhalla Flachau. Tweede kerstdag start ik met het voorzetten van mijn beste beentje. Het tweede weigert nog steeds dienst en dwingt tot “terughoudendheid in actie”. Dus weer een dagje, bankje, hapje en drankje. Sommige zaken houden nooit op vlot te vervelen, maar mogen derhalve wel snel voorbij zijn. Vrijdag actie ondernomen om te trachten de hinderlijke knieblessure onder de knie te krijgen. Afspraak gemaakt met fysio en na overleg met huisarts ook weer geannuleerd. Advies huisarts: geregeld koelen, naar kunnen bewegen en rekening houden met maanden tot volledig herstel. Geduld krijg je na veel oefenen geleerd, maar……
Achtentwintig december is de dag van de “Onnozele kinderen”. Onnozel in de betekenis van “onschuldig” door Herodus vermoord. Dus niet bedoeld ter herdenking en verering van individuen, waarvoor die andere betekenis van onnozele geldt. Helaas moeten we: P. uit M., T. voorlopig uit M. en eind januari uit W., O. uit B., A. voorheen uit D., N. uit J., W. uit V en/of DH., en met hun nog vele anderen een “eervolle vermelding” geven op het jaarlijkse opgestelde lijstje in de categorie van meest “oorlogszuchtige” machthebbers.
Wij gaan de proef op de som nemen van “slapend rijk worden”. Tot op heden hebben we nog steeds niet het bed van onze dromen gevonden. We ondernemen een nieuwe poging bij Swiss Sense. Over ongeveer vier maanden kan het “je rijk slapen” van start gaan.
De vastelaoves-estafette-kroegentocht “Loup Nao De Pomp” lokt ons, enigszins huppelend, naar de Winter-Fever-Arena, alwaar we getuigen zijn van de finish. Er zijn naast ons nog vele andere bekende fervente kroeg-gangers uit het Roermondse, die ook zoals wij, vrezen iets te moeten missen. Door onze parttime deelname aan de “estafette” kennen we het programma op ons duimpje. Met “Miene Pap” als “Einzelgenger” via “Meneerkens” naar “Dao op ut Munsterplein” waar ze “Sjiet aan de Greune” hebben, maar alles “C’est L’amoutr is. Met “Waem Angers” sjoemele” we naar huis en rechtstreeks het bed in. Met “”Nog Eine“ “sjoenkelen” we de nacht door naar de ochtend.
Week 51, 16 t/m 22 december 2024.
DRIFT….
Vanwege het vermoeden dat mijn gehoororgaan slijtage vertoont is en bezoek aan de KNO-afdeling ingelast. Net niet doof genoeg, om over te moeten gaan tot kunstmatige gehoorondersteuning. Maar op langere termijn zal ik eraan moeten geloven. De laatste RTK-repetitie van 2024 wordt extra aangenaam, vanwege uitgesproken lovende woorden over en positieve reacties op ons optreden tijdens het Kaarsenfeest in Stevensweert. Wij zijn goed op dreef. Mooi wat geweest is, maar nu ook weer vooruitkijken naar het jaarlijkse concert. Noteer maar alvast zaterdag 22 maart 2025 in de nog redelijk blanke agenda. Dropbox houdt voor mij nog vele “geheimen” verborgen, waardoor een bezoekje aan en onderzoek door de PC-Dokter onontbeerlijk is. Dit puzzelen gaat mijn kunnen te boven. Het verzorgen van een graf, inclusief het leggen van een bloemstuk, geeft de dinsdagochtend een eigen sfeer. ’s Avonds genieten we van een heerlijk etentje bij M..
Naar aanleiding van de voordracht door Frits Criens mijmer ik tussendoor verder. Hij suggereerde om voor Kerstmis een andere insteek te kiezen. Geen zoon Jezus maar dochter Jezine is ons heden geboren. Met andere woorden: “Zet de onbedwingbare mannelijke hormonale driften buitenspel”. Want met hun ontembaar instinkt bestieren ze de wereld en zaaien verderf. Veroorzaken veel leed en oorlog. Maken zich schuldig aan moord, doodslag, verkrachting en aanrandingen. Verlaag de testosteronwaarde bij mannen. Want zelfs hun plan-b kent geen vrede. Gun vrouwen in de samenleving een meer dominante positie. Eén man, meerdere vrouwen wordt her en der getolereerd. Eén vrouw, meerdere mannen leidt tot steniging. Dit lijkt op kromme verhoudingen. Zelfs “car drifting” lijkt sterk gelieerd te zijn aan mannelijke driften.
Na deze “zware kost” een wat meer “lichtvoetige” beleving. P. heeft ons een strand-wandel-arrangement cadeau gedaan. Rondom het middaguur checken we in bij Strandhotel Zoutelande. Zoeken het strand op en trampelen zo’n kleine acht kilometer wind in en wind mee. Ter beloning voor deze prestatie trakteren we onszelf op een hapje en drankje bij Eetcafé Royal en gunnen ons nog een nazit bij Bar “De Babbel”, waar we gemoedelijk babbelen over het mooie wat Zeeland ons zoal biedt en geboden heeft. Na een (noodzakelijke) goede nachtrust op heerlijke bedden en een stevig ontbijt checken we uit. Trotseren nog eens zeven kilometer wind, om ons vervolgens naar Vlissingen te verplaatsen. Na en korte rondgang en een versnapering bij Hotel Restaurant “De Belgische Loodsensociëteit” gaan we op weg richting Remunj. Het redelijk mooie weer achterlatend voor kilte en regen. Kort maar krachtig genoten van een fijn uitstapje. De vrijdag wordt grotendeels in beslag genomen door het binnen halen van de kerstboodschappen. De zaterdag nodigt uit tot thuisvermaak, met een biertje en wijntje, en nagenieten van de Zeeland-trip. Zondag gaat alles in slow-motion en speelt mijn knie nog aardig op. De avond, het staartje van de week voor Kerstmis, kent nog even wat venijn. Eerlijk gezegd walgelijke. ON(Ongehoord Nederland) en WNL(Wakker Nederland) schijnen te willen fuseren. Rick Nieman, “kampioen mensen natrappen” terwijl ze al “in de touwen hangen” solliciteert als eerste bij WONL (Walgelijk Onbehoorlijk Nederland) en hij zoekt driftig naar nog meer slachtoffers.
Week 50, 09 t/m 15 december 2024.
KOMT ALLEN TEZAMEN….
De generale repetitie van het Remunsj TheaterKoor (RTK) verloopt gladjes. Het kledingprotocol t.b.v. de uitvoering a.s. vrijdag is nog wel een puntje. In tegenstelling tot de dames wisselen enkele “basmannen” gedachten over wel of niet in het bezit hebben van een zwarte blouse, broek of vlinderdasje. Schoenen en kousen zijn nog wel in “hun inloopkasten” te vinden. Het accent zwart met een tintje wit gaat hoogstwaarschijnlijk lukken. Ik ben succesvol geweest en heb een witte sjaal weten te scoren.
Bij het “binnenhalen” van ons reddingsvlot, om het ter keuring aan te bieden bij Jos Boone in Middelburg, heb ik mijn rechterknie geforceerd. Voorlopig leidt deze actie tot een blijvende herinnering van het onderschatte gewicht van dit attribuut. De kerstboomjacht heeft inmiddels geresulteerd in een in het oog springende sfeerbepaler binnen onze knusse woning. Repeteren, nalezen, “pekske” klaar hangen, op tijd een hapje en denken aan “Stevensweert by night”.
De Grote Katholieke Sint Stephanuskerk biedt ons het podium, om de bezoekers van het Kaarsenfeest in vervoering te brengen door onze zangkunsten. Zeven nummers en niet te vergeten “ein Zugabe” brengen we ten horen. Stevensweert trilt weer even op zijn grondvesten. Het applaus verwordt tot een, in de slaap, terugkerend fenomeen. Zo, dat zijn voorlopig genoeg veren. Nu weer terug naar de orde van de dag. Zaterdag brengen we nog even een bliksembezoek aan de dynamische en bruisende “Winter-fever-Arena”. De knieblessure blijft nog stevig “doorzeuren”. Maar ondanks deze “handicap”, “strompelen” we toch richting “de Oranjerie” en genieten we op de zondagmiddag volop van “Eine Klinkende Kers”. “De Remunsje Geis”, Harmonie Concordia, zandkunstenaar Emanuel Boie, Frits Criens, De Boventoon, Ben Heijnen, de zusjes Brit en Amber Nelissen en vele anderen brengen een waarlijk spektakel over de bühne. Veel meer “cultuur” is er in één weekend niet te beleven. De nazit in ”Cerise Grand Café” heeft een Haelens accent, gezellig bij- en napraten met “oude” oud-bekenden over toen en nu, over heden en toekomst.
Week 49, 02 t/m 08 december 2024.
LICHTPUNTJES….
Bijkomen…., bijkomen….. Enerzijds van “the day before” en anderzijds van de miskleun van het verloren gaan van mijn whatsapp-geschiedenis. Of hier sprake is van een logisch gevolg of toeval, zal de tijd moeten uitwijzen. In ieder geval hou ik er een kater aan over. De repetitie verloopt eveneens niet gladjes. Maar goed, we moeten door. Op naar de uitvoering t.g.v. het Kaarsenfeest in Stevensweert.
De noordwesten wind brengt een constant aanhoudend en aanzwellend ochtendverkeersgeluid tot in de slaapkamer. Sluimerend ontstaan mijmeringen, die zelfs al in de vroege ochtend voor enige onrust zorgen. “Om producten en gebruiksmaterialen te fabriceren halen we grondstoffen uit de natuur. Natuur die in miljoenen jaren gecreëerd is. Het door de mens in zeer korte tijd opslokken en vernietigen van de natuur (onnaturen) kan de aarde onmogelijk verdragen. En zal leiden tot onze ondergang?” Tijd om snel op te staan en te genieten van een vorstelijk ontbijt en een mooie dag. Nu het nog kan….?
De verlichte kerstster is weer herrezen boven ons binnenplein. Deze romantische omstandigheden maken ons etentje met buurvrouw C. tot een gezellig samenzijn. Inmiddels ben ik weer in het bezit van repetitie-opnamen en kan het noodzakelijke repeteren opgevoerd worden. Er is nog een lange weg te gaan voor deze artiest in de kiem. Ook wij zijn bezweken onder de druk van de naderende Kerstman, die Sinterklaas danig op de hielen zit. De lampjes hangen aan de balustraden. De licht-kerstboom staat op het balkon. De krans hangt boven de voordeur. En Saartjes mast heeft de “contouren” van een dennenboom, royaal te zien in de omgeving. Een uitbundige uitdossing maar net niet te. Het in gang gezette project “piano” kent zijn apotheose: plaatsen, stekker in stopcontact, hoofdtelefoon op én.. spelen maar, “de sterren van de hemel”.
Achterneef, van mijn moeders kant, J. is uitverkoren tot “Prins Jeroen d’n urste” van de Bokken in St. Hubert. Indrukwekkend, waartoe een kleine gemeenschap in staat is. Wij zijn present op zijn receptie en brengen het navolgende in:“ Dorstlustige hoogheid Prins Jeroen d’n urste, Prinses Steffi, Marco, Rianda en Teun. 1980 Prins Mari d’n urste en 2024 Prins Jeroen d’n urste. Al 4 x 11jaar stroomt er “Bokkenbloed met een vleugje alcohol” door de aderen van de familie Nabuurs. Ik sta hier vandaag als OPHA Ton II, Oad Prins HAele. Vanaf 1983 eveneens begenadigd met “vastelaoves bloed inclusief een scheut, alcohol. Als” Vreigelier” gewend en opgevoed om altijd een beetje dwars te liggen. Vandaag regeer ik al vreigelend, in strijd met het protocol, voor één keer over mijn “prinselijk graf” heen. In mijn prinselijk archief kwam ik nog een, inmiddels antieke, huisorder tegen. Ik wil deze jou, Prins Jeroen d’n urste, graag omhangen. Om zo te zorgen, dat het als “erfstuk” in de familie blijft.Afgelopen zomer hebben wij, zoals jij weet Jeroen, in Sint Hubert en omgeving veel rondgelopen. Bij toeval hier mensen ontmoet en regelmatig over “koetjes en kalfjes” gesproken. Zo kwamen we ook op het onderwerp “carnaval”. We herinneren ons een bijzonder gesprek tussen, twee “Bokken”. De ene zegt op een gegeven moment: “Weet jij wie dit jaar prins wordt?” “Zegt de ander: “Jeroen Nabuurs!!!!” De eerste vraagt met verbazing: “Hoe weet jij dat nou?’’ Waarop de tweede reageert met: “WAEM ANGERS”. De vertaling van dit Remunjs is na afloop te verkrijgen bij de moeder van de prins. Eine sjoone vastelaovend: “Alaaf”. ( https://www.youtube.com/watch?v=MuPk_uoES90 )”
.Om de gevolgen van “de nazit” van de receptie “eruit te lopen” bezoeken we zaterdag “De Thuishaven”, het clubhuis van “Maas & Roer”. De prachtige versiering en de gastvrijheid nodigen ons uit tot enkele biertjes en zeker om nog eens terug te komen voor een etentje. Tijdens de wandeling terug genieten we van “verlicht Roermond” en in het bijzonder onze bijdrage daaraan. Een prachtig “Défilé de lumière”. XXXX-1, een mooie reden voor Ch. om te trakteren en een bezoekje te brengen aan de rolschaatsbaan in de “Winter-Fever-Arena”. Wederom een mooie ambiance, helaas lijkt de geluidsman van de optredende bands hardhorend of stokdoof te zijn. Wij horen niet, maar voelen de muziek. Dus hier geldt echt: “Wie niet horen wil, moet maar voelen”.
Week 48, 25 november t/m 01 december 2024.
GET ANGERS….
Huren of kopen. Kopen of huren. “Zoals de wind waait, waait mijn hoedje” het motto van Grouwels; onze verhuurder oftewel huurbaas. Maar uiteindelijk geldt voor hun maar één motto: Hoe kom ik zo hoog mogelijk in de “Quote 500” . En dat mag zeker ook ten koste gaan van het “woonzekerheidsgevoel” van oudere bewoners. Geld stinkt niet, het is het grootste goed van ons bestaan. In Roermond gloort voor “die-uit-Maastricht” een mooie toekomst? Ze worden zo een mooie “Maaswachter” met een blik op de gemeente? “Stoeien met Dropbox” is een dag vullende bezigheid zonder sensationeel succes. Maandag staat weer een flinke pot wortelstamppot voor de “kids” op het menu. Het winterseizoen benadrukken we extra op dinsdag met een zuurkoolstamppot. Om “en passant” ook ons Oekraïens buurmeisje, regelmatig bij ons voor het nog beter onder de knie krijgen van het Nederlands, in te wijden in de “Hollandse” traditionele “keuken”. Na een stevige praat-wandeling, rondom de “Witte Stein”, beëindigen we het vorige week opgestarte piano-project met de bestelling van een digitale Kawai. Verwachte levering op….. Sinterklaas. We steken ook nog even flink de handen uit de mouwen en dragen “een steentje”, zeg maar “een kerstboompje”, bij aan de jaarlijkse traditionele pleinkerstversiering. Het licht kan nu weer gaan “schijnen in onze harten”. Hopelijk wordt de uitgevallen Maasbrug(Louis Raemaekersbrug) verlichting binnenkort ook weer ontstoken. De invloed van “De Maaswachter” blijkt bij Rijkswaterstaat nog niet van een doorslaggevende invloed te zijn op hun snelheid van handelen. Zo te zien moeten ze nog even wennen aan elkaar?
De “Winter-fever-Arena” lokt ons op vrijdag met een eerste activiteit uit-de-tent en vervolgens in-de-tent op het Munsterplein. “Queen-tribute” spettert op de kiosk. Een veelbelovend begin van jaargang twee “Winter Arena”. Samen uitbundig de blijdschap, van de zestigste verjaring, delen op de 60-jaar-party van M. in “De Pastorie”. Met muzikale draaitafel-ondersteuning bij het in ruime mate nuttigen van een drankje en een hapje. Inmiddels is de kerstverlichting op ons plein ook ontstoken. De Sint zal verheugd zijn. Nu hij duidelijk wordt bijgelicht in zijn zoektocht naar te vullen kinderschoentjes. Zondag zijn we weer getuige van “Loup Noa de Pomp” (deel 3) bij “Blond&Blond”. En wederom vermaken wij ons goed bij het mee zingen en ledigen van de nodige “piepkes”. Ook het “Waem-Angers-legioen”, inclusief de nodige “groupies”, is duidelijk aanwezig. Inmiddels gaan er geruchten, dat “Waem Angers” na hun succes in groot Roermond door zouden kunnen gaan breken buiten de stadsgrenzen. Inschrijvingen voor het LVK(!) en MLLF(MIdde Limburgs Leedjes Festival) schijnen gedaan te zijn. Overwogen wordt ook, om de naam het noordelijke deel van ons wooncomplex tijdelijk aan te passen tot “Residence WAEM ANGERS”. De nazit met de “harde kern” van ”Waem Angers” heeft nog een aantal plezante momenten gebracht en mogelijk nog goede suggesties voor de toekomst opgeleverd. Voor P. en mij is er hoogstwaarschijnlijk, na zo’n druk weekprogramma met ook een regelmatige inname van alcohol, nog wat huiswerk te doen. Moeten we niet gaan overwegen, om een wekelijkse bij-kom-dag op te nemen in ons dagbestedingsprogramma…?
Week 47, 18 t/m 24 november 2024.
PIANO PIANO….
Bed verschoond. Zo gauw geteld, voor de duizendste keer binnen ons bijna veertig jaar samenzijn. Hoe onstuimiger het weer is, hoe rustiger de tijd voortkabbelt. Je hoort zo nu en dan in je omgeving de opmerking: “Het wordt nooit wat!” Dit is altijd gebaseerd op onvrede uit het verleden of gebrek aan “vrijheid en ruimte” om iets anders te doen. Het ontbreken aan kracht om een betere toekomst te creëren of spijt hebben van het niet proberen. Mensen bladeren vaak door “hun levensalbum” en zien lege plekken ontstaan van wat weg gevallen is. Men vergeet of is vaak niet in staat de “album” te herschikken met mooie nieuwe “verworvenheden”. Tijdens een “bijpraat-moment” over de zeilervaring afgelopen zomer met K. worden we verrast door een leuk videoverslag en de nodige foto’s. En zo leggen we de basis voor mogelijk een nieuw avontuur in 2025. Donderdag slaan we aan het tuinieren; snoeien van onze balkongroenvoorziening. Gelukkig, gezien de omvangrijkheid van deze infrastructuur, een niet al te zeer belastende bezigheid.
Onze “zucht” naar amusement brengt ons vrijdag in ”De Oranjerie”. Een kostelijke voorstelling van “Rundfunk”, die ogenschijnlijk ook veel jongeren aanspreekt. Op zondagmiddag belanden we “Het Harmoniepaviljoen” bij een divers aanbod van zang, dans en muziek in het kader van “Nooit te Oud?!”. Een levendige presentatie van mogelijkheden voor personen die langzaam richting “schuddende hoofdjes en kopjes” gaan. Zo nu en dan, rondkijkend ontlokt mij dat de gedachten: “God, wat zijn die toch oud geworden”. De vroege avond, op weg naar huis, “landen” we nog even bij “Dupont”. Een nieuw initiatief in café Du-Pont te Roermond. Vandaag het jazz kwartet “Hachacha” te gast. Sunday Jazz @ Du-Pont, iedere laatste zondag van de maand, vrije entree. Dus weer iets moois voor ons om naar uit te zien; net over de brug. Hoogstwaarschijnlijk geïnspireerd door de beleving, deze week, van “culturele hoogstandjes” is het, na bijna vijftig jaar, weer oppakken van pianospelen bij P. aangewakkerd. We zetten de eerste serieuze stappen richting “Piano’s Vleugels Reijnen”. Eventueel toekomstig geluidsoverlast voor de buren kan nog voor “de nodige roet in het eten” zorgen. Daarom eerst nog even diepgaand “complexonderzoek” instellen. Met name onze onderburen geven regelmatig te kennen erg gesteld te zijn op een “rustige oude dag”.
Week 46, 11 t/m 17 november 2024.
MEER TRAAN DAN LACH…
“DE11VANDE11DE 2024”. Ik kom langzaam op stoom en moet helaas als “einzelgenger” op pad. P. heeft oppas-verplichtingen en is niet direct gemotiveerd om een nieuw de11devande11de-avontuur aan te gaan. Eenmaal ondergedoken in de menigte constateer ik, dat ik met mijn aanwezig zijn een geweldige bijdrage lever aan het opkrikken van de gemiddelde leeftijd. Daarnaast ervaar ik een ogenschijnlijke onrust. Hele groepen gedragen zich als “nomaden”, constant in groepsverband in beweging zijn, op zoek naar een andere “stek”? Een kort, kort, kort, optredend artiestenpallet. Een vlug, vlug, vlug, even pilsje halen. Hard, hard, hard, klinkende klanken. Veel, veel, veel van alles. Druk, druk, druk in de verdrukking. Massa, massa, massa massaal. Helaas geen tijd of plaats voor “sjaele zeiver”. Dus op tijd naar huis en achter een bordje moereratsj bij de tv. Met ook nog even terugkijken naar wat we vooraf gemist hebben. Ik krijg alsnog, “Groete Oet De Fieësttent” en “Hoondervel” bij het horen van Beppie. Verder wil ik nog wel “Sjoemele” met “Miene Pap”. En voel ik me “In De Himmel” mit euze Pap; “Heer Speelde Accordeon”. Dinsdag bij-kom-dag en een beetje huiselijk wat klussen. Met een vervolg op woensdag. Windschermen in de winterstalling zetten en aluminium folie achter de radiatoren aanbrengen. Wij zijn nu winterklaar het kan nu verder vriezen of dooien.
Dat “vriezen en dooien” geldt niet meer voor de Nederlandse politiek. De vermoorde onschuld houdt ons land in de ban. “Zeggen” dat iets niet bedoeld is “te zeggen” maar wel gezegd is. “Slachtoffers” straffen en aanstichters belonen viert de boventoon. Blijven “zitten in het zadel” is de huidige politieke mores, waar we het druk mee hebben. De leider van ons “kiep-kabinet” lijkt enigszins “sociaal-Oost-Indisch-doof” en zelfs lichtelijk “stom”, waarbij sympathiserende fractievoorzitters zijn voorbeeld schijnbaar graag omarmen. Een “rampenploeg” die stommetje speelt. Die zelfs hiervoor respect verwachten. Helaas moet je dat eerst verdienen wil je het kunnen krijgen. Vooralsnog kan ik dat niet geven, laat staan hebben en tonen. En zo neuriën we verder met: “Wie de koek krijgt, wie de gard”. De Goed-Heilig-Man stapt voor de eerste keer dit jaar van boord in Vianen. Via een nachtvaart meert de “stoomboot” zondag af aan de Roerkade in Roermond. Harde muziek en krakende microfoons overstemmen de kinderstemmetjes en de toespraken. Vervolgens trekken we en masse richting Munsterplein, waar het feestje voor ons, vanwege een wat rommelig verloop, uitgaat als een kaars. Wij “drogen onze ogen” thuis met warme chocomel, speculaas en een blik op de Maas, met daarop, de in de verte verdwijnende, door een dieselmotor aangedreven “stoomboot Spanje”. “Vol verwachting klopt mijn hart…… !!!”. Want ooit zingen we misschien: “Zie ginds komt de stroomboot”.
Week 45, 04 t/m 10 november 2024.
TRANEN EN EEN LACH…
Sander Schimmelpenninck is door zijn boek “De domheid regeert” een observant naar mijn hart. Ogenschijnlijk kunnen sommige intelligente en/of slimme mensen ook domme dingen vinden, denken, zeggen c.q. doen. Domme conclusies trekken, besluiten nemen en opmerkingen maken. Hopelijk krijgt zijn refereren aan het gezonde verstand veel respons. Gezond verstand, dat hoogstwaarschijnlijk ontbreekt bij ene zekere Johan D. uit Grolloo. De kampioen weglopen. De tegenhanger van een zekere Heintje Davids, kampioen terugkomen. Volgens mij lijdt deze “super clown” Johan, aan het HVS (holle vaten syndroom). Ook uit de verkiezingen in de V.S. en de reacties in ons land c.q. Europe blijkt bij menigeen het gezonde verstand voor even “on hold” te staan. De donkere dagen voor kerst zijn wel erg rap tot “de zwarte bladzijden uit onze geschiedenis” verworden.
TRUMP
Op elkaar jagende Palestijnen en Israëliërs in Amsterdam na AJAX-Maccabi……
Het weekend gaan we in met: “ROERMOND VOL LICHT”; een mooie drukke sfeervolle stedelijk georganiseerde, uiteindelijke, chaos. Bij “Café Dupont” nemen we samen met buurvrouw M. nog een keurig geordend afzakkertje. Om in de feeststemming te blijven gaan we op kaartjesjacht voor verschillende evenementen in de komende maanden. Voor de bevrediging van onze “stapelgekte” in de keuken scoren we nog enkele schapjes inclusief bevestigingsmaterialen bij de Gamma. Zaterdagavond zijn we te gast in “Het Witte Kerkje”, waar de “Heilige Missen” al sinds ’s mensenheugenis, plaatsgemaakt hebben voor andere de gemeenschap bindende activiteiten. Onder het motto “Noord, Midden en Zuid… drie koren, een eigen geluid” zijn de koren: “Hidden Voices”, “VC Joy” en “Canto Rinato” de smaakmakers. RTK zou hier ook aardig een partijtje hebben kunnen meezingen. Zang en muziek is ook “ons zondagmiddagmenu”. “Loup nao de Pomp”, de aftrap van deze kroegen-vastelaovend-estafette vindt plaats bij “Braam”. Uiteraard geeft onze onderbuurvrouw M. met dochter P., winnaars van het Remunjse LeedjesSjpektakel, “Waem Angers”, “acte de préséance”. “De11devande11de” hijgt ons, bij het naar huis gaan, in onze nek.
Week 44, 28 oktober t/m 03 november 2024.
IN BEELD…
Na enige weken van kriebels in de luchtwegen besluit P. om de huisarts te raadplegen. Foto’s in het ziekenhuis. En.. de… uitslag is……?? Geen bijzonderheden. Binnen veertien dagen moet de keel weer kriebelvrij zijn. Wederom start de week met…. STAMPPOT, RTK en werken aan dit blog. Op het medisch vlak nog even langs bij de tandarts en de huisarts voor de doorverwijzing richting oogarts. Woensdag reizen we af richting Landgraaf, op bezoek bij een van mijn oude oud-collega’s. Onder het genot van een kopje koffie en een stuk “gecertificeerd echte Limburgse vlaai” laten we ons lichtschijnen over de afgelopen vijftig jaar. Dit H.T.P.P.-treffen gaat hoogstwaarschijnlijk een vervolg krijgen in Roermond. Wij wandelen en dwalen nog enkele uren over de Brunssummerheide, bewonderen de “Bron van de Roode Beek” en genieten van de prachtige herfstkleuren. We “bezegelen” deze mooie dag met een hapje bij “Venhof” in Herkenbosch. Het in Landgraaf gescoorde boek “Ode aan een klootzak” leggen we thuis, uitnodigend, op de leestafel, voor het grijpen.
Het succesvolle optreden van “Hatsune Micu” in het AFAS Live te Amsterdam, roept bij mij de vraag op: “Nu deze eerste stap is gezet, hoe lang doen echte mensen dan er nog toe?”
In het nieuws spelen de fat-bikes en de vele ongelukken een prominente rol. Er wordt melding gemaakt van het feit, dat menige jongeling bij het berijden van deze “projectielen” zijn hersens er niet bij heeft of deze niet gebruikt. Door de vele ongevallen lopen ze hersenletsel op. Iets in mij zegt, dat dit onmogelijk is of niet kan kloppen. Want menige “coureur” wekt de indruk “geen hersens” te hebben. Een middagje “Herfstbeurs, 60+ actief met pensioen Bij Stox” leert ons, dat we zelf nog goed in staat zijn een zinvolle dagbesteding te agenderen. Zo weten we ook nog aardig “waar Adam de mosterd haalt”. De daar getoonde “kunsten en vaardigheden op muzikaal terrein” bevestigen ons in onze keuze voor het RTK. Qua uitstraling en artistiek niveau kunnen we ons “aardig meten met het daar gebodene ”. Vrijdag staat in het teken van “omdenken in ons consumptiegedrag”. We stappen over van theebuiltjes, met touwtje, labeltje, zakje, doosje, cellofaanfolie, etc.. naar….. Theebekers, houders, zeefjes, bewaarpotjes en diverse soorten losse thee maken nu deel uit van ons keukenequipment. Daarnaast kunnen we nu nog meer koffie-op-persoonlijke-maat serveren. Op KUUL, dat staat voor KaterUulLeedjesSpektakel, levert “Waem Angers” met “Ich wil Sjoemele” in “Het Witte Kerkje” een onverwachte, maar wel gehoopte, prestatie. Ze winnen de eerste prijs. Onze wooncomplex-genote M. treedt daarmee toe tot het korps BR’ers, bekend in Roermond en omgeving. Wij wonen zo voorlopig “op stand in de Veursjtad”. Geschiedenis wordt meestal geschreven door mensen die iets betekenen en beleven. Ze geven een gezicht aan het verleden. Om zo’n gezicht vast te kunnen houden is besloten de familie C. in allerlei samenstellingen op een gevoelige plaat vast te leggen. De zondagse fotosessie vindt plaats onder een heerlijk zonnetje. Nu nog even afwachten of de beelden voldoende uitstraling hebben, om het nageslacht in een eeuwige herinnering te laten voortbestaan.
Week 43, 21 t/m 27 oktober 2024.
DYNAMIEK II….
Maandag; het diner-voorkeur van de kids is en blijft “moereratsj” (oftewel wortelstamppot) met worst. Geen repetitie van RTK, maar een samenzijn met onze “Oogappels”. Zij brengen ons terug in de dagelijkse realiteit. “Peuter-tv” is soms ( weleens vaak) een uitkomst. De logeerpartij van F.&S. blijft nog een dagje een uitdaging. Calamiteitenplan B: de binnenspeeltuin bij “De Graasj” wordt in uitvoering genomen. Samen met leeftijd- en “lotgenoten” van speeltoestel naar speeltoestel. Lopen, hollen, dollen, gillen, roepen, schreeuwen, m.a.w.; uitleven, uitputten dynamiek tot in de hoogste versnelling. Eenmaal thuis verkennen ze opnieuw de redelijke uitnodigende omgeving. Alles even vastpakken en verzetten. “Tabletten”, stamppot. En dan naar Papa en Mama voor een gezonde nachtrust. Poeh, poeh, soms is kinderopvang ploeteren. Wij doen op weg naar morgen, weer moe, vroeg en enigszins voldaan, de oogjes toe.
Dinsdag mag ik naar de “gehoor-beoordeellaar”. Die verwijst weer richting huisarts met daarna de kans op een bezoekje richting oorarts. Ook de ogen worden onderworpen aan een test. Het “vérkijken” is van inferieure kwaliteit. Na veel passen en meten wordt een vérkijkbril in bestelling genomen. Nu maar hopen, dat op lange termijn mij “het horen en zien” niet vergaat. De “dynamiek” van het ouder worden krijgt steeds meer contouren. Woensdag verwijder ik de ongevraagde puin, “pulp”, advertenties, cookies, verwijzingen, troep, etc., etc.,.. van mijn apparaten. Gênant om te zien wat de commercie je allemaal “dynamisch digitaal” in de maagd wil splitsen. Er zou een straf op moeten staan. Gelukkig hebben we donderdag een gezellig “biertjes-proeven”. Onder het motto “een koekje van eigen deeg” zijn de buurvrouwen M. en A. te gast, om samen met P. en ongetekende het bierfeestpakket, ons door hun geschonken uit dankbaarheid voor het meenemen van hun galerij in de door ons uitgevoerde schrobbeurt, te verteren. Na de pilsjes hebben we nog “een wijntje” en een borrelplankje meester gemaakt. Tot in de late uurtjes honderduit gesproken over alles wat in een dynamisch mensenleven zoal aan lief en leed voorbij kan komen. De volgende dag een bijpraat-moment met de buurman, wiens vrouw en dochter een weekje op familiebezoek zijn, elders in Europa. Een korte compensatie voor het even eenzaam zijn. Ik moet ook nog even bijkomen van de schuiver op de keldertrap met een boodschappen tas in de hand. Een bult op het hoofd, een schaafwond aan het voorhoofd, losse velletjes aan de hand en wat blauwe plekken hier en daar op het lijf. Een gevarieerd palet van beschadigingen als gevolg van de duikvlucht. Zaterdag een dinertje bij de tegenoverburen. Een voortreffelijke kwaliteit uit handen van onder andere en professionele kok met zeer vaardige “assistent”. Een gezellige nazit met zicht op “home, sweet home”.
Opvallend is deze week, dat we bij diverse contacten in gesprek komen over huisvesting. De een wil intern verhuizing naar een waarschijnlijk vrijkomende woning. Een ander overweegt ook te huren, maar wil bij nader inzien kopen. En wonder boven wonder is er een woningeigenaar, die, vanwege nieuwbouw, een woning in de aanbieding heeft. Al deze info valt op ons “bordje” zonder dat de betrokkenen van elkaars ideeën kennis hebben. Kruist hier de dynamiek van makelaardij ons pad? Kunnen wij vraag en aanbod bijeenbrengen? Een eerste bezichtiging is reeds tot stand gekomen.
Week 42, 14 t/m 20 oktober 2024.
DYNAMIEK….
Maandag zet S. een “grote stap” vooruit. Hij start in groep een. Kleintjes worden groot. Wij hebben nu ingekorte oma-n-opa-oppas-momenten. Maar de diner-voorkeur van de kids is en blijft “moereratsj” (wortelstamppot) met worst. Bij de repetitie van RTK is koorgenoot M. weer van de partij. Het genezingsproces, na het zware motorongeluk, is ingezet. Het geluk bij het ongeluk is, dat zijn ”gegunde tweede leven” over zes maanden het oude niveau van voor het ongeval redelijkerwijs kan benaderen. Deze hoopt doet bijna letterlijk leven. Wij gaan begin deze week het gevecht aan met de thermostaat. Op de grens van ”warm genoeg” of “net te koud” maken we dagelijks een afweging van wel of niet mede te putten uit de afnemende gasvoorraad en/of interen op onze geldreserves. Wij werken ons enkele dagen in het zweet door een ingelaste najaar-schoonmaak. We nemen de, met groene aanslag bedekte, galerij onderhanden. De buren blij. Wij schrobben ons blij lekker warm. Als extraatje “ontgroenen” wij onze houten balkonvloeren. Zowaar worden we door de weergoden beloond met hogere temperaturen en een zonnetje. Indirect voordeel voor gasverbruik en spaarpotje. “Oogappels” herstart en opent onze ogen voor de dagelijkse realiteit in onze naaste omgeving. Niets is mensen vreemd. Dagje Maastricht, gekoppeld aan het bezoek van P. aan de oogarts in het MUCM. Daarna, als begeleider van P., behept met een wat troebelbeeld, ondersteun ik haar op “haar” zoektocht naar leuke terrassen in ’s Limburgs hoofdstad. Voorlopig is het zicht voldoende en zijn er geen “verhelderende” ingrepen noodzakelijk. Ze ziet nog alles scherp. Dit vieren we met een plankje bij “D’n Ingel” en een “na-dronk” bij Dupont. Item “Peuter-tv” in de Avondshow met Arjen Lubach zet aan tot nadenken. Een mooie voorbereiding voor de in het weekend geplande logeerpartij van F.&S.. Een uitdaging op zich. Na, voor een tweede maal beleefde voorplezier (vorige week één week te vroeg) zitten we nu “voor het echt” in de ECI bij de voorstelling “De Beecht” met Jan Schroën en Fer Koolen. Mooie uitvoering; kort maar krachtig. De ”Remunjse Dreijaovend” laten we ditmaal aan ons voorbijgaan. Voorbereidingen treffen we voor de logeerpartij. Slaapplek, menu’s, activiteitenpakket, geduldoefeningen en een calamiteitenplan B. Tijdens de zondagochtendrust ophalen met de auto en koersen richting “De Witte Stein”. Van speeltoestel naar speeltoestel. Van fiets naar fiets. Lopen, hollen, dollen, gillen, roepen, schreeuwen m.a.w.; uitleven, uitputten dynamiek tot in de hoogste versnelling. Eenmaal thuis verkennen van een redelijke uitnodigende omgeving. Alles even vastpakken en verzetten. “Tabletten”, frietjes. Na de nodige verwoede pogingen, lukt het om de fase van een gezonde nachtrust in te gaan. Poeh, poeh, soms is kinderopvang ploeteren. Max en Ajax doen wat ze moeten doen. Wij doen op weg naar morgen moe en vroeg de oogjes toe.
Week 41, 07 t/m 13 oktober 2024.
HET PRIKT….
Prikkelende prikken, die de fantasie prikkelen. Een nieuw “stuwmeer” aangelegd tegen corona 2024.
Een wandeling door een, met kerstversieringsattributen tot aan de nok toe vol gestouwd, tuincentrum. Op jacht naar kerstverlichting. Een kerstliederen-oefenrepertoire op een mooie nazomerse avond in “’t Paradies”. Dit alles gaat enigszins je voorstellingsvermogen te boven. Vooral als je met twee benen op de grond meent te staan. In de ECI de zeer interessante lezing van Math de Ponti, met betrekking tot de Maas en de film “De naalden van de Maas”, bijgewoond. Met de accountant, die ook voor de verdere afhandeling zorgdraagt, de aangifte 2023 besproken. Zoals het er nu naar uitziet mogen we nog wat bijdragen aan de staatskas. Op zich moeten we, ook gezien de inkomsten die er tegen overstaan, niet klagen. Maar zuur is wel, dat degene die, momenteel aan de macht zijn en beslissen over besteding van onze bijdrage op geen enkele wijze tot mijn bloedgroep behoren. In plaats van te krakelen over “het land uit” en “weg met” zou men misschien beter kunnen omzetten in eigen actie. En dan ook in gedachten voor hun fans: “Goed voorbeeld, doet goed volgen”, te beginnen in Limburg. Hun polarisatie tactiek moet stoppen!! Het heeft voldoende schade aangericht aan de samenleving. Genoeg is genoeg. De prikkelbaarheid van mijn tolerante incasseringsvermogens kent grenzen. Ja, zelfs ontwikkelt er zich een allergie tegen ene W. en F. en dan stuit de financiering van hun “capriolen” al helemaal tegen de borst. Ongevraagd is de instroom van het vele overtollige water, dat de Maas doet stijgen. Campings worden inderhaast ontruimd. “Maasstrandpaviljoens” gedemonteerd. Boeren zien hun weides onderlopen. Water, onvoldoende verwacht, verrast menigeen. Van terreinfiets tot kunstgras gaan kopje onder. Menige “landrot” onderschat de kracht en snelheid van het water. Zelfs een schipper in Maastricht verliest de macht over zijn dierbare bezit, dat bij de stuw “kopje” ondergaat.
Vrijdagavond gaan we vol goede moed richting ECI, naar de uitvoering van Jan Schroën. De digitale entree-controle- instrumenten slaan diverse keren op hol tot dat een “ingevlogen” medecontroleur het verlossende woord spreekt: “U bent een week….. te vroeg!“ Het getuigt in ieder geval van het feit, dat we erg uitzien naar zijn optreden. Zaterdag zijn wij getuige van F. zes jaar. De tijd vliegt en de prikkelende activiteiten, cadeautjes, aandacht, etc. gedurende enkele dagen zorgen voor hyper-de-piep-ontladingen. S. valt, vanwege zijn vier jaar op zondag, een gelijke happening te beurt. Wij zitten deze dag op rij zestien in het Nieuw Luxortheater te Rotterdam. De KNRM viert zijn/haar tweehonderdste verjaardag met de indrukwekkende zinnenprikkelende jubileum voorstelling: “Symfonie van het Water”. Tijdens het nummer: “Wat als de storm komt” hoor ik mijn, bij de KNRM actieve, buurman zeggen: “Op zee leer je bidden”. En ik denk dan: “Die komt uit Katwijk, dat kan niet missen”. Al met al kunnen we wel constateren, dat wij gedurende ons bijna veertigjaar recreatievaren, nagenoeg , al veel van de zesenveertig KNRM-stations van kortbij, en soms in actie, hebben gezien. Mij prikt het nu wel een beetje, dat ik niet aan het strand, bij de zee ben opgegroeid. Want dan had ik hoogstwaarschijnlijk aan de “lokroep van KNRM” gehoor gegeven. Of hier een hele goede smoes kunnen beschrijven.
Week 40, 30 september t/m 06 oktober 2024.
BACK HOME….
De regen kondigt aan, dat we weer voornemens zijn richting Scharendijke, “Saartje” ophalen, te gaan. Het weer is dit jaar “onze beste vriend” die telkens erin slaagt, om roet, of beter gezegd “water”, in het eten te gooien. Een avondje repeteren, een kort onrustig slaapje, op de trein en met de bus naar het “verre westen”. Met “schermpjes-turenden” op een kluitje tot Eindhoven. Daarna turen we met minder-minder verder. P. laat deze uitdaging aan haar voorbij gaan. Zij gunt mij de kans, om voorlopig met volle teugen te genieten van regen, wind, en golven. Inschepen, foerageren, afscheid nemen, trossen los en “waving” naar Bru. Terugdenkend aan Arjan Lubach: Snijdende humor legt vinger op pijnlijke plek. Populisme brengt meer ellende dan oplossingen. Een vluchteling/asielzoeker kost de samenleving zesenzeventig euro per dag. Maar een politicus en politiekverantwoordelijke zonder visie en realiteitszin kost de samenleving miljoenen en mogelijk miljarden. Dus kiezers en fans bereid je maar alvast voor. Want t.z.t. wordt het voor hullie; “huilie, huilie, huilie”! “Beperkte sociale vaardigheden” gaan veel pijn doen.
Bruinisse vroeg achter me gelaten. Drie sluizen, vijfenzeventig kilometer verder”. Om negentien uur dertig aan de warme koffie bij de gastvrije havenmeester van Heusden, bijkomen van de kou. Daarna vroeg op een oor. Een mooie ochtend voor een zonnige voortvarende reis. Ganzen, ganzen en nog eens meer ganzen op de uiterwaarden, het water en in de lucht. Boeren zullen minder gelukkig zijn met “deze wolven van de Maas”. De kreten “minder, minder, minder” en “vol is vol” zal hier minder beroering teweeg brengen. Ik ga verder op de Maas en vraag me onderwijl af voor de hoeveelste keer “Maas-op” of “Maas-af” voor mij geldt. Tijdens mijn kinderjaren bijna wekelijks aan boord bij mijn ouders en de laatste veertig jaar als recreatievaarder enkele keren per jaar. Ik zal minimaal zo’n zeshonderd keer “Maas-op en Maas-af” de Maasbrug van Roermond gepasseerd hebben. Nu nog op naar de duizendste! Na deze droom-werkelijkheid bespiegelingen meer ik af in Grave bij “De Stuw”. Twee sluizen en vijfenvijftig kilometer staan vandaag op de teller. Een frisse douche, een hapje bij “de Maasport” en turen naar Ajax.
Dag Grave. Hallo Cuijk, Mook, Gennep, Sambeek en uiteindelijk Het Leukermeer Well. Een mooie, maar frisse dag met kribbetjes varen, om een paar honderd meter per uur sneller te zijn. De minimale tijdwinst is niet zo relevant. Het gaat meer om de sport, een mooie dagbesteding, de behendigheidstest en de afleiding. Hier in Well komt P. aan boord. Mijn loods, die mij gaat begeleiden en de weg naar Roermond gaat wijzen. Rondom het Leukermeer zijn in het kader van hoogwaterbeheersing grote waterloopaanpassingen aangebracht. Samen verkennen we nog even de horeca voorzieningen op het resort, in uitbreiding. Met een optrekkende mist zetten we koers richting Roermond. In Venlo, bij “WSV De Maas” tanken. Bij de sluis van Belfeld vernemen we van een sluismeester, dat we “bij groen mogen invaren”. Een ander opvallend verschijnsel van de afgelopen dagen is het enorm aantal vissers in soms super uitgeruste boten en langs de oevers. Uiteindelijk doemt in de verte de Roermondse televisietoren op en wuift Sint Christoffel, weliswaar met zijn kont naar ons toe, ons van verre een welkom toe. Dan afmeren bij Helenawerf, een pilsje in de kuip op de goede afloop. Ontschepen en een pilsje aan de “zwaardtafel” met zicht op “Saartje”; op afstand en uiteindelijk toch ook weer kortbij. Zondag lekker lang snoezelen en af en toe een blik werpen op ons “schuitje”. Sinds het vertrek uit Scharendijke, tweehonderdvijfenveertig kilometer op de teller, drieëndertig vaaruren, eenhonderd vijf liter diesel en een drankje en een hapje her en der.
Met een glaasje Pinot Grigio in het zonnetje op het balkon, mootje zalm uit de oven, witte koolsalade, krieltjes en een theetje, inclusief snickers vieren we onze thuiskomst: “Back Home Again”. Een nieuwe week staat op “de stoep”.
Week 39, 23 t/m 29 september 2024.
LIEF-N-LEED….
OMA-N-OPA-OPPAS-MOMENT is na het zomerreces weer van start gegaan. Oma de ene ophalen bij het KDV en de ander bij “DGS (de grote school)”, tegenwoordig groep drie dus. Opa stapt weer achter de kookpot. Nog even bij de “ogendeskundige” langs. Geen zorgwekkende hiaten, maar misschien is een verkijkbril wel aan te bevelen. Vervolgens repeteren bij RTK. Een repetitie met een “zwart randje”, want we nemen kennis van een zwaar ongeluk, dat onze “koor-genoot” M. is overkomen. Hij moet nog een lange weg afleggen, voordat de voorlopige “lege stoel” naast me weer bezet is. We nemen kennis van ander onverwacht leed. Ziek worden en dood gaan van de prachtige jonge hond Mila. Gezins-huisgenoot van S. nicht van P.. Dinsdagochtend een volgende afspraak in mijn “zorgmallemolencircuit”. Oren uitspuiten……, toch niet! Redelijk hersteld. Nog even doorgaan met druppelen. Et voilà? Misschien toch nog “instrumentale ondersteuning” nodig bij het horen. Echter is “luisteren” sowieso al van jongst af aan een “chronische handicap”. M. komt een hapje mee-eten en een avond bijpraten. Met betrekking tot de aanzet, om voorzichtig te “ont-spullen” hebben we onze “kwakkelende vierendertigjarige koel-vries-combinatie” toevertrouwd aan de kringloop bij het milieupark. Donderdag brengen we een lang uitgebleven bezoek aan P. en D.; even bijpraten over het afgelopen jaar. Ajax lijkt weer te willen gaan voetballen. En ik heb mijn “zorg-kruisweg”, met de finish bij de huisarts, uitgelopen. De “verdiende aflaten”: t.z.t. een gehoortestje en een verkijkbrilletje. De jeugd heeft de toekomst en oudere jongen additionele ondersteuning. Ook buurvrouw M. eet deze week een hapje mee en borrelt met ons tot in de late uurtjes, waarbij het “nodige lief en leed” aan de orde komt. Zaterdag hebben we een “bij-kom-dag” en bezoeken de verregende modeshow op het Munsterplein. Zondag “De Maerelingk” in de Oranjerie, een fantastisch zangfestijn, met het thema “De Leefde”, in een mooie ambiance. Inmiddels hebben we ons balkonzonnedek binnengehaald en tussen de “mottenballen” te rusten gelegd, vermoedelijk tot voorjaar 2025….
Week 38, 16 t/m 22 september 2024.
OOG-N-OOR….
Vroeg uit de veren en voorbereidingen treffen om van plek te wisselen. Vijfhonderd meter varen van de Z-steiger naar M-steiger. Mast over gehesen van boot op mastenkar en keurig in folie verpakt geborgen in de boten-overwintering-hal. Adieu en misschien wel tot het voorjaar 2026 in veilige handen bij W. en I.. Verder “Saartje” vaarklaar gemaakt voor de terugtocht t.z.t. naar de winterligplaats in Roermond. Wij overbruggen deze afstand nogmaals over de weg. De thuismodes brengt ons ook bij “Het RemunjsTheaterKoor”. Het repeteer-avond-repertoire, “The show must go on!”, “Do you hear what I hear?” en ”The rhithm of life” heeft meer gemeen met mijn dagelijkse agenda dan dat ik in eerste instantie bevroedde.
“Wat zeg je? ”
“Je bent doof!”
“Of zie ik dat niet goed?’
“Dat zie je ook niet goed”!
“Jij hoort echt niet wat ik zeg”!
“Praat tegen mij als ik in de buurt ben en niet als ik in een andere ruimte verblijf”! Deze volzinnen geven een goed beeld van de strekking van onze conversaties gedurende de afgelopen perioden. “Het gehoor” en zelfs een beetje “het zien” is nu al enige tijd onder “doktersbehandeling”. Turen en gluren door de otoscoop (oorkijker), druppelen, controleren, nogmaals druppelen en uitspuiten moeten mijn hardhorend kunnen omvormen naar horen, maar vooral “luisteren”. In ieder geval komt er een vervolg. De controle van het “zien en kijken”, in feite het “niet zien” dus, staat volgende week op het programma. Ondanks dat ik me geen zwartkijker waan, neem ik wel “zwarte vlekjes” waar.
In figuurlijk zin worden deze vlekjes volledig overvleugeld door de dreigende donkere wolken boven Nederland. Want m.i. zijn van de huidige politieke gezaghebbers “weinig opklaringen” te verwachten.
Hun kortzichtigheid staat een beleid danig in de weg. Deze “dag(jes)mensen” bezitten weinig tot geen talent voor het ontwikkelen van een sociale en solidaire beleidsvisie op lange termijn. Het beeld van medemenselijkheid gaat voorlopig op “zwart”. Prijsverhogingen, op diensten die kennis en objectieve informatie verschaffen aan te bieden, maken zaken minder toegankelijk. Minder toegankelijk leidt tot “dommigheid”. Gelukkig liggen we nog vele jaren voor op de huidige “on-beleid” makende politici.
Woensdagmiddag Pitboeltheater Sittard: “Gevangen in mijn brein”. Voorstelling over de gevolgen van “Niet Aangeboren Hersenletsel”. ( www.gevangeninmijnbrein.nl ) Indrukwekkend, aangrijpend, realistisch en confronterend. Vraag waarmee ik nu nog stoei: “Is een ingrijpende karakterverandering ook een reden om euthanasie te overwegen”. In ieder geval is mij duidelijk geworden, dat de door mij voorgestane wens voor t.z.t. gegarandeerde euthanasie nadrukkelijk vastgelegd moet worden c.q. zijn. Overweeg, naast de reeds in mijn bezit zijnde penning, een tattoo: “Niet reanimeren” te laten zetten. En per definitie een opname in een Levenseinde Kliniek als prioriteit vast te leggen. Na deze zware kost genieten we in “Café Schtad Zitterd” nog van “een(?) Brandje Weizen en een plenkske”. Om vervolgens bij “Dupont” nog even verslag uit te brengen over onze “dagbesteding”. Rondje op stap in eigen stad en herontdekken van “De Kiosk” met binnen en buiten tuin, in het verre verleden regelmatig door ons bezocht. Een Bezoek meer dan waard. De nazomer houdt aan. Het voornemen om F.’s eerste verrichtingen op het hockeyveld gade te slaan moeten we uitstellen naar de volgende week. We zijn dus nu nog geen getuige van veelbelovend ontluikend talent met ver strekkende gevolgen. Of ligt er toch, in het kielzog van vader en opa, een water-gerelateerde carrière in het verschiet? Na een bezoek aan een “vrijwilligerswerkwervingsmarkt” overwegen we een mogelijke stap richting een aansprekend project rondom gedupeerden van de toeslagenaffaire. Aansluitend zijn we zaterdagavond getuige van een mooie Lampionnentocht op de Maas aan “de voet” van ons balkon. Samen met de buren H. en C., I. en de kids is het op deze heerlijke zomerse avond genieten. En nog een heerlijke zomerse zondag die uitnodigt tot fietsen. Echter ontmoeten we ook “zes mensen op een rij” die met betrekking tot hun gezondheid in mineur stemming zijn. Je krijgt bijna het gevoel ogen en oren tekort te komen voor het leed rondom je heen.
Week 37, 09 t/m 15 september 2024.
AIMABEL OP HERHALING….
Mijmeren over “aftuigen Saartje” en zingen is de weekstart. Het weer ligt “dwars” en dwarsboomt ons voornemen, om af te masten. Naast regen vormt de fikse storm een verhoogd risico op schade en ongelukken. Dus wordt de voorgenomen actie in overleg met de Fa. Zwart afgeblazen. P. is, zelf aan het stuur, op maandag heen en op dinsdag teruggereden. Dit heft heeft zij kordaat ter hand genomen. Een, alleen komen te staan en meestal door haar man gereden, rij-onzeker geworden buurvrouw is de drive geworden voor meer lange afstanden zelf te rijden. Ondanks de drukte en minder goede weersomstandigheden zelfverzekerd ruim vierhonderd kilometer overbrugd. De tussentijdse “beloning” voor deze prestatie vieren we nog even bij “Surf-Inn” in Scharendijke. Woensdag zijn we in de loop van de middag weer thuis in een, voor even, zonnig Roermond. Nog wel de pest is, maar met zicht op een herkansing maandag a.s.. Langzaam komt het familietreffen a.s. zaterdag in zicht. Hopelijk is het weer, weer niet, de spelbreker. Zonnige zaterdag fam. N en v. Z. maken er met “z’n zestienen” een mooie dag van. Dit alles een beetje ter nagedachtenis aan broer, (achterneef)neef en oom M.. Goed eten, drinken en een sloeptocht is een gepaste vorm bij het ophalen van herinneringen aan deze aimabele persoonlijkheid. Zondag “staat” Scharendijke weer op de routeplanner voor wederom een poging om af te masten. P. brengt ons “voortvarend” en op tijd in de jachthaven. Inschepen, strandwandeling en een hapje bij “Corazon”. Vroeg de oogjes toe en dromen over masten. Oftewel Maas-af, op-masten, mast-af, Maas-op; een bijzonder “jaarritme” voor zeilers die wonen in het “binnenland” en denken te moeten recreëren in Zeeland.
Week 36, 02 t/m 08 september 2024.
WEN ER MAAR AAN….
We zingen weer zoals van ouds. Het RemunjsTheaterKoor klinkt in en om “’t Paradies” in de Roermondse binnenstad. We doen “De Nachtegalen” nog iets voor. Een bezoekje aan de huisarts, om vast te stellen, dat het proces van stekenblind en stokdoof worden nog niet is ingezet. Nu nog een coronaprikje en de immuniteit is weer van een hoog niveau. Met een druppeltje hier en een extra controle daar lijken de ongemakjes voorlopig beheersbaar. Na lang wikken en wegen ben ik tot de conclusie gekomen, een inschattingsfout te hebben gemaakt. “Openlucht spektakel” heb ik geïnterpreteerd als “waterspektakel”, rondom de stuw van Linne. Met mijn ”roots” op het water is “de wens de moeder van de gedachten” geworden. Bij nader inzien meld ik me af voor verdere deelname. In ieder geval ben ik zeker een keer als toeschouwer bij het “Openlucht Spektakel” aanwezig. Gezien het enthousiasme, tijdens de bijeenkomst van donderdagavond, gaat het zeker een mooi lokaal spektakel worden.
Vanwege een beperkte motivatie laten we “dweijelaovend 2024” schieten en vallen de oogjes vroeg dicht. Ter compensatie van het, voor ons uitzonderlijk, besluit maken we er zaterdag een extra feestje van. Dit, na verleende assistentie, rondom de poging tot diefstal van de buitenboordmotor van I’s boot. Onverlaten hebben zaterdagochtend omstreeks vier uur geprobeerd de krachtbron van de boot te slopen. Na veel schade aangebracht te hebben is de poging gestaakt. Een stevige bevestiging heeft hun parten gespeeld. Uiteindelijk is de boot vijfhonderd meter verderop op de Maas getraceerd en teruggehaald met de door J.V. beschikbaar gestelde volgboot. Een gebeurtenis waaraan moeilijk te wennen is. Wij evalueren het voorval met een “Stefanus Weizen” bij “de Thuishaven” en een afzakkertje bij “Blond & Blond”.
Een mooie zondag nodigt ons uit een tocht te maken naar en langs het Julianakanaal. Met name “de drooglegging” tussen Berg en Born is ons doel. Helaas is dit hele traject hermetisch afgesloten met hekwerken. Het berijden van de wegen binnendoor is “geen pretje”. Tientallen, nee honderden, verkeersdrempels moeten genomen worden en beroeren onze magen die bijna in de opstandstand komen. Elsloo hebben we vaak mogen aanschouwen vanaf het water en maakte veel indruk. Nu vanaf de wal naar het water is dat niet minder. “De Dikke van Elsloo” biedt ons “het-koffie-met-vlaai-moment”. Deze uitspanning brengt mij even terug in de tijd. Tijdens mijn kinderjaren was ik redelijk corpulent (nu iets minder) en mijn moeder heette An. In familieverband werd ik dan regelmatig geduid met “De Dikke van os An”. Je went eraan.
Week 35, 26 augustus t/m 01 september 2024.
VAN HORT NAAR HAAR EN HOP….
Met ontbijten en bloggen in de kajuit is de weerssituatie van deze maandagochtend niet moeilijk te raden. Maar we houden hoop. Onze, bescheiden in aantal, havengenoten lopen ons niet voor de voeten. Een enkele vaart uit. De meesten “spelen” met hun boot voor “camper of caravan”. Wij op
onze beurt “woonboten” vooralsnog vandaag. Per auto een dagje Hellevoetsluis. Zijn er vaker geweest met boot. Het nodige is veranderd. Echter maakt de gemoedelijkheid plaats voor steriele snelle vaartuigen. Wel blijft een mooie herinnering over aan een spontane ontmoeting met de jachtensluismeester. Hij, de B., drie jaar jonger dan ik, is ook oud-leerling van het St. Nicolaas Internaat, Oude Mollenhutseweg 23, Nijmegen. Hij komt in de leefgroep voor de 1ste t/m 3de klas (tachtig pupillen en één begeleider), als ik over ga naar de leefgroep voor de 4de t/m de 7de klas (honderdtwintig pupillen en eveneens één begeleider). Deze groepsgrootte en vorm van groepsopvoeding zal heden ten dage als ridicule betiteld worden en volstrekt onacceptabel zijn gevonden. Maar toen leek het redelijk te werken. Twee groepen; “De Groten” en “ De Kleintjes”. Buiten het gehoor van het “bevoegde gezag” in de “schoolvolksmond” ook wel geduid als “Pummels” respectievelijk “Piemeltjes”. In kort bestek halen de B. en ik vele herinneringen op. Namen van broeders, mede-internaatgenoten, gebeurtenissen en belevenissen. In een mum van tijd komt de geschiedenis van jaren voorbij; een boek zou zo geschreven kunnen zijn. Na deze ontmoeting kentert het weer. Ineens worden we verrast door de zon. Zouden de broeders, zaligen, nu daar boven ons toch gunstig gezind zijn? En lachen om de herinneringen aan onze vroegere voorspelbare stiekeme ondeugende uitspattingen? Wij vieren de weersomslag met een “hemels lekker” ijsje.
“Aftuigen” staat voor vandaag, dinsdag, op onze “bucketlist”. Eerst de fok en in tweede instantie komt het grootzeil in aanmerking om voorlopig, en misschien wel gedurende anderhalf jaar, tussen de “mottenballen” te “overwinteren”. De plannen zijn er in ieder geval, geruime tijd “zeilloos” in de omgeving van Roermond te recreëren c.q. te “bivakkeren”. Inmiddels laat de zon zich uitbundig van de goede kant zien. Eindelijk zomer. Wij mogen ons voorbereiden, vanwege andere verplichtingen, op de terugkeer richting Roermond. Hoe groot kunnen tegenstellingen zijn? Maar de woensdag, zon- en stranddag nemen ze ons niet meer af… Bij “Strandtent De Zwaluw” genieten we van “het laatste avondmaal”, althans voorlopig en dat gezien vanuit de context van ons verblijf dit jaar in Zeeland.
Donderdag staat letterlijk in het teken van “bakzeil halen”, oftewel de zeilen binnen halen. In ieder geval zullen we voorlopig de wind niet meer in de zeilen hebben. Verdere voorbereidingen treffen we, om op 11 september efficiënt te kunnen afmasten. Via Middelburg, bij Jos Boone nog even shoppen, om vervolgens via Antwerpen “voortvarend” richting Roermond te reizen. Even thuis wennen en alles is weer als van ouds. Opruimen, wassen, boodschappen doen en uitkijken naar de volgende activiteiten op onze activiteitenkalender. Dit onder het motto: “Leven zonder planning is stilstaan”. P. stapt weer in de (roei)boot. Martien (broer) zou normaliter, vandaag op vrijdag, tachtig jaar zijn geworden, mits hij in 2018 niet zou zijn overleden. Uit reacties blijkt, dat bij verschillende personen er nog een “levende herinnering” bestaat aan hem. Voor mij even een moment, om stil te staan bij de vraag: “Hoe wil ik ouder worden? Welke passies wil ik koesteren? Kan ik alles van wat ik nog wil? Balans tussen rust en dynamiek.” Vooralsnog, mag ik constateren, “niet echt ontevreden” te zijn en zeker nog wensen te hebben. “Het Hop op Zegen Festival” bij “De Weerstand” gaat net niet aan onze neus voorbij. Toevallig ontdekt, dat er tickets aangeschaft dienen te worden. Op de site staat vermeld UITVERKOCHT. Maar in de kleine lettertjes is te lezen dat nog een beperkt aantal dagkaarten aan de kassa te verkrijgen zijn. In de rij staan wordt beloond. Dus kunnen we ons , al hoppend van stand naar stand gewichtig discussiërend over bieren, in een prachtige ambiance overtuigen van het gezegde: “ Smaken verschillen”. Na de nodige glaasjes, soms vorstelijk soms niet te pruimen brouwsels, over de tong te hebben laten “rollen” keren we terug naar ons vertrouwde “heilige huisje” aan de Roerkade. Uiteindelijk, met de “oogjes dicht en snaveltje toe”, wordt het enigszins “zware” hoofd ter ruste gelegd. Zondag een werkelijk ZON-dag met veel manoeuvrerende bootjes in de haven en op de Maas. Een prachtig schouwspel te aanschouwen vanaf ons uniek gelegen balkon. Max presteert matig. Ajax speelt, vanwege gebrek aan agenten, niet, waardoor de hooligans “glansrijk” winnen. De nieuwe bisschop bedoelt met “anders” iets “anders” dan dat wij er onder zouden willen verstaan.
Week 34, 19 t/m 25 augustus 2024.
PLANNEN….
Nieuwe week, nieuwe plannen plannen met zicht op reizen, zee, varen en zeilen. Negen dagen rondje Zeeuwse wateren. Alleen het weer kan een spelbreker zijn. Dat nemen we dan op de koop toe. Want anderen mogen weer aan de slag en “wij moeten zo nodig weer zien ons te amuseren in onze vrije tijd”. Op dinsdag rijden we de regen en storm tegemoet. Het is stil in de Scharendijkse jachthaven. We schepen in en vragen ons tegelijkertijd af wat we hier eigenlijk doen. Tijdens ons bezoek aan Perry’s Beachclub krijgen we het antwoord: genieten van een goede maaltijd, zeezicht, strand, en goede nachtrust in een rustige omgeving. Woensdag is ons autoreisdoel Middelburg, in het bijzonder Jos Boone, dé watersport speciaal zaak in deze omgeving. We zoeken onderdelen om navigatieapparatuur te kunnen koppelen. Hun “simpele” advies blijkt later, tot grote opluchting, uitstekend te werken. Na een wandeling, inclusief koffie met appeltaart, door Middelburg doen we ook Zierikzee nog even aan. “Snuiven” de Oosterschelde golven en proberen ons voor te stellen hoe “Saartje” op deze “wilde baren” haar “danstalent” tentoon zou spreiden. Eenmaal aan boord genieten we van onze zelf bereide avondhap. Terwijl de wind giert en fluit gaan onze oogjes vroeg toe. Vele uren later giert en fluit het nog steeds, maar wordt het weleens tijd om op te staan. Wat klussen, een eenpansgerecht gecreëerd en om 15.30 koffie en “borrel” op de “Ami” bij J. & B.. Tijdens hun tegenbezoek delen wij ons avondmenu en een flesje wijn. Na een kopje koffie gaat ieder op weg naar haar/zijn “kooi”. De wind blijft onverlet nadrukkelijk aanwezig. Met het weekend voor de deur neemt langzaam het aantal “aan-boord-overblijvers” toe. De weersvoorspellingen zijn niet van dien aard, dat we al grootse plannen maken voor onze weekend-invulling, elders in dit Zeeuwse vakantiewalhalla. P. gaat voor een ochtend yoga-experience richting het clublokaal. ’s Middags worstelen we met de natuurelementen op en rondom het strand. De storm jaagt het stuivend zand striemend langs je benen. Het helmgras buigt eerbiedig voor de machtige wind van kracht zes, zeven en soms meer. De zee golft mee en kent zo zijn ups en downs. Een krachtenspel als zomertafereel. De toerist is de lachende of treurende derde. De schrijver, de genieter, is de lachende derde op de achtergrond,. Later op de dag bezoeken we het clublokaal “De Vaten” voor een avondje “socializen”. “Zaterdag” doet de “vrijdag” nog iets voor. Stortbuien, opzwepende wind. Rukwinden laten de masten slingeren van bakboord naar stuurboord. De wolkbreuk spoelt het zilte vuil van de dekken. Golven op de Grevelingen stuwen op. Reddingshelikopter verschijnt aan de horizon…..? Het ritme van de regen “tikt” ons in slaap. Goede morgen “zondag” met je stevig briesje. Zeer sportieve ervaren zeilers zijn dolgelukkig. De mindere goden op het vlak van zeilen kijken toe en zoeken hun vertier elders. Wij verkennen de omgeving van Ouddorp. Ouddorp Haven nodigt uit tot een bezoek in de toekomst en Ouddorp Noordzee strand bruist van sportieve actie. Allerlei vormen van surfen zijn te zien langs het uitgestrekte drukbezochte zandstrand met in de verte de contouren van de Maasvlakte. Weer aan boord vergelijken we de weersomstandigheden van Scharendijke met die van Roermond. En “the Winner is”? Juist, ja! Moeten wij er dan ook aan geloven? “Oost, West, thuis……!!!! We plannen in ieder geval de voorbereidingen voor het afmasten. Zeilen binnenhalen en opbergen. Demonteren wat reeds te demonteren is. Want op 11 september gaat voor “Saartje” de mastloze status gelden. De overweging van: “to sail or not to sail” wordt dan voorlopig conform de planning tot nader order “Kalt gestellt”.
Week 33, 12 t/m 18 augustus 2024.
SNIPPEREN….
“Oma-n-Opa” galmt nog even na. Lekker lang uitslapen tot de brandende zon je het bed uit jaagt. Met Jachtwerf Zwart een afspraak gemaakt over het afmasten, voordat “Saartje” richting Roermond gaat. Even bijpraten met de buren en ervaringen uitwisselen over Oma-n-Opa-belevingen en kleinkinderen. Dan verkoeling zoeken op het strand aan de Noordzee. Het is snikheet en stervensdruk. Typisch Nederlands weer; “hollen of stil staan”. “Zeerust” in Renesse doet zijn/haar naam eer aan. Rustig in de schaduw een fris verkoelend drankje en een gezond hapje. Daarna lekker “uitbuiken” in de kuip met kopje thee. Rust om ons heen op weg naar een volgende beleving.
P’s nicht E., haar partner E. en hun acht maanden oude dochter L. zijn onze volgende bootgasten. Voor L. is het even wennen en wil bij het varen richting Brouwershaven erbij opblijven. Proviand binnen halen en in de kuip verder “distribueren”, waarbij L. zich niet onbetuigd laat. Met een sightseeing hopen we haar zo veel mogelijk uit te putten, zodat slapen een bijna vanzelfsprekende activiteit wordt. Maar helaas hebben we L’s doorzetting vermogen zwaar onderschat en houdt zij haar ogen even lang open als de oude generatie. De nacht had meer nachtrust mogen brengen, maar uiteindelijk zijn we fit genoeg voor een goed ontbijt en een mooie retourreis richting Scharendijke. Na het afscheid van de gasten zoeken wij het strand op, nuttigen enkele consumpties bij Corazon en genieten van een zelf samengesteld “plankje” in de kuip. Met de buurvrouw van de “Quatro” nippen we nog een wijntje weg. Genieten van elkaars verhalen en de mooie zomerse avond.
Donderdag staat in het teken van de terugreis richting Roermond. Wassen, opruimen, inpakken en wegwezen. De heersende slakkenplaag schijnt zich ook op de wegen te hebben gericht. We kruipen in een slakkengangetje huiswaarts. Het gevoel bekruipt ons, dat alle, inmiddels tot achttien miljoen uitgegroeid aantal, inwoners, met hun auto onderweg zijn. Ruim vier uur in de hitte van deur tot deur is een uitputtingsslag. De nachtrust doet wonderen en we gaan vrijdag weer fit van start. Het huishouden wordt op de thuislocatie weer opgestart. ‘s Avonds staan we ruim voor aanvang van “Het Roerdelta concert” op de ‘Steenenbrug”. Helaas is de regen enigszins de spelbreker. Zij het, dat de kwaliteit van het gebodene zo hoog is dat sommige onderdelen desondanks voor kippenvel zorgen. Een prachtige drukbezochte avond rondom de Roerkade. Chapeau… bis… bis…. We genieten nog tot in de late uurtjes na. Het terugkomen uit Scharendijke voor dit evenement is zonder meer de moeite waard gebleken. Zaterdag een fietstoertocht in Roermond e.o.. Even langs bij de “Thuishaven” en een avondje “Balkon-zitten” op de eigen stek. Zondag fietsend “natuur-snuiven”. De, in bloei staande, “Beegderhei”, langs de “Maasplassen”, “stuw Linne” en uiteindelijk vergezichten vanaf de “Veursjtad”. Nu we weer even thuis zijn, kunnen we ook weer gaan nadenken over een vertrek. In dit geval wederom richting “Saartje” voor een van de laatste vakanties van dit jaar. Als PZZ’er had je voorheen “snipperdagen”, nu moet je het doen met “snippervakanties”. Hoe zwaar kan het leven zijn…..
Week 32, 05 t/m 11 augustus 2024.
VER-, GE-, EN WENNEN….
Pakken, klaarleggen, afvinken, stapelen, checken, …. Dit alles voor veertien dagen Scharendijke e.o.. Het Oma-n-Opa zal veelvuldig echoën door de Jachthaven Scharendijke. Dinsdag acht uur stapt F. in de gereed staande auto, wordt uitgezwaaid door Mama en broertje. Zij heeft nauwelijks nog tijd c.q. aandacht voor de achterblijvers. Na een “pit-, plasstop” wordt er regelmatig geïnformeerd naar de “afstand” van zaken. Na een redelijke voortvarende reis schepen we in op “Saartje”. Boodschappen worden aan boord gehaald. De omgeving verkend, een blik op het strand geworpen en een friet-kibbeling meester gemaakt. Na enige nadrukkelijke “lekker slapen” gaan de oogjes en snaveltje toe. De rust in de haven is hoor- en voelbaar.
Op een redelijke tijd worden we gewekt met de vraag: ”Mag ik op de tablet?” Het antwoord is: “Ja!” Dit blijkt een wondermiddel, waarmee door ons een hele periode van rust kan worden “gekocht”. Voor herhaling vatbaar. Of dit ook echt pedagogisch verantwoord is, blijft een vraag. Maar het is tenslotte vakantie, nietwaar. Fietsen naar het strand, zwemmen, zandkastelen, balspelen en niet te vergeten het “strandijsje”. Weer aan boord, wordt de “peddelplank” van stal gehaald en opgeblazen. Na een rondje jachthaven is het eten en badderen geblazen. Langzaam komt dromenland in de achterkajuit inzicht. Donderdag opent met “tablet” en ontbijt. Vervolgens varen we naar Brouwershaven en slaan levensmiddelen, ingrediënten voor het keuzemenu, in. Met de peddelplank naar het havenstrandje is weer een ervaring op zich. De armspieren moeten flink werken. Het avondkeuzemenu, pannenkoeken met appel én pasta én jam én poedersuiker, bakken we op het woktoestel in de achterkuip. Het inmiddels traditioneel tablet-moment is niet meer weg te denken uit het dagprogramma, waarbij ook het strand weer lonkt. De ochtend is echter fris en nodigt uit tot een knutselbezigheid in de kajuit. Het strand, kibbeling met friet en nazit in de kuip lijkt een herhaling van zetten, waarvan nog steeds genoten wordt.
Zaterdag gaan we de tent opzetten en enige tijd ravotten, met de inmiddels ook gearriveerde overige gezinsleden, op de gezinscamping “Zilt Aan Zee”. “Het nachtverblijf” voor F.’s ouders. F. e S. slapen met Oma-n-Opa op de boot. De ouders wordt een uitrustnacht “gegund”. Samen recreëren aan het havenstrandje en een feestmaaltje op het haventerrein ter gelegenheid van het havenfeest maakt de dag compleet. De rust in de achterkajuit, de slaapgelegenheid van de twee “spruiten”, daalt pas laat neer. Met de oud-studiegenoot G., zeilbootbezitter in de haven, heeft I. een bijpraat-moment. Ze bezoeken ook nog even tot late uurtjes het havendansfeest. “Fris en fruitig” melden “de oudjes” zich zondagochtend voor het afscheidsontbijt op “Saartje”. Om tien uur nemen we voor de eerste keer afscheid, waarmee ook F.’s bootvakantie er op zit. Zij gaan naar het strand en wij gaan de tent afbreken, beter gezegd inpakken. Als alle klussen geklaard zijn zoeken we de strandgangers nog een keer op. Praten, zwemmen en spelen nog wat en sluiten af met een ….. ijsje. Nemen dan voor de tweede maal afscheid en zwaaien ze uit. Wij hangen nog even de strandtoerist uit. Bezoeken voor een drankje en een hapje “Salud”, nemen nog een afzakkertje bij “Da Roberto” en “de letste” aan boord, waarmee we de evaluatie als afgerond beschouwen. Kleinkind en grootouders zijn aardig aan elkaar gewend geraakt.
Week 31, 29 juli t/m 4 augustus 2024.
S… VAN “SAARTJE”, SCHURENHOF EN SOLAR….
Een zonnige opening van de week. Het verkeer neemt iets meer toe. Voor sommige is de vakantie geschiedenis. Voor enige het hier en nu. En voor enkele de toekomst. Voor menigeen het “eeuwig durende geluk”, waarbij je je kunt afvragen, hoe het mogelijk is, dat je ooit tijd had om erbij te werken.
Langzaam komt “Saartje”, en daarmee ons verblijf in Zeeland, weer in zicht. In ieder geval komt F. een weekje op of rondom de Zeeuwse wateren logeren. Kanoën in een “tweezitter” op de Roer tussen Vlodrop en Sint Odiliënberg is gewoon gaaf. In verband met stroomversnellingen, omgevallen bomen, overhangende takken, diepteverschillen en eilandjes vergt het enige stuurmanskunst. Vooruitkijken en managen van krachtinspanningen leiden de aandacht af van de prachtige meanderende rivier, flora en fauna. Weer terug op de uitvalbasis “Schurenhof” genieten we, samen met twee roeimaten van P., tijdens een smaakvolle lunch nog na. De monumentale boerderijhoeve, de ontdekking van deze week, biedt in een voelbare stilte en een prachtige ambiance een uitgebreid aanbod. Kanoën, landwinkel, terras, gemengd agrarisch bedrijf nodigen uit voor een vervolg bezoek. Een frisse duik in de Asseltse Plassen maken deze zomerse dag tot een feestje. Thuis op het terras genieten van “ons dagmenu” en het zicht op een deel van mooi “Midden Limburg”. J. verrast ons met een bezoek en verhaalt over de geneugten en beslommeringen des levens. Soms wordt je aan het mijmeren gezet over de mazzel die je hebt gehad op je “eigen levenspad”. Gelukkig niet geconfronteerd met een bordje: “EIGEN WEG” “verboden toegang voor onbevoegden”.
Op woensdag geldt: ” Na zonneschijn komt regen”. Goed voor het stof en planten. Wat minder voor het humeur, maar dat compenseren we met de weldaad van afgelopen dagen. Olympische Spelen en speciaal het onderdeel roeien heeft onze aandacht. Goud en zilver maakt veel los in ons land. Met name het becommentariëren op de achtergrond bij de beelden doet in het algemeen nogal hectisch en lichtelijk hysterisch aan. Donderdag kent een “mantelzorg-hoogte-punt”. Mantelzorg is over het algemeen een groot goed. Zij het, dat dit met wederzijds goedvinden als laatste van de mogelijkheden geduid kan worden en een onderdeel is van een totaal plan van aanpak. Is het echter een onnodig en afgedwongen hulpvraag dan geeft dat de nodige wrevel en verstoort verhoudingen. Inzicht en realiteitszin zou dit kunnen voorkomen, maar…. Een rondje fietsen en sfeer snuiven rondom “Solar in opbouw” verzet de zinnen richting hoop en positief denken. Tijdens onze “vrijdagse sociaal café op het Dupont terras” komt “Saartje” weer eens voorbij. “Wel-niet-dit. Wel-niet-dat. Wanneer-dit. Wanneer-dat. Hoelang-hier. Hoelang-daar”. Genoeg gespreksstof voor onderlinge afstemming. Is het één boot of is het dé boot. Speelt “Saartje” een prominente of secundaire rol in onze gemeenschappelijke vrije tijdsbesteding? “Varen of wandelen” en “zeilen of roeien” vragen om een afweging. “Residence Solea”, ons wooncomplex, is gelegen aan het plein “La Bonne Aventure”. Jaarlijks vindt hier een “pleinfeest” plaats. Onder de geneugten van een muzikale omlijsting, inclusief “ein hepke en drenkske”, heeft men de gelegenheid, om de onderlinge contacten te versterken. Deze voor ons “intensieve recreatieve sociaal-culturele inspanning” vraagt op zondag enige “rustig- aan-bijkom-tijd”. In het verlengde hiervan bezoeken wij, via een fietsommetje, C.&K. de vorige, nog steeds trotse, eigenaren van “Saartje”. Met de “Solar-sounds” op de achtergrond dommelen we in slaap. “Op weg” naar een nieuwe week in Scharendijke met F. als jonge vakantiegast.
Week 30, 22 t/m 28 juli 2024.
AKTIEF-PASSIEF….
“Enne, hoe is het gegaan? Uitgelopen”? Deze vraag heb ik regelmatig bevestigend kunnen beantwoorden. Dat geeft een fijn gevoel. Op de vraag: “Volgend jaar weer”? Is een twijfelend: “Misschien”, mijn eerste reactie. Voor de rest is de maandag een “bij-kom-dag”. Dinsdag begint de afweging of ik naar “Saartje” ga, om even te bekijken of alles nog oké is en te mijmeren over vervolg plannen. Een wat indringend gesprek met P.’s vader zet ook nog aan tot nadenken over op passende wijze oud worden en het voeren van een eigen regie, ook bij een afnemende vitaliteit. Uitgaan van wat nog wel kan zou leidend moeten zijn. Helaas staren velen zich blind op een zich verliezen in wat niet meer kan. In feite doen ze daarmee hun verloren partner tekort, want die heeft voorheen een bijdrage geleverd aan de kansen voor een leven in welzijn en welvaart. Probeer dat, de vaak in zichzelf gekeerde, vermeende slachtoffers maar eens te laten inzien.
Een “Tour de Limburg Noord” brengt ons met vlaai nog even terug in de sfeer van de 4daagse. Bij M&M en bij de masseuse als blijk van onze waarderering voor gastvrijheid en medeleven. In Nijmegen bezoeken we een kranige vijfentachtigjarige nicht. Eenmaal weer in Roermond sjoemelen we over de “Sjommelmert Remunj”, lessen de dorst bij Dupont en genieten van een mooie avond op ons balkon, waar we toekomstige acties en activiteiten de revue laten passeren. Donderdagochtend duurt het even, voordat de, op het balkon ontstane, “mist” is opgetrokken. ’s Middags ontmoeten we de kids aan “De Oolderplas” en vertellen onder het spelen verhalen over gebeurtenissen en belevenissen van voor, tijdens en na de vakanties. De ergonomisch verantwoorde herinrichting van “onze wasserette” neemt vrijdags een dagdeel in beslag. De opening van de Olympische Spelen spat van het flatscreen af. ’s Avonds vieren we E.’s vierendertigste verjaardag en om te vieren, dat we dat gevierd hebben, bezoeken we weer even het feestlokaal Dupont. Het wekelijkse bezoek aan P.’s vader laat wederom zien, dat goed en gelukkig oud worden niet iedereen gegeven is. Gelukkig biedt een andere “Weerstand” een mooi klankbord voor een alternatieve “aantrekkelijke” maatschappij. Hun “Open Air” event is een laagdrempelige topper voor jong en oud. Vele bekenden, waarvan hun uiterlijk nu verraad, dat de vroegere door hun gedragen subcultuur ver achter ons ligt. Maar “alternatief” is nog steeds het “handelsmerk” van velen die in familieverband op het voormalige Philips-terrein met volle teugen genieten van het hier en nu. Zondag zijn OS en Max een bijna dag vullend programma voor mij, als wat onderuitgezakte “bankklever”. Een nasleep van de 4daagse of toch een nu voor even zichtbare latente karaktertrek?
Week 29, 15 t/m 21 juli 2024.
GLADIOLA.…
Maandagmorgen vroeg in de actie-stand. Om 8.15 uur vlaai opgehaald bij bakker “Hannen” en via de omweg over Napoleonsweg, in verband met stremmingen door werkzaamheden aan de A73, naar Cuijk. We starten daar met onze 4-daagse-generale-reis-repetitie. Auto, trein, wandelen naar startterrein Wedren en ophalen van startbewijs/polsbandje. Na nog een oriënterend bezoek aan strand en terras van horecagelegenheid Romein aan de Kraaijenbergse Plassen gaan we ons inkwartieren bij M&M in Sint Hubert. Die ons alle service van een vijf sterren B&B bieden gedurende onze deelname aan de 4-daagse. Inclusief een fietstocht, om ons wegwijs te maken met de kortste route richting Cuijk(CS). Mooier kun je het niet krijgen. Deze dag gaan we vroeg “onder de wol”. Om vijf uur worden we, na een wat rusteloze nacht, wakker “geklingeld”. Douche, ontbijt, auto, trein, lopen en om 7.25 gescand op weggestuurd naar de eerste kilometers rondje Betuwe. Oosterhout, Valburg, Elst, Bemmel, Lent en weer via de Waalbrug terug naar De Wedren, start-finish van de 4-daagse. Met 33,2 km, exclusief de 3 km station-Wedren v.v., op de teller in 7 uur en 54 minuten zijn we niet ontevreden. Terug in ons “Gasthuis” worden we heerlijk verwend, rollen in bed en sluiten de ogen tot de volgende “klingels”. De tweede 4-daagse- dag een zelfde ochtend “ceremonie protocollaire”. Met dien verstande, dat de beoogde trein is uitgevallen en wij een half uur later aan de start verschijnen. Maar door minder wachttijd slechts 15 minuten later vertrokken. Wij passeren Hatert, Alverne, Wijchen, Beuningen, Weurt om te finishen op Wedren. In Alverne worden we extra moreel ondersteund door onze gastheer en gastvrouw. De 33,6 km in 8 uur en 20 minuten tikken behoorlijk aan en “spelen op” in de rug. Maar door de goede zorgen op de uitvalbasis te dragen. Donderdag een trein eerder gepakt en starten om 7.22 uur. In Hatert, Malden, Molenhoek, Mook, Groesbeek en Berg en Dal voelen we door de duizenden toeschouwers ons gedragen richting de finish. Ongekende spontaniteit en feestvreugde zonder incidenten. Een mooie tegenhanger van oorlog en conflicten elders op deze aardbol. Het kan dus wel vredelievend. De 30,5 km in 6 uur en 53 minuten kunnen we weer bijschrijven op onze erelijst. De rug protesteert in toenemende mate. Maar het toeval wil, dat de zus van de gastheer een ervaren bedreven en gedreven masseuse is. En als service van ons “all inclusive” verblijf de zaken tracht te versoepelen. Dit vertaalt zich in een soepele start op vrijdagmorgen. Door de te verwachten warmte wordt de route met 10 km ingekort. Enerzijds jammer, anderzijds compenseert dat royaal onze meer-kilometers. Tevens is het een aardig verjaardagscadeautje. Want als jarige job ga op deze laatste dag van de 4-daagse 2024 van start.
’s-Nachts al gefeliciteerd door P. en overdag in “de vooronderstelling geleefd” dat ik langs de gehele route, Malden, Mookerheide en via een uitbundige Via Gladiola naar Wedren, vanwege het heugelijke wordt toegewuifd. Het lijkt een herhaling van vijftig jaar geleden, maar dan op Plein 44. We schrijven voor de laatste keer 19,5 km in 4 uur en 14 minuten. Dit alles levert mooi een echte, koninklijk erkende, onderscheiding op, die door Nederlandse militairen op het uniform mag worden gedragen. Het 4Daagsekruis behoort daardoor ook tot de officiële Nederlandse onderscheidingen. Zo, dat is dan toch een “fantastisch verjaardagscadeau”. P en ik spelden deze met enig vertoon elkaar op. En is aanleiding tot enige biertjes op de goede afloop. De Succesvolle medeloopsters E., C., en A., maken we hiervan ook deelgenoot. Als kers op de verjaardagstaart is er ook nog een wat hilarisch interview van ondergetekende met Omroep Gelderland. Hier spat de bescheidenheid natuurlijk weer vanaf. Bijzonderheid is, dat onze gastheer thuis rustig liggend op de bank de 4-daagse binnenkomst bekijkend ineens als door een wesp gestoken overeind schiet en vliegensvlug een deel op de telefoon weet op te nemen. Hij hoort een bekende stem van een bijzondere gast, een bijna ongelooflijk verhaal over de masseuse, zijn zus, vertellen. Eenmaal weer “thuis” laat hij de opnamen aan ons horen. Hoogstwaarschijnlijk is het laatste woord er nog niet overgesproken.
De plaatselijke biljartclub roept mijn gastheer op een potje te komen spelen en ik ga mee als gelegenheidssupporter. Gelukkig gaat een biertje en voorzichtig elektrisch-fietsen redelijk goed samen. Zaterdag staat in het teken van afscheid van M.&M., fantastisch gastvrij en gezellig staat op hun lijf geschreven. We gaan nog even bij de masseuse langs voor de rug-soepel-maak-sessie. “Terloops” maken we melding van de opname van Omroep Gelderland.
Eenmaal thuis, uitpakken, een rondje lopen en napraten bij een biertje. Het is mooi terug te kijken op de week. Maar ook weer vooruit te kijken wat verder nog te beleven is. Dus de planner wordt er weer bij gehaald. De maand juli biedt nog veel vermaak “rundum Hause” en augustus zal nog een redelijk “Saartje-gehalte” hebben. De gladiolen krijgen in ieder geval de tijd om tot bloei te komen.
Week 28, 08 t/m 14 juli 2024.
OP WEG NAAR ONDERWEG….
De hakken schaven. De teennagels knippen. Tussen de tenen goed drogen. De kuiten masseren. De voeten insmeren. De schoenen kuisen. De sokken wassen. De kleding controleren. De toilettas “nalopen”. Met de (laatste?) 4-daagse optimistische shop-activiteiten T-shirts en zwembroeken scoren. Reisschema plannen. Gegevens downloaden. Weerberichten volgen. Onrustig in bed draaien. Voorheen “verworven wandelonderscheidingen” oppoetsen. Het 4-daagselied instuderen. Aftellen dagen, uren, minuten en seconden. In de ban zijn van wat ons in Nijmegen te wachten staat. Het “geruste hart”, door het tijdelijk prachtige logeeradres bij M&M, koesteren.
Een tweede 4-daagse-shop-ronde, om niets aan het toeval over te hoeven laten. Aanschuiven bij het beeldscherm, waar Frankrijk – Spanje wacht. Na afloop staat Spanje te popelen, om de volgende tegenstander te bestrijden. Hypothetisch gezien is dit Nederland, waarbij te stellen is dat de geschiedenis zich enigszins, maar dan in een kortere tijdspanne, had kunnen herhalen. Tussen 1568 en 1648 hebben we 80 jaar nodig gehad om ons los te maken van de grootmacht Spanje. Nu krijgen we helaas, vanwege uit het toernooi gewipt zijn door Engeland, zelfs niet de kans om binnen 80 minuten duidelijk te maken wat hun plaats is. Vandaag de dag is het in ieder geval zonder bloedvergieten gebeurd. Hier kan menige zgn. “wereldleider” c.q. kindermoordenaar een voorbeeld aannemen. Voor “ons”, dus andermans, kabinet is de uitschakeling natuurlijk een absolute ramp. Hun, door “De Oranje Leeuwen” zegereeks opgebouwde, behaalde klinkende successen en imago wordt door het verlies helemaal teniet gedaan. Staan dus, hoogstwaarschijnlijk niet voor de laatste keer, in “hun hemd”.
Bij het nog een keer shoppen, om aan de 4-daagse-dag-kleuren-Tshirt-actie te kunnen voldoen, belanden we bij de fietsenspeciaalzaak “Itek”. Ooit oogde het als zeer ordentelijk en opgeruimd ingericht. Wat deze keer de tuin al doet vermoeden wordt binnen bewaarheid. Een ongelooflijke “oogverblindende” puinhoop en chaos alsof er een heel groot munitiedepot is ontploft. Het weer is weer voor een dag mooi. Dit vieren we dan ook bij “’t Literatuurtje” en “Dupont”. Voordat we “trök euver de brök” gaan, “stappen we ook nog even terug in de tijd” met een oud-collega uit mijn arbeidsverleden van pakweg zo’n vijftig jaar geleden. Buiten, uh….., uh…., hoe heet die ook al weer, kost het ophalen van herinneringen weinig moeite. Het lijkt erop dat we zo op de “oude voet” verder zouden kunnen gaan. Zij het dat de toenmalige organisatie is opgegaan in andere organisatorische verbanden en uiteindelijk de geest heeft gegeven. Dat wordt dus één keer raden wat ons ook nog te wachten staat.
Vrijdagse regen verschilt niet veel van de regen van andere dagen. Een mooie gelegenheid, om stug door te gaan met het voorbereiden “naar onderweg”. Het weekend is aftellen, natellen, inpakken, uitpakken en weer inpakken. Uiteindelijk staat alles klaar in de gang en is de Limburgse vlaai besteld. Na Spanje-Engeland wapperen de fans met de Spaanse vlag het meest geestdriftig. Olé Spanje is de Europesche kampioen. Wij dromen nog even weg over “het onderweg gaan” van het Nederlands elftal richting de finale van het wereldkampioenschap in 2026. Hoop doet leven en de fantasie op hol slaan. Ons eerste werkelijkheidsbesef zal komende week getoetst worden. Vier dagen 4-daagse-dertig-kilometer afleggen, een fluitje van een cent of toch met pijn(druk)punten?
Week 27 01 t/m 07 juli 2024.
WEERSTAND….
Nagenieten van “het-dagje-Bostuin-aan-de-Swalm-event” met ook een verdrietig gevoel vanwege het “onverwachte afscheid” van H.. 1 Juli Keti Koti een nieuwe herdenking, waaraan door vele mensen terecht een belangrijke waardevolle betekenis wordt gegeven. De presentatie en beëdiging van het nieuwe kabinet heeft daar voor moeten wijken. Dit aangetreden kabinet maakt een glansrijke start en heeft al “zijn” eerste succes binnen weten te slepen: “Nederland wint met drie nul van Roemenië en plaatst zich voor de kwartfinale”. En alsof het niet op kan, boekt het kabinet Schoof een “tweede onnavolgbaar succes”: “De Minister President wordt door zijn “bevriende blonde god uit Venlo” binnen tweedagen in zijn slappe-hap-hemd gezet”!! Waaraan hebben we dit alles toch te danken??
Het persoonlijk condoleren van de naaste familie van H. is aangrijpend. Zo ook de herdenkingsdienst in het “Witte Kerkje”. Over een verlies en een afscheid is van alles te zeggen en te bedenken, maar het leed van de nabestaanden is nu eenmaal niet overdraagbaar. En is wat het is. Naar aanleiding van dit afscheid heb ik wel een aantal conclusies kunnen trekken: – Ik stel geen enkele eis, doe geen enkele suggestie, heb geen enkele voorwaarde en formuleer geen voorstel met betrekking tot mijn “verlaten” van deze wereld. Mijn laatste wil zal zijn: “De achterblijvende “organisatoren” “organiseren” een bij hun passende herinnering, die aan hun verwachting voldoet”.
Donderdag soepel dertigduizenddriehonderdachtenveertig geoefende 4-daagse meters afgelegd. Treinen naar Sittard en lopen via omwegen naar station Echt. “Over de rails” terug naar Roermond en C.F.S.I. een prettige vakantie en een gezond weerzien, eind juli, gewenst. Vrijdag een poging gedaan om met Aon-verzekeringen telefonisch in contact te komen. Het ontmoedigingsbeleid, om klanten telefonisch te woord te staan is succesvol. Na meer dan anderhalf uur heb ik het voor deze dag opgegeven. Alle “superlatieven voor schandalig en weerzin” kun je hier gerust op loslaten. Respect voor klanten is dan ook echt ver te zoeken. M. bezoekt ons om bij te praten. ’s Avonds is het weer “footbal-time”; Frankrijk en Spanje, tot groot verdriet van Duitsland, bekeren verder. Zaterdag gaan we weer aan de wandel en maken eenentwintigduizendvijfhonderdtien oefenmeters. Als beloning een hapje bij “De Kade” en de eerste helft Nederland-Turkije bij “Dupont”. De tweede helft thuis op de bank en een toast op de overwinning van de “Oranjes”, die de Engelsen een nachtmerrie bezorgen! Zondag tijd om te mijmeren. Hoe verder met “Oranje”? Weer een ongekende bijdrage aan “het succes” van het nieuwe cabinet, dat nogal veel vals sentiment losmaakt.
Al wandelend rondkijkend valt op, dat er zich bij menige woning achterstallig tuinonderhoud openbaart. Zou dat ook niet een signaal of indicatie kunnen zijn over de status achter de voordeur? En “werk aan de winkel” betekenen vanuit het “sociaal domein”? Misschien moeten beleidmakers/uitvoerders wat vaker van achter het bureau komen, wandelen, aankloppen aan de voordeur en een “helpende hand” bieden. Wij bezoeken Foodstock bij “De Weerstand”. Deze Weerstand kent m.i. een formule die geen weerstand oproept. Mijn weerstand tegen mevrouw F., het rechterhandje van W. uit V., neemt toe. Ik voel me steeds minder thuis met haar “in huis”. Vooralsnog maar hopen, dat weerstand niet neigt tot opstand.
Week 26 24 t/m 30 juni 2024.
GAAN-DE-WEG….
Willemsdorp verlaten en Willemstad in het vizier hebben. Het een aan stuurboord, de ander aan bakboord. Het dorp t.o. de stad met heel veel water tussen hun in. Wij koersen voortvarend, via de Volkeraksluizen en de Krammersluizen, op Scharendijke. Gaan bij Bruinisse de Grevelingen op en eindigen in onze box. Thuis in veilige haven en toch nog een beetje uit. Vlieland-Scharendijke via “Staande Mastroute”. Zesendertig vaaruren, 325 kilometer en honderdtwintig liter diesel. “Saartje”, deze keer als motorboot, ons dienende. Dik tevreden en indachtig, zoals onderweg een “landrot” riep: “Als je baard maar goed zit”!! Bij “de Strandclub Zee” onze “thuiskomst” beklonken. Inmiddels wordt “de Brouwersdam” weer omgetoverd tot een schitterend festivallandschap voor het “Concert At Sea 2024”. Wij maken ons op voor de thuisreis, waar andere “verplichtingen” op ons wachten. Een PZZ’er bestaan “vergt soms energie en planning”. Nog even volop genieten van een prachtige zonnige dag. Op de fiets richting strand en na een mooie wandeling “neerdalen” op het terras aan de bartafel van “Zeerust” in Renesse. Begroet worden, inmiddels aldaar redelijk bekend, als horecatijgers. Samen met een groot “Oranjelegioen” kijken naar de prestaties van de toch redelijk getemde “Nederlandse Leeuw op voetbalschoenen”. Ondanks het twee drie verlies toch door naar de achtste finale. Met een bescheiden “weet je plaats” trekken we ons terug op “Saartje”. Voorlopig met weinig reden tot uitbundig vlag en vreugde vertoon leggen we ons op een oor in afwachting van wat de dag van morgen ons zal brengen. Het laatste “restjes-ontbijt”, wassen van het beddengoed, handdoeken en ons zelf, opruimen, afsluiten, inpakken, “check and double check”, zwaai-zwaai naar “steigergenoten”, afmelden bij havenmeester en bepakt en bezakt richting Goes per bus 134 respectievelijk 132. Sprinter Roosendaal, Intercity ’s-Hertogenbosch en overstap naar Eindhoven. Om 17.00 Roermond; helemaal thuis van een beetje uit en weg geweest zijn. Boodschappen, eten en rustig bijkomen onder een priemend zonnetje. Voor het tweede jaar op een rij heeft een duivenkoppel de afgelopen periode getracht zich te huisvesten en thuis te voelen onder onze overkapping. Deze ongevraagde actie kan niet rekenen op onze goedkeuring. Wij maken bruut een einde aan deze kraakbeweging en ontruimen zonder een gerechtelijke toestemming de in aanbouw zijnde illegale nestbouw.
We nemen kennis van een echte serieuse droevige gebeurtenis. Buurman H. plotseling onverwacht overleden. Dit zet menigeen weer even met twee benen In de realiteit van het dagelijks bestaan. Op deze donderdag dwalen de gedachten regelmatig af naar de essentie van het leven. “Wat was het”. “Wat is het”. “Wat wordt het”. Vragen die niet met een zekerheid te beantwoorden zijn. De een leeft in een omgeving vol verdriet. De ander holt voort in de ogenschijnlijk niet te stoppen tredmolen. Maar ooit, blijkbaar, stopt het wel of niet abrupt.
Vrijdag “thuiskomst-bezoekjes” afleggen. Inhaal-slag-klusjes uitvoeren en genieten van de zomerse dag/avond. In het kader van het “Gluren bij de Buren concert” van ons TKR mogen we een dagje bostuin-tuinieren in een omvangrijke bostuin, aan de oever van de Swalm. In deze excellente natuur-openlucht-accommodatie zal het een feest op zichzelf zijn bezoekers/luisteraars te mogen/kunnen ontvangen. Onderuit gezakt bijkomen van de geleverde krachtsinspanningen bij de niet gewende lichamelijke inspanningen.
Hoogtijdag… spannend…. Is de regen een spelbreker of zijn de weergoden het RTK en “De Polkadots” gunstig gezind? Gelukkig ze hebben het Remundsje e.o, talent in hun hart gesloten. Drie uitvoeringen onder een stralend zonnetje met hier en daar een, “hun vocht” ophoudende, wolkje. Hoe mooi kan iets verlopen, ondanks ook verdrietige momenten.
Week 25 17 t/m 23 juni 2024.
HET SCHUITENGAT….
2004,twintig jaar geleden, de Wadden leren kennen. I. roeit als lid van het sloepen-roeiteam van de Zeevaartschool Vlissingen “De H-T Roeirace”, Harlingen-Terschelling. Wij varen met “Copine” als begeleidingsboot mee. “Het Schuitengat” kan een uur voor tot een uur na hoogwater “genomen worden”. Bij laagwater is de geul slechts tot kniehoogte van water voorzien. Enkele dagen later houden we ons stipt aan de tijden en varen met 1.60 meter toch nog even tippend aan de bodem van Terschelling naar Vlieland. Eenmaal op Vlieland worden we verliefd op dit eiland.
Heden, 2024, heeft de natuur, mogelijk een handje geholpen door de baggerende mens, zijn werk gedaan. Bij laagwater, twee meter diepgang, nog meer als een meter water onder de kiel door de geul van Terschelling naar Vlieland. Dit vergt omdenken… Wij vieren de hereniging op dinsdagavond met “Drijfhout in concert”; drijfhout-vlieland.nl , wereldberoemd op Vlieland en omgeving. Een lokaal muzikaal begaafd duo, dat een uitverkocht plaatselijk theater (58 zitplaatsen) bijna twee uur lang weet te boeien met een gevarieerd repertoire. Na een avondje stappen is hun cd bij ons thuis vaker de omlijsting van “onze nazit”. Woensdag laten we letterlijk “Het Schuitengat” links liggen en slaan rechtsaf richting “de Afsluitdijk”, richting het zonnige zuiden? Acht uur later en tachtig kilometer verder arriveren we in Enkhuizen en meren af in “De Compagniehaven”. In de “Mastenbar” worden we verwend met spijs en drank. Dit doet ons besluiten een dag langer te blijven en te gaan passagieren. “Is dat een VAN DE STADT?” We kunnen het inmiddels voor de drie-honderd-negen-en-negentigste keer met “een ja” beantwoorden. In dit geval verhaalt de vraagsteller dat hij nog wedstrijden heeft gezeild met de heer Van De Stadt senior. Nu heeft de ruim tachtigjarige een motorboot en laat met een knipoog blijken alles te weten over de invloed van een zeilend bestaan op een relatie. Verder kent hij schilders die graag met een “goudspuit” boten en schepen onder handen nemen. “De echte schipper, gaat slechts dood voor altijd van boord”! Komt hem ook bekend voor. Een variant op “wat een weer” is: “Ik ben al maanden het enigste zonnetje in huis, ik wil afgelost worden, laat nu de zon zelf maar weer zijn werk doen!!!”
Vrijdag vervolgen we onze “Staande Mastroute”. De verkeersbrug in Spaarnwoude “gunt” ons, weliswaar gedwongen, rust vanwege beperkte draaiuren. Uiteindelijk meren we af in Haarlem en leggen ons op een oor. Stipt acht uur melden we ons bij de eerste brug en vormen samen met andere “trekkers” een konvooi. Her en der haken er “konvooi-genoten” af, of sluiten zich aan. Met twee “doorgewinterde ijzervreters” meren we uiteindelijk af bij de “Watersportvereniging Gouda”, waar we alleraardigst ontvangen worden. In “De Lichtfabriek”, een verrassende horecagelegenheid is het goed vertoeven. Een ijsje op de markt, die inmiddels omgetoverd wordt in een omvangrijk beach-volleybal-toernooi-accommodatie. Later, eenmaal weer in Scharendijke, blijken de kinderen van een van onze buren onder hun toeziende blikken de halve finale te hebben gehaald. Soms is de wereld toevallig en echt heel klein.
Zondagmorgen worden we gewekt door een, stipt op openingstijden varende, “ijzervreter met een polyester zeilschip”. Wij er achteraan. Helaas, zij liggen een schutting van de Julianasluis voor. Maar bij de Algerabrug vindt de aansluiting plaats. Waarna we vervolgens samen, via Dordrecht, naar Willemsdorp varen. “Watersportvereniging De Kil” is verrassend, gastvrij, heeft een goede keuken en interessante ligplaatshouders. Enerverende gesprekken met een echtpaar, de loodgietster en de loodgieter weten vele geanimeerde verhalen ter berde te brengen… vooral over varen, varen en….?
Vooral…. varen naar… waar ook wij vaak waren..!!
Week 24, 10 t/m 16 juni 2024.
BESTEMMING OEROL….
Voor de repetitie van het RTK nog even mijmeren over de uitslag van de verkiezingen. Niet om blij van te worden. Ik ben redelijk begaan met het een en ander. Ben tevens geen doemdenker, maar de euforie bij de PvdA over de grootste van Nederland vind ik lichtelijk overdreven. In mijn ogen zijn ze de grootste verliezer van Nederland. Ze verliezen de arbeider, de volkswijken en het degelijke verhaal. Ze moeten optelsommen maken, om de indruk te wekken nog mee te doen. Het zijn zeer onzekre tijden, maar laat ze stoppen met “vrouwtjes/mannetjes makerij”; zich op de borst kloppen. Laten ze serieus op zoek gaan naar een goed aansprekend verhaal. Perspectief bieden aan de minst gelukkigen in onze samenleving. Redelijke verdeling van de welvaart en veiligheid aan de in de verdrukking verkerende medemens. Strijden tegen profijt halen uit gezondheid schadende productie en goederen. Minder filosoferen over, maar meer praten met. Rechts kan m.i. alleen maar gedijen, als links verzaakt.
Wij nemen dinsdag, met een tussenstop in Eindhoven voor het scoren van “een Paula’s Choice” verjaardagscadeau bij “de Bijenkorf”, de trein richting Harlingen. Regen, kou en wind tegemoet in de hoop, dat de omstandigheden snel zullen verbeteren. Want we willen naar Terschelling; Oerol. Daarna naar Vlieland; Drijfhout, mits de weergoden dat toelaten. Voor het zover is nog even “slachtoffer” van een slecht niet functionerend in-/uitcheck-paaltje van Arriva in Leeuwarden. Bij de controle, jammer dan: wij zien u, de klant, per definitie als onwillige boef c.q. als misdadiger. De boete kunt u verwachten. Prettige reis verder. Hoe zo toenemende agressie in het openbaar vervoer? Een hapje bij “Zeezicht” met zeezicht werkt kalmerend. Woensdag varen we, vanwege een “verkeerde wind”, op de motor rollend en golvend naar Terschelling”. Er zijn nog genoeg ligplaatsen voor handen. Maar wij meren, uitgerekend, aan bij een vroege “vertrekker”. Na een “boterham” “gesloopt” vroeg onder de wol. Donderdagochtend vier uur dertig wordt er geklopt. Vliegen uit bed, schieten in de kleren, starten de motor, zwaaien de vroege vogels uit, “knopen” “Saartje” weer vast aan een “Oerol longstayer” en duiken terug het bed in om vervolgens eveneens als “longstayers” deze dag in te gaan. Een tandem wordt gereserveerd. Een oriëntatietocht langs Oerol-aanbod inclusief pauzes bij diverse “Heilige Huisjes”, waarbij we een alcoholvrije horecagelegenheid bewust overslaan, is ons middag- avondprogramma.
In de late vrijdagochtend is het hiep, hiep, hoera voor P.. De “Paula’s Choice” wordt uitgepakt. De handleiding en de instructie bij de, “tot verjonging leidende”, cosmetica wordt serieus bestudeerd. Op de tandem naar Midsland, Bijenpark Terschelling, de innemende voorstelling “De Reje” door Jan Schroën & Fer Koolen. Voor de afsluiting van deze dag gaan we naar paviljoen “De Walvis”. Van vrijdag op zaterdag valt het weer met bakken uit de hemel. Even ontstaat de gedachte, dat ergens alles in het werk wordt gesteld, om het verblijf op een boot bij een prachtig eiland met veel mooi amusement zo onaantrekkelijk mogelijk te maken. De huilende wind zweept, de inmiddels ontstane, unheimische gevoelens op tot ongekende hoogten. Daarnaast zorgt de aanwakkerende storm voor een nauwelijks “vooruit te branden” tandem. “Samen staan we sterk” komt zo in een wel heel bijzonder en veel energie vergend daglicht te staan. Afmattende tocht naar de noordkant van het eiland, ongerepte natuur. Klokslag vijf leveren we uitgeput de tandem in. Eten een hapje en drinken een glaasje bij “De Doerak”. Ontmoeten de stoere Gerda uit Gorinchem, die in onze ogen een gelijkenis vertoont met L., N., en A.. We zeggen nog even houdoe bij “Het Zwaantje”. De avond brengen we door met de “gelegenheidsbuurtjes” van de “Suver Nuver” uit Joure. Eigenlijk niet een “beetje vreemd” als er vele verhalen worden verteld over varen, varen en nogmaals varen en boten. De mond wordt hierbij regelmatig bevochtigd. Bij het naar bed gaan kleurt het aanrecht groen door de lege emballage van de “Dors”. Het weer zet consequent en stoïcijns het onuitstaanbare gedrag voort. Regen, storm, omlijst met kilte, begeleiden de vertrekkende zeil- en motorboten. Velen met een bemanning, die na hun bezoek aan “Oerol”, weer mag uitzien naar een arbeidzaam bestaan. Wij blijven, hopend op beter weer en mooie tijden, achter op een stiller wordend Terschelling. Vlieland lonkt in de verte en “Drijfhout” streelt d.m.v. een cd onze oren. We komen eraan…. De zondagse rust daalt over ons en het “ontvolkende” eiland neer. Wij maken enkele wandelrondjes, genieten van de natuur en verse kibbeling. “Vaderdag” kondigt een weersverbetering aan.
Week 23, 03 t/m 09 juni 2024.
ER VALT WAT TE TELLEN….
Een rustige opstart van de week in Roermond. De verkiezingen; als lid van het stembureau “Gotcha” en als teller, staan geagendeerd. Repetitie van RTK is een voorschot op een optreden tijdens “Gluren bij de Buren” in Swalmen. Dinsdag is de bijwerk-dag van administratie en voorbereiden van de wederom in de planning staande vertrek naar “Saartje”. Wij brengen een gewaardeerd bezoekje aan de bijna tweeënnegentig jarige, P’s ome H. in Heythuysen. Een vitale en ogenschijnlijk krasse knar, bij wie soms, volgens eigen zeggen, “daar boven” iets zit te judassen. Bezoekjes zijn welkom en vullen op een prettige manier “lege momenten” op.
Donderdag klokslag 07.30 gaat de deur van het stembureau open. Het team bemenst, conform de richtlijnen, dit episch centrum van de Europese Verkiezingen. Op vrijdag is het grote tellen op kandidaat-niveau, een dagdeel vullende actie. Handwerk is nog steeds “de motor” van onze c.q. de democratische verworvenheden. Het blijft verbazingwekkend, dat de ICT-evolutie hier nog steeds niet is geland. Daardoor gaan velerlei vormen van tellen, zoals: af-, bij-, bijeen-, door-, her-, mee-, na-, op-, over-, ruim-, samen-, terug-, en uittellen over de bühne. Gedurende deze acties ligt er wel een gevaar op de loer. Tijdens het vertellen is de kans op vertellen gewis aanwezig. Opperste concentratie is dan ook een must. Opperste concentratie is ook opmerkelijk aanwezig bij een van de stemmers; kleurt alle vakjes rood van een bepaalde partij. M.a.w. onderschrijft hiermee een duidelijk voorkeur, helaas een ongeldige daad. Van een aparte daad is ook sprake bij een van onze Roermondse wethouders, vroeger verknocht aan een dikke BMW, nu met milieu in de portefeuille, op de fiets crossend door de stad. Een dikke chapeau voor deze ambtsdrager!!! Uiteindelijk twee gezellige dagen, om met gelijkgestemden een klus te klaren. Een mooie uitspraak blijft even hangen: “weer een toernooi, nooit aan de kooi”. Onze variant; “geen toernooi, evenmin aan de kooi!” De op zich geschikte ruimte, waarin het stembureau gevestigd is, stemt wel tot nadenken. Een welzijnsinstellingsaccommodatie, waarbij de facilitaire dienstverlening ogenschijnlijk weinig prioriteit geniet. Algemene chaos, smoezelig, rommelig, gebrek aan coördinatie. Zichtbare gevolgen van ambulante en multifunctionele inzetbaarheid? Indien we deelnemers enigszins orde en verantwoordelijkheidsgevoel willen bijbrengen, dan kunnen goede voorbeelden daarbij zinvol zijn. Dus naast de “sociale culturele agogen” ook voldoende facilitaire ondersteuning.
Het “rustig kabbelend” weekend met een zonnetje op de achtergrond en een 4-daagse-oefenrondje van ongeveer vijftien kilometer naar “De Lus” in Linne, is het toetje van deze week. De uitslag van de Europese Verkiezingen doet vermoeden, dat de komende jaren een wilde stroom door ons werelddeel dendert. Links en rechts klotst tegen het uiterste aan. Ik tel voorlopig op weinig hoopgevende gebeurtenissen. We zullen door de zure appel heen moeten bijten. Wie niet horen wil, moet maar voelen is een ander van toepassing zijnde motto. Hopelijk leren we van foute keuzes. Nadat nu rechts de kans krijgt hun ongelijk te bewijzen zijn we daarna voorlopig van hun af. Leugens om bestwil zullen op hun als een boemerang werken. Vervolgens kunnen we schoonschip maken, opnieuw beginnen en op weg gaan naar resp. 2026, 2027, 2028 en 2029. Hoop doet leve.
Max telt zijn zegeningen weer eens en voegt een trofee toe aan zijn prijzenkast.
Week 22, 27 mei t/m 02 juni 2024.
TOEN & NU….
Vroeg wakker worden onder de rookpluimen van Tata Steel in IJmuiden. Rookpluimen die wij deze dag nog heel lang achter ons aan de hemel zullen zien. Bij het ochtendkrieken word ik “meegezogen” in een flashback, als gevolg van de zeilroute van gisteren, zondag. Tijdens die tocht bestaat er door hectiek en daarmee tijdsgebrek te weinig ruimte, om te mijmeren over de eind tachtigerjaren met mijn verblijf rondom Den Haag. Werken in Noordwijk en Nootdorp. Wonen in Warmond (vanwege een opbloeiende relatie veel verblijvend in Den Haag) en Zoetermeer. Vertier en amusement in Scheveningen, Katwijk en Zandvoort. Dus tussen Scheveningen en IJmuiden liggen mooie en spannende herinneringen. Toen: kijken van af het land naar de zee. Nu: turen van de zee naar het land.
Na ons ochtend ritueel verlaten we IJmuiden en zetten koers richting Den Helder. Knobbelig water vergezelt ons nog steeds. Golven van achteren, ruig, maar ook erg vermoeiend. Bekende, maar nauwelijks door mij bezochte, badplaatsen passeren we. We zeilen erg efficiënt en zoeken de kortste weg, zo nu en dan buiten de betonning. En dan ineens bij de ronding richting Den Helder, gelukkig met weinig vaart, van 11 meter-diepte naar…. boem… liggen we stil op een dam. Met opkomende water en geen averij zetten we onze reis voort. Dit incident steekt K., als ex-dienstplichtige marinier, maar is voor mij leerzaam. Voortaan Iets meer “binnen de lijntjes(van de tonnen) kleuren” dus!!! De jachthaven ligt binnen het terrein van de Nederlandse Marine in Den Helder. Zelfs de voormalige Officiersmess is nu voor het “gewone volk” toegankelijk en kan er zelfs dineren. Voor K. een mooi moment, om dit voorheen verboden domein te mogen betreden. Tijdens de avondwandeling door het centrum vallen de musea en renovatie van vele gebouwen op. Om weer het terrein op te kunnen dienen wij ons te melden. Een bijzondere actie voor mij, als een, in het verre verleden, voorgoed ongeschikt verklaarde dienstplichtige militair. Den Helder Vlieland is een lekker voortvarend tochtje. Mooi windje met “Saartje” in optima forma. Water tot aan het rondhout en zelfs zo nu en dan in het gangboord. K. haalt het maximale uit het schip. De wedstrijdzeiler toont zijn kunnen en ik leer het “kunnen” kennen. Het invaren van de haven van Vlieland, mijn lievelingseiland, doet me goed. Dinertje bij “De Dining”, een avondstrandwandeling en een welverdiende nachtrust. De gierende wind laat de “masten en tuigages” melodieus klinken. Woensdag, zeil-pauze-dag, verkennen we het eiland. Voor K. de eerste kennismaking, dat naar meer smaakt. Vergezichten, vuurtoren, natuur, bos en strand fietsend en wandelend te bereiken. Bij “Gestrand aan Zee”, tijdens de lunch, zijn we getuige van “de wisseling van de wacht”; de ene groep, voornamelijk toeristen, arriveert, terwijl de andere vertrekt per boot. Even hectiek, die vervolgens weer wegebt. De rust en vrede dalen weer neer over het eiland. Gezien de onzekere en moeilijk voorspelbare weeromstandig-heden besluiten we naar Harlingen te zeilen, om ons vervolgens op vrijdag weer te verenigingen met onze geliefden; P. teruggekeerd uit Kroatië en N. thuis wachtend op K.. Afgemeerd bij HWSV. Duchtig boenen, opruimen, stofzuigen, inpakken, etc.. een hapje bij “Zeezicht”. Als “parttime deelnemer aan de “Harlinger avondvierdaagse” even de beentjes gestrekt.
Vrijdagochtend enigszins weemoedig tijdelijk afscheid genomen van “Saartje”, in vertrouwde handen achter gelaten bij “Piet”, de gastvrije havenmeester. Viereneenhalf uur later lopen we het stationsplein in Roermond op. Bijna bij onze voordeuren nemen K. en ik afscheid en bedanken elkaar voor een fijne, gezellige, leerzame en voor herhaling vatbare week. Thuis een hartstochtelijk begroeting. Onder een verhalen-uitwissel-behoefte even bijkomen, uitpakken en klaarmaken voor een terrasbezoek. Bij “Café De Kade” aan de oever van de Roer praten we elkaar bij. Later vertellen, tot in de late uurtjes, over details van onze belevenissen. Zaterdag ontstaan weer nieuwe initiatieven. Van Harlingen naar Terschelling bezoek aan “Oerol 2024”; Jan en Fer. Vervolgens naar Vlieland; optreden van “Drijfhout”. Langzaam of vlot naar Scharendijke????
Zondag bloggen, achterstallige administratie en uitblazen. De wasmachine draait, de boodschappen worden gehaald, de maaltijd wordt bereid, de tv gaat aan, het bed wordt vroeg opgezocht. We zijn weer thuis…. Voor even…. Tot?????
Week 21, 20 t/m 26 mei 2024.
VERAF EN TOCH KORTBIJ….
Tweede Pinksterdag alles in gereedheid brengen voor “Saartjes zeiltocht” richting Harlingen. Boenen, water tanken, foeragering, laatste (double)-check, afscheid van de steigerburen en in honderdvijftig minuten rijden naar Roermond. Daar zijn de volle terrassen moeilijk te weerstaan. Maar wij zijn sterk! Moeten werken aan de conditie! P. om een week te wandelen in Kroatië en ik om de “woeste Noordzee” te kunnen trotseren en bedwingen. “Zeezicht” in ruilen voor “Maaszicht” is toch iedere keer weer een bijzondere ervaring. Krijgen mee dat ene R.P. vanwege een “akkefietje” niet in is voor een, nog niet officieel gevraagd, functie. Ene W., met maar een klein beetje Limburgse roots, heeft weer eens bewezen “zeer deskundig” te zijn in het selecteren van “zeer kundige bestuurders” van besproken gedrag. Gelukkig kennen we een van toepassing zijnde gezegde: “Soort zoekt soort”! Een hele geruststelling, niet waar?
P. gaat dinsdagmorgen voor “de laatste keer” roeien en daarna bagage-n-mee-neem-lijstjes afvinken. Ik loop de schema’s en checklist nog eens door. Het zwaai-zwaai-moment van ons, als oma-n-opa, is onze avondactiviteit. Woensdag even bijpraten met K., de opstap-zeilmaat. Helemaal gereed voor de komende week. Gewassen en geschoren op de bank wachten, om de nacht in te gaan. Even de oogjes toe en dan meldt zich om 03.00 uur de eerste van de vijf “wek-instrumenten” zich. De eerste piep is nog niet “uitgepiept” of we staan al naast het bed en sprinten naar de vier overige, op piepen ingestelde, apparaten. Nog niet uitgerust, maar wel met een gerust hart, maken we ons klaar voor het reizen. P. om 04.30 in de auto richting airport Eindhoven en ik met K. om 09.00 met de benenwagen richting Roermond “CS”. De een naar Kroatië de ander Zeeland. Beiden, met viereneenhalf uur onderweg zijn, hemelsbreed op grote afstand. In gedachten kortbij.
K. en ik missen, vanwege “een koffietje” tijdens de overstap in de Den Bosch, de trein. Dit levert ons wat extra overstappen en een uur verlating op. Eenmaal aan boord spullen opruimen, trossen los en zeilen richting Bruinisse. Rustig avondvermaak met een smakelijk menu, sightseeing, bij-praat-moment en vroeg ter rusten. Vrijdag ontwaken uit een goede nachtrust. Ontbijtje, schutten en met een “sloom windje” de Oosterschelde op. Een bliksembezoek, inclusief een lunch, aan Zierikzee en dan met een redelijk briesje richting De Roompotsluis, waar we zullen overnachten. Een prachtige wandeling in het avondrood langs het strand. Onder het genot van een “biertje” ervaringen van ons varende bestaan uitwisselingen. Een opmaat voor wat de komende dagen nog vaker ons programma zal blijken te zijn. Vanwege de regen vertrekken we later dan gepland. Eenmaal buiten blijkt ook de wind dusdanig te staan, dat het water erg “knobbelig” is. Hard werken om “Saartje” in het gareel te houden. “Noodweer” voor een luie zeiler, maar uitstekende omstandigheden, om de kneepjes van het zeilen, met name dat van gijpen te leren kennen. K. is een zeiler in hart en nieren en vaart graag “op het scherpte van het kunnen van de boot”. Onze passie voor watersport zijn groot. Een mooie basis, om een week samen onderweg te zijn.
Na ruim acht uur varen we de haven van Scheveningen binnen. Mijn, reeds lang gekoesterde, droom wordt werkelijkheid. Dat vieren we weer met een dinertje bij Liman, avondwandeling rondom de havens en langs het Scheveningse strand. Plensbuien houden ons, door fors tikkende, geluiden wakker en voor even aan de steiger. Uiteindelijk verbeteren de omstandigheden en gaan we op weg richting IJmuiden. De wind komt echter nog steeds uit die hoek, waardoor zeilen voor de stuurman weer tot acrobatiek verheven wordt. Zelfs de reddingsvesten worden omgehangen. De haven van IJmuiden, ooit opgezet als indrukwekkend project, maakt een desolate indruk. Veel slechtonderhouden schepen met een ogenschijnlijk uit noodzaak geboren “permanente verblijfsfunctie” voor hun “schippers”. Avondsluiting bestaat uit een, ons bijna de hele dag achtervolgend, knallend onweer. De daarmee gepaard gaande striemende stortdouche geselt “Saartje” en verlost haar van de zeeroute besmetting, waarmee ons weer het nodige werk uit handen wordt genomen. Mooier kun je het als “luier zeiler” niet hebben.
Week 20, 13 t/m 19 mei 2024.
GEVOELEN….
Het laatste ome-n-opa-oppas-moment, voordat de oudjes voor enige tijd “met zomerreces” gaan. De laatste “stamppot”, maar dan met de “zomervariant”; “rauwe andijvie, spekjes, rookworst en een gebakken eitje. “Ligt goed op de maag” en houdt zo de herinnering aan de kookkunsten voor enige tijd levendig. De repetitie van RTK nemen we ook nog even mee. Alles wordt weer verder in gereedheid gebracht voor een tijdelijk verblijf in Zeeland en de reizen die in het verschiet liggen. De wasmachine maakt overuren en de tassen en koffers worden conform schema systematisch gepakt. Je kunt het maar druk hebben!
Dinsdag, een dag van afscheid. Afscheid als bestuurslid/penningmeester van Stichting Turba. Na een kleine zeven jaar is het in het kader van het principe van “jobrotation” verstandig de functie neer te leggen. Een gunstig moment ook, daar er een redelijk nieuw project “Mantelzorg” op stapel staat. Het is prettig terug te blikken op een interessante periode en een vruchtbare samenwerking. Op de achtergrond blijf ik “het nieuwe” wel volgen. Ook een item van “uit het leven gegrepen”. Zo maak ik nu dan plaats in de agenda voor het project “Stuw Linne 100 jaar”. Een mooie feitelijk realiteit van “Panta Rhei”.
Woensdag autoreisdag richting de kust en de ontvangdag van een bekeuring. Snelheidsovertreding van 6 km, à raison van zesenvijftig euro. Dit op de dag, dat de regering in spe het idee oppert de maximumsnelheid met tien kilometer te verhogen. Mosterd na de maaltijd dus, op deze gedenkwaardige vijftiende mei. Waarop tevens eensgezind gescandeerd wordt: ”Wij… Zijn… Er… Uit…. Wij hebben een akkoord”. Een ongeluk komt zelden alleen. Bij het zien van deze politieke “late night show” slaan bij mij de “gevoelsstoppen” door. Sommige “willen hun land terug”. Ik ben het mijne nu in ieder geval voor een deel kwijtgeraakt. Somberheid leidt tot slechte nachtrust en kwalijke gedachten. Wat ik eigenlijk voor onmogelijk heb willen houden, blijkt toch een realiteit te worden. Gevoelens van ontheemding en vervreemding delen met mij een gitzwarte en regenachtige nacht.
De inspectie van het navigatie-instrumentarium is positief. Het functioneert naar behoren. Het kompas wijst in de goede richting. “Saartje” kan met een gerust gevoel “en route”. Haar bemanning mag zich “warmlopen”. Drieëntwintig mei trossen los, zeilen in top en op weg naar een mooi avontuur. Wrangheid maakt plaats voor kriebelende gevoelens.
Het “aanschouwen” van de, aan Pinksteren geassocieerde, “vuurtongen” doen we niet in Roermond. Uitgaande van de “weersvoorspellingen”, zullen ze snel gedoofd worden. Gezien de recente maatschappelijke ontwikkelingen komt dat zeer ongelegen. Want juist nu, nu het lijkt alsof “de bescheidenen der aarde” het voor het zeggen hebben bij het oplossen van complexe problemen, is de behoefte aan “De Verlichting”; “Verlichte ideeën en personen”, extreem groot. “Verdeel en heers” viert hoogtij. “Deel en beheer” zou het streven moeten zijn.
P. komt meegenieten van enkele mooie zonnige dagen en overnachtingen in de achterkajuit. De voorkajuit is reeds in gereedheid gebracht voor de zeilmaat/opstapper, volgende week richting Harlingen. We beleven Zeeland op z’n mooist. Zonnig, warm, prachtige vergezichten, een bliksembezoek aan “Remunjse” watersportcollega’s, een drankje, een hapje en vooral gemoedelijkheid. Den Haag is hier ver weg. En dat voelt goed.
Week 19, 06 t/m 12 mei 2024.
BLIK VOORUIT….
Wakker worden met het gevoel van: “vandaag moet er gewerkt worden!” Voorbereidingen voor het optuigen van “Saartje”. Lijstjes nalopen en controleren of het geheugen, waarop slechts eenmaal per jaar een beroep op wordt gedaan, nog alles op een rijtje heeft. Want iets vergeten kan in een later stadium leiden tot het, op “grote” hoogte van zestien meter in een hijsbroek, moeten bungelen in de mast. De mast uitpakken. Zalings en verstagingen bevestigen. Kabeltjes, schroefjes, boutjes, moertjes, touwtjes, etc., controleren en/of vastmaken. O., de navigatie-instrumentarium-deskundige monteert het elektronisch kompas. Dan sluit de loods en kan ik “uitklokken”. Dag een zit erop. Op tijd onder de wol. Morgen de finale: de mast overeind en daarna “Saartje” onderzeil.
De laatste voorbereidingen en ’s middags staat de mast binnen een uur stevig op zijn plek. Al handelend vertelt Wim Zwart mij vele fijne kneepjes voor het verantwoord stellen van de “steun en toeverlaat” bij een verantwoord zeilen. Het verdere optuigen doen P., inmiddels uit Roermond “geland”, en ik samen. Als beloning voor deze uitgevoerde klus trakteren we onszelf op een super “drankje-en-hapje-moment” bij strandclub “Zee”. Woensdag “worstelen” we de zeilen erin. Een hele opgave vanwege kou en een stevige wind. De wind meestal de beste vriend van de zeilers, maar in ons geval nu een taaie tegenstander. Donderdagochtend gaan we de Grevelingen op, om er rondjes te varen, nodig om het nieuwe kompas uit te proberen en zodoende te kalibreren. En yes, de goden zijn ons gunstig gezind. Het kompas werkt. Nu nog goed instellen. Daarvoor heb ik, gezien mijn zeer geringe vaardigheden, assistentie van derden nodig. Nu alles zo ver gereed is, gaan we voor een weekendje terug naar een zonnig Roermond. Met het teruggekeerde gevoel van wat “werken” betekent, heeft ook weer het “weekendgevoel” aan relevantie gewonnen.
P. gaat de uitdaging aan van een 4-daagse-trainings-dag, Venlo – Swalmen. Ik een dagje acclimatiseren aan de oevers van de Maas. Zet “het zonnehoedje” van ons balkon op en speel administrateur. Op de achtergrond klinkt nog steeds: “Euro-pa-pa…, Euro…bah…bah… bah….? Het mooie zaterdagse weer brengt vele mensen naar buiten. Dit leidt ook tot “A consultation by walking around” met K., mijn “zeilmaat” tijdens de laatste week van mei, als we op “weg” gaan van Scharendijke, buitenom, naar Harlingen. Asperges, ham, eitje, zalm, krieltjes en een wit wijntje op het balkon is super vorstelijk. Daar kan een lang verblijf op een terras langs de Roerkade niet tegen op. Zelfs enige opwinding door het Eurovisiesongfestival blijft erdoor uit. Moederdag zet de “zonnetjes in huis” voor even in de schijnwerpers. Wij combineren dit memorabel gebeuren met voorbereidingswerkzaamheden voor onze reizen. De een met wandelen, de ander met zeilen als kerndoel.
De media hebben deze week veel aandacht voor verkiezingen her en der. Schrikbarende uitslagen. Rechts conservatieve, mogelijk dictatoriale, leiders verleiden aanhangers met het voorhouden van “worst uit het verleden”. Echter vergeet men gemakshalve, dat die “snack” al lang “verorberd” is. Zo ook probeert ene “bloeddorstige”, weer voor jaren in het zadel gezette, P. uit Oost-Euro-pa-pa met de verheerlijking van het verleden, het heden, oftewel de toekomst. naar zijn hand te zetten. Het volk is de verliezer; helaas hebben ze weinig van hun geschiedenis geleerd. Oh, oh, oh, Euro-pa-pa waar gaat u heen……?
Week 18, 29 april t/m 5 mei 2024.
DOORPAKKEN….
De zon verleidt ons om het bed te verlaten. Een stevig ontbijt in een nog stille jachthaven. Maar de zon doet wonderen. Her en der duiken meerdere jachtbezitters op, om hun schip voor het vaarseizoen vaarklaar te maken. Ook op onze steiger komt er links en rechts, zowel letterlijk als figuurlijk “leven in de brouwerij”. Wij regelen ook het een en ander. Een afspraak met de navigatie-instrumentarium-deskundige. Onze bootfietsen uit de winteropslag gekuist en “bedrijfsklaar” gemaakt. Naast wat kleine klussen neemt een klus als gevolg van een zeer domme handeling veel tijd in beslag van deze eerste echte bijna zomerse dag. Een afdichtkapje van de gas-kachel-rook-afvoer-rooster is door onzorgvuldig handelen op de bodem van de haven beland. Het zien liggen en niet er niet in slagen, om met allerlei middelen proberen het 6boven water te krijgen wordt mijn grote frustratie van deze dag. We liggen kortbij een plek waar de duiksport wordt beoefend. Nu nog een duiker vinden die bereid is mee te doen aan het inmiddels door mij bedachte “een heitje voor een karweitje event”. Helaas dat blijft wensdromen.
Dinsdag maken we een trip naar Middelburg, om te onderzoeken of wij ons reddingsvlot kunnen laten inspecteren. De kans dat dit voor de zomer gaat lukken kunnen we vergeten. Dus onverrichte zaken. Dan maar lucht happen, zeelucht snuiven en het mooie licht aanschouwen in Domburg. ’s Avonds een ontmoeting “in de kuip” met G. (oud studiegenoot van I.) & partner. Gezellige omlijsting met anekdotes en een biertje. Woensdag 4-daagse-oefen-wandel-dag naar Renesse .v.v.. Ploeteren door het zand en de duinen. Een twaalfuurtje bij “Corazon”, bijkomen op de bank en wat extra tijd om te mijmeren.
“Het leven is gelijk aan een goed gevulde vruchtenvlaai met een grote gevarieerdheid aan ingrediënten en vruchtvlees. Gedurende de tijd worden er door “kieskeurige tisnazen” naar eigen voorkeur een soort vrucht er vanaf gepikt. Uiteindelijk blijft enkel de bodem ter verdeling over tot op = op. Hopelijk resteert daarna de herinnering aan de geweldige kwaliteit en fantastische smaak”.
Donderdag is opruimen, zaken voorbereiden voor het opmasten en voorspoedige de rit terugrijden. Thuis worden we weer eens uitbundig getrakteerd op een ouderwets onweer, dat duurt tot laat in de late uurtjes. Vrijdag druppelt het nog stevig na. Boodschappen en rustig weer thuiskomen in “de Veursjtad” op weg naar het Bevrijdingsfestival. Dodenherdenking staat bol van “de angst voor”. Het lijkt “murw-georganiseerd” als je de tv-beelden van de Dam ziet. De sterke grote vuist tegen oorlog is niet meer dan een vingertje en de “schreeuw van nooit meer” is niet hoorbaar en slechts te verstaan door liplezen. Vrede is wereldwijd de grote verliezer. Hoe bitter en wreed is het, op de voorpagina van de Limburger op dodenherdenkingsdag te lezen: “Plan voor munitiefabriek in Limburg”? Waarom blijven de “groten der aarde” beleggen in de vernietigende wapenindustrie? Waarom horen we de “zichzelf tot de groten der aarde tellenden” niet luid afstand nemen van “kwaadwillige oorlogszuchtige super-soortgenoten”? Biedt “investeren in vrede” dan zoveel minder dividend en rendement? Zijn oorlog-ontketende-misdadigers meer trouw en aimabel als vriend? Eerlijk gezegd is het gênant te zien hoe mensen bij hedendaags dreigend oorlogsgeweld, zich heldhaftig “oppoetsen” om zaken uit het verleden, waar zij toen niet direct bij betrokken waren, te herdenken.
Nicht E. plus partner en hun vijf maanden oude dochtertje L., op bezoek, zorgen voor een vleugje hoop. Er gloort optimisme. Een nieuwe generatie die de kans heeft “de oude meute” de zonzijde van een vredelievend bestaan te laten zien. Dat duurt misschien nog even, maar toch: waar hoop is, is leven. Bevrijdingsfestival Roermond biedt voor de zoveelste keer een mooie opstap. Weliswaar staan we letterlijk en misschien ook wel figuurlijk zusterlijk en/of gebroederlijk met “de poten in de klei”. Nu nog doorpakken, vanuit de goede sfeer en de mooie vredige ambiance op en rondom het Roermondse Stadspark aan de Maas, naast de Stadsweide. Hier zingen, eten, dansen, spelen en genieten we allemaal samen vredig, zonder geweld. Mooi programma, veel bekenden, een zonnetje aan de blauwe hemel. Na John Tana: de regionale super artiest, gezien zijn repertoire een vreemde eend in de bevrijdingsfestival-bijt, moet ik helaas met wat pijn in het hart de “vrijheidsviering” aan de anderen overlaten. Het is verstandig nu aan te rijden richting Zeeland, daar ik maandag op tijd bij “Saartje” verwacht wordt. In een recordtijd overbrug ik de afstand Roermond Scharendijke. Van deur tot deur. Van Veursjtad tot “kuip” in twee uur en acht minuten. Hoezo nodigt “treinen” uit…..? Als je, door die te pakken, vijf uur en een kwartier geduld moet opbrengen!
Week 17, 22 t/m 28 april 2024.
VAN ALLES GET….
Na een week varen, optrekken met “Saartje” en een mooi weekend aan zee en strand doorbrengen met iemand die je lief is. Terugreizen naar de veilige “thuishaven” waar je graag woont en geniet van het leven. Fijne ingrediënten voor een rustige en ontspannen nacht. Ontwaken op maandagochtend, een vorstelijk ontbijt. De krant openen op je tablet. Je kunt niet geloven wat je ogen zien. Tot driemaal toe het artikel op de voorpagina lezen. Je kunt er niet aan ontkomen. Het staat er echt afgedrukt: ”Volgens Rusland zal de steun een Oekraïense nederlaag niet voorkomen.
DE OORLOG ZAL VOORTDUREN EN “TIENDUIZENDEN OEKRAÏNERS ZULLEN NAAR DE VLEESMOLEN GAAN”. Walgelijke mensonterende idiotie… eerlijk gezegd zijn er geen woorden voor. De onverlaat, die deze uitspraak gebezigd heeft, zou de menselijke status per direct ontnomen moeten worden. Het citaat blijft in mijn gedachten terugkomen. Het in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw veel gebezigde peace…, peace…, peace…, is in het heden toch wel erg ver te zoeken. Een droevige constatering. Het oma-n-opa-oppas-moment en de RTK-repetitie leidt even iets af.
De oproep voor medewerking aan activiteiten rondom het honderdjaar bestaan van de stuw in Linne trekt mijn aandacht. Met roots op en rondom de Maas lijkt eventueel een rolletje als figurant, bij het openluchtspektakelstuk “De Vlook van Osen”, wel een uitdagende gedachte. Dus gaat de aanmelding de deur uit. Met een uitnodiging tot nadere kennismaking wordt de volgende stap gezet. Staat er een “carrière-switch” aan te komen???
De 4daagsetraining staat op woensdag gepland. Het voornemen is een “tocht langs de horizon die vanaf ons balkon” te zien is. Dus Maasbrug, de Weerd, langs Lateraalkanaal naar de stuw van Linne.
Maar, helaas de brug over de stuw van Linne is gesperd wegens onderhoudswerkzaamheden. Zou het een met het ander wat te maken kunnen hebben. Is er uiteindelijk onvoldoende chemie tussen stuw en mij? We nemen verderop de brug, Wessem-Maasbracht en koersen aan op Linne. “De Lus” aldaar is onze pleisterplaats. Lopen er slechts op vijf minuten na de “lunchtijd” mis. Dus dan maar een borrelplankje, waarvan de kwaliteit goed is. Maar de prijs doet vermoeden, dat er recent een enorme geldontwaarding heeft plaatsgevonden. Het zit ons vandaag dus niet mee in Linne. We trampelen langs de Maas door naar Roermond. Voor het verwerken van de belevenissen en de evaluatie, in voor ons vertrouwde en welgezinde omgeving, zoeken wij een tafeltje op bij “Dupont”.
Op donderdagavond hebben P. en ik een telefonisch onderhoud met de productieleidster van het openluchtspektakelstuk. Wij zijn in principe genomineerd voor een rol binnen de groep “Het Volk”. “Het Volk” ondersteunt bepaalde scenes, mogelijk ook nog met zang. Een tweede nominatie is misschien nog weggelegd voor mij als lid van de groep vissers. Heb mijn uiterlijk schijnbaar mee. De markante kop is opgevallen en doet denken aan “Captain Iglo”. Juist ja, die van de vissticks. Tegenwoordig weinig vis, maar veel paneermeel.
Vrijdag een familiebezoek met nicht en partner, M. & M.. Gezellig bijpraten en herinneringen ophalen. Natuurlijk komen ook de 4daagse en “De Vlook van Osen”aan de orde. De 4daagse krijgt een extra tintje. We kunnen namelijk bij hun, in de omgeving van Cuijk, gedurende die periode logeren. Een fantastisch aanbod. Wij bieden ons huis aan voor een verblijf van hun als wij met “Saartje” onderweg zijn. Haar roots liggen m.b.t. de jeugdjaren in Midden Limburg. Dus dit alles biedt mooie mogelijkheden. Zo vallen de verschillende puzzelstukjes prachtig op hun plaats. Het wordt, zo lijkt, een schitterende zomer. Vanwege de verjaring van W.A. maken we ons op voor het feestje, in dit geval, in Roermond. We dweijele door de stad, om uiteindelijk getuige te zijn van een optreden van Rowwen Nèze op ons geliefde Munsterplein. Een wat “vreemde ambiance”, Rowwen Nèze op een lieflijk parkachtig stadsplein met “ronddwarrelend bier”. Met achter zwarte hekken opgesloten mee lallende concertgangers. Een volgende keer iets meer oog voor fijne details. Het blijft niet alleen bij het zingen van “Bestel mar…., Bestel mar…., Bestel mar….. Nog even in onze huiselijke omgeving een nazit met C. & I.. Uiteindelijk: “Goon daan auch de lempkes oet”.
Zondag lonkt Scharendijke weer. Onze “werkweek” daar kan beginnen…. “Voortvarend” rijden wij in de namiddag over het inmiddels bekende traject. Een avondwandeling langs het strand, even onderbroken voor een culinaire avondhap bij “Perry’s”, is weer “thuiskomen in Zeeland”. Vroeg onder wol. In de haven en omgeving is het is “muisstil”. Wij zijn een van de weinige “recreanten” in dit, nog al kou en kil deel, van het eiland. Maar er is beter en warmer weer op komst volgens de weerkundigen. Dat is in ieder geval wat….
Week 16, 15 t/m 21 april 2024.
WATER-N-LAND….
Vroeg uit de veren. Er is zwaar weer op komst en de motorbeurt staat gepland. Hiervoor moet, om er goed bij te kunnen, binnen de nodige ruimte vrij gemaakt worden. Handelen op de “vierkante centimeter” vraagt dus sjouwwerk. P. “bust en treint” naar huis. De servicebeurt verloopt voorspoedig en er zijn geen verassingen vast te stellen. We kunnen met een gerust hart het komende seizoen tegemoet varen. Het Saharazand en groengeel stuifmeel is door de fikse buien van de dekken af het Maaswater in gedreven. De luiwagen en de “luie dekzwabber” kunnen vooralsnog onderdeks blijven. Vanwege het uitblijven van waterrecreatieweer kun je in de haven een speld horen vallen. Nada te zien en te beleven. Krantje lezen, boodschapje doen, wandelingetje, voetbal kijken en oogjes toe. Met K. ter afsluiting van het verblijf in Grave een kopje koffie gedronken. Getracht “het vuur” van de vuurtoren, die we als plezante herinnering aan ons noodgedwongen verblijf als gevolg van de hoogwaterstremming, twee jaar geleden, aan de vereniging geschonken hebben, weer te ontsteken. De vele branduren hebben de tol gevraagd aan lampje en fitting. Helaas ontbreekt mij de tijd en de kunde om weer “het licht” in het havenkantoor van deze vereniging te brengen. Hopelijk is er nog een goede “Doe-het-zelver” binnen hun geledingen voor handen. De afvaart, via Weurt, naar Tiel. De eerste etappe, achtenveertig kilometer, naar Scharendijke verloopt vlot. De kou, regen, hagel en wind maakt het niet bepaald tot een “pleziervaart”. Ondanks dat “Saartje” wel in deze categorie is ingedeeld. De Tielse Italiaan compenseert wel een gedeelte door twee pilsjes te vergeten in rekening te brengen. Dus Tiel is zo gek nog niet.
Donderdag om zeven uur draaien we de Waal weer op, de afvaart in. Naast het ongelofelijk barre weer verloopt alles voorspoedig. Twee opmerkelijke indrukken springen eruit. Een riviercruiser met een wandelcircuit op het bovendek. Waarop minimaal dertig, zich zelf heel normaal vindende passagiers, als een gek in een hoog tempo rondjes lopen, sorry wandelen. Een in mijn ogen curieuze vertoning. Een duweenheid met vier bakken en duwboot van “Veerhaven” uit Rotterdam. Minimaal elfduizend, nog op te stoken en daarmee milieubelastend, ton kolen met veel pk’s, massa olie en milieuvervuiling, drie of vierhonderd kilometer tegen de stroom opduwend. Deze misschien wel dagelijkse verschijning doet mij de wenkbrauwen fronsen. Integraal Europees milieubeleid lijkt zo nog ver weg. Ik denk een beetje de milieucriticasters uit andere sectoren te snappen. Maar ook zij hebben toch ongelijk. Echter treft mij ook blaam. Na tien uur en tien minuten, eenhonderd-dertig kilometer verder en dertig liter diesel, mijn milieubijdrage, uit de tank, meer ik af in Scharendijke. Moe, maar voldaan. Sluimerend de rol van “kilometerteller” spelen: Roermond-Scharendijke via Grave en uiteindelijk Weurt: tweehonderdeenenzeventig kilometer, achtentwintig uur en negentig liter GTL Fuel, voor een lagere uitstoot van stikstof, fijnstof en roet. Goed bezig zou je zeggen? Of misschien….. is daardoor zeilen een nog mooiere optie?
Terwijl ik aan het bijkomen ben van het uren staande sturen steekt P. veel energie in het reizen naar Scharendijke. Na bijna zes uur , boemelen, wachten, overstappen, aansluitingen zoeken en lopen kan ze aanmonsteren bij “Saartje”. Loesje zou zeggen: “Liefde is lang reizen voor hem”. Onze hereniging vieren we met een hapje en drankje bij ons inmiddels vertrouwde stamgrandcafé “Salut”, waar we weer uiterst vriendelijk worden ontvangen, alsof we nooit zijn weggeweest. Er is het afgelopen driekwartjaar niet veel veranderd. Alleen de prijzen en uiteindelijk het eindbedrag laten een enorme progressie zien. Of hebben we veel tijd genomen om bij te praten? Zaterdag strandwandelen naar Renesse v.v. een fantastisch gebeuren. Vroeg onder de veren. Het weer is niet bie. Maar we slaan ons er doorheen. Zondag keren we terug naar Roermond. Een tussenstop voor een kopje koffie met J. in Rotterdam. Weer gebruikmakend van het openbaar vervoer krijg je wel het gevoel, dat het niet iets is voor “snelle jongens”. Het daagt je niet uit om je auto maar van de hand te doen. Dus het uit- de- auto-jaag-beleid moet toch nog de nodige impulsen krijgen.
Week 15, 08 t/m 14 april 2024.
ZAND EROVER….
Saharazand, Saharazand en nog eens Saharazand teistert ons te land, ter zee en in de lucht. Oma-n-opa-oppas-moment, wortelenstamp, repetitie RTK, alles lijkt als van ouds en toch zit dat Saharazand op ons “Saartje” ons erg dwars. Maar, gelukkig maken we vorderingen met de navigatie en daarmee de voorbereidingen voor het vertrek naar de Zeeuwse wateren en het ruime sop. Het Saharazand zal daar een kort leven beschoren zijn. Voor “The fourth opinion” naar “Oogwereld”, noodzakelijk geworden door een, buiten hun schuld, computercrash. De nieuwe glazen zijn onderweg en zo is het probleem opgelost. Zand erover dus. Woensdag lopen we de honderdste 4-daagse-trainings-kilometer langs “het Pieterpad” tussen Venlo en Swalmen. Een mooie tocht door een in groen ontwakende natuur. Alhoewel in mijn beleving sommige lange rechte paden wel erg lang trekken. “Het twaalfuurtje” bij “De Witte Stein” is dan ook een welkome onderbreking, zoals ook de nazit thuis in een heerlijk zonnetje. Daarna weer navigatie-instrumentarium-tijd. Kabeltje trekken, een beetje solderen en hopen op succes. De ijver wordt beloond met een “werkende” A.I.S., vraag is natuurlijk: “Hoelang?”
Vrijdag boenen we “Saartje” voor de afwisseling weer eens. We verdrijven “de gulle gave” uit de Sahara. Foeragering, kleding overbrengen en trossen los. Onder een gemoedelijk zonnetje naar “WSV De Maas” in Venlo. Hapje, drankje en oogjes toe. Vroeg uit de veren en door naar De Mookerplas. “De Driesen” ligt er mooi bij. Na een rondje stiefelen “De Loopplank” binnen voor het hapje en een drankje. Inmiddels de derde generatie “Verhagen” die ons gastvrij ontvangt. Zondag bereiken we ons eerste geplande, vanwege een motorbeurt, reisdoel: WSV “De Stuw” in Grave. Na twee jaar een soort thuiskomen op de plek waar we door koppeling-malheur en hoogwaterstremming gedwongen, maar met veel plezier, drie weken hebben vertoefd. Na wat bijpraatmomentjes en een hapje bij de “Gouden Leeuw” zoeken we de kooi op. Na het Saharazand wordt “Saartje” hier nu bestoven door groengeel stuifmeel. En ik profiteer van dit natuurverschijnsel nog eens extra vanwege mijn hooikoortsaanleg. Een bijzondere vorm van wat vroeger toegeschreven werd aan de kunsten van een “zandmannetje”.
Week 14, 01 t/m 07 april 2024.
HOOP-VOL….
Tweede Paasdag passend doorbrengen? Fietsen richting Swalmen, Emmaus Perspectief “Hoeve Genoenhof”. Een kopje koffie, een pilsje(s) en Ton Custers een muzikale verhalen verteller. De meester van de melancholie. Hij leeft en beleeft de muziek die hij speelt. Wil zijn publiek de muziek laten meebeleven. Dit gebeurt door de muziek zelf, de teksten van de liedjes, maar zeker ook door de introductie van de liedjes. Elk liedje heeft zijn verhaal en hij vertelt dat verhaal, of het nu een programma is met eigen Limburgs werk, of met werk van anderen. Een hapje, een pilsje en een filmpje, waarbij weinig fantasie nodig is, thuis. Terwijl P. op “derde paasdag” de 4daagsetraining-uitdaging met roeimaatjes aangaat. Gaat mijn aandacht, voor de afwisseling, naar “Saartjes” navigatie-instrumentarium. Gebrek aan de “hogere wiskunde-kwaliteiten” drijven mij tot wanhoop, maar uiteindelijk boek ik kleine winstjes en doen enkele apparaten soms datgene waarvoor ze bedoelt zijn. Het “buiten-tikt-de-regen-tegen-het-dek-raam” maakt het er niet gezelliger op. Maar goed, we moeten door, willen we ooit het ruime sop kunnen kiezen. Dag twee, bij dreigende regen, verder aandacht voor ordenen van de scheepsinventaris. Met frisse tegenzin bikkelen.
Webinar: “Routebepaling Noordzee” maakt me bewust van het feit, dat zeilen op de Noordzee een extra dimensie heeft. Naast laveren moet je ook de basisvaardigheden van het “slalommen” in de praktijk kunnen brengen. “De zee aan ruimte” is bezaaid met obstakels. Windmolenparken, drijvende zonnepanelen, viskwekerijen, booreilanden, zeewierboerderijen, militair oefengebieden, vaarroutes, ankergebieden, oestergronden, etc., veroveren in toenemende mate een stukje van het “ruime sop” . Door een oudergesprek mogen wij van een extra oma-n-opa-oppas-moment genieten. Voor F. betekent het nieuwe schooljaar ook doorstroming naar groep drie. Er gloort het nodige, te koesteren, talent in haar en daarmee een interessante toekomst. Echter maakt het “mogen” daarmee ook iets meer plaats voor het “moeten”. Voor een derde maal op rij wordt er een, excuseert u mij voor mijn (valse) bescheidenheid, een “column” nou, ja “column” van mijn hand afgedrukt in de bijlage van ”De Limburger”, “Liever Langer Thuis”. https://epaper.limburger.nl/data/16092/reader/reader.html?t=1712658533088#!preferred/0/package/16092/pub/34097/page/12 .
De jaarlijkse “spinnen-afschrik-actie” vindt weer, tussen de buien door, plaats. Met K. bespreek ik onze zeiltocht, mogelijk deze zomer buitenom, richting Vlieland. En passant pikken we nog de enerverende, maar weinig innovatieve ”Algemene Leden Vergadering van Nautilus mee. De nazit bij Dupont compenseert het nodige. Het zoeken van connectoren t.b.v. navigatie-instrumentarium van “Saartje” brengt ons in vele winkels, die ons graag doorverwijzen. Uiteindelijk belanden we bij “Classic International” in Roermond. Zij “ontsteken” het licht aan het einde van de tunnel, zodat we verder kunnen gaan en gloort er weer een stille hoop. De zondagsrust benutten we om “Saartje” te vertroetelen met een grondige schrobbeurt. Blinkend, flonkerend, glinsterend en schitterend gaat ze de nacht in. Echter deze euforie is van korte duur. Want achteraf blijkt dat we slechts schoonschip hebben gemaakt, om het Saharazand in een gespreid bedje te kunnen laten neerdalen.
Week 13, 25 t/m 31 maart 2024.
STAPPEN….
Vroeg uit de veren, want S. kan niet naar de kinderopvang vanwege de waterpokkenplaag. P. gaat dit “brandje” thuis blussen. En ja, ja…. En weer hutspot met worst op de eerste dag van de week. Tijdens de wekelijkse koorrepetitie is enige euforie over het concert van zaterdag jl. te bespeuren. Oriënterende nieuwkomers worden misschien ook wel blijvers en zo groeit het koor gestaag in kwantitatieve meer zeker ook in kwalitatieve zin.
Het eerste diploma is binnen. De cyclus van het behalen van bekwaamheidscertificaten is begonnen. A-diploma zwemmen heeft F., regelmatig met het “kopje” onderwater en onder luid applaus van ouders, grootouders en zweminstructeurs, gescoord. Met: “Nu mag ik dan een snoepje uitzoeken”, toont zij haar belang van deze mijlpaal aan. Wij zijn blij dat zij geleerd heeft te blijven drijven. Doen haar een opvallende badmuts cadeau, zodat zij van verre opgemerkt wordt bij een mogelijke over-boord-gang tijdens het verblijf bij ons op de boot. Wij “vieren” de mijlpaal met een hapje bij “De Lobby” en sluiten de dag af met een bezoek aan Theater De Oranjerie. ‘Messiah’, het beroemdste oratorium van componist Georg Friedrich Händel (1685-1759). Het concert staat onder leiding van dirigent Pieter Cox en wordt verzorgd door het ToonkunstKoor Roermond, barokorkest Concerto Vivo en de solisten Tanya Aspelmeier, Marie Seidler, Knut Schoch en Hans Christian Hinz. En niet te vergeten: W. en M.; twee leden van ONS RTK als projectleden op de bühne. Een lange zit voor een zeer bewonderingswaardige uitvoering. Dit koorrepertoire gaat mijn aanleg, ambitie en kunnen vele malen te boven. Maar chapeau voor wat er is neergezet.
De derde 4daagse-tranings-dag leidt ons naar Lerop, St. Odiliënberg, Molen Prins Bernard Melick, Tussen de Bergen, Kapellerlaan, Voorstad. Eenentwintigduizendtweehonderdvierenzestig meter, tweehonderdachtenzestig minuten en miljoenen regendruppeltjes zetten we deze keer op de teller. Witte Donderdag stond/staat enigszins in het teken van eten nl: Laatste Avondmaal met o.a. brood en wijn. Wij benutten deze dag om “Saartje” te foerageren met een ingeschatte lang houd- en vloeibare seizoenbehoefte. Een beetje wijn, meer bier, hier en daar wat frisdrank, koffie en thee. Ons t.z.t. benodigde en te verdelen brood halen we vers bij de plaatselijke bakkers. Ook het mooie van deze dag is, dat het in de USA bestelde navigatie-onderdeel wordt bezorgd. Zo zijn de wonderen de wereld dus niet uit! Nu maar hopen, dat het functioneert en ons de “goede weg” blijft wijzen. Goede Vrijdag, een wat curieuze dag-duiding. Want zo goed loopt het met de hoofdpersoon in de geschiedschrijving volgens Johannes niet af. Wij lopen deze dagen zo onze eigen “Kruisweg”. Of we veertien staties halen is nog afwachten, maar je moet ergens beginnen. Met “De Lobby”, “De Oranjerie”, “Dupont”, “De Thuishaven”, en “De Lus” maken we in ieder geval een goed begin en dus zit het halve werk erop.
Op onze galerij zijn het afgelopen jaar, vanwege een verhuizing en een overlijden, nieuwe buren komen wonen. Nu iedereen enigszins is “geland” proberen we een “bandje te creëren”. Te beginnen met een “koffie-uurtje” op eerste Paasdag, om vervolgens te kijken wat nog meer mogelijk is. Pasen staat voor bevrijding en nieuwe start, dus een mooi moment om op onze galerij “nieuwe stappen” te zetten. En passant vieren wij met andere volwassenen de zevende verjaardag van P.’s achterneefje, die het op zijn beurt druk heeft met en bijna alleen oog heeft voor zijn nieuw “verworven” speelgoed. Wij zwijmelen daarna de nacht in met onze ogen gericht op en meezingend: “Mamma Mia! Here We Go Again”. Soms heeft Pasen wel iets héél “bijzonders”.
Week 12, 18 t/m 24 maart 2024.
COMMUNICATIE-NAVIGATIE….
Kompas, radar, marifoon, mobilofoon, AIS, GPS, fishfinder, dieptemeter, speedometer, touchscreen, stuurautomaat oftewel autopilot, internetten, vloeken, praten en zingen. De verstandhouding met “Saartje” staat onderdruk, omdat er enkele “kinken in kabels” zitten, waardoor de broodnodige communicatie niet naar wens en behoren verloopt. Er moet aan gesleuteld worden, maar deskundige zijn schaars. Bovendien superduur en dat maakt superzuur. Tellen tot tien is momenteel de enige remedie. Zingen met RTK brengt rust en een stukje zelfvertrouwen.
Verdere stappen gezet in het navigatie-mistery-drama. Na uren zeg, maar dagen, ontstaat bij mij het besef dat de gebruikte software, “WinGPS Marine” slechts maximaal op drie apparaten kan draaien. Oude en reeds vervangen toestellen blokkeren dus voortgang. Ik voel me erg veel “beetje koninklijk dom”, dat maakt mij in ieder geval wel weer uiteindelijk “een beetje slimmer”.
Een ander gevecht speelt zich af bij het scoren van een 4daagseticket. Uren, zeg maar dagen inloggen op de site: https://www.4daagse.nl/meedoen/ticket-overdragen en staren: naar “0 tickets beschikbaar • 152, 153, 154……… 180 tickets verkocht, Vernieuwen. Er zijn momenteel geen tickets te koop. Probeer het later nog eens”. ’s Nachts dromen van:
Vernieuwen..
Vernieuwe..
Vernieuw..
Vernieu..
Vernie..
Verni..
Vern..
Ver..
Ve..
V..
..
Wakker worden met: Geen 4daagseticket, geen marifooncontact, geen A.I.S., geen kennis van “meer dan drie kan niet”. Geen goed zicht. Gelukkig wordt het lente. Hangt het “maagdelijk witte pekske” gestreken in de kast te wachten op zijn/haar première, zaterdag met het Remunjs TheaterKoor in het Royal Theater. Dinsdag zijn M.&J. voor een bijpraat-eten-momentje te gast. Het inmiddels traditionele “Blajerrecept” (spitskool), uit de oven, wordt nog steeds goed ontvangen.
Horen, zien en zwijgen zorgen voor communicatie en meten is weten. De pas aangemeten leesbril openbaart voor mij een wel bijzondere kijk op de wereld. Namelijk alles loopt naar beneden taps toe. Na een second opinion gaan we voor de third opinion. Resultaat: glazen … “VERNIEUWEN……!!!!!”
Voor een ultieme poging “scoren 4daagseticket” worden op vrijdagmiddag tablets, telefoons, laptops, rappe handjes en vingers ingezet. Naast elkaar: de één biedt een ticket aan en anderen zitten met de vingers boven “VERNIEUWEN….”!!!! En na het “touchen” verschijnt…..? “Helaas iemand anders is bezig de ticket te kopen……”
Het hernieuwde “contact” tussen “Het Remunjs TheaterKoor” en “fans”, zangers en luisteraars, bewonderaars en bewondering-afdwingers brengt regelmatig driehonderdzesenzeventig handjes ritmisch in beweging. Na het laatste nummer zelfs staande. Het koor, het begeleidingsorkest “Maxemilecorde” en dirigent Max Smeets nemen dit buigend dankbaar in ontvangst. Tijdens de staande nazit wordt er in het “Royal Theater” kwistig met complimenten “gestrooid”. Wij genieten tot in de late, oftewel vroege uurtjes na. Hopende op nieuwe verassende uitdagende uitvoeringen sluiten we voor even de ogen. Terwijl de maartse buien over ons heen razen worden we ondergedompeld in een diepe genoegelijke rust. Palmzondag, van oorsprong de herdenking van een feestelijke intocht. Wij nemen, “bescheiden dat we zijn”, terugdenkend aan een succesvolle optreden, genoegen met onze, enkele door windvlagen in wuivende beweging gebrachte, palmtakken op het balkon. Buiten is het fris en binnen communiceren verhitte vingertoppen met laptop, tablet en gsm….. navigeren systematisch van vernieuwen naar……. vernieuwen!
Week 11, 11 t/m 17 maart 2024.
STAMPPOT….
Een vaste prik tweemaal per maand is het Oma-n-Opa-oppas-moment. Oma past op en Opa doet de avondeten-kook-activiteit voor de kids en de “oppassers”. Ieder geniet van de kookkunst op hun eigen stek. De kids hebben inspraak bij de bepaling van het keuzemenu. De praktijk is weerbarstig.
Ondanks een wenselijk keuzerecht volharden ze in hun standpunt: “Stamppot met worst” en meer specifiek “wortelenstamppot” en niets anders! Op opa’s verdere kookkunsten wordt geen beroep gedaan. Dus voorlopig blijft het “Opa stamppot”. Ergens proef ik de invloed van de tv-reclame: Lidl Stamppot-weken. Het zij zo…..
Een onderdeel van “Saartjes gedateerde stuurautomaat” heeft de geest gegeven. De RFC35R is volgens internet slechts 2de hands te verkrijgen in de USA. Na een “potje googelen” en veel twijfels over wel/niet, de bestelling uiteindelijk geplaatst en betaald. Nu maar hopen dat de RFC35R op het juiste moment op de juiste plaats landt. Twee roeimaatjes van P. gaan voor de eerste keer de 4daagse van Nijmegen lopen. Voor ervaringen uitwisselen, voorbereidingen bespreken, oefenschema’s beoordelen en mijmeren over wat dit allemaal kan betekenen trekken we een avondje uit. Ondanks, dat ik moet nog steeds een deelnameticket moet zien te scoren, zet ik vol in op het trainen van stevig “doorstampen”. Weer een dagje Venlo – Roermond, maar dan voor een groot deel over de westelijke oever van “Mooder Maas”. Blerick, Baarlo en Kessel “sprinten” we door. Met de veerpont over naar Beesel, een fantastische lunch “pikken” bij “Mert 5” en dan door richting Roermond via Asselt. Tweeëndertigduizendvijfhonderdenvijfenvijftig meter afgelegd in zes uur en vijftien minuten. De spiertjes spelen net niet op, maar manen ons wel tot enige terughoudendheid.
Donderdag, als bijkom-dag, biedt de mooie gelegenheid, om alles te verzamelen t.b.v. de belasting- aangifte 2023. Bij het opvragen van de vooraf ingevulde gegevens realiseer je je dat anderen stiekem heel veel van je weten. Er blijft weinig geheim van wat zogenaamd in jouw “stoofpotje zit”. Aangifte doen lijkt toch ook een beetje “de sport” van: “zoveel mogelijk halen en zo weinig mogelijk brengen”. De stroomstoring ’s middags bij de NS, doet ons de auto van stal halen, om naar Maastricht te gaan. In plaats van ons eigen potje te koken, steken we ons licht op bij La Lumière. Hier wordt onze inwendige mens smaakvol versterkt. Theater aan het Vrijthof is ons eigenlijke doel. “Ik blijf bij je”, met en van Abbie Chalgoum maakt diepe indruk. Het laat zien hoe “identiteit-roof” leidt tot wanhoop. En dat kan beginnen bij het niet goed of helemaal niet weten te duiden van iemands naam. Wij maken er met onze vooroordelen, over zogenaamde vreemden, er een “potje van”. Zo erg zelfs, dat de dood er op kan volgen. “Een kleurtje en/of van verre” maakt anderen tot “onmens”? Echter is het ons egoïsme en zelfingenomenheid, die er een puinhoop van maakt. Discriminatie is gebaseerd op verzinsels van zieke hersenen en geesten. Oprechte communicatie draagt bij aan oplossingen. Waar hoop is, is toekomst. Maar, zo nu dan heb ik er een hard hoofd in.
De herhaal-oogmeting brengt nog steeds niet het oorzaak-gevolg-probleem boven water van het taps-toeloop-beeld als gevolg van de nieuwe glazen. Opticien en leesbrildrager staan voor een raadsel. Een “derde meter” gaat een second-opinion in de strijd gooien. Ben benieuwd of die een potje kan breken. Zonnige zondagse rust. Wandelingetje naar “De Weerstand”, een walhalla voor alternatief Roermond. De eerste heerlijke lentezonnestralen over ons laten neerdalen, op het terras bij Dupont, aan de oever van de Roer, nabij de Maria Theresiabrug, onder genot van twee….. Paulientjes”. Potverdorie, dat is aangenaam!
Week 10, 04 t/m 10 maart 2024.
DROOM EN WERKELIJKHEID…
50% succesvol bij het verwerven van een ticket voor deelname aan de Vierdaagse in Nijmegen. Wij zetten vier apparaten in, om in de wachtrij te komen met twee deelnemers. Bij de opening, om exact tien uur, van de aanmeldingssite zijn er respectievelijk 7.000, 9.000, 13.000 en 16.000 wachtenden voor ons. Geleidelijk aan krimpt de wachtlijst en om circa kwart voor elf is het op de kortste, er zijn nog …… wachtenden, aftelreeks bingo. We scoren één startbewijs en worden helaas bij de tweede en volgende connecties fijntjes op de hoogte gesteld van: “Uitverkocht”. De schrale troost is, dat we dit kunnen verwerken met vele lotgenoten, want gedeelde smart is halve smart. Gelukkig wordt ons het vooruitzicht geboden, dat er nog kansen kunnen ontstaan door retournering van inschrijfbewijzen. Nieuwe ronden, nieuwe kansen vanaf elf maart. Dat wordt gokken op een goede afloop. Een week lang wat extra spanning naast de reeds al aanwezige gokverslaving verbonden aan de, tot nu weinig extra biedende, Staatsloterij. Hoop doet leven. Het kost wat. Maar dan heb je ook wat. Mits je jezelf “dat wat” wijs maakt. Om het allemaal wat meer helder te kunnen zien laat ik een paar nieuwe brillenglazen aanmeten. De ogen verslechteren inherent aan de leeftijd. Het zicht verbetert door het “versterken van de sterkte”. De prijzen van de glazen kennen een inflatiecorrectie. De totaal prijs in ogenschouw nemende moet een scherpe blik en focus op winstmarge aanleiding zijn geweest tot een bijstelling naar boven.
Ik zet de eerste stappen in de zoektocht naar ondersteuning bij voorbereiding van vaarseizoen 2024. Navigatieapparatuur moet in orde gemaakt worden. De lokale deskundigen schijnen “overbelast” te zijn. Ondanks herhaalde pogingen lukt het niet om tot “werkafspraken” te komen. Dan maar interlokaal op zoektocht. Buurtgenoot K. heeft oren naar meezeilen, buitenom van Zeeland naar Vlieland. Een mooi perspectief bij aanvang van de zomer. Vanuit de rotsvaste overtuiging een tweede Vierdaagse startbewijs te kunnen “versieren” gaan we in training. Enkele reis met Arriva(aankomst!!) naar Venlo. Wandelen, vooral langs Maas, door natuur en beperkt door bebouwde kom. Onderweg, in de omgeving van Belfeld, worden we enkele kilometers “ondersteund” door roeimaatje van P.. Lunchstop in Reuver en via Beesel, Rijkel, Asselt naar onze thuisbasis in Roermond. Fluitje van een cent lijkt het. Eenendertig kilometer in vijf uur, negenendertig minuten en vierendertig seconden. En dit natuurlijk exclusief lunch- en korte “drink”-pauzes. Voldaan zakken we thuis op de bank. Verbazingwekkend zonder ernstige pijntjes. Even slaan mijn overmoedige gedachten op hol. Zal ik dan toch misschien een poging wagen, om……. alsnog….. de Kennedymars 2024 te lopen??? Gelukkig kan ik bij het ontwaken vaststellen, dat die gedachte thuis hoort in de categorie: “I have a dream”.
Een nieuwe lezersoproep van De Limburger voor een schriftelijke bijdrage aan hun bijlage “Liever Langer Thuis” van 4 april, daagt me uit om in tweehonderd woorden een ervaring of tip met betrekking tot “Eenzaamheid” te beschrijven. Het grove concept heeft vorm gekregen. De finetuning moet de komende week nog aandacht krijgen. Wederom een mooie uitdaging om mee aan de slag te gaan. Een nog grotere “uitdaging” blijft het navigatie-instrumentarium van “Saartje” aan de praat krijgen. Ergens een “RFC35R rate compass” uithalen brengt Amerika on-line. Op z’n Las Vegas’s “gokken en pingelen” is een risico en hopelijk de moeite waard. Ook even eenhonderd en vijfentwintig meter v.v. kunnen varen om de drinkwatertank te spoelen en vullen. “Saartje” daagt ook uit om mijn “ambachtelijk vaardigheden” in de strijd te werpen. Met mijn “timmermansoog” en boerenverstand begin ik aan het aftimmer-avontuur van de ruimte waar de boegschroef is geplaatst. Na twee dagen passen, meten, corrigeren en plaatsen kan ik redelijk tevreden constateren dat opdracht is volbracht. Ik voel me nu een beetje verwant aan Jozef maar dan zonder M & J. De zondagmiddag brengen we wandelend en speurend met de kids door rondom Swalmen. Opa heeft daarbij de routebeschrijving niet goed gelezen en is dan (even?) de weg kwijt. Laten we hopen, dat dit niet zijn toekomstig perspectief is.
Week 09, 26 februari t/m 03 maart 2024.
TOEKOMST VAN TOEN EN HEDEN…
Oma-n-opa-oppas-moment vieren we met een uitbundige beleving in “De Graasj”. Op en in de klauter-, spring-, glij-, rol-, hang- en schommeltoestellen met vriendjes en vriendinnetjes. De tussenpozen worden gevuld door verwennerijen met drank, “slok” en een ijsje. Meer tijd voor een extra klein feestje vanwege een studiemiddag van de “juffen en meesters”. De nadrukkelijk, door de kinderen, uitgesproken “gunfactor” : “Dat ze nog vele studiedagen en daarmee deskundigheidsbevordering aangeboden mogen krijgen”!!!
De uitslag van mijn “ogen-apk” is geruststellend. Ik voldoe aan de gemiddeld leeftijdsbestendig gezichts-vermogen-norm. Een beetje niet verontrustende grijze staar. T.z.t. een ingrijpen te overwegen. In ieder geval voor het moment dat dementie toeslaat. Want een demente schijnt niet genoeg stil te blijven liggen tijdens een operatie en moet derhalve onder narcose gebracht worden; dus nog meer verder, hetzij tijdelijk, van de wereld. Met “wazige gedruppelde ogen” een koffie-bijpraat-moment” met een oud-collega uit de laatste, in loondienst doorgebrachte arbeidzame, periode. Maar wel met heldere terugblikken op het verleden. Mooi, om weer eens te delen hoe het “was” of “had kunnen/moeten zijn”. Een borrel-bijpraat-moment, met vergelijkbare gespreksonderwerpen, hebben we met een oud-collega uit de beginperiode, zo’n zesentwintig jaar geleden. Hiermee lijkt het een beetje de week van terugblikken en bespiegelen te zijn.
Waar ik deze week een zeer goede neus voor heb is….. “love is in the air” oftewel: hooikoorts. Hooikoorts kan omschreven worden als: “Allergie voor pollen, bolletjes mannelijke geslachtscellen, onderweg naar te bestuiven vrouwelijke geslachtsdelen van een plant”. Niezen, proesten, hoesten, snotteren en tranende ogen zijn in allerlei varianten de voorbode van vroegtijdig ontluikend voorjaar. Ja het wordt lente, ik voel het aan mijn “instrumenten”.
De sturingsinstrumenten van onze overheden kenmerken zich volgens een recent onderzoek door “Blind voor mens en recht”. In plaats van zich dienstverlenend en servicegericht op te stellen ziet men in- en bewoners als lastig en per definitie als kwaadwillige. De goeden contra de kwaden. De slimmerik, beleidsmaker en daarmee de uitvoerder, heeft altijd gelijk en trekt zich in toenemende mate terug achter glas, slot, grendel en “online”. Efficiënte om meer geld te doen laten landen in de markt en daarmee in zakken van de “happy few”. Dit onder het motto: “voor vrijheid en democratie”. Vijftien kilometer “trampelen” als voorbereiding op de viermaal dertig kilometer in juli te Nijmegen e.o. is nu een fluitje van een cent. Moge dat zo blijven!!! Het biedt in ieder geval perspectief voor succes. Dit laatste is de “leeuwinnen” helaas voor even niet gegund. Ze zijn door “de buurtjes” “gründlich” eruit gekieperd en moeten voor even tegen Parijs “adieu” zeggen. Max daarentegen scoort weer “MAXimaal”.
Week 08, 19 t/m 25 februari 2024.
VOORUIT….
Veertig jaar geleden als “zondagskind geboren” is I. vandaag, op maandag, jarig. De tijd heeft “vleugels” en herbergt herinneringen die je kunt koesteren. ’s Avonds uitbundig gezongen, maar dan als voorbereiding op het RTK-concert van 23 maart in het Royal Theater. Vooruitlopend hierop heb ik de gelegenheidsdresscode, “Ganz im Weiss”, weten te scoren. In de flow van “vier het leven” wonen we de musical Piaf, in de Maaspoort te Venlo bij. Voor de wijze waarop Edith Piaf “glansrijk” wordt neergezet door Suzan Seegers schieten, welke dan ook, superlatieven tekort. De metaforen de Duivel, de Nar, de Dood en de Engel, accentuerend de gebeurtenissen in haar turbulente en dramatisch leven, beroeren je emoties bij het zien van dit meesterwerk. “Kwetsbaarheid” uitgebuit door “rottigheid” is niet alleen iets van de vorige eeuw….
Wandelen gaat in toenemende mate plaats innemen in onze agenda. De hoop op een geslaagde inschrijving voor de Vierdaagse in Nijmegen is de drijfveer. Hoop is er ook voor Ajax, om in Europa, hetzij bescheiden, nog een succesje te kunnen boeken. Feyenoord heeft het nakijken. In feite heeft goed voetbal op niveau tot uitschakeling geleid en rampzalig voetbal tot plaatsing in de volgende ronde. Het zal toch niet zo zijn, dat Ajax binnenkort in de leer moet bij Feyenoord, om een niveautje hoger te kunnen uitkomen.
De moed verzameld om achterstallige administratie bij te werken. Een hele klus, maar te doen. Zeker wanneer je daar een beetje ervaring mee hebt. Voor “leken en digibeten” een schier onmogelijk opgave. De op de loer liggende misleidende “uitdagingen”, ongevraagde spam en overige troep maken het er niet leuker op. Verder weer een stap gezet in het vaarklaar maken van “ Saartje”. Haar “dorst” weten te lessen met de nodige liters diesel. Zien “drinken”, doet drinken. Wij nemen onze toevlucht daarvoor tot “enkele Brandjes” bij “Dupont”. Die er vervolgens voor zorgen, dat tijdens de zondagsrust de functie “ochtendjas” geleidelijk overgaat in “middagjas”.
Week 07, 12 t/m 18 februari 2024.
GATEN….
“Kuukskesmaondaag” laten we schieten. We concentreren ons op: “D…. e…….. O…… p……. t…….. o……… c………… h………….” van………………. Remunj…………………….. dae………… väöl…………… gater…………. kint…………………….. en…………….. dan……………. auch……………. lank……………… doert…………….!!!!!!!!!! Wij kiezen er uiteindelijk voor, om “het einde” van de stoet tegemoet te lopen. In feite dus terug naar af, waar het in het zonnetje en met een (plastic} glaasje in de hand goed vertoeven is. Na onze “dagsluiting” in het “Witte Kerkje” storten we ons op de “zuurkool met worst”. Daarna oogjes dicht en snaveltjes toe. Tot dat plots in de verte een wekker afgaat. De reveille voor de “acte de présence”. Onder de pannen van 10.00 tot 15.00, genieten van “De Sirk” bie Braam. Vervolgens sprinten naar de drukke Roerkade: “Bacchusdrieve”. En hup, hup, hup, dan weer snel naar het Witte Kerkje, veel emotie bij het aftreden van de geweldige Jeugdprins Dean l. Even bijkomen met een frietje en kroketje bij Mija. Terug op Roerkade, afscheid van de grote prins Joep l. Na een laatste pilsje bij de Röts, vanaf morgen weer Dupont, naar huis. “Mit de knuip , heudjes en schmink aaf” leggen we ons ter rusten. Vastelaovend 2024 vloog uitzonderlijk druk voorbij. We vragen ons wel af: Zijn we de komende jaren nog opgewassen tegen de groeiende, op enkele punten concentrerende, mensenmassa’s. “Klein maar fijn” heeft steeds meer onze voorkeur.
Woensdag opruim-, poetsdag. Ordenen en uitwissen van de sporen, die het vijf dagen durende losbandige leven hebben achtergelaten. Door de, inmiddels opgedane, ervaring is dit een fluitje van een cent. En over centen gesproken, daar valt nog maar weinig van op te ruimen. Het meeste is inmiddels veilig opgeborgen in de kluis van menige “uitbater van een heilig huisje”. Wij zetten tijdelijk weer gewoon in op “sparen voor later” en het herstellen van conditie. De lente kondigt de komst aan. “Saartje” wenkt ons en wij beantwoorden dat signaal met de periodieke keuring van de gasinstallatie. Ajax “speelt stilstaand” voetbal, zeg maar tafelvoetbal, en ontsnapt ternauwernood aan een blamage. Het ongelijk van de niet-PVDA/GL-stemmer wordt wel heel duidelijk deze week. Wilders roept voor de tweede maal de hulp in van een PVDA-informateur. De vraag, “wanneer laat hij het regeren over aan de PvdA en gaat hij deze gedogen”, is dan ook zeker gerechtvaardigd.
“The Tribute, Battle of the Bands finale” doet ons twijfelen of we toch niet weer eens een keer naar de Ziggo Dome moeten afreizen. Op het huiskamerscherm ziet het er allemaal puik uit. Wij overwegen nog even. Eerst de “Vastelaovend stress” verwerken en daarna de agenda raadplegen. Het PZZ’er-bestaan kent ook zijn grenzen, niet waar…..? Tussen het een en het ander mag best “een gaatje” zitten.
Week 06, 05 t/m 11 februari 2024.
GEKLAP(T)….
RTK-concert 23 maart werpt de schaduwen vooruit. De repetitie word serieuzer en de onderlinge informatie-uitwisseling meer hectisch en luidruchtiger. Hopelijk zorgt het “Vastelaovend-reces en de daarmee vaak samengaande “overbesmering en -belasting” niet voor noemenswaardige schade aan het vocale potentieel. Zodat de normaliter te verwachten staande ovatie en het geklap langzaam wegebt.
Pleinen, straten, terrassen, “heilige huisjes”, etc. worden geconditioneerd om het “sjpeel” verantwoord te laten plaatsvinden. Hopelijk bezit de “worst-voor-mooi-weer-aanbiedings-traditie” nog steeds een magische kracht, om het geheel onder een heerlijk voorjaarszonnetje te kunnen ondergaan.
Zonder te klappen is het geklapt. Sommige zal het geen klap interesseren, maar voor menigeen is het een brevet van onvermogen van de “nieuwe toekomstige ’s lands hoop in bange dagen”. Ze zouden “het varkentje eens even, over rechts, gaan wassen”. Maar, daar het nu schijnt komt men niet veel verder dan een blik te werpen op beerputten. Hopelijk staan een aantal constructieve bestuurders op, om met visie een beleid te realiseren, waaraan dit land echt behoefte heeft. Mannetjes en vrouwtjes die zichzelf het belangrijkste vinden of slechts lippendiensten kunnen bewijzen aan extreme belangengroepen mogen zich nog even in hun handen klappen. Omdat ze zich een momentje belangrijk konden vinden.
Gekapt: geknipt en geschoren. “Pekskes en heudjes” gestreken en uitgezocht. Foeragering geregeld. Programma besproken. Het licht staat op groen: “Gaef gaas”. Sjolefestasie…. Een met de jaren groeiende belangstelling van de jonkies en in toenemende mate de zich jong voelende ouderen. Een fantastische sfeervolle happening. Bij “Braam” komen we te laat. De alternatieve Camillus-optocht heeft al getrokken. Daardoor vallen we buiten de prijzen en missen de staande ovatie. “Een handje klap”, via een “omkooppilsje”, met de jury, om alsnog een poedelprijs in de wacht te slepen, loopt op niets uit. Fijne ontmoetingen met oude bekenden compenseren het verdriet van geen prijs in ruime mate. Bij Dupont “regelen” we nog even dat anderen, die “het klappen van de zweep” ook goed kennen deze keer “het licht uitdoen”. Eenmaal thuis nog een hapje en onder de wol. Zaterdag opent de krant met “het vertrek” van Van Agt in gezelschap van zijn Eugenie. Niet met de stille trom wel met veel respect. Sjtasiefestasie roept ons op tot het “hier en nu”. De wereld draait door en daarmee ook de Vastelaovend. Om 14.00 uur staan we er weer met man en macht. Het klappen is niet van de lucht. Beppie…., Beppie…., Beppie…., Beppie…. Klinkt nog steeds uit duizenden, al een beetje schorre, kelen. Een goede remedie van dit tijdelijke ongemak is flink “smeren en koelen”. Om heel eerlijk te zijn, het is leuk echter te massaal, druk en heel veel van het zelfde en speelt zich af in “de verte”. De logische maatregelen bij dit soort massa-happeningen doen afbreuk aan de sfeer. Dus wij gaan vroegtijdig op zoek naar het “kleine op schaal”. De Roerkade druk en opeen gepropt. Een hier geldende “flitsende” maatregel werkt echt op de lachspieren. Buitenbuffetten mogen van het “stedelijk gezag” om 19.15 uur open. Hoogstwaarschijnlijk een handje klap tussen uitbaters en de veiligheidshoeders, waarvan mij de zin totaal ontgaat. Een volgende keer graag ook even aangeven wanneer en waar we mogen plassen. Het eigen spontaan en onbelemmerd feestje aan de andere kant van de Roer bij Faubourg St. Jacques maakt veel goed. Voldaan stijgen we op naar drie hoog om ons “met de handjes in de lucht” ter rusten te leggen.
Zondag “eindelijk het begin” van de “echte Vastelaovend”. Wij zoeken ons vertier in het “buitengebied” van “Neel” bij Vastelaoves Villaasj. Zeer gemoedelijk, maar ook hier weer de neiging tot het uit de voegen groeien. Dit uitdijende “familiespektakel” brengt kinderen in gedrang. “Veel” succes is niet altijd een voordeel. De Sjonnies interesseert dat “gein vot” en blijven de stemming er inhouden. De overweldigende drukte doet hun niet de das, waarvan ik een exemplaar heb kunnen scoren, om. Zij blijven feesten en laten luidruchtig weten aanwezig te zijn. Als “afzakkertje” doen we nog even ’t Sjnapsnazebal aan. Een drankje, spelen met kids en daarna huiswaarts. Voor de volgende dagen staan er nog een paar mooie “klappers” op het drejbook.
Week 05, 29 januari t/m 04 februari 2024.
DREMPEL….
Weken vliegen voorbij. Zo ook, op de drempel van een nieuwtijdperk, voltrekken de ontwikkelingen rondom de digitalisering zich in een “moordend tempo”. Voor de, van nature, digibeet krijgt het de vorm van een “sluipmoordenaar”. Het niet meekunnen brengt hem/haar in een sociaal isolement en daarmee in psychische nood. Soms worden de ooit van zelfsprekende zaken een complex probleem. Een treffend voorbeeld, met een sneeuwbal effect, kruist deze week mijn pad. Een account-abonnement wordt, vanwege een onbenut deel, gewijzigd in een goedkopere versie met extra korting. Er wordt een niet aangekondigd “vervangend kastje, t.b.v. tv-ontvangst” geleverd. Handleiding is op internet terug te vinden…!! Vanwege gebrek aan “vaardigheden bij gebruiker” komt er een monteur, om het geheel te installeren, inclusief een nieuwe afstandsbediening. Dag later alarm; tv doet het niet!!!! Telefonisch contact krijgen met provider is een inspanning van jewelste. Uiteindelijk komt de tweede ingeschakelde monteur en stelt vast; deze relatief nieuwe tv is niet voldoende “compatible” en de verbinding “kastje-tv” zal regelmatig uitvallen. Voorstel: terug naar “oude situatie” gewoon rechtstreeks op de kabel met simpele vertrouwde afstandsbediening. Binnenkort komt er een retour-zend-doos voor “het kastje” en niet te vergeten de factuur!!! Goedkoop is uiteindelijk duurkoop, inclusief een dosis “exclusieve” frustratie. De te nemen drempel is/was te hoog.
Wat is het dan een genot. Een wandeling in een “bijna” voorjaarszonnetje. Speciaal “biertje” bij “Verkoch” op het terras aan “ons” Munsterplein. Een “Brandje” bij “Dupont” aan de oever van de Roer. Genieten van het thuismenu met uitzicht op de Maas. Een “theetje” voor de buis die reageert op de door mij “begrepen afstandsbediening”.
Tevreden terugkijkend op het afsluitend “apk-gesprek” met huisarts. Doof: valt mee, maar wel even laten testen, voordat de anderen in je omgeving zich eraan gaan ergeren. Blind: nu niet vast te stellen, maar even laten onderzoeken of veraf, veraf en kortbij, kortbij is. Ook hebben we mijn “eindigheid” besproken. Mijn keuze toegelicht, om lachend en op tijd het vertrek in gang te zetten, wanneer het een en ander gaat haperen. Beter te vroeg dan te laat, is vooralsnog mijn motto. Nu nog afwachten wat mijn werkelijke reactie zal zijn als “Magere Hein aanbelt en voor de drempel staat”? Probeer ik hem dan te leren “vliegen”? Vanaf driehoog en “koop” zo even wat “verlenging” tegen beter weten in?
Een nieuwe ontdekking in onze “achtertuin” deze week. “Kunstpodium bij Sir James”. Nu met de editie: Thijs Hannen in “de hoofdrol” thema “Verso l’Opera: Carnaval voor de Limburgers is opera voor de Italianen”. In dit geval “Onze prelude” voor “Oze Vastelaovend”! De kers op onze zondagse pré-vastelaovend-taart vinden we, en met ons ook een aantal fervente niet “kapot” te krijgen “feestbeesten” uit ons wooncomplex, bij “Kefee Braam”: De Stadts-Garde Faubourg St. Jacques dompelt ons, staand op de beugelbaan, onder in “Moulin Rouge”. Laagdrempelig vastelaovend-(bier)-plezier, waarbij “over de drempel dragen” vandaag niet aan de orde is.
Week 04, 22 t/m 28 januari 2024.
OPHEF.…
Een gewone maandag. Oppas-moment, repetitie en een nachtrust met “ingeprente muzikale naklanken”. De eerste vastelaovend-versieringen verschijnen in de buurt, hiervoor is in ieder geval geen ophef over een spreidingswet voor nodig. Sneeuw en koude verdwijnen langzaam. Verkoudheid en vorm van een griepje ervoor teruggekregen. De jaarlijkse “APK” bij huisarts geeft geen aanleiding tot ophef. Rustig door ademen en alles met mate ondergaan. Dan kunnen er in de loop der tijd nog vele “kilometers op de klok” worden bijgeschreven.
Vrijdag LVK; Het Limburgs Vastelaovesleedjes Konkoer, kluistert de hele (inter-)nationale Limburgse gemeenschap een avondlang aan “de buis”. “Nondeju”, “Ich Vastelaovendj” en “Noeëts mèr vergaete”, “Gans Limburg geit plat, “Ik wooj nie gaon”, mèr “Men in pak”, “Nog nie te laat”, “Fruuf mar”, “Heerlik”, “Goed zat”. Tot het moment van de puntenverdeling een geslaagde tv-avond van eigen bodem. Een gapend gat tussen de voorkeur van de “vakjury” en het “volk”. “De Men in Pak” contra “Le Peuple”. “De Elite”, zich in chique gala wentelend, willen zien en gezien worden, oftewel zich laten horen. Echter het boe-geroep overstemt hun. Het spel is verruwd en op de wagen. De geest is uit de fles. De ophef stuitert door het paviljoen en prijkt met vette letters op de voorpagina. Of het volksfeest al of niet gekaapt is, gaan “deskundigen uitzoeken”. De artiesten sluiten elkaar in de armen en zullen met opgeheven hoofd de komende periode de podia bestijgen, om het vatelaovend-gevoel bij het “Sjpaslegioen” aan te wakkeren. Het echte vastelaovend-sjpeel is “Made in Limburg” en uiteindelijk zijn we op aswoensdag weer samen “greuts”, omdat we alle kwellingen overleefd hebben.
Met “een kater” rijker storten we ons in een ander talentenjachtavontuur. The Tribute, Battle of the Bands; deelnemers met een uitzonderlijk hoog kwaliteitsniveau. En jawel, jurering door een vakjury en publiek, zeg maar het volk. Een verrassend goed samenspel met weinig ophef, waarbij beide partijen redelijk in elkaars verlengde waarderen.
Mooi weekendweer nodigt uit te wandelen. Van het een komt het ander en brengt ons op de gedachte om nog eens de “Vierdaagse van Nijmegen” te lopen. De twijfels die er nog zijn, nopen tot enige bezinning. Dus er nog niet teveel ophef over maken.
Week 03, 14 t/m 21 januari 2024.
LINKS…. RECHTS….
Links… rechts…, links… rechts, links… rechts… schaatsen blijft mogelijk deze week een optie. De Zjwetskammazaol bestuderende brengt enerzijds een onopvallend ondergesneeuwd en anderzijds opvallende verhelderend gegeven naar buiten. De cartoon van Giel Derks legt misschien wel onbedoeld en zonder woorden de inzet van ons stadsbestuur bloot. In feite een variant op de in het verleden gebezigde slogan: “Links lullen…, rechts vullen…”! Anno 2024 in Roermond, omgebogen naar: “Links strijken… rechts de toon zetten”. Of is het dan toch: “Rechts met “de stok” erover en links de handjes laten wapperen”? Problematisch wordt het ook indien het bijbeladvies: “Laat uw linker hand niet weten wat de rechter hand doet”, opgevolgd wordt.
We bezoeken deze week “de Zusjes” en maken voor het eerst kennis met hun “culinaire aanbod”. Hoogstwaarschijnlijk hebben we niet het juiste moment uitgekozen. Want het geheel was nogal chaotisch van aard. Over smaak valt zeker te twisten. Het “rondjessysteem”, twee gerechten per persoon per rondje, lijkt meer een verplichting. Links of rechts om pakt het bij het afrekenen teveel in hun voordeel uit. Halve rondjes worden voor een heel aangeslagen. Het nagerecht “de mislukte appelcake” staat zo enigszins symbool voor deze eerste ervaring.
Voordat links en rechts deze week de sneeuw geruimd wordt, maken we een prachtige wandeltocht door het sneeuwlandschap in onze “achtertuin”. Het geheel verloopt “zeer gladjes”. De Maas maakt zich, met in haar kielzog de Roer, op om onder dreiging van de dooiende sneeuw, nog een keer “haar kop” boven het maaiveld uit te steken. De Roer veegt zo “zijn straatje” alvast schoon, om over enkele weken ruim baan te kunnen geven aan Bacchus zijn, vrijwillige, poging te verzuipen. Dit alles gade geslagen door belangstellenden aan de linker en rechter oever.
Vrijdag op tijd bij Café Braam, want we “moeten” entreekaartjes scoren voor “De Sirk” op vastelaovendj-dinsdag. Zeventien uur: op de barkruk. Achttien uur: volgnummertjes-uitreiking. Twintig uur twintig: op afroep van volgnummer, nummertje ruilen voor twee gratis entreebewijzen. Het geheel ondergaan we gedwee met zo nu en dan een vers pilsje. Op het eind van de kaartjes-expeditie staan we met de tickets links en de pinbon rechts in de hand. Onze conclusie: “Gratis wil nog niet zeggen voor niets”. Ook nog even het scorings-succes vieren bij Dupont. Eenmaal thuis leggen we onze kaartjes in onze kluis. Want de twee waardepapieren van ieder vijftig euro laat je niet zo maar ergens slingeren. ’s Nachts draaien we ons regelmatig van de links…., links…., links… linker- naar de rechts…., rechts…., rechts…., rechterzij. “De Snollebollekes” lijken daarbij glimlachend toe te kijken? Zaterdag bijkomen met een wit wijntje op de bank. Zondag negen kilometer lopen door een landschap, waarin de witte sneeuw zich snel terugtrekt, om plaats te maken voor het oprukkende groen. Links en rechts nemen we de nodige prins-receptie-gangers waar.
Week 02, 08 t/m 14 januari 2024.
VERWACHTINGEN….
Kerstboom ontmanteld. Kerstversiering ingepakt. Verlichting gedoofd. Dennennaalden verzameld. Sneeuwvlokken bijeen geschoven. Vorstgevoelige buitenplanten omhangen met een, tegen bevriezing bescherming biedende, hoes. Het Maaswater gezakt. Voor de nieuwe serie RTK-repetities afgetrapt. Het eerste oma-n-opa-oppas-moment is een feit. Geen verontrustend begin van een nieuw jaar. Fantastisch heldere zonnige vrieskoude dinsdag doet bij menigeen de schaatskriebels ontwaken. Maar toch nog even geduld. Want over een nacht ijs gaan is niet zonder risico. “Saartje” verwent met een elektrisch kacheltje en “ontsiert” door het verwijderen van kerstsymbolen. In het oosten gloort alweer hoop op een mooi vaar-zeil-seizoen.
In de loop der tijd worden vele verwachtingen geschapen. Soms realistisch, maar ook vaak, door de roze bril, verre van dat. Hoge en lage verwachtingen op korte of lange termijn. Overtroffen of onderschatte verwachtingen. Het onderschatten is zo bijgesteld. Maar overschatting of overtreffen leiden in de meeste gevallen tot een worsteling. Bijstellen of kost wat kost eraan vasthouden gaat meestal gepaard met teleurstelling en/of droefenis.
De, boven verwachting met “zonovergoten”, “Lus van Linne” gelopen en “aangedaan” om er de lunch te gebruiken. Een mooie activiteit, een frisse neus halen en “de kop leegmaken”, ter voorbereiding van een van mijn laatste vergaderingen m.b.t. Turba. Een mens verzamelt, al doende, de nodige spullen waar kasten, laden, schappen, etc. langzaam overvol mee raken. En aangezien dat weggooien niet onze sterkste kant is en verwachten iets altijd nog eens nodig te hebben, breiden we de opslagruimte maar weer eens uit. Onder IKEA’s motto’s: “Ik ben rijp voor ‘n richting” en “Aandacht maakt alles mooier” zijn onze hoge verwachtingen van hun inbreng als ordeningspartner in vervulling gegaan. We zijn in ieder geval niet van het” kastje naar de muur” gestuurd. Daar we toch in de buurt van de Limburgse heuvels zijn maken we nog een mooie wandeltocht. Waarna we als beloning voor deze prestatie bij “Het Hijgend Hert” ons laten verwennen met een bord erwtensoep; maar dan ook echte erwtensoep met alles erop en eraan. Als sluitstuk van de dag wonen we de “Primäör”, aanbieden eerste exemplaar van “De Zjwetskammazaol 2024” door Prins Joep l, bij. Dit Vastelaovend-event vindt plaats bij “Café De Röts” alias “Café Dupont”. Die hierbij tevens de heropening feestelijk viert. Onze “voormalige stamkroeg” is vanaf nu dan ook weer opgenomen in ons wekelijks “wandelprogramma”.
Een dag studeren op de handleiding, meten, passen, sleutelen, schroeven, losdraaien, opnieuw schroeven, stellen en stappelen. De extra opslagruimte is een feit. Nog één werkoverleg en de grote algemene ordening inclusief het systematisch inruimen kunnen in gang gezet worden. Daarna afwachten of aan de verwachtingen is voldaan.
Zaterdag, de dag van de winterversie van Festilaovend rondom en in de “Weerstand”. Echter met een bijzondere afloop. In tegenstelling tot de verwachtingen ontbreekt even de zin en motivatie om dit festijn te bezoeken. Zelden dat een onderdeel van vastelaovend wordt overgeslagen. Het zal toch niet het begin van het einde worden? Maar “The Tribute, Battle of the Bands” op het thuisscherm compenseert lichtelijk het gemis. Zelfs “parttime dry-january” krijgt zo nog een “impulsje”. De zondag als rustdag doen we eer aan. Geen onmogelijke verwachtingen waar aan we moeten voldoen. De enigste prioriteit van vandaag is nadenken over kastjes herschikken en dat gaat boven verwachting.
Week 01, 01 t/m 07 januari 2024.
VOORNEMEN….
Week 01 van 2024 start met maandag 01 januari. De eerste dag van een nieuwe week. Dat oogt zeer gestructureerd. Gewoon vooraan beginnen! Klaar! Duidelijk! Helder! Dat belooft veel goeds? Positieve insteek. Niet zeuren over geweld, aso-gedrag, zure regen, ridicule evenementenregeltjes en overheden, die de indruk wekken, dat inwoners lastige onwillige “klanten” zijn. Nee positief en goede voornemens. De eerste alcoholvrije dag (avd) zit er op. Maar, om nu al te spreken over een “dry-january” is, onszelf kennende, wel erg voorbarig en optimistisch. Maar, positief, het begin is er. Ook de nieuwe “vensteraankleding” is geleverd en “aangehaakt”. Een goed begin, om met een verfrissende blik de toekomstige wereld te aanschouwen, voor zover de regen ons dat nu toelaat. Ook avd 2 is een feit. Het peil van het water stijgt en daalt tevens onder het gehuil van de wind gestaag neer. F. komt een nacht ter overbrugging, tussen een knutsel-dans-kerst-vakantie-activiteit en zwemles, logeren in de Veursjtad. De ooomaaaa’s-n-ooopaaa’s-oproepen klinken weer veelvuldig. Tijdens de zwemles van F. mogen we getuigen zijn van het feit, dat zij zich als een vis in het water voelt. Dat biedt perspectief voor vakanties aan boord van “Saartje”.
Avd 3 wordt afgevinkt. Nog meer watertoevoer buiten en inname binnen. Bij ons overheerst rust en vrede. Dit in tegenstelling tot nieuwsfeiten die handelen over moord, doodslag, brandstichting, molesteren van toezichthouders en hulpverleners, etc.. tijdens de jaarwisseling. We spreken schande over bommen- en vuurwerk-gooiers. Maar buiten wat onduidelijk “gewazel” worden er geen concrete maatregelen genoemd. Toch simpel, maar ook zeker effectief en erg kortzichtigheid mijnerzijds: vuurwerkproducenten oppakken, vastzetten en zware boetes opleggen. Gooiers ophokken op water en brood en bloederige wonden en letsels leren hechten. Slachthuizen kunnen voldoende “oefenmateriaal” aanleveren, dat vervolgens tot dierenvoeding verwerkt kan worden.
Avd 4 krijgt ook een vinkje. De honderd miljoen van “mijnheer Jumbo”, die iedereen over een kam wil scheren, is prominent nieuws. Het gaat niet over dat (zijn?) “zwarte geld”, maar de onbetaald uit de winkels verdwijnende goederen. Duidelijk en klaar: bewuste diefstal is een misdrijf en moet worden aangepakt. Als vaste klant, gebruikmakend van de handscanner, overkomt het mij zeker wel eens dat een product ongewild ongescand in de winkelwagen belandt. Ik heb dan gefaald, maar tevens kan men concluderen, dat het door “mijnheer Jumbo” uit winstbejag ingevoerde afrekensysteem incompleet is. Eerst een honderdprocent waterdicht scansysteem ontwikkelen en daarna pas iedereen voor dief uitmaken lijkt mij een betere aanpak van het probleem.
Wij dompelen ons in Beegden, meezingend, onder in de vastelaovendsfeer tijdens het MLLF. (Midde Limburgs Leedjes Festival). De oostelijke Roermondse deelnemers leggen het af tegen de westelijke, de andere kant van de onstuimige Maas, overmacht. Avd 5: helaas geen vinkje voor mij. Mijn goede voornemen is gesneuveld. Op naar een volgende poging. Chapeau voor P. die een avond lang de 0.0. heeft gekoesterd.
De start van het nieuw seizoen, “The Tribute, Battle of the Bands”, beleven we vanaf de bank. Het water van de Maas wast nog steeds en houdt menigeen bezig. Avd 6: P. kan voor een zesde vink tekenen. Ik mag weer één vinkje van poging twéé noteren. De Driekoningen hebben hun reisdoel bereikt. Daarom kunnen wij zondag met een gerust hart zowel onze “intra-, als extramurale omgeving” van de kerstversiering ontdoen. De middagwandeling langs de, zich langzaam uit de uiterwaarden, terugtrekkende stromen brengt ons uiteindelijk in de “Winter Fever Arena”. Hier beleven we, onder begeleiding van de ontroerende tonen van de Big Band Boesten, het sluitstuk van het geslaagde experiment op ons mooie Munsterplein. Voor herhaling vatbaar. Dit geldt zeker ook voor ons goede voornemen met betrekking tot een “dry-january. Niets af te vinken vandaag, avd 7; de inname is terug op het gebruikelijke niveau. Echter biedt het ook weer een perspectief. Een nieuw goed voornemen voor een “dry……..????
2023 2024
Week 52, 25 t/m 31 december 2023.
VAN OUD NAAR NIEUW….
Het eerste PaPaFaSeChiVo-familie-kerst-ontbijt in de, dit jaar voor het eerst betrokken, nieuwe stulp aan de oevers van de Hambeek. De inwendige mens wordt verwend. Het uitpakken van de niet-nep kerst-presentjes wint het ruimschoots wat aandacht betreft. Een “uitlaatuurtje” rondom de skatebaan reguleert de spanning en opgewondenheid van de jongsten tot hanteerbare proporties. De oudsten ondergaan in de loop van de dag kerst-regen, kerst-televisie, kerst-roodwijntje, kerst-saucijzenbroodje, kerst-stoofpeertje en kerst-dutje. Een kerst-wandeling op tweede kerst-dag brengt ons in beweging tussen Swalmen en Beesel. Kerst-sfeer met glühwein en warme chocomel geeft ons kerst-rust. De wel erg natte decembermaand schept royaal de condities voor onze hoogwater-oriëntatietocht langs Roer en Maas op “derde kerst-dag”. En dan is het wel mooi geweest. Het “bikken en buizen” wordt voor even “on hold” gezet. We richten onze blik nu vooral op de jaarwisseling. En mocht onze aandacht daar voor verslappen, dan brengt knallend en donderend vuurwerk ons zeker weer terug “bij de les”.
Een reactie op de verzonden nieuwjaarswens zet onvoorziene vervolg acties ingang. Het brengt ons bij “Forever Young Leudal”, een springlevend koor met een gemiddelde leeftijd van tweeënzeventig. Zij doen menig “entertainer” nog iets voor. Ze weten de “Winter Fever Arena” te enthousiasmeren en een staande ovatie af te dwingen. Goed voorbeeld doet volgen! Ons, zijnde broekies, Remunjs TheaterKoor in 2024 op het “Winter Fever Arena affiche”?? Maar voor het zover is roept “Beppie” ons, via een screen, op voor een “l’après midi concert”, de extra attractie op zaterdagmiddag. Jawel, en zo zijn we voor de tweede opvolgende dag in de Winter Fever Arena. Geen “dichteres” die ons ervan weerhoudt, om op zo’n hartverwarmend wijze de kille natte winterse omstandigheden te trotseren. We zijn getuige van F’s. eerste rolschaatspasjes in de Arena. Het echte leven evenarend met vallen en opstaan het levenspad bewandelen. Het liefste alles zelf doen. Eventueel ondersteuning op afroep. De laatste dag van 2023. Een fijn bijpraat-koffie-moment met een collega uit het arbeidsverleden. Zowaar een vorm van een kerst-pakket. Jarenlang uitgedeeld, nu ontvangen heeft iets speciaals. Tien, negen, acht, zeven, zes, vijf, vier, drie, twee, een…. 2024…. Weer tijd om oude goede voornemens, uit voorraad leverbaar, opnieuw in gang te zeten.
Week 51, 18 t/m 24 december 2023.
SAMEN GAAN, SAMEN KOMEN…..
“Saartje” met de “mantel der liefde” bedekt. Oftewel met een stevige “winterjas”, in de vorm van een sterke antivries, omhangen. Strenge-vorst-bestendig, stevig vast gesnoerd afgemeerd op een winterligplaats, pal voor ons balkon. Hoe meer liefdevol kan een relatie boot-mens zijn? Laat de winter nu maar snel komen en nog vlugger gaan. Want in het voorjaar kunnen we weer “hand in hand” op weg naar nieuwe avonturen. De winterjas richting inloopkast en de “zomeroutfit” binnen handbereik. De laatste koorrepetitie van 2023. Twee weken geduld en de race naar ons eerste wervelende optreden in 2024 kan van start. Met een goed “gevuld” repertoire, enthousiaste koorleden, een gedreven dirigent, een accommodatie met allure en bezoekers, die nu al van ongeduld staan te trappelen, is een sprankelend event gegarandeerd.
P. staat ook van ongeduld te trappelen, om de voorlopige jongste telg, haar achternichtje, aan de C-stamboom, even te mogen wiegen. E. & E., de trotse jonge ouders van de, ruim acht pond en vierenvijftig centimeter, “spruit” trakteren graag op “beschuit met wit-roze muisjes”. Een avondbezoek aan voormalige mede-galerij-bewoners haalt vervaagde herinneringen boven.
Maar een avondje tv-kijken doet ons weer landen in de andere wereld en de roze wolk snel verkleuren. De algemene hedendaagse realiteit in het wereldse gebeuren doet me verbazen over waartoe mensen in staat zijn. Elkaar verketteren en afslachten zijn voor menigeen een vorm van levensvervulling. Totaal in strijd met wat ik ooit in mijn jonge jaren heb durven bevroeden. Heb het gevoel, dat ik, tussentijds getransformeerd, van de ene naar een andere planeet overgebracht ben.
De ROERMONSE Watersport Vereniging Nautilus, die pretendeert een echte Roermondse watersport verenging te zijn, is verbolgen over het feit, dat die Roermondse leden, na een noodzakelijke herinrichting van de haven, niet meer met “hun” auto tot bijna “op” “hun”, vaak passief stilliggende, boot kunnen komen. Nee, nee, nee… want moeten fietsen is toch echt van de gekken, nietwaar!! En, waarom zouden de ernstig vergrijzende leden mee moeten gaan in nieuwe inzichten en ontwikkelingen. Ikke, ikke en nogmaals ikke vergrendeld achter “hun” poorten met bordjes “Verboden toegang voor onbevoegden” is een geweldige geste van gastvrijheid en een indringende aanzet tot een verbindende samenleving. “Varen doe je samen” is toch echt van een andere orde. Gevoel voor taal is een paplepelverhaal. Taal en gevoel voor de werkelijke betekenis is afhankelijk van inzicht en beleving van nuances. Een tweede taal mist vaak die laatste accenten bij de gebruiker. Kopiëren en anticiperen kan tot woordverruwing leiden. De echte essentie wordt soms gemist. Het zou zo maar kunnen, dat deze handicap voor een politicus met Indische roots een rol spelen bij de benoeming van politieke items. Het komt misschien rottiger uit de strot dan bedoeld. Zo niet, dan is het voornemen om te beledigen nog ernstiger. Ja, zelfs een vorm van verbaal terreur tegen de mensheid en dus zeer te veroordelen.
Het “rondje kunst en cultuur” brengt ons deze week, bijna traditioneel, bij de florale vormgever Paul D.. Met zijn “gouden handjes” creëert hij voor het achtste achtereenvolgende jaar een troostkrans voor P’s overleden moeder. Schoonheid en herdenken hebben zo iets mystieks. In de Roermondse ECI voor het genieten van:“Un, Dos, Stress” een cabaretformatie van Thijs van de Meeberg, Remy Evers en Marco Lopes. Met ‘De Grote Kerstspecial’ zetten ze het theater volledig op zijn kop. Na het zien van dit vervreemde kerstspektakel voelen de feestdagen als een speeltuin en zijn nooit meer hetzelfde. Een dag later leggen we in de Bredase St. Laurentiuskerk ons oor te luister bij het kerstconcert van Het Chassé Theaterkoor. Een equivalent van ons Roermonds Theaterkoor, ook met passie gedirigeerd en tot een artistiek hoogstandje gebracht door M.S.. Het nazit-motto zou kunnen luiden “Remunj-meets-Zjwame-bie-Moeke-in-Breda”. Nog gekker wordt het als Zjwame, F. & M. mede RTK-leden, onze “nextdoors” in hotel “Mastbosch” blijken te zijn. Dus “the day after” samen ontbijten en “treinen terug” naar “hoes”. Tijdens deze rit nemen we te voor en te na kennis van elkaars levenswandel. M. blijkt haar “snelle gouden creatieve handjes” flink te kunnen laten wapperen. Zij staat in het “Guinness Book of World Records” te boek als “de snelste breister ter wereld”.
Thuis wacht aan de vooravond van kerstmis een activiteit van een totaal andere orde. De crematie van een vijfennegentigjarige huis/familievriendin van P’s. ouders. “Klein van stuk, groot van hart” is de herinnering die blijft. Ook deze Kerstmis blijkt : “De een komt, de ander gaat”. Waarbij tevens geldt: “Wij komen, hetzij gefaseerd, in kleine of grote groepen, te samen”. Een hapje en drankje onder de kerstboom met P.’s vader. Hoe herkenbaar kunnen tradities zijn. Soms met leed en soms met vreugde. Een traan en een lach. Vooruit-of terugblikken. Jaar in, jaar uit. Kerst gaat, kerst komt. Maar ooit is het voor de één de laatste, voor de ánder de eerste stap op weg naar een traditie. P’s. & mijn bijzondere traditie is samen in elkaars bijzijn een persoonlijk “kerstgeschenk” uitzoeken en thuis onder de boom weer uitpakken. Dit jaar een geurtje en volgend jaar…? Surprise…!!!
Week 50, 11 t/m 17 december 2023.
ZIELIG…..?
Opmerkelijk gebeuren! Sowieso dat de kleinkinderen het samen ergens over eens zijn. En daarnaast ook nog, al bijna een halfjaar lang unaniem, kiezen voor een keer in de veertiendagen “mòreratsj” met braad- en rookworst uit opa’s keuken. Met de overige koorleden genieten we na van het optreden afgelopen zondag. Maar we gaan ook voortvarend te werk met een aanvullend nieuw repertoire op weg naar drieëntwintig maart tweeduizendvierentwintig. Roermond; maak je er maar klaar voor.
Een griep/verkoudheid steekt bij mij weer de kop op: hoesten, spierpijn, moe, lusteloos etc.. in ieder geval voel ik me “zielig”. En met de regen en de donkere dagen voor kerst in het verschiet een compleet plaatje. Toch een bezoekje tandarts : alles oké. Bijzondere conclusie: de zes kronen, al meer dan veertig jaar een goed functionerend onderdeel van mijn mondinventaris verkeren in uitstekende conditie. De tandarts zet honderd euro in op de bewering dat die “kunsttandjes” nog weleens veertig jaar mee kunnen gaan. Dus bij tussentijdse vervanging is de eerste “korting” al binnen.
De rol van “zielig zitten doen” wordt redelijk gevoed door omgevingsfactoren. Een bericht, dat een mede “OPHA” (Oad Prins HAele) noodgedwongen moet gaan logeren in het hospice, is niet iets waar je direct vrolijk van wordt. Het doet een indringend beroep op je realiteitszin, zet je aan het mijmeren, terwijl je blik gericht is op de andere kant van de Maas met in de verte, en soms toch heel kortbij, Haelen.
Personeelstekort is een steeds vaker terugkerend signaal. Voor sommige een verrassing voor anderen een al jaren voorspelde realiteit. Maar die laatsten werden herhaaldelijk weggezet als dommig aangelegde “(roze) olifanten herders”. Maar meer denken over de toekomst en filosoferen over mogelijkheden hadden m.i. veel ellende kunnen besparen. Nu maar afwachten wat de rechtse inspanningen ons brengen. Vooralsnog ben ik nog niet bevrijd van mijn “zielige onderbuikgevoelens”. Ook niet lekker zit, dat er in de sociale media veel duimpjes, hartjes, lach- en grijnsicoontjes, selfies met lachende gezichten, schuddend handen etc..etc.. etc… voorbijkomen. Veel mooie initiatieven, om in de achterstand verblijvende medebewoners mee te nemen op weg uit de put. Beleidsmakers en uitvoerders prijzen elkaar, vaak al jaren, voor de inzet en toasten op het te verwachten resultaat. Vooralsnog blijkt uiteindelijk onder de streep dat de afstand tussen de onderlaag en de bovenlaag vergroot en het aantal in armoede levenden toeneemt. Nu weer zielig denk ik: de weg naar de hel is geplaveid met goede voornemens. Ik vermoed, dat voedsel-, kleding-, speelgoed- en alle andere vormen van banken meer symptoombestrijding is dan dat het bijdraagt aan oplossingen. Ruil-, wissel-, leen-, breng- en alle andere vormen van anoniem-kunnen-zijn-kasten niet iets is waar je vrolijk van kunt worden. Zorgen voor een gegarandeerd levensbestendig basisinkomen verdient de hoogste prioriteit. Ontzorgen van de, niet zelfstandig kunnen functioneren, medebewoners moet honderdprocent gewaarborgd zijn. Niet pesten, maar meer bieden dan nodig moet de norm zijn. De basis van onze collectieve verantwoordelijkheid. We worden dan misschien iets minder zielig?
BBB, nee..!!! nee…!!! nee…!!! Niet die van Caroline. Maar die van onze eigen Big Band Boesten…. Genieten in de Winter Fever Arena, een matinee op ons Munsterplein in onze eigen “bubbel”. Wie heeft nou zo iets moois in zijn achtertuin. Iets om je even niet zielig te voelen….
Week 49, 04 t/m 10 december 2023.
SWING… SCHWUNG….
Een witte maandag. Even een gladde en ongerepte sneeuwdeken, tot dat de arbeidsethos de mens in gang zet en daarbij sporen achterlaat. De littekens van het wéér moeten? Of de bewijzen van het wéér mogen? Wij gaan “Happy together” zingend “I will follew him” en “Always remember us this way” onderweg richting uitvoering. Nog een weekje en dan mogen we aantreden voor nieuwsgierige luisteraars.
Een maart negentienhonderdvierenzeventig maken H.B. en deze scribent, in het kader van een arbeidsrelatie, kennis met elkaar. Na bijna vijftig jaar een weerzien en tijd voor een bijpraatmoment. Heel veel “oude koeien uit de sloot” en “Uh…. uh…. uh…. hoe-heet-“tie of “ze”-ook-al-weer-vragen”. De samenwerking is, daar de job en de organisatie nu niet bepaald op mijn lijf geschreven zijn, van korte duur. Gelukkig kunnen H. en ik het goed met elkaar vinden en dat blijkt ook vandaag. Naast het mijmeren over het werkverleden maken we elkaar ook deelgenoot van onze belevenissen op het vlak van vervolgcarrière, wonen, leven, (over)(groot)ouderschap, hobby’s en ons PZZ-bestaan. Niets menselijks lijkt ook ons niet vreemd. Beiden zijn we in voor, na deze eerste stap, een vervolg. Maar dan wel volgend jaar, bijvoorbeeld op een maart.
Een ware “kerstlichtjes-explosie” voltrekt zich voor onze ogen. Van een bijna oogverblindende omvang en schoonheid. Zowel in de directe omgeving, als omliggende gebieden. Iedereen schijnt er een extra schepje bovenop te doen, in de hoop dat het bijdraagt aan een vredelievende kerst. Maar hoogstwaarschijnlijk zijn en blijven de hedendaagse veldheren stekenblind voor dit signaal.
Een kerstboompje opzetten bij de vader van P. en snoepen van een stukje vlaai ter gelegenheid van een jaartje erbij bij C.. Een bezoek aan de schouwburg in Veldhoven waar M., de temperamentvolle uit Spanje afkomstige “koude-kant-partner” van P’s neef J., ons van haar danstalent laat genieten. Niet de Spaanse flamingo, maar housedance, hiphop en streetdance wervelen over de bühne.
De zaterdageditie van De Limburger besteed veel aandacht aan, vroeger van belang zijnde, politici met beleidsverantwoordelijken. Een oud-gouverneur die de loftrompet steekt over zijn betekenis voor Limburg. Een aantal “credits” zijn hem gegund, maar “de Midden Limburgse Maasplassen” zullen toch andere “gevoelens” hebben bij een terugblik. Met een handtekening zijnerzijds stroomde “Geld-als-water”, ten koste van publieke gelden, richting eigen zakken. T. een lokale politicus met een, uit politiek bedrijven voortkomende, indrukwekkende carrière probeert ons nog eens uit leggen waar het wantrouwen van de hedendaagse inwoners van Nederland vandaan komt. Een, o.a. voormalige, minister, m.i. nogal opgeschoven van links naar rechts, die zich nu geroepen voelt hand en spandiensten te verrichten aan een nog meer rechtse flank van onze samenleving. Al met al oud-politici, die mede verantwoordelijkheid dragen voor de totstandkoming van het hier en nu. Ze schijnen, de krant lezende, hun bijdrage aan de vertrouwen-afname zich niet goed meer te kunnen herinneren.
“Fanfare Onze Lieve Vrouw in ’t Zand” en “Remunjs TheaterKoor” samen “on stage”. Een happening op zich. We hebben het weer gefikst. Een saillant detail: zestigjaar geleden krijg ik mijn eerste rapport van de Sint Alfonsus Mulo. Toen gevestigd op de plek waar we nu, in het gemeenschapshuis “’t Sjoolpaad”, een spontaan applaus in ontvangst mogen nemen. Het rapport riep toentertijd thuis beduidend minder enthousiaste op. Desalniettemin leggen we ons nu, met een nagalmende applaus tussen de oren, ter ruste.
Week 48, 27 november t/m 03 december 2023.
CIRCULAIR….
Regen… regen…. Oppassen en stamppot… Zing… zingen… gezongen; met de blik op het komende concert. Oefenen en leren omgaan met opkomende bühne-kriebels.
Het oog valt deze week op een krantenbericht, dat refereert aan een onderzoek met de conclusie: “De kostenpost voor Nederland door overgewicht en obesitas is ruim 79 miljard per jaar”. Ondanks vele waarschuwingen en adviezen wordt ongezond voedsel ingenomen door onvoldoende verstandig etende personen. Dit vraagt in feite om voortvarend handelen. In plaats van deze “onwijze” consument te straffen of te bewerken, zou men de producent, die louter uit is op winstbejag, snoeihard moeten aanpakken en vervolgen. “Productie van ongezond voedsel” tot misdaad tegen de mensheid verklaren…? Haalbaar…? Nou ik geloof het niet… Droom lekker verder Ton… Verboden worden ingegeven door tegenstrijdige belangen. Je verbiedt iets, dat schade veroorzaakt en/of het algemeen belang schaadt. Proactieve inzet kan veel ellende voorkomen.
De algemene ledenvergadering van de huurdersvereniging van ons complex verloopt snel en voortvarend. Sommige andere clubs kunnen hieraan een voorbeeld nemen. De nazit is evenzo belangrijk, dit vooral in het kader van het verstevigen van de onderlinge contacten.
Na regen komt de zonneschijn met een blik, over de mijter heen, op Kerstmis. Je eigen kerstboom uitzoeken in een tuincentrum, waar je bijna letterlijk volledig bedolven wordt onder een overkill aan kerstattributen, bezorgt je een schaamtegevoel. Zeker, als je de overdaad afzet tegen schaarste elders op de wereld.
Kerst “overruled” de Sint, ook bij ons op het plein. Met twee aanhangers inclusief luxe “gemotoriseerde trekpaarden” en acht goed tegen de kou ingepakte complexbewoners worden elf, van tevoren geselecteerde en reeds omgezaagde, reuze kerstbomen opgehaald op het platte land en getransporteerd richting de grote stad. Echte natuur binnen handbereik van een “versteende woonomgeving”. Honderden lampjes, geslingerd rondom de ontheemde en tijdelijk op het plein verblijvende van vruchtbare bodem onthechte flora, bieden een feeërieke sfeer. Uit dankbaarheid voor bewezen diensten zullen de gekapte naaldbomen bij aanvang van het nieuwe jaar via de hakselaar hun weg terugvinden naar de natuur. Om vervolgens in een circulair proces weer te dienen als voedselbron voor nieuw te kappen groen. ’s Avonds vereren we de nieuwe uitbater van een, door ons sporadisch bezochte, horecagelegenheid. We willen hem, Jack Dörenberg, een hart onder de riem steken, nu Den Heilige Cornelius in de naamvoering terug is moeten treden voor Den Heilige Jacobus. Deze Jacobus zou mogelijk een neef van Jezus zijn. Dus naast een goed glas bier zullen daar, door deze familieband, zeker voldoende top wijnen geschonken gaan worden.
Zaterdag wordt wooncomplex breed het jaarlijks kerst-aankleed-hoogtepunt bezegeld met een hapje en drankje in een van de verwarmde garages. In de “baas-boven-baas-competitie” tussen ons La Bonne Aventure plein en het Munsterplein, met thema Winter Fever Arena, verhouden zich in de rangorde van “mooier-het mooist”. Het Munsterplein, een grote trekpleister, waar we graag zullen komen. Ons plein een oase van rust en met een vredelievende kerstsfeer. “Klaas” en “Claus” samen bepakt op pad. De een langzaam op weg “naar de uitgang”, de ander op zoek “naar de ingang”.
Week 47, 20 t/m 26 november 2023.
WEG WIJS….
Bloggen en tijd verdoen met wegwijs worden op een stagnerende laptop. Wijsjes zingend, met nagalm, de nacht in. De laatste zelfstudie en test t.b.v. de rol van “stembureau-zitter”. Contact openen met collega uit een ver arbeidsverleden. Hoe indrukwekkend kan een samenvatting zijn van bijna 50 jaar geschiedenisschrijven tussen afscheid en weerzien.. o mijn god wat een verhaal..
“Stemmen” op de achtergrond tijdens de nacht voor de dag van de verkiezingen. Alles voldoende overdacht en im Griff????? Yes, 7.30 uur; alles geregeld deur kan open. En stemmen naar….
Vijfhonderdnegentig stempassen turven. Vijfhonderdvijfentachtig stembiljetten, zo groot als een tafellaken, uitvouwen en tellen. Wachten op de stembusophaaldienst en in de late uurtjes de protocollen inleveren bij het stadskantoor. Neutraal, even geen gevoel bij of mening over de uitslagen. Donderdag, (her)tel-dag op kandidaat-niveau. Na twee intensieve dagen uitgeblust plaatsnemen op de bank. De uitslagen overpeinzen en je verbazen over het openlijk verketteren van medeburgers door die burgers, waarbij mijn gevoel van mede even totaal onthecht is. Bij mij gaat “het beeld” nu toch echt een moment op zwart. Weg….. wijs….
Even helemaal van de wijs.
Vrijdag, een kater, zonder dat daar drankgebruik aan vooraf is gegaan. Analyses in woord en geschrift kunnen de harde werkelijkheid van de dag niet verzachten. Het is een snoeiharde dreun die een deuk in het vertrouwen teweegbrengt op een samenleving met wederzijds begrip en respect. De in het verre verleden zo noodzakelijk beschouwde methodes van politisering en polarisering, om progressieve en sociale doelen te bereiken, keren zich nu juist tegen dat streven. Conservatisme en uitsluiting op economisch en sociaal vlak lijken de overhand te krijgen. Laat me hopen, dat ik er volledig naast zit.
Een tweede link met het verleden maken we door een, door ons zelf (nieuwsgierig als we zijn) uitgenodigd, bezoek aan een vroegere woning. In negentienhonderdnegentig zijn we ingehuisd en in tweeduizend uitgehuisd. De huidige bewoners, jonge ouders met een pasgeboren tweeling, ontvangen ons gastvrij. De totaal, naar eigen wijze, gerenoveerde en vergrootte woning is een waarlijk pronkstuk. Wij denken nog steeds met een goed gevoel terug aan de tijd dat wij de bewoners waren.
Een goed gevoel hebben we ook bij het optreden van Guus Westdorp tijdens “De (zondagse) Ontmoeting” in Herkenbosch. Zijn, op Ramses Shaffy (die wij als het aan de winnaar van de verkiezingen had gelegen niet in ons midden hadden gehad) georiënteerd, repertoire maakt blij en biedt lucht. Genoeg optimisme, om met frisse moed opnieuw aan de volgende week te beginnen. Een week, waarin hoop gloort aan de horizon. Een week, waarin we met “Laat me niet alleen” “Zonder bagage” weer wegwijs kunnen worden in een ongewisse toekomst. Waarin we Guus zijn eigen motto ter harte nemen: “Wees dan lief voor mij”.
Week 46, 13 t/m 19 november 2023.
HARD OF ZACHT…
De zachte tegen de harde G. Met gestrekt been erin. Hard of zacht de toon zetten. Verkiezingen en politiek domineren in toenemende mate de media en de gesprekken, zowel uit, als thuis. Politici die van alle markten thuis zijn. Elkaar verwijten teveel “gewicht” in de schaal te leggen en aangeven dat zwaarwichtig doen “not done” is. De een blinkt uit in “koeien knuffelen”. De ander in zingen en/of toetsen strelen. Dansen van de ene naar de andere stip onder de mom van “ ik sta aan jouw kant”, om zich vervolgens weer snel terug te trekken op de eigen “bubbelstip”. Uitblinken in gamen en meespelen in kinderquizzen brengt sommige in de euforie van winnaar/winnares. Voor de een is het mogelijk een korte opleving tot aan de dag van de harde waarheid. Voor de ander kan het een zachte landing op “het pluche van de zo begeerde macht” worden. Hoe mooi zou het zijn, als het meer over de inhoud zou gaan, zodat wij een afgewogen besluit kunnen nemen. Maar vooralsnog ga ik eerst als verkiezingsverkeersregelaar rondom het stembureau en als teller aan de slag. Ik ben er klaar voor, nu nog die “zwevers” op weg naar een zachte of harde landing…
De week begint zoals gebruikelijk, na het creëren en verwerken van een stamppotje, met “forte e/o piano- oefeningen” op weg naar een uitvoering begin december. Regen vergezelt ons dagenlang en roept een vroeg verlangen naar de zomer op. “Oogappels” roert ons, tot tranen toe, met het laatste deel van dit seizoen. De aansprekende serie kraakt harde noten in relatie tot maatschappelijk relevante items. Een hoog “hard van buiten, zacht van binnen”-gehalte. Wij verwerken dit alles, uitkijkend over stijgend Maaswater, tijdens het consumeren van zelfgemaakte pompoenensoep.
Een bijna jaarlijks terugkerende evenement. Met vrienden, en daar weer familie en vrienden van, uit Zoetermeer een concert bezoeken. Deze keer: Poppodium “De Boerderij”, “Bouke & ElvisMatters Band”. Een wervelende show. Met perfectie tot in de puntjes, worden harde en zachte noten “gekraakt”. Nazit en bijkletsen is de (bijna) nachtelijke “afterparty”. In de vroege ochtend blijkt, dat Max ook in Zoetermeer de race kan winnen. Al met al een fijn verwenbezoek. Na snel “terug-treinen” en een vlotte outfitwisseling zijn we net op tijd voor de intocht van Sinterklaas in Roermond. Zachtjes tikt de regen tegen het (zolder)raam en gaan de paardenvoetjes trippel trap over de harde klinkers van de stad. De maan laat ook van zich horen. Na het vullen van het schoentje wordt de Sint vrolijk toegezongen bij zijn vertrek. Dank U Sinterklaasje. Dan is alles weer gezegd, wat gezegd moest worden. Het opvoeden met harde of zachte hand wordt weer opgepakt in eigen beheer.
Week 45, 06 t/m 12 november2023.
INTEGRAAL.…
Samenzang en samenhang. “Saartje” staat te “popelen”, om het water in te kunnen. En de vaarders niet minder. De met zorg aangebrachte boegschroef oogt goed en vraagt om uitgeprobeerd te worden. Het is nog even afwachten of de samenhang tussen boeg en achtersteven nu bij het afmeren beter in evenwicht is. Donderdag is het dan zo ver: water onder de kiel en ze blijft drijven. De wekelijkse maandagavondsamenzang richt zich steeds meer op de concertuitvoering van begin volgende maand.
Een familie etentje in Eindhoven op een steenworp afstand van het stadion, waaruit de “oooh’s…”, “aaah’s…” en “oei’s…”, tussen de gangen door, uit duizenden kelen klinken. POW WOW in het Munttheater te Weert. “POW WOW bevraagt hoe wij, vanuit verschillende overtuigingen, culturen en tradities, zorgen voor onze ouders en ouderen. Wat vinden we vanzelfsprekend en wat ervaren we als een opgave? Waar botsen onze overtuigingen en wat kunnen we van elkaar leren? En bovenal: wat vinden onze ouderen daar eigenlijk zelf van?”
Genoeg stof om na te denken over “zorg”. Nu ook een hot item in deze tijd van de verkiezingen. De vraag hierbij: is “zorgbehoefte maakbaar”? Onder die zorg versta ik, zorg waarbij men een appél moet doen op derden en bekostigd uit “algemene middelen en/of sociale, op basis van solidariteit, voorzieningen. Mijns inziens wordt deze zorg onvoldoende integraal binnen de samenleving verankerd. Prénataal, postnataal en jeugdgezondheid tot achttien jaar is goed geregeld. Maar daarna heeft het de schijn van ad hoc, alleen als de nood aan de man/vrouw is. De samenleving en huisvesting zijn in eerste instantie gericht op een “jong en gezond” bestaan. Leeftijdsbestendig denken vaak pas als de nood hoog en het geld mogelijk op is. Wij houden onvoldoende rekening met de te verwachten beperkingen, gebreken en mankementen. We “vieren eerst ons vermogen c.q. pensioen op” en claimen dan zonder restricties zorg, het liefst bekostigd door derden. Want we hebben er in het verleden hard voor gewerkt. Meer integraal denken en handelen is gewenst. Maar ook realiteitszin over verlengd leven. “Ziekmakende” handelingen en producten worden onvoldoende bestreden. Geld verdienen ten koste van gezondheid is liberaal gedachten goed. Mensen worden gedwongen zich aan te passen aan het werk c.q. geld generen i.p.v. werk aanpassen aan de basisbehoeften van de mens, zijn welzijn en welwezen.
En daar is die weer: de11devande11de voor de tweede maal in Remunj…. Sjoon, sjoonder, het sjoonst….!! Even het episch centrum van Limburg en in de gedachte van Remunj, de wereld. De spits is er af. Nog even Sinterklaas, Kerstmis, Nieuwjaar, misschien schaatsen en eindelijk weer……. Vastelaovendj!! Sacraal of integraal, op kleine of grote schaal. Even gaat “spas en plezier” met ons aan de haal.
Week 44, 30 oktober t/m 05 november2023.
RELATIES.…
Opvallende relatie en gebeurtenis in mijn omgeving. Kijken wil nog niet zeggen, dat je het ook ziet of wilt zien. Vijftigjaarlang een relatie als trouwe opticienbezoekster. Met vallen en opstaan soms goede en soms slechte resultaten. Onderzoek na onderzoek, test na test, proef na proef, lens na lens, vloeistof na vloeistof, irritatie na irritatie, verslechterend zicht, groeiende onzekerheid etc..etc…. En dan stoppen met Hubo-, Doe het zelven-, of “keuren van eigen vlees”-praktijken. De grote wijze stap gezet, richting een echte oogartsconsultatie. Gevolg staaroperatie en inbrengen van een lens. Een geheel nieuwe wereld gaat, te laat, had vele jaren eerder kunnen plaatsvinden, open. We zien elkaar nu na jaren, als we kijken, zoals we werkelijk zijn. Nieuwe ontdekkingen, zelfverzekerdheid, vertrouwd autorijden, een grote lofzang van het kunnen zien van wat eerst jarenlang onzichtbaar was. Van veel ellende verlost. Een mooi staaltje van wat Mark(t)werking teweeg kan brengen. Jarenlang aan de lummel gehouden worden, zonder te worden doorverwezen naar noodzakelijke deskundigen. De betrokkene zelf heeft ook geleerd: Zet de stap naar deskundige in een eerder stadium. Niet alles is een “Doe het zelf”- klus. Ook voor mij heeft de gehele staar- en lensoperatie gevolgen gehad in onze relatie: van partner naar mantelzorger, van mantelzorger naar partner. Het mantelzorgcompliment is daarbij mooi meegenomen.
Onderstaande is een inspiratie bron van deze week, opgepikt uit een interview met Victoria Koblenko
“Het is een dooddoener, maar als je problemen hebt in je relatie, ligt het vaak aan jezelf. Het gedrag van je partner is meestal een weerspiegeling van wat je zelf doet. En je kunt die spiegel steeds aan diggelen gooien, maar uiteindelijk kijk je nog steeds in die spiegel.” Een tweede prikkelend citaat: “Mensen vragen weleens: mis je drank? Natuurlijk, het is een quick fix. Saai feestje? Twee wijntjes, leuk feestje. Saai gesprek met een collega? Twee wijntjes, leuk gesprek met een collega. Als een feestje leuk is, dan sta ik te dansen hè. Dan mis ik de roes niet.” Ik voeg nog twee suggesties toe. Een voor oorlogszuchtigen; Gespannen relatie? Twee wijntjes, een vredelievende relatie. Een tweede: Saaie relatie? Twee wijntjes, en yes, een spannende relatie.
Onze huidige demissionaire premier is druk doende met imagebuilding, relaties versterken en uitbreiden. Zich internationaal in de schijnwerpers zetten en de “wereld rondflitsen” om gezien te worden. Want met goede relaties kun je ook Secretaris-Generaal van de NAVO worden, mits je als “dwerg” hard roept dat je het recht hebt om je, met buitenproportioneel geweld, te verdedigen. En dit levert dan weer veel discussie- en lesstof voor lessen geschiedenis aan middelbare scholieren. Et Voilà, het een dient het ander. En zo heeft alles een relatie met elkaar, doch draait het meeste om het begrip; “IKKE”. Politici menen intelligentie wezens te zijn. En als je intelligent regeert zoek je naar superieure intelligente oplossing om een conflict te elimineren en elimineer je niet je medemens. Hoe dommer, hoe meer dom bruut geweld. Uiteindelijk wordt iedereen slachtoffer van dom achterlijk conservatief deels zelf opgeroepen geweld. Primitieve politici hanteren primitieve methoden. Het vernietigen van primair leven. Zelfs bestond dit al in de oertijd, toen God de wereld schiep. Na Kaïn en Abel zijn we er schijnbaar niet veel slimmer op geworden.
Een bestuurder van het Roermondse ziekenhuis vindt dat de twintig procent niet-digitaal-betaal-vaardige bezoekers, maar een gering deel is en zich moeten schikken. Cash-betalen is binnenkort in de zorginstelling niet meer mogelijk. Deze arrogantie moet m.i. “beloond” worden met een “geringe” salaris- en mogelijk een transitievergoedingskorting van twintig procent, inclusief cursussen relatiebeheer en empathie.
Ook zou bij RWV Nautilus deskundigheidsbevordering relatiebeheer vruchten kunnen afwerpen. Vrijdagavond is de, een van de twee jaarlijks terugkerende, algemene ledenvergaderingen, wederom een marteling. De “najaarsmarteling” lijkt, zowel vanuit een onderbezet bestuur als vanuit enkele leden, gericht op relatie-ontbinding. Verbinding schijnt een, uit hun vocabulaire, geschrapt woord te zijn.
Mijn recent aangegane relatie met “Studentaanhuis” heeft tot een eerste actie geleid. Het veiligstellen van het oude gedeelte van ons, sinds 2016 in de lucht zijnde, blog. Deze aanzet is hoopgevend, maar er is nog veel werk aan de winkel. Oftewel deze, beperkt op het digitale vlak ontwikkelde, blogger moet nog veel energie steken in het ontwikkelen van broodnoodzakelijke vaardigheden. Maar waar hoop is, is een (digitale snel-) weg.
Onze weekafsluiting kent het hoogtepunt in “Neel”: KUUL (Kater Uul LeedjesSjpektakel). De Katers en D’n Uul zijn voor dit festijn een gelegenheids-relatie aangegaan. Een mooi voorbeeld hoe “ludieke strijdbijlen “, voor even, begraven kunnen worden. Een spel met veel óp de bühne en weinig vóór de bühne. Zang en plezier. “Vreuger of Later”, zijn we “Alles Kwiet”, dat is “Tsjalala”, en “Toet Toet”. Met veel “Blablabla” is “De Kat is Los’. “Hey Doe Dao”… “Laot Os Noe Gaon” en “Haai Mich Nog Efkes Vas” of is het toch “De Tied’ voor “Nog Eine” want “Veer Zeen Oppe Villaasj en “’T Is Hie Te Doon” …! Uiteindelijk blijkt dat er spontaan al zingend, mooie relaties tussen oost en west Roermond opbloeien. Nu nog Europa breed en we zijn van een hoop ellende verlost.
Week 43, 23 t/m 29 oktober 2023.
SCHRIJVEN.…
De Kwekvors, oftewel kikker, “kwekt” al jaren interessante wijsheden en ondersteunt dat met prachtige tekeningen. Een knap stukje werk, dat continu aanzet tot denken. Chapeau Kwekvors!!! Geïnteresseerd in meer informatie: www.kwekvors.nl Ik kan in ieder geval van harte beamen: “Het aardige van het ambacht schrijven is, dat je het nooit leert”. Alhoewel je in een moment van overmoed weleens denkt: “ Mmmm, doe ik mezelf met die opmerking niet tekort?” Vooral nu deze week een tweede kleine bijdrage van mijn hand in de bijlage “In Memoriam” van “De Limburger” is verschenen. Maar tegelijkertijd moet ik deemoedig erkennen, dat slechts een enkele krantlezer mij te kennen gaf, van mijn geschrift, “Bent u voorbereid op dood? Ja, maar…”(pag. 9), kennis te hebben genomen. Publiceren mag in mijn geval ook geen gewoonte worden. Ik moet voorkomen, uit te groeien tot “broodschrijver”. Want een “broodschrijver” heeft verplichtingen en dat staat weer haaks op mijn PZZ’er-schap. Kan dan mijn, zo dierbare, vrijheid onder mijn schoenzolen of op mijn buik schrijven.
In toenemende mate ervaren we, dat de sluiting, van ons stamcafé “Dupont”, op ons inwerkt. Het is niet zo zeer het gemis aan drank, dat compenseren we thuis, het is meer een gevoelskwestie. Echter welk of wat voor soort gevoel, hebben we nog niet helder. We gaan dit de komende dagen c.q. weken successievelijk onderzoeken. Belangrijk is, om een meerwaarde vast te stellen, voordat we ons wederom verbinden aan een nieuw “gecreëerde Stammtisch”. We ondergaan thuis zeker ook nog een keer de beleving en het zoeken naar de meerwaarde van “het op de lat kunnen schrijven”. Hierbij proberen we “het schrijven met een vork” zoveel mogelijk te voorkomen.
Activiteiten buitenshuis staan regelmatig op onze agenda. Zingen op maandag, zoals gebruikelijk. De zoveelste aanvullende coronaprik. “Het gele inentingsboekje” telt al de nodige volgeschreven en gestempelde bladzijden. Hiermee kun je gerust op reis en gaan vele deuren voor je open. Woensdagavond pikken we een “Filmhuisje”; “ Sur les chemins noirs”, een schrijver, hoe herkenbaar, die je meeneemt naar een ongekend Frankrijk, op weg naar herstel van een ongeval. Donderdagavond Huub Stapel, in de vernieuwde Oranjerie, met zijn voorstelling “Alleen Familie”. In “Mijn Familie” vertelt Huub grappige, pijnlijke, gênante en bovenal herkenbare verhalen over “zijn” familie. Dit alles plaatst en beschrijft hij in een voor mij herkenbaar verleden.
De zaterdagavond is gereserveerd voor de “Allerzielenloop” op en nabij het verlichte : “Aje Kirkhaof Remunj”. Door een misverstand zijn we te vroeg en volgen “de roeping (met zachte hand?) ” om de “Kapel in ’t Zand” binnen te gaan. Waar een door leken, aangepaste, dienst wordt gehouden. Als “oud-kerkganger” kijk je vreemd op, als van de vierhonderd zitplaatsen er tijdens een dienst er maar zeventien zijn bezet. Het voelt bijna gênant hiervan getuigen te moeten zijn. Indien het gezegde: “Wie schrijft , die blijft” waarheid bevat, dan moet er toch nog héél véél geschreven worden, om de wal “dit schip” te laten keren. Aan wie dit schrijven dan gericht moet worden is mij nog niet helder. Het “Aje Kirkhaof” bij “nacht”, “herschrijft” een gedeelte van de geschiedenis van het aan klassen en standen rijke Roermond. Een geschiedenis met veel wij-en-hunnie, veel onderscheid. Waar in het heden weer geprobeerd wordt dit te verbinden.
Tijdens onze nazit bij Blond&Blond, wordt kortstondig “op de lat schrijven”, nemen we kennis van het bestaan van “AAP”, Actieve Aad Prinse, VV de Veldjmuus. Onze nieuwsgierigheid gaat vooral uit naar de inhoud van het begrip “Actieve”. Hierop krijgen we via non-verbale communicatie een helder antwoord: “Het verplaatsen van de glazen van buffet naar mond en v.v.” is de frequent, in hoog tempo, terugkerende activiteit. Later op de avond blijkt ook, dat sommige bevriende verenigingen binnen hun groep Aad Prinse ook nog een onderafdeling kennen. Te weten: “GAP”, wat staat voor: Gescheiden Aad Prinsse. Niet direct iets om over naar huis te schrijven natuurlijk, maar goed…. Max wint weer en Ajax schrijft geschiedenis onderaan het rechterlijstje. Hoe ver kun je vallen? Moeten zij ook niet eens wat meer gaan schrijven?
Week 42, 16 t/m 22 oktober 2023.
HERFST-FEVER.…
Het is herfst en de winter komt eraan. Er zit “jacht in de lucht”. Mensen zijn/worden onrustig of hectisch. Dat betekent verhoogde activiteit. Zonnedek binnenhalen. Windschermen bergen. Planten windvast zetten. Vide zemen en schoonmaken. De kamerinventaris in de wintermodus zetten. Dit alles met het (luie) zweet op het “koppie”. Als extra conditietraining, een bijna dag vullend programma, wordt “Saartje” geschrobd en gecleand. De nodige , normaal inactieve, spieren maken weer overuren. Wij hebben schoonschip gemaakt. Zij is er klaar voor: de boegschroef kan in hygiënisch verantwoorde omgeving worden geïnstalleerd. Zoals het zich nu laat aanzien zal eind van de maand er wederom Maaswater onder de kiel staan.
In onze omgeving wordt al lange tijd gewerkt aan de aanleg van het glasvezelkabelnet. Velen zijn nu een aansluiting rijker. En een paar “slimmeriken” zullen er aanzienlijk rijker van worden, vanwege de inzet van arbeidsmigranten die ogenschijnlijk onder erbarmelijk omstandigheden hun werk moeten verrichten. Een “bijvangst” van deze gehele operatie is “opvallend” zichtbaar: Door heel de stad zijn stoepen, paden en straten verrijkt met “bergen en dalen”. Te verwachten is, dat t.z.t. herstelwerkzaamheden moeten worden uitgevoerd. De vraag daarbij is dan ook: “Wie gaat dat betalen”? “De rijken” of “het Rijk”?
Over betalen gesproken, wie betaalt straks uiteindelijk de rekeningen van alle ellende, die momenteel over de aarde wordt uitgestort. Het is niet te vatten waartoe de mensheid in staat is. Niet te vatten, wat voor een vernietigingsdrang er in levende wezens kan opborrelen. Los nog even van wie of waarom. Misschien is het maar beter, om voor bepaalde tijd er het zwijgen toe te doen. Je generen, om bij deze soort op de aarde te horen, ligt in ieder geval erg voor de hand.
Deze week wordt in De Limburger aandacht besteed aan de “Doula”, betekent “dienende vrouw”. Hoe zal “dienende man” nu in het Grieks genoemd worden? Of roept deze vraag een verlegenheid op en blijft die onbeantwoord?
Kleinzoon S. is vanaf de geboorte zeer gericht op “bal, bal, bal, bal”. Of dit een “genenkwestie” is , moeder was fanatiek voetbalster, of in een breder verband van “de mens is een socio-psychosomatische totaliteit” gezien moet worden, is t.z.t. ter beoordeling aan de wetenschap. Zondag hebben we met hem, misschien wel, de eerste pasjes richting glanzende voetbalcarrière gezet. Het aanschouwen, een verjaardagscadeau, van de thuiswedstrijd van het Roermondse zaalvoetbalteam, eredivisionist, Tigers tegen Groene Ster uit Vlissingen in de Jo Gerris-hal, kan “naar meer gaan smaken”. Hij moet nog wel een jaartje geduld hebben, want pas vanaf 4 jaar kan er getraind worden. Dus voorlopig nog even thuis in de huiskamer de balbeheersing oefenen. Een enerverende wedstrijd die geëindigd is in een 8 – 1 voor het team uit Roermond. Vlissingen wordt danig overklast. S. heeft regelmatig op de tribune ongeduldig meezitten dribbelen. Dit stemt wel al tot optimisme. Nu nog een paar geïnteresseerde scouts enthousiasmeren en dan is het “kat in het bakkie”. Of lijden we aan dagdromen en blijkt het alsnog een ernstige vorm van herfst-fever… Max, met zijn vijftigste overwinning, is in ieder geval een lichtend voorbeeld van het hebben van een drive om te winnen.
Week 41, 09 t/m 15 oktober 2023.
VERJAREN.…
Maandag oppasdag OMA-N-OPA. Zorgen voor “het avondmaal”. Vrolijk zingen in “het Paradies”. Dinsdag leggen we de laatste hand aan: “Vandaag is rood”, oftewel de antifouling. We vieren deze bescheiden mijlpaal met een bezoek aan een terras, aan de oevers van de Maas. Naast verfrissingen biedt deze plek, zoals later blijkt, ook inspiratie. Het stimuleert mijmeren over de toekomst en met name over leeftijdsbestendig wonen op het water. Tevens werpt het een licht op het belang van een “toekomstplan”, oftewel een draaiboek voor een te verwachten “levenseindsprint”. Een “steuntje in de rug” van de “achterblijvers” bij de “afrondende organisatorische afscheidsceremonie”. Een verdere uitwerking sluit wonder boven wonder ook nog eens mooi aan op een oproep van “De Limburger” tot een lezersreactie op het thema: “Bent u voorbereid op de dood”? “Ja, dus…”!
Mijn vorige reactie op een lezersoproep: “Liever langer thuis” verschijnt in de bijlage van donderdag jl.. Zie publicatie: https://epaper.limburger.nl/data/11457/reader/reader.html?t=1697525529944#!preferred/0/package/11457/pub/26227/page/10
Op deze wijze wordt schrijven nog eens een wel erg serieuze tijdverslindende aangelegenheid. Maar ja, je bent nooit te oud voor een carrièreswitch, echter moet je dan wel zorgen dat ieder artikel op de dag zelf af is. Want een volgende gelegenheid, kan zomaar niet meer komen.
Verjaardag 1: F.: vijf jaar, taart, kaarsjes, kaartjes, ½ trampoline, hoofdtelefoon, stiften en….. frietjes.
Verjaardag 2: S.: drie jaar, taart, kaarsjes, kaartjes, ½ trampoline, fiets, kaartzaalvoetbalwedstrijd en…
Samen met Pa, Ma, en Oma-n-Opa naar het fantastische kinderbelevingspark “Irrland”. Springen, glijden van diverse hoogtes, wippen, schommelen, klimmen, klauteren in en over strobalen, rennen, dansen, zweven, snoepen, je vliegenier wanen, geitjes en aapjes aaien, koeien “melken”, zwemmen in maiszwembad, enz.. Verjaren is mooi. Maar ook vermoeiend. De terugweg beleef je dromend en snurkende. Voor de oudjes biedt het weekend een welkome time-out om bij te komen, want zij zijn natuurlijk dan ook al wat jaartjes verjaard.
Week 40, 02 t/m 08 oktober 2023.
SOMS “SCHUURT IETS”.…
Het in het werkverleden zondagavond melodramatisch gevoel is deze week weer eens extra expliciet aanwezig. Maandag is het werken geblazen. Beulenwerk wel te verstaan. Het onderwaterschip van “Saartje” moet geschuurd worden. Bijna vijftig vierkantenmeter in een onmogelijke houding, onnatuurlijke bewegingen maken met een, voor dit werk, ongetraind lijf. Goed ingepakt, gemaskerd, zwetend, fijnstof inademend, het schuurapparaat heen… en weer…, heen… en weer…, en nogmaals… en nogmaals… bewegen. Na bijna een derde van de oppervlakte “beroerd te hebben” het voor die dag gezien houden. Er komen nog meer dagen om je uit te sloven. De wekelijkse zangavond lucht op. Bij uitzondering ben ik blij met: regen op dinsdag; heerlijk “regenverlet”. Het werkpaard c.q. de werkezel kunnen voor even “op stal”. Een mooi gebaar ter gelegenheid van wereld-dierendag 2023.
Woensdag: per trein met P. controle n.a.v. staarbehandeling in het MUMC. Oogoperatie is zeer geslaagd. Haar flexibele brein zorgt voor een goede aanvullende afstemming tussen het linker en rechter oog en leggen zo de basis voor dit succes en scherpe beelden. Deze dag heeft dus een goede reden voor iets extra’s. Even bij een realistische Tante T. in het centrum van Maastricht langs. Oud en verzorgingsbehoeftig worden, hebben in mijn ogen hun schaduwzijden, geven veel redenen tot nadenken en gespreksstof tijdens onze nazit op het Vrijthof. Hopelijk beschut “D’n Ingel vaan Mestreech” mij voor een ongewenst aftakelingsproces. Ik zal alert moeten zijn en “mijn stekker” zelf in de hand blijven houden. Bij Blond&Blond aan de Roerkade bevestig ik die belofte nogmaals aan mijzelf.
Vooralsnog donderdag en vrijdag de volgende “schuurdagen”; een korte zin maar met “grote impact”. Langdurige werkeloze spieren laten weer van zich horen. Maar als het aan mij ligt, komen ze slechts voor een “tijdelijk dienstverband” in aanmerking.
Zaterdag doet even denken aan: “Vandaag is rood”. Maar dan “antifouling” wel te verstaan. Zes liter wegsmeren. Jammer dat het op het onderwaterschip is van wiens schoonheid je normaliter, zolang je niet kapseist, nauwelijks kunt genieten. In feite is het een verborgen schoon kunstwerk. En om zeker te zijn dat het blijft zitten komt er ook nog een tweede laag op. Maar dan zonder schuurwerk vooraf.
Zondag, een “zomerse” vaardag in oktober. Onderburen “P.&T.” worden vandaag door ons “wegwijs” gemaakt in het gecontroleerd “kiezen van het ruime sop” met “Doekkey”, de elegante sloep, beschikbaar gesteld door onze galerijburen H.&C.. Wat is het toch mooi wonen aan het waterfront van Roermond. We varen naar… c.q. over… en doen een koffie en “vlaai uit eigen keuken” bij “De Lus Van Linne”. Vooralsnog lijkt er sprake te zijn, bij rustig weer, van een match tussen “Doekkey” en “P.&T.”. Dit “niet schuren” biedt in ieder geval perspectief voor de toekomst”. Het “scheuren” door Max heeft hem wederom de wereldtitel bezorgd. Iedereen in Limburg kan weer super trots zijn op “dae Limburgse jong van ós”, die daar niet geboren is en ook nog eens in Monaco woont en incasseert. “Schuurt” dit dan toch niet ergens een beetje….?
Week 39, 25 september t/m 01 oktober 2023.
OGEN.…
Recentelijk mochten we van onze water gerelateerde vereniging N. het navolgende schrijven ontvangen: “Tijdens de havenronde aan het begin van het vaarseizoen is door de LAC een aantal gevaarlijke of hinderlijke situaties aangetroffen op en aan de steigers. Het betrof voornamelijk boten die over de steiger staken of ondeugdelijke of over de steiger gelegde elektriciteitskabels. In een aparte nieuwsbrief is daaraan aandacht besteed. Helaas blijkt dat er nog steeds leden zijn die niet willen meewerken aan een veilige inrichting van onze haven. Opnieuw zijn door enkele leden weer situaties geconstateerd waarbij sprake is van overstekende boten of gevaarlijke stroomaansluitingen. Ook het fietsen over de steiger blijft blijkbaar een hardnekkig probleem. Het zijn trouwens allemaal constateringen die ook in het havenreglement geregeld zijn en waar we dus samen afspraken over gemaakt hebben. Er wordt dan ook door een aantal leden voorgesteld om hier strenger op te handhaven met daaraan gekoppeld een geldboete en aantekening in het ledendossier. Het bestuur staat achter deze aanbeveling en zal als zodanig gaan handelen. Bij meermaals herhalen kan worden overwogen tot royement van het betreffende lid”. Los van de toonzetting roept de veralgemenisering en, daardoor anoniem, iedereen schuldig verklaren irritatie op. Het toont een gebrek aan inzicht en/of lef. Het is ogenschijnlijk een brevet van onvermogen, om vanuit een bestuurszetel te roeptoeteren over misstanden. Rechtstreeks het individu aanspreken is efficiënter. Het bevordert de goede sfeer binnen de vereniging. En men kan dan regelmatig complimenten uitdelen over onze mooie prachtige lerende vereniging. Goede “bewakers” dreigen niet, maar begeleiden het proces.
Hufters gooien deze week weer “hoge ogen” in de pers . Ajax, openbaar vervoer, openbare orde, dienstverlening, sociale en maatschappelijk instanties, etc., worden met bruut geweld geconfronteerd. Absoluut taboe en te veroordelen. Echter iets dieper graven naar de oorzaak kan ook een bijdrage leveren aan de bestrijding van huftergedrag. Beleidsmakers moeten lef gaan tonen en nadrukkelijk vóór hun medewerkers gaan staan i.p.v. zich achter hun verschuilen en om pure “geld-argumenten” klantonvriendelijke maatregelen door de strotten van “cliënten” duwen. Als de “hoofdrolspelers” niet te benaderen zijn, zoekt men de eerste de beste representant van de dienstverlenende instantie. Logisch toch, maar niet verstandig. Want “korte lontjes” hebben vaak maar plaats voor weinig “grijze cellen” en bekijken “hún wereld” door “hún oogharen”.
Weer een avondje mogen worstelen met mijn vermeend talent, mijn technische zangaanleg en solfège-vaardigheden. “Zonder natte ogen” een (voorlopig) afscheid nemen van, stemt niet tot vrolijk gezang. Maar met het oog op de toekomst en onszelf kennende zal de tijdelijke treurnis wel weer loslopen en maakt het plaats voor iets “ander moois”. Dus: “De Roerkade is mede door jullie geworden, van wat het nu is: Gastvrij. En vooral bij jullie was het “Baere-gezellig”. Bedankt Harrie en José van Dupont.
Op een mooie zonnige woensdag hovenier spelen. Planten, inclusief een heuse boom, ompotten en verplaatsen op de buitenruimten van een appartement geeft een “rijk” gevoel. Uit het 2e en afsluitende rapport ‘Een zeker bestaan II’ van de Commissie sociaal minimum trekt een betrokkene een herkenbare conclusie. “Welgestelden hebben ruim voldoende financiële middelen om geen enkele gelegenheid te missen aan hun vermogen iets toe te voegen. Een “Schaars-gestelde” moet het maar in zijn eentje zien te rooien”. Mark(t)werking op zijn best. “Berooiden” zetten we tegenwoordig aan tot verhoogde activiteit. “De Statiegeld-jager” oftewel “De Vuilnisbakkenanalist” is een nieuw fenomeen. Hij schuimt de straten en pleinen af op zoek naar “handelswaar” in prullenbakken, vuilcontainers en pmd-afval. “De bijvangst” is meer zwerfvuil als gevolg van open geschuurde zakken. Ter verlichting van hun bestaan en daarmee hun armoede status een maatschappelijk acceptatie toe te kennen helpen we hun een handje. We hangen een statiegeldbeugel aan de stadsprullenbakken. Nu, is dat niet een geweldige vorm van armoedebestrijding? Arnon Grunberg zou na zijn “De Vluchteling, De Grenswacht en De Rijke Jood” er een boek aan kunnen wijden. Dit alles in de hoop dat we meer oog krijgen voor zaken die krom zijn.
Er gaat voor P. in het MUMC een, voor haar, bijna nieuwe wereld open. De (Mastreechter?) staar-operatie is een daverend succes. Na jaren van troebele vergezichten is nu helder en scherp zicht de nieuwe kijk op de wereld van kortbij tot ver weg. Dag lenzen…, dag druppels…, dag prikkelende ogen…, dag opticien…! Wandelen rondje stad. Fietsen mooi rondje Roerdalen (inclusief scoren potje echte honing uit Paarlo). Spontaan galerij-treffen bij een “helder pilsje” op een zonovergoten terras. Dat zijn de ogenschijnlijke eerste geneugten na een te lang uitgestelde behandeling. Dus nog een keer bij Blond&Blond even toosten op “Eind goed, al goed”.
Week 38, 18 t/m 24 september 2023.
READ MY LIPS .…
“Saartje”, hoog en droog, wordt doorboord, om plaats te maken voor een tunnel. Een “straaltunnel”, wel te verstaan, voor de boegschroef. Na plaatsing kunnen we dan met haar “lezen en schrijven”. Mijn instuderen van nieuwe nummers met het RTK heeft nu nog veel weg van een oefening m.b.t. de techniek “read my lips”. Gelukkig hebben we nog maanden te gaan voordat we “ons kunnen” weer op “de planken” moeten showen.
“Het moment van thuiskomen” van P. ’s vader is aangebroken. Op zich een mooi memorabel feit. Echter niet zonder zorg. Want de gevaren voor ongevallen, als gevolg van zelfoverschatting liggen overal door het hele huis, woonomgeving en tijdens dagelijkse activiteiten op de loer. Dus hier geldt nadrukkelijk: “Read my lips. Wees niet overmoedig, wees extra voorzichtig. De kansen voor een goede afloop bij een “tweede herstelronde” zijn “redelijk klein”! Nu komen alle radertjes nog in beweging. Thuiszorg, mantelzorg, huisarts, bezoek, etc.. Voor de medicatie opstap naar de apotheek. Een “groothandel” in hoofdzakelijk “chemische producten”, om het mensdom in leven te houden in een ziekmakende haaks op duurzaam staande leefomgeving. In feite misschien wel: “Gif tegen gif?”. Wanneer gaat “natuur voor natuur” weer gelden, zou een mooie vraag kunnen zijn voor bijvoorbeeld Tata Steel en Chemours. De thuiskomst van de patiënt heeft op korte termijn een wonderbaarlijk “niets aan het handje” effect. Of dit gebaseerd is op de realiteit blijft voor even een vraag. Veel van de geplande ondersteuning wordt overbodig gevonden. De tijd zal het leren. Maar is de betrokkene wel leerbaar?
Wow… “Paw Patrol”… Musical in de Brabanthallen van ’s Hertogenbosch geven ons een inkijk de peuter-cultuur-beleving. Het verjaardaggeschenk voor F. bestaat uit fiets-trein-lopen v.v. en een onderdompeling in een rap creatief kleurrijk spektakel met een volumeknop op “behoorlijk”. De toeschouwertjes hangen aan de lippen van de artiesten, alsof “read my lips” de verborgen agenda is. De entourage nodigt kinderen uit, met behulp van de familie, royal merchandise in te kopen. Een nieuwe generatie met een eigen hectiek dient zich aan. Een mooi voorbeeld van o.a. de “schermgeneratie” is een bedroefd jongetje, dat snikkend smeekt om de voorstelling weer “aan te zetten”. Een snoepje en drankje maakt veel goed en daarna samen vliegensvlug naar huis. Tijd is schaars!!! Wij proberen thuis af te sluiten met een indrukwekkende lampionnenbootjestocht vlak voor onze deur. Echter is dit, gezien het verlate tijdstip, teveel voor het kindergeduld. Volgend jaar beter.
De laatste dagen van de exploitatie, door J. en H. van Dupont, waar min of meer al jaren onze “Stammtisch” staat, voltrekken zich. Hiervan willen we royaal getuige zijn, dus lopen nu geregeld binnen. Hopelijk zijn zij nu ook “een beetje binnen” en hebben we daaraan kunnen bijdragen. J. en H. welkom bij de club van de PZZ’ers? Het afscheid laat hier en daar trillende lipjes zien en van “read my lips” is nog weinig chocola te maken.
Week 37, 11 t/m 17 september 2023.
VOORUITGANG.…
Vooruitgang kent geen grenzen. Zo ook natuurrampen. De ene regio wordt getroffen door aardbevingen, de andere door zware regenval, damdoorbraken en orkanen. En naar mate men niet zorgt voor preventie vallen er doden en gewonden. Triest in die gevallen is, dat hoe meer “zakkenvullers hun zakken vullen” hoe meer de “bestolen armen” moeten boeten. Hun lot is, naast de armoede, ook nog eens dat zij het leed en verdriet mogen “koesteren”. Waar hebben zij dit in “Gods- of Allahs-naam aan verdiend. Wij pakken deze week het “Oma-n-Opa-oppas-moment weer op en brengen zingend en zwetend de maandagavond door.
Ook vooruitgang in de “schoorsteenvegerij”. Minder schoorstenen en schonere brandstoffen heeft de vroegere schoorsteenvegers bijna brodeloos gemaakt. Maar gelukkig heeft men het werkveld kunnen verleggen. Mechanische ventilatorenafzuigkanalen vegen c.q. reinigen is de nieuwe corebusiness. Geen hoge hoed meer op, maar er wel een nieuwe methodiek uit getoverd. Met een, identiek aan de vroegere borstel, borsteltje via een flexibele kabel door een boormachine aangedreven wordt vliegensvlug het kanaal geveegd. Het stof wordt via de ventilator de, soms, blauwe lucht ingeblazen. Hoe mooi kan “circulair milieubeheer” zijn.
Regelmatig ziekenbezoek in een zorginstelling is niet gezond voor je eigen psychische gesteldheid. Vooral als je kijkt met een kritische blik. Goedwillende medewerkers raken bekneld in het inmiddels gecreëerde web wat zorg heet. Het wordt tijd dat we ons “zorg maken om de zorg”. Over meer praten over, dan met. Bijna de gehele politiek kondigt een sublieme vooruitgang aan. De “MARK(t)werking” in de zorg moet beëindigd worden. Inzicht stimuleert een verstandig vooruitzicht? Jammer dat er al zoveel schade en stilstand is veroorzaakt. Maar goed, uiteindelijk heeft voortschrijdend inzicht “MARK(t)denkers” doen omdenken. Misschien wordt Marcel Levi nog luider hoorbaar en zelfs inzetbaar. Alhoewel het politieke speelveld enigszins iets weg krijgt van een kinderspeelplaats met kinderen die ongelukstikkertje spelen. Elkaar bewust “een beperking toebrengen of een voet dwars zetten”.
Uit het verleden kennen we de SRV-winkelwagen, die eenmaal in de week huis-aan-huis in de straat de boodschappen bezorgde. Ook hierin kent de vooruitgang geen grenzen. Want nu scheuren dagelijks tientallen koeriersbestelwagens door de straat en zorgen voor drukte en onveilige situaties.
“Pierre Cuypers Musical” zet Pierre, Roermond en Roermonds talent weer voor even op de kaart. Knappe productie in een knap gerenoveerde Oranjerie. Cuypers en zijn alter ego zijn hiermee ook een toonbeeld van vooruitgang.
Minder vooruitgang is het signaal, dat afgegeven is door Max en Ajax, beiden maken een stapje terug op de ladder van de “eeuwige roem”. Wij vertoeven in het zonnetje op ons balkon en mijmeren over …. Meer en/of minder vooruitgang.
Week 36, 04 t/m 10 september 2023.
Enerzijds is deze week niet bijzonder spannend. Zij het, dat het weer wel bijzonder, in overtreffende trap, mooi is. Het heeft iets weg van “een compensatieregeling” voor de slechte weersomstandigheden gedurende de afgelopen vakantiemaanden. Met de afronding van het trekken van de kabels voor de boegschroef is de maandag goed gevuld. ’s Avonds nemen we de draad van de koorrepetitie weer op. Een prettig weerzien met de zangcollega’s en een nieuw perspectief: een optreden met The Brassband Merum op 10 december in nog nader te bepalen accommodatie. Breken we nu echt door???? Bijzonder toch….!!!!
Een zomeravondvaart met aan boord een “randstedeling” en deze introduceren in de “geheimen” van de Midden Limburgse Maasplassen en de ommelanden is een mooie uitdaging. Iemand op het water van de ene in de andere verbazing zien vallen doet een chauvinistisch hart goed. Er is dus meer bijzonders dan alleen de Randstad en Zuid Holland.
Van varen krijgen we geen genoeg en sturen “Saartje“ richting Thorn. Waar, de laatste twee jaar, zich een waarlijke metamorfose heeft voltrokken. Er is een ressort uit de grond gestampt en ook al vol in bedrijf. Horeca, supermarkt, zwembad, sporthal, appartementencomplexen, vakantievilla’s (maar dan ook letterlijk villa’s), speeltuinen, jachthaven en ophaalbrug. Een bijzonder dorp gelinkt met het, op zich al, bijzondere Witte Stadje. Waar een buurman op een terras mijn woordenschat verrijkte met “poederdoostrut”. Tijdens het gesprek is mij duidelijk geworden dat hij deze “eretitel” toekende aan zijn schoonmoeder. Een nachtje overblijven aan de passantensteiger en ontwaken tussen pure natuurgeluiden van flora en vooral fauna; iets om bij te “watertanden”. Terug in Roermond, touwtjes vast en nagenieten op ons zonovergoten balkon. Ook weer terug in de werkelijkheid. Plan van aanpak m.b.t. ziekteverloop van P’s. vader. Alle neuzen in de zelfde richting krijgen is altijd weer een uitdaging. Tijdens het ziekenbezoek op zoek gaan naar de vragen achter de vraag. Niet dwingende maar wel zinvolle adviezen bieden. De horizon verbreden, in een nogal medisch model ingekapseld zorgsysteem en denken, waarbij het psychosociale aspect op de grond is gedwongen, werpt niet altijd de gewenste vruchten af. Gelukkig kent het voor het Nederlands elftal uitgedachte tactische pva (plan van aanpak) wel een succesvolle afloop.
Het weekend kan niet stuk, zonnig en nog eens zonnig. Een drankje en hapje op je eigen terras. De voetjes in een “specieton of -kuip met koud water”. De ogen dicht en dromen over het strand van de kabbelende Noordzee. Het uitstapje naar de ECI. Een kleine “voorproeverij” voor het nieuwe theaterseizoen, dat dan ook weer het winterseizoen op het netvlies brengt. Brrrr…. Nu verfrissend maar straks kleumend. Geen bijzonder hoopgevend vooruitzicht. “De nationale elf” hebben dat met twee-een wel.
Week 35, 28 augustus t/m 03 september 2023.
VOORBIJ BEGINNEN.…
Vakanties zijn, tot verdriet van velen, voorbij. Het werken en de scholen beginnen. Even wennen en de routine is weer “heer en meester”. Tranen van verdriet en vreugde op het schoolplein. Herstel van hiërarchie en opbouwen van werk-, nacht- en dagritme. Serieuze aangelegenheden, gadegeslagen, vanaf de zijlijn, door menige lichtelijk vrolijk gemutste PZZ’er. Alhoewel, dat weer vele grootouders voor de nodige “oma-n-opa-oppas-momenten” worden ingezet. Want waar zouden we zijn zonder deze verborgen steuntjes in de rug. Waarbij de vraag wel rijst: “Is het zware werk voorbij en kan het lichte dan beginnen? En wat weegt het zwaarst?”
Op bezoek bij P.. Verblijf in ziekenhuis is voorbij. Revalidatie in Zuyderland MC Sittard-Geleen kan beginnen. Een kolossaal waanzinnig imponerend gebouw. Het wekt de indruk, dat de verhouding accommodatie versus zorgaanbod wel moet lijken op “waterhoofd versus zweetdruppel”.
Dinsdag, een gewone normale dag. Net zoals sommige andere dagen. Je mijmert wat “voor je uit”. Denkt aan de stelling: “Je krijgt wat je verdient”. En dan: “verdienen” wordt mede gevormd door je levenshouding, mensbeeld en filosofie. Indien zorgbehoefte ontstaat zal met deze “verdiensten” rekening gehouden moeten worden bij het opstellen van zorgdoelen en plan van zorgaanpak. Zorgvrager en zorgaanbieder zullen in principe hierover consensus moeten bereiken. Dat kan m.i. ook betekenen, dat zorgvrager en zorgaanbieder niet tot overeenstemming komen. In het uiterste geval komt “voltooid leven” om de hoek kijken. Zorgplicht mag nooit de vorm van een “strafexpeditie” aannemen. De gedachten “eigenschuld, dikke built”, is not done. Voor beide partijen staat tegenover zorgplicht en zorgrecht ook zorgweigering. Maar vooralsnog moet de oplossing liggen in een goede match tussen vrager en individuele aanbieder. Aan de psychosociale facetten van zorgvrager kan nooit teveel aandacht besteed worden. Bovenstaande geldt ook voor de relatie zorgvrager en de mantelzorg- biedende. Er dient een vorm van consensus te bestaan. Zo niet, dan ontstaat er een strijd rondom “het ziekbed”. En dat is voor niemand te verdragen. Zorgplannen met, daarin verwerkt een geaccepteerd van belang zijnde neuro psychologische onderzoek, onderbouwde hoofdoelen kunnen van groot nut zijn. Bovenal is realiteitszin van grote waarde. Ook een realiteit is, dat het verkeren in een omgeving, waar zich veel “ziek-zwak-en- misselijk” manifesteert, het denken over (on)gezondheid aanwakkert.
De “boegschroefschouw” levert nieuwe inzichten op t.a.v. het plaatsen van de tunnel.; half in- en half outboard. Mijn bijdrage zal bestaan uit het vooraf aanbrengen van een extra “bypass” voor Saartje’s “stroom-voeding-en-bedienings-ingewanden”.
Op de vooravond van zijn negentigste krijgt de vader van P. een pet als verjaardagscadeau. Een mooi gebaar, met misschien ook wel een onbedoelde symboliek. “Met negentig heeft menigeen veel levenswijsheid onder de pet. Bij sommige negentigjarigen gaan weleens zaken boven hun pet. Van andere gebeurtenissen hebben ze geen hoge pet op. Of kunnen ze over bepaalde ontwikkelingen er met de pet niet bij. Tijdens hun leven hebben ze vaker verschillende petten op gehad. En er weleens met de pet naar gegooid. Maar boven al is te hopen dat hun leven niet pet was en ze weinig huilden met de pet op”.
“Voorbij” geldt ook voor de eenennegentig jarige moeder van P.’s schoonzus. Op een zaterdagmiddag een afscheidsdienst met aansluitend een gemoedelijk treffen op een zonnig terras. Genieten van een kopje koffie, een stukje vlaai, luchtige gesprekken met zo nu en dan een bescheiden lach die neer daalt “Tussen De Bergen”. Dit alles doet enigszins onwezenlijk aan. Een realiteit is echter wel al duidelijk zichtbaar, een van haar kleinkinderen is aanstaande moeder. Er gloort geluk en beginnen aan een nieuwe episode.
Week 34, 21 t/m 27 augustus 2023.
ZORG.…
“Saartje” in “klaar-voor-operatie-boegschroef-modus” gezet. De eerste fase zal zijn de “anamnese”.
Hieruit volgt de bestelling materialen. Voor zover is de eigenlijke operatie voorzien in week 37. De indicaties zijn duidelijk en over het “persoonsgebonden budget” hebben we al een eerder stadium overeenstemming bereikt.
Dinsdag hebben we weer voor even een oma-n-opa-oppas-moment. Aan de wens van kleindochter F., om de stad in te gaan, geven we gehoor. Ze wil even shoppen. En tijdens deze bezigheid ontwaart zij en lingeriezaak. Loopt parmantig naar binnen en vraagt de winkelierster: “Heeft u ook kinderbikini’s?’. Zij antwoordt: “Nee, maar kom over zo’n tien jaar eens terug, dan zullen zeker iets geschikts voor jou hebben”. Met wandelen, fietsen, snacken en snoepen accentueren we het verdere vakantiegevoel.
K. uit G., een “vaarkennis” met technische vaardigheden, die ons in het verleden uit de brand heeft geholpen, is met zijn motorboot voor een nacht de box-genoot van “Saartje”. K. en ik “praten onder genot van een drankje bij over varen”, happen op de Markt en nemen een afzakkertje bij ons op het terras met haven- en “eigen-boot-zicht”. Hij bood toen goede service, wij nu gastvrijheid.
Bij I. en C. verricht ik, als freelance-onkruidwieder, onbezoldigde voorbereidingswerkzaamheden. Binnenkort komen de grasmatten en zullen de resultaten van mijn werk verworden tot vormen van onderliggende leed.
De overplaatsing van de vader van P. is een feit. Het “wegbrengen” voelt als een stukje intens afscheid nemen. Je zou mogen verwachten dat de zorg eromheen dit goed ondersteund. Mijn ervaring nu is het tegenovergestelde. Het ziekenhuis “duwt” iemand naar buiten, wat vooral blijkt uit een m.i. veel te rooskleurige subjectieve eindrapportage. Een korte “zwaai-zwaai” en weg zijn we.
De ontvangst is steriel en het inkloppen van gegevens op een mobiele laptopstandaard heeft de hoogste prioriteit en gaat boven een hartelijke begroeting met een drankje en het even kunnen bijkomen van de patiënt. Intakegesprek waartoe de patiënt op dat moment niet toe in staat is, gaat gewoon verder met de familie, over het hoofd van de betrokkene heen. Je vraagt je af welk belang het zwaarste weegt in deze. Zou ik als medewerker ook zover afstompen na jaren in de zorg te hebben gewerkt? Echter ook een lichtpuntje: een medewerker steekt in zijn pauze een helpende hand toe bij het overstappen van auto in rolstoel.
Is dit nu het gevolg van Mark(t)werking? Betekent dat ook dat lobbyen zijn intrede kan doen en zorgt voor voorkeursbehandelingen? Dat naarmate mensen poen hebben ook overal “meer verstand” van hebben en meer kunnen bepalen?
Het voorafgaande bevordert wel het bewustzijn: Hoe blijf ik zo lang mogelijk uit de molen van de zorg. En heb ik alles “voldoende geregeld” om “voltooid leven” voor “zorg” te laten prevaleren. Ik zal kost wat kost willen voorkomen dat “wegbrengen” mij ten deel zal vallen….
Ik ga graag nog een paar avonden wandelen, “een luchtje scheppen”. Dat lucht zeker op, maar ik verwacht er geen al te grote wonderen van.
“Roerdelta Concert” is een verademing en zorgt voor een nieuwe creatieve impuls op en aan de Roerkade, onze achter- of indien men wil voortuin. Er dreigen donkere wolken, maar uiteindelijk breekt de hemel open en wordt het een fantastische behaaglijke zorgeloze avond. “We Are Roermond”! Vroeger ging mij, als kind, luisteren niet altijd even goed af. Maar werd regelmatig met “harde hand” hierin “getraind”. Sommige hedendaagse (veronderstelde) volwassenen schijnen de vaardigheid van luisteren niet te bezitten. In ieder geval niet het fatsoen te hebben, om andere tijdens uitvoeringen niet te hinderen in het luisterend genieten van prestaties op het podium.
Zwetsen, tot ergernis van de toehoorders, is dan hun voornaamste bezigheid.
Het orkest heeft zijn koffers en instrumentarium nog niet gepakt of de deelnemers aan “City Swim” plonzen in de Roer. “The show must go on”. Zwemmen voor een goed doel (dementie veraangenamen?) met een feestelijk randje. En wij staan daarbij weer aan het kantje. Maar volgend jaar doen we …… (weer) mee??? Om de conditie maken we ons nog geen zorgen, want de volgende editie lig ver in het verschiet. Een mooie ambiance, gezelligheid en mooi weer. De avond party met een Limburgs tintje tot in de late uurtjes. De zondagsrust nemen we deze keer zeer serieus. Veel na-banken en onderwijl de prestaties, voortploeterend in het regenachtige Zandvoort, van Max volgen. Uitbundig feestend Hollandsoranje gaat via beeld en geluid de wereld in. Nederlandse euforie kent geen grenzen! Wij kennen ogenschijnlijk geen zorgen. Voorlopig althans….
Week 33, 14 t/m 20 augustus 2023.
VISA VERSA.…
Lopen-station Roermond, treinen-Eindhoven, bussen-Breda, treinen-Roosendaal , treinen-Goes, bussen-Zierikzee, bussen-Scharendijke, lopen-Jachthaven. Een ’s maandagse, een kleine vijf uur durende, verhoogde activiteit om “Saartje” te bereiken. Zij moet “ontmast” worden, om de tocht naar Roermond zonder belemmeringen te kunnen maken. De nodige voorbereidingen worden deze dag onder een gezellig zonnetje nog getroffen. Afscheid nemen van “steigergenoten” en hopen op een gezond weerzien over ongeveer negen maanden. Een vervolg op dinsdag is “andere koek”. Zodra mijn neus “buiten de kuip” komt, valt er regen. Maar de aanhouder wint en uiteindelijk liggen we onder de kraan. Na een vlotte “aftakeling”, mastberging en afronding van het afmast-proces start ik de motor en laat Jachthaven Scharendijke achter me. In “Bru” sluizen, de Krammersluizen voortvarend nemen en door de Volkeraksluizen. Afmeren voor een welverdiende (beetje onrustige) nachtrust. Om zevenen “Hollandsdiep” op, langs Moerdijk en uiteindelijk in Heusden trossen vast. De “vaste loods” scheept in na haar reis vanuit Roermond. Deze hereniging vieren we met een hapje en een drankje bij… waar anders…, “Café Havenzicht”.
Vijf uurtjes naar Grave en daar is het ook weer een beetje thuiskomen. “De Maaspoort” serveert nog immer spijs en drank op de gebruikelijke wijze. “Een nachtje erover slapen” en op weg naar het Leukermeer. Waterfietsen, een flinke wandeling en zwemmen vormen het avondvullend programma. Zaterdag ruikt “Saartje” “de stal”. En laat ons, vanaf het moment van het starten van de motor, “genieten” van een bijna aanhoudende stortregen, die duurt tot aan het moment waarop de startknop in Roermond op OFF wordt gezet. Ongeveer 240 km in 24 uur en 80 liter diesel verder ligt “Saartje” op een vertrouwde plek voor ons balkon aan een oever van de Maas in Roermond, geduldig te wachten op haar zo begeerde boegschroef. Helena(werf) zal haar “deze dienst” de komende maand gaan bewijzen.
Zondag volledig geland en weer in het “dagelijks ritme” meedraaien. De vader van P. is heel cru gezegd bij wijze van spreken op het ene moment “springlevend” en op het andere moment “op sterven na dood”. Een verder verblijf binnen een reactiveringssetting voor ouderen is de volgende stap. Zo op het eerste gezicht een krasse knar van bijna negentig, een wereldwonder op zich, maar o, ook zo kwetsbaar.
Weer eens de achterstand in krantlezen proberen in te halen. Opvallend; enige tijd geen nieuws tot me genomen en toch draait de wereld door. Het is wel een geruststellende gedachte.
Week 32, 07 t/m 13 augustus 2023.
De “weerwaarzeggers” komen met mooie beloftes. Het wordt zomer…..? Solar “loopt leeg”. “Voorjaarshormonen” beginnen op te spelen en willen beginnen aan de (voorjaars)schoonmaak. Nog even wachten, het is zo najaar en dan kunnen we weer binnen klussen. Het vakantiegevoel is tanende van, we hebben nog het nodige voor de boeg tot het is bijna voorbij zonder de vakantie echt beleefd te hebben. Dit jaar hebben we geen “snipperdagen” maar meer een “snippervakantie’. We hobbelen van de ene activiteit naar de andere. Van de ene plek naar de andere. “Het schip der plezierbeleving” komt langzaam tot stilstand en lijkt te gaan afmeren aan een “winterbestendige kade”, tot dat de kou weer uit de lucht is.
Haar bet-over-groot-moeder, haar over-groot-moeder, haar groot-moeder, haar moeder en nu koopt ook zij kleding bij “Ter Horst van Geel”. Mijn partner heeft nu echt de status van Oma bereikt.
De kentering, van: “Dat is een winkel voor oude vrouwen” naar “daar hebben ze leuke betaalbare spullen voor mij”, is een feit geworden. Een kloof is gedicht, de grens is overgestoken. Daarnaast gloort er een mager zonnetje aan de horizon, nu nog even doorzetten.
Voorafgaand aan “Het was Zondag in het Zuiden”, een musical in de Doolhof te Tegelen, doen we een middagje Venlo… wat is Roermond een warme gezellige stad aan de Maas. De voorstelling is redelijk spectaculair, maar mist “de schwung” om het onsterfelijk te maken. De Maas zal zich beslist nog vaker van een meer onstuimiger kant laten zien, dan dat wat men ons in de Doolhof kon doen laten geloven.
Bij “De Thuishaven” van “Maas en Roer” en “de Lobby” op het Stationsplein hebben we de omslag van het weer liefdevol “omarmd”. Het pleinfeest, ter gelegenheid van het dertigjarig bestaan van de bewonersvereniging van ons appartementencomplex, zal ons nog lang heugen. Mooi, gezellig, laat en bijna “zaat”. Complimenten voor het organiserend-comité. En met “never change a winning team” indachtig voor het volgende evenement, bereiden wij ons weer voor op een vertrek richting Zeeland.
De afgelopen weken heb ik regelmatig nieuwe contacten mogen leggen. Bij het me voorstellen ontstaat er weleens verwarring over; is het nu Ton of Tom. Maar met een nadere duiding van: “Ik ben, wat ik niet heb”, is de juiste benaming snel helder.
Week 31, 30 juli t/m 06 augustus 2023.
AANHOUDEND.…
In mijn arbeidsverleden stak op zondagavond vaker een melodramatisch gevoel de kop op. Niet dat het werk of werken tegenstond. Maar, vanuit het heden bezien, dat ik vaker de grens van vrijheid naar een, door andere bepaalde, dagorde, over ging. Zelfs nu nog heeft de zondagavond iets “magisch”. De maandagochtend ademt iets uit van een nieuw begin en nieuwe kansen. Echter het regenachtige weer injecteert een “overdosis somberheid”. Ik draai me nog een keer om. “Even later” beroer ik het touchscreen. Et voilà, over 12 dagen lijkt het tij van het weer zich te keren. We “overbruggen” voorlopig, met een kleine onderbreking, in Roermond. Tot vervelens toe kan ik hier blijven herhalen: regen, regen, wind en regen, kou en guur. Gelukkig brengen de Oranje Leeuwinnen kleur in het eentonige dagelijks “tranendal” dat zich buiten manifesteert.
Regen en storm teisteren balkon, overkapping en mijn incasseringsvermogen. Donderdag gaan we op pad om wederom te ervaren of een overeenkomstig weer in Scharendijke andere gevoelens oproept.
Aanhoudende stroom vrachtwagens en personenauto’s vergezellen ons op weg naar Zeeland. Een van de bedoelingen van deze reis is, de zeilen droog bergen i.v.m. ons voornemen “Saartje” op korte termijn naar Roermond te varen. De fok mag als eerste in de “winterslaapmodus”. Eenmaal droog ingepakt en geborgen in de auto gaan we “foerageren” bij Salud. Een strandwandeling met een na-dronk bij Perry’s als dagsluiting.
Vrijdagochtend, voordat een aanhoudende regenstroom zich weer “over ons heen buigt”, het grootzeil inpakken en alle overige werkzaamheden uitvoeren, om de mast “strijk-klaar” te maken. Het af-masten staat gepland voor dinsdag 15 augustus. Waarna we stroomopwaarts zullen varen richting Roermond. In “The Captains Cabin” krijgen we nog de laatste afsluitende activiteiten mee van de eerste week van het Club jeugdzeilkamp 2023. Een leuk toekomstige activiteit voor kleindochter F.? Na een paar Hertog Jan’s of zijn/waren het toch Jupilers zoeken wij onze “kooi” op.
Zaterdagse regen is even “aanhoudend” als van die van de andere dagen. Samen met andere bootopvarenden bezoeken we om 16.00 uur, op uitnodiging, onze buren; de bewoners van “de Kabbelaar. De aldaar verblijvende Oekraïense vluchtelingen hebben een gezellig samenzijn, om gezien de redenen van hun verblijf hier, maar niet te spreken van een feestje. Daarvoor is voor hun geen enkele reden. Hun situatie gaat mijn voorstellingsvermogen volledig te boven. Een mond vol tanden over oorzaak en gevolg. Bewondering voor hoe kranig slachtoffers zich weten te handhaven. En eerlijkheidshalve is het gênant, dat ze ons bedanken voor hier te mogen verblijven. Gevoelens van woede en machteloosheid wisselen zich aanhoudend af. Een ontmoeting met een lerares verbonden aan een Maritiem Opleidingsinstituut in Oekraïne kan toch bijna geen toeval meer zijn. Zij had nog nooit zoveel boten, de jachthaven van Scharendijke telt 700 ligplaatsen, bijeen gezien. Wij besluiten terug te keren naar onze onbedreigde en nog steeds intact zijnde woning. Geen vrachtwagen op de weg alleen een beperkt aanhoudende personenauto-stroom. Net binnen twee uur, hopelijk zonder ongewenste prenten, van boot tot aan voordeur in Roermond. Thuis even inchecken, vervolgens de Roerkade “inspecteren” en de aanhoudende stroom Solarfestivalgangers observeren. “Ons nachtleven” bestaat voor een deel uit het aanschouwen van de prestaties van de “Oranje Leeuwinnen”.
Zondag, bijkom-dag, de aanhoudende stroom festivalgangers in de verte over de brug door stormende regen en opgejaagd door ferme wind zien van achter beschermd glas, heeft zo ook zijn charmes. Bij Zomergasten met Theo Maassen en Khadija Arib vraag ik me zo nu en dan tussen de vragen door af: “Wie van de aanhouders zal uiteindelijk winnen?”
Week 30, 24 t/m 30 juli 2023.
WEER(-)VOLGERS.…
Knopen doorhakken, plannen en afspraken vastleggen. Laatste week van augustus komt “Saartje” af-gemast, mast blijft in Scharendijke bij Fa. Zwart, richting Roermond. Boegschroef inbouwen en winterligplaats bij Helenawerf. Voorjaar 2024 op-masten bij Fa. Zwart en naar jaarligplek Jachthaven Scharendijke. Eindelijk rust in de koppies van de bemanning. Nou ja, rust, dat is toch enigszins betrekkelijk. Het weer is zeer wisselend. Enerzijds waait het niet, dus “noodweer” voor echte zeilers. Anderzijds waait het hard, dus, “noodweer” voor de minder ervaren zeilers met een boot met beperkingen, de categorie waartoe ik behoor. Daarnaast willen we graag afspreken met “meezeilend bezoek” op momenten, dat het weer dat toelaat. Gevolg: wij zitten bijna de hele week dagelijks met onze vingers vastgekleefd aan smartphone, smartwatch en tablet. We switchen heen en weer van “Buienalarm” naar “Weer & Radar” naar “Weeronline” naar “Windguru”. ’s Avonds zijn we niet weg te slaan bij journaals met weerberichten. Goed weer in Roermond, maar bedenkelijke weersomstandigheden wanneer we in Zeeland vertoeven. Mooi weer in Zeeland tijdens ons verblijf in Roermond. Geen touw aan vast te knopen, maar we moeten roeien met de riemen die we hebben.
Planning aanpassen en opereren met de middelen die er dan zijn. Dus deze week in Roermond er een feestje van maken. Niet zo moeilijk, want op het feestmenu staan: Sjoemelmert, ontmoeting met E. & E. (jonge ouders in spé), Weerstand “Open Air”, etc…
Middag- en avond-sjoemelen. “Lopen over de koppen” tussen de rijen kraampjes door. ’s Avonds “dweijele”, “Dupont”, “Sjnats”, “Blond&Blond” en nog even het licht uitdoen bij…. “Dupont”. Nachtelijk kijken naar de prestaties van de Leeuwinnen tegen de Amerikanen, onder het nagalmen van de muzikale klanken van “Linda uit Rotterdam” in de wat trager werkende hersenpan. Naast de tranentrekkers “Bloed, zweet en tranen”, “Heb je even voor mij”, “Huilen is voor jou te laat” mogen we mee neuriën met haar Engels repertoire. De kleine oogjes zijn op donderdag duidelijk zichtbaar.
Maar die weerhouden ons er niet van om een leuke middag met kleindochter F. te verpozen.
Vrijdags brengen we met E. & E. de namiddag en vroege avond door bij een hapje en drankje. Zelfs kunnen we, ondanks het wisselende weer, vanaf het balkon genieten van de ondergaande zon. Mooi bijpraatmoment over verleden heden en toekomst. Hobby’s, o.a. “het leven van een amateur dronepiloot” en toekomstig ouderschap passeren de revue.
“Open Air’ op het voormalige “Philipsterrein” is echt een feestje. Een regionaal treffen van enigszins gelijkgestemden. Bekenden uit heden, vroeger en nog meer heel veel vroeger. Oud-prinsen uit Haelen, oud-collega’s, oud-buren, etc.. Een zeer gevarieerd aanbod; Tribute bands, lokale bands, jazzbands, silent disco, knallende dance, foodtrucs en natuurlijk voldoende vorstelijk gerstenat. Een zeer geslaagd aanbod vanaf 13.00 tot 23.00 uur voor jong en oud. Chapeau voor dit initiatief, het mag van mij een traditie worden. Bij thuiskomst worden we getuigen van de “operatie”: “GEIN OP HET PLEIN”. Een jong verdwaald wees-eekhoorntje huppelt over ons plein achter vooral bewegende benen aan. Sommigen sprinten weg, waarbij het eekhoorntje nog meer tracht “de vermeende teruggevonden gillende moeder” bij te benen. De schare toeschouwers, waarvan enkele zich ontpoppen als eekhoorn-opvang-deskundige, groeit aan. Het beestje raakt vermoeid en laat zich tot kortbij benaderen. Dan verschijnt er een grote dierenambulance, daar komt een klein kistje uit en de dierenambulancebroeder neemt met zijn, in handschoenen gestoken, handen het beestje op en stopt het in het kistje. Kistje dicht, de ambulance toe, motor starten, ambulance vertrekt, “uitgezwaaid” door de “redders op en van het plein” en “volgers”. Op het nieuws zie ik op- en afrijdende ambulances in het oorlogsgebied, een paar duizend kilometer hier vandaan. Soms waait de wind uit een andere hoek en kan ik het echt niet meer volgen.
Na deze winderige en redelijk turbulente week genieten we van de verdiende zondagsrust. Alleen Max zorgt voor een beperkte opwinding met zijn activiteiten in Francorchamps tijdens mijn “nabanken”.
Week 29, 17 t/m 23 juli 2023.
WISSELEND.…
Verwaaid liggen in “Bru” klinkt voor een zeiler zeer onlogisch, maar is voor de bemanning van “Saartje”, gezien de aanhoudend krachtige wind, bijna een vanzelfsprekendheid. Het aantal pk’s (46) is onvoldoende om haar swingend box-in of box-uit te manouvreren. Een helpend handje in de vorm van een boegschroef is onontbeerlijk. Dus een dagje extra afwachten en rust in Bruinisse.
Onder gunstige weersomstandigheden op de motor, ondersteund door de fok, naar Scharendijke is feitelijk dan ook een feestje. Voorpret voor een dag met een sterretje; een streepje en wat grijze haren erbij. In Beachclub “De Zwaluw” met nazit bij Perry’s klinken we op een goede gezondheid en nog een mooi leven. “Appen” en “teamen” zijn, naast een enkele kaart, de media-tools om goede wensen over te brengen. Bij “het boot-waarts” gaan ontmoeten we onze boot-buurt-genoten en praten nog even ouderwets bij over de gebeurtenissen van het afgelopen jaar. Dan is het tijd om naar bed te gaan en bij te trekken van een inspannende dag. Het eten laten zakken en de drank te verwerken.
Ook in “grote mensenwereld” staat het leven niet stil. Frans Timmermans kondigt zijn komst naar Nederland aan. De reddende engel die een einde maakt aan de Mark(t)werking? Hij pretendeert een markt te gaan creëren vóór de mensen en niet langer de mensen ondergeschikt te maken áán de markt. Hierover kun je uren dromen en mijmeren. Ja, jezelf al in een denkbeeldige zevende hemel zien belanden. Maar de realiteit zal hoogstwaarschijnlijk iets anders uitpakken. Echter is er toch ook weer een sprankeltje hoop, vanaf het strand, aan de horizon van Scharendijke waar te nemen.
Met een voorlopig laatste “Visje van het Busje over de Dam” nemen we voor even afscheid van het Grevelingenmeer.
Slalommen van file…., naar file….., naar file…., naar huis. Vijf uurtjes gassen-remmen-gassen-remmen, doet ons beseffen dat het openbaar vervoer met een gemiddelde reistijd van vierenhalf uur toch niet zo’n gek alternatief is. Zij het, dat we dan niet, onderweg via inkopen bij stalletjes met lokale producten, ons avondmaal kunnen scoren. Onze thuiskomst vieren we nog even met een afzakkertje bij Dupont aan onze vertrouwde Roerkade.
Inmiddels zijn nieuwe galerijburen bezig in te huizen, een kennismaking staat op stapel. Wij regelen het een en het ander met betrekking tot “Saartjes” aanpassingen. Maas & Roer; af-masten en wel/niet zomerligplek. Helenawerf; inbouw boegschroef en winterligplaats. Firma Zwart: mastwinterberging. Rondkijken naar alternatieven voor mastwinterberging brengt de conclusie: “Liever niet. Ja, maar. Geen capaciteit. Vragen we na. Overleggen met het bestuur”. Kortom in Roermond en omgeving niet, dus blijft onze mast geborgen in Scharendijke bij Fa. Zwart. Zaterdagavond; degene die jarig is (was) trakteert-actie bij “de Hammetjes” (S.F.C.I.). De jarige gaat daarna huiswaarts met mooie geschenken.
Kijken naar het winnen van de Leeuwinnen. Lunchen en bijpraten bij de “Beren” met M. & J..
Én getuige zijn van “Max’s onaantastbaarheid”, zijn de hoogtepunten binnen onze zondagsrust.
Week 28, 10 t/m 16 juli 2023.
LUCTOR ET EMERGO….
De grijs grauwe start van deze week vrolijkt weinig op. Zij het, dat er toch ook weer perspectief geboden wordt. Er komt een einde aan de, samenleving negatief beïnvloedende, “Mark(t)werking”. Een dagje, dag Mark. Een dagje, dag Rutte.
Terug naar Scharendijke, terug naar de kust, die mooie kust. Beachclub Zee. Kennisgemaakt met gegrilde watermeloen, een zeer bijzondere, maar ook smaakvol, vegetarisch recept. Het wekt wel de indruk dat je er “geld als water” mee kunt verdienen. Onze kritiek levert ons alsnog een rondje koffie op. De haven is uitgestorven, weinigen aanwezig en veel horeca is gesloten. Seizoen begint erg laat. Het clubhuis is, zoals bij vele andere havens, nauwelijks open, of aan derden verhuurd. Je krijgt de indruk dat “fors geld” boven gezelligheid gaat, waardoor “binding binnen de vereniging” verwordt tot stiefkindje.
“Saartje” wordt gekuist en ordentelijk “heringericht” t.g.v. het bezoek van T. (White Whale). Hij is lovend, ziet verkoopperspectief en zet bij ons het “wel of niet denkproces in een hogere versnelling”.
Lang verhaal kort: “Saartje” blijft, krijgt boegschroef, komt deze winter naar Roermond en we vertrekken volgend jaar vandaar uit “op vakantie”.
En wij vertrekken nu naar de Visserijdagen in Bruinisse. Twee dagen feesten op z’n “Bru’s”. In dranktraditie niet veel onderdoend voor “Remunj’s vertier”. “Feestmuziek met de Jean & Eddy’s”, maar ook de tent op z’n kop met “The Nightflight”. De vlootschouw aan boord van de “LUCTOR ET EMERGO”. Nagenieten met de andere “drankorgels” in “Het Veerhuis”.
Zondag, de zondagsrust in “Bru” is heilig en derhalve letterlijk voelbaar als je door het dorp loopt.
Aangeveegd en bijna alle sporen van een daverend feest uitgewist.
Ons rest ook de rust, nu “Saartje’s” toekomst voor enige tijd vaststaat.
Met de wapenspreuk: “Ik worstel en kom boven”, indachtig, genieten we van deze en onze gemoedsrust.
Week 27, 03 t/m 09 juli 2023.
STORM…
Storm, windkracht 5 oplopend naar 7. Goed, dat we stevig “aangesnoerd” in de box liggen. Vele medewatersporters vertoeven thuis en laten ons in eenzaamheid luisteren naar het gieren van de wind. We doen een wasje. Halen een visje en schrijven aan het, achterstand opgelopen, blog. Uitvaren gaan is voorlopig geen optie, terug naar Roermond vanwege een begrafenis en Festilaovend ligt eerder voor de hand.
Naar buiten kijkend zie ik een zeemeeuw die probeert zich staande te houden op een afmeerpaal. Dit tafereel prikkelt mijn gedachten. Een zeemeeuw kan zwemmen, vliegen, lopen, zich zelf voorzien met in de natuur voorradig voedsel en communiceren met zijn soortgenoten. Stel dat mensen deze talenten eveneens zouden bezitten. Dan zouden we in een mum van tijd een duurzame samenleving hebben. Maar helaas! Zijn we te dom om ons dit “eigen te maken”? Of is het toch de straf voor de dood- oftewel erfzonde, dat onze soort zichzelf dreigt te vernietigen? Gaan we aan onze veronderstelde intelligentie ten onder?
Dinsdag, de storm is gaan liggen. Maar wij zijn nog rusteloos in afwachting van een telefoontje van White Whale. Een telefoontje als startschot voor “het bewandelen van een nieuwe weg”, waarvan de lengte en bestemming verre van duidelijk is, een sprong in het diepe!
De nieuwe afspraak volgende week biedt ons de gelegenheid een weekje “naar huis” te gaan.
“Verwaaid liggen”, in scheepstermen gesproken, betekent voor ons in de luwte ander vermaak en bezigheden zoeken. Vanuit een stormachtig Scharendijke “vluchten” we richting een winderig Roermond. Woensdag lijkt de storm, maar dan met een “Beaufortje minder”, ons thuis te hebben ingehaald. Het “oude leventje” pakken we weer snel op. Eenmaal weer thuis steken we de handen uit de mouwen en plegen poetsonderhoud op de galerij. Door deze “groenverwerking” is het weer een genot om naar de voordeur te wandelen.
Vrijdag “beleven” we een bijzondere crematie van een ouder echtpaar, ruim zeventig jaar in de echt verbonden. De een ongeneeslijk ziek en de ander met een “voltooid leven”. Zij aan zij, voor de laatste reis naar het “hiernamaals” gekozen. Hoe mooi kan samenzijn zijn.
“Saartje” wel, “Saartje” niet, wel-niet, niet-wel houden en/of aanpassingen aanbrengen zijn de aanhoudende malende gedachten. Een gezellig Festilaovend verdringt dit alles maar heel even. Zelfs zwemmen in de “Oolderplas” brengt weinig rust. Er blijft een gevoel van meer dan “een storm in een glas water”.
Week 26, 26 juni t/m 02 juli 2023.
BEWOGEN….
Wakker worden met de bij “Salud” op de gevel gelezen tekst: “Brood is het tragische verhaal van graan dat geen bier mocht worden”, in het achterhoofd. Een weinig succesvolle poging om het i.c.t. dilemma te verhelpen. De weersvooruitzichten en met name de windkracht die het enthousiasme om “op reis te gaan” danig drukken. Deze belevingen en de nog niet uitgesproken overdenkingen leiden een bewogen week in. Zijn we als team wel/niet zeil-minded en is een lange periode onder weg zijn iets dat we ambiëren? Is “Saartje” de geschikte boot voor onze vaar- en reisverwachtingen? Twijfels te over en niet nu ineens, maar het is iets dat al lange tijd sluimert. De aanhoudende storm zorgt ook bij ons voor onrust. Moeilijk gespreksonderwerpen. Hoe kunnen we daarin een middenweg vinden. Een bekende uit Roermond zorgt voor een intermezzo en nodigt ons uit voor kopje koffie in Burgh-Haamstede. We dwalen herhaaldelijk langs stranden, filosoferen verder en maken vele afwegingen. “Saartje” is erg prominent in onze tijdsbesteding aanwezig en laat daardoor weinig ruimte over voor andere activiteiten. De haalbare voorkeur van het vaargebied vergt grote investeringen en eigenlijk een ander type schip. Uiteindelijk gaat de kogel “door de kerk”, oftewel “door het zeil”: “Saartje gaat in de verkoop”. White Whale wordt gebeld en volgende week krijgt het een en het ander een vervolg. De emoties sudderen nog even door. Wat met boot nu niet lukt doen we met de Fox. Rondje Middelburg en Veere met toch weer veel bootjes kijken. “Zeerust” biedt ons de gewenste zondagsrust en geeft ons de gelegenheid de verrichtingen van Max in Oostenrijk te volgen. De aldaar getapte “Brugse Zot” brengt ons op het idee om volgend weekend “onder te duiken” bij “Festilaovend”. De benodigde narrenkap, de hoofdprijs van de Brugse Zot kraslotenactie, is reeds in ons bezit. Ja, toeval bestaat. Toch iets om vrolijk van te worden. Bewogen, overwogen en gewogen stappen gezet richting iets nieuws waarbij de emoties nog een plekje moeten krijgen.
Week 25, 19 t/m 25 juni 2023.
1991 + 32 = 2023 …
Vroeg uit de veren en alles in gereedheid gebracht. “De Batjes”, K. & T., schepen in en de bagage in ogenschouw nemende verwachten ze lang heel veel mee te maken. Wij gaan op weg richting Brouwershaven. Een strandbezoek, een “Van Beverense wok-visschotel-activiteit” in de kuip en een wijntje met lichte afdronk siert deze eerste meevaardag. Dinsdag op de motor, om voor het voorspelde onweer, in Sint Annaland te zijn. Tussen de buien door een strand-zee-beleving en afkoelen. “De Heerlijkheid Havenzicht” verrast ons met een uitstekend etentje. Zij het dat ondergetekende met iets van “schelpdieren” in aanraking is gekomen, wat weer voor een onrustige maag en nacht heeft gezorgd. Blijk soms toch een “gevoelig ventje” te zijn. Zierikzee wordt de volgende “etappeplaats”, die we zeilend gaan bezoeken. De Zeelandbrug is voor de tweede keer in korte tijd een “sta in de weg”. Een ongeval zorgt weer voor een oponthoud van ruim twee uur. Hulpdiensten rijden en vliegen op en af terwijl wij, onwetend over de duur van de stremming, ronddobberen voor de brug. Uiteindelijk liggen we tussen paal 73 en 74 met een “wokhapje” en drankje(s) in de kuip. Een dagje rust in dit mooie stadje met een etentje bij “De Werf”. Scrabble met discussie over wel niet “haaks” mogen aanleggen is de avondsluiting. Zeiltocht Zierikzee-Colijnsplaat met een mooi zicht op de, in de zon badende, Zeelandbrug en Oosterscheldekering. Kunstwerken waar menigeen, die eraan meegewerkt heeft, trots op is. Joop en de Vismijn zijn, sinds vorig bezoek in Colijnsplaat, geschiedenis. Om dit te herdenken doen we Café Juliana aan. En proosten met een La Chouffe. Ook gezellig! Zaterdag stomen we voortvarend weer op richting Scharendijke. Dineren bij “Da Roberto” en op de achtergrond luisteren naar de laatste klanken in de verte van het “Concert At Sea”. De gedachte, om er volgend jaar, meer van nabij, deelgenoot van te zijn wint aan sympathie. Zondag, na een stevig ontbijt, zwaaien we onze gasten uit. Die daarna proberen zich, door een naar huis kerende massa festivalgangers, een weg te banen. Was een gezellig weekje en doet terug denken aan onze gemeenschappelijke vaarvakantie met de “Jeanette” in 1991, de vorige eeuw!!! De jaren zijn gaan tellen, maar het “week-feest-programma” vertoont nog immer veel overeenkomsten. De rest van de dag weer de nodige uren, zonder al te veel succes, gesleuteld aan het goed doen functioneren van navigatie-instrumenten. Uiteindelijk biedt “Salud” daarna enige ontspanning, om met frisse moed de nieuwe week tegemoet te kunnen zien.
Week 24, 12 t/m 18 juni 2023.
FEEST HIER EN DAAR….
De zon manifesteert zich wel zeer nadrukkelijk. Of die nog iets moet goedmaken of inhalen. Wij bereiden ons voor op de tweede c.q. derde ronde van verjaren. Nog een keer oma-n-opa-oppas-moment, zingen met Roermonds e.o. theatertalent.
Met P. “zestig jaar jong” worden in het “oude elegante bourgondische Maastricht”. La Lumière, “een estafette” door het centrum op jacht naar een passend verjaardagscadeau met “The Exclusive Special Edition Samsung Smartwatch” als een bij de tijd blijvende herinnering. ’t Piepenhoes, ’t Pothuiske, D’n Ingel. Uitrusten, nagenieten en ontbijten in The Social Hub. Een wandeling rond de stadswallen en een laatste blik over Maastricht vanaf Bold Rooftopbar. Fantastische 24 uur, je zou zomaar 60 willen worden. En laat nu toch haar tweelingbroer W. de daad bij het woord voegen en de slingers ’s avonds verrassenderwijs hebben opgehangen bij Bond & Blond Remunj. Wij haken natuurlijk in bij deze polonaise. “Nippen” en zingen vrolijk mee. “Happy birthday to you two too….” Galmt nog lang en laat na over de Roerkade en -brug.
We gaan er flink tegen aan bij het verzamelen van de primaire en secondaire hulpmiddelen om hiermee de komende weken te kunnen voorzien in onze “overlevingsbehoeften”. Bepakt en bezakt gaan we met de “voet op het gas” op weg richting de Zeeuwse wateren. Wij zijn blij en vrolijk, hopelijk de Zeeuwen ook…. met ons. Na drie uur eenmaal in de jachthaven wordt het sjouwen en stouwen. Hernieuwd kennismaken met “Salud”, een hapje en drankje en vroeg “onder de wol”.
Boenen en klussen in de ochtend en strand-zee-beleving in de middaguren. Een offerteverzoek ingediend voor het mogelijk aanbrengen van een boegschroef. Vanaf het terras bij “Perry’s de opbouw van het festivalterrein, voor “Concert At Sea, oftewel CAS in de volksmond, gadegeslagen.
Ondanks het schitterende strandweer achter de laptop zitten zweten om enkele problemen te tackelen. Helaas met weinig succes. “Da Roberto” stilt de honger, maar verlost ons niet van de onvrede over het verloop van een aantal boot gerelateerde zaken.
Zondag de route langs “De Kunstschouw Zeeland” gefietst. Bij een van de halteplaatsen ontmoeten we een van oorsprong “jong oet Vlórp”. Hij kent ook Louis, is opbouwwerker en heeft met mij op enkele onderdelen een vergelijkbaar arbeidsverleden. Ook Roermondse M. is voor hem een bekende waarmee hij samenwerkt in ontwikkelingsprojecten voor Burkina Faso. “Ver van huis” en toch ook wel weer bekenden van “kort bij huis”. Feitelijk weer een feestje op zich.
Week 23, 05 t/m 11 juni 2023.
PRIKKELS….
In het (ons) verre verleden bestond er naast familie- en straatfeestjes weinig uitgesproken amusement. Wat niet betekende, dat alles gewoon saai was. Kerk gebonden activiteiten waren er met de vleet. Onder andere de kermis, een jaarlijks terugkerende, van het geloof afgeleide, happening. Eten, drinken en kleine (kinder)attracties (vooral voor de kleine beurs) was het standaard aanbod. De harmonie en soms een “verdwaalde” straatmuziek zorgden voor een “hoorbare omlijsting”. De kermis nu is, extra naast de reeds volle activiteitenagenda, een excessief en exceptioneel zintuigprikkelend reizend attractiepark. Een overtreffende trap van prikkelend amusement voor de allerkleinste en geldverslindend voor de wat oudere. Niet leuk, jawel, maar ook hectiek bevorderend. Misschien zou een try-out met een “silent fair”, in het kielzog van de “silent disco”, de moeite van het uitproberen waard kunnen zijn.
Periodiek grafgroenverzorging, voor een deel van de overledenen, vraagt om aandacht voor doorlopende zomerse-hitte-bestendigheid. Een ander deel van de overledenen hebben juist bewust wel gekozen voor het éénmaal ondergaan van de gevolgen van de hitte. Volgens “De Kerk” zullen er nog de nodigen zijn die de hitte zullen voelen in het vagevuur of tijdens “hun kermis in de hel”.
Deze week worden de interne prikkels extra aangesproken door wel/niet vooraf aangekondigd afscheid. Een wederom, in toenemende mate, bewustwording van de eindigheid van het leven. Twee ervan zijn gelinkt met mijn vroegere arbeidsverleden en hebben een totaal verschillende impact. De citaten uit de kennisgevingen: “Dankzij vertrekkende directeur zijn de werknemers weer trots” en “Wij mochten naast je zijn, dank je wel” typeert hun kijk op de ander. De een trakteert op een ijsje de ander geeft je een goed gevoel hem te mogen hebben leren kennen.
De nieuwe tablet is “geland” en moet “Saartjes” navigatie-instrumentarium gaan ondersteunen. Dus nog beter en veiliger koershouden. Terwijl ik met de tablet op schoot geniet, vanaf het balkon, van ons vorstelijk uitzicht, gaat P. “buime knoevele bie de Witte Stein oppe Ruiver”. Mark gaat intussen door het stof van Gronings gas en asielopvang in Ter Apel. Inmiddels moet zijn rug aardig geleden hebben van het telkens weer deemoedig buigend smeken om begrip en vergeving van “zijn zonden”. Bewonderingswaardig is zijn flexibiliteit en incasseringsvermogen, menige turner zal jaloers zijn.
De zoektocht onder een zonnige hemel naar schoonmaakazijn leidt ons, wegens schaarste, langs enkele supermarkten in de binnenstad. Daarbij zijn terrassen uitnodigende pleisterplaatsen.
Zondag de eerste feestelijke activiteit rondom het bereiken van zestig jaar P.. Spelen met de kleintjes, en “ochtend-High-Tea” voor groot en klein “Bie de Witte Stein oppe Ruiver”. ’s Middags even “wachtkamer gespeeld (ter overbrugging van aankomst en tijdstip van kunnen inchecken op logeeradres)” voor een zesentachtigjarige (e-bike)fietsend lid van “Vrienden op de Fiets”, in etappes onder weg van Bolsward naar Maastricht. Boeiende verhalen over vroeger, zijn “hoofd der school” zijn van de school waaraan hij als enige startende onderwijzer voor vijf klassen was verbonden. En fusie over fusie meemaakte tot mammoetorganisatie, waar hij in 2000 als gepensioneerde afscheid nam. Verhalen over zeilen langs de Friese vaarten en meren. “Deze herbeleving” op het droge, prikkelt het verlangen om in te schepen aan boord van “Saartje”.
De ene Koolmees is de andere koolmees niet. Die ene is even “het spoor bijster”, de onzen zijn, geprikkeld door de zomerse zon, uitgevlogen. Wij hopen het komend jaar op een vrolijk weerzien.
Week 22, 29 mei t/m 04 juni 2023.
ACHTER EEN HORIZON LIGT DE HORIZON….
Het is wederom een openbaring, hoe publieksvriendelijk en toegankelijk jachthavens in Zeeland zijn. Nauwelijks hekwerken, poorten en bordjes met “VERBODEN TOEGANG”. Je voelt je er welkom. Een voorbeeld voor het bekrompen aandoen van de vaak hermetisch afgesloten jachthaventerreinen o.a. in de omgeving van Roermond. Suggereren gesloten terreinen niet teveel de (on)macht van de “beheerder”?
Vertrekkende en komende bootjesvaarders zorgen altijd weer voor een “enerverende show” op en rondom het water. Tussen de bedrijven door houden wij ons bezig met de planning van de komende perioden van óns aankomen en vertrekken, met en/of zonder gasten aan boord. “Het visje uit de hand van Van Beveren” is ons, bijna traditioneel, Brouwershavens “culinair hoogstandje”. “Het Swarte Schaep” garneert onze nazit met een cappuccino en enkele “Zeeuwse Blondjes”.
Kippenvel-kou, aangewakkerd door noorderwind, drijft ons van Brouwershaven naar Scharendijke. Bij het ontschepen en een laatste strandwandeling ontwaakt een bleek zonnetje. Hoe meer naar het oosten hoe meer het zonnetje zon wordt en zorgt voor zomerse temperaturen. Dineren op ons met, aan de horizon stralende, zon overgoten balkon doet bijna, na de Zeeuwse kou, zuid europees aan. Dit in schril contrast met de vandaag “gekozen” en gevormde “politieke horizon”, dat eerder om te janken dan om te lachen is.
Midweek, landen en bijtrekken. Met de blik op vertrekken en intermezzo’s, zoals reünie, verjaardagsfeesten en daaraan gerelateerde activiteiten. Even proeven aan thuis en het vrije vakantie- en trekkersgevoel laten indalen.
Kranten weer “openslaan” en de blik valt op het nieuwe pensioenstelsel. De individualisering spat ervan af, “het mijn en dijn” moet zeer duidelijk herkenbaar zijn. De liberale mens en de Mark(t)werking worden wederom “zalig” en vervolgens “heilig” verklaard. Voor de langer levenden is een buffer ingebouwd, wat overigens ook opgebracht moet worden. Maar wat nu, als ik voor mijn pensioengerechtigde leeftijd de “pijp aan maarten geef”? Kunnen mijn erfgenamen dan een beroep doen op hun vermeende erfenis, het persoonlijk gekoesterde pensioenpotje? Zullen sommige, op geld verzotte erfgenamen, niet alles, o.a. via de rechtspraak, in het werkstellen om de buit, oftewel de zilvervloot, binnen “te loodsen”. Want van wat van mijn, sorry van ons, is, moet de ander wel af blijven. Onvoorwaardelijk solidariteit is iets van héél vroeger, daar moeten we ons nu niet meer mee bezighouden. Een andere vraag is of dit persoonlijk pensioenpotje geen gevaar loopt bij bijvoorbeeld een persoonlijk faillissement? Ondanks uitgesproken garanties, ben ik er nog niet zeker van, dat het 100% goed zit.
Uiteindelijk de knoop doorgehakt; de aanschaf van een nieuwe tablet ter ondersteuning van het navigeren met Saartje naar de verre horizon is in gang gezet.
De familie C. reünie vindt plaats onder fantastische weersomstandigheden. Verzamelen rondom koffie en vlaai. Een boswandeling en voor de sommige met een huifkar, voortgetrokken door één pk. richting een pleisterplaats in een natuurlijke omgeving. Het drankje en BBQ gaan samen met veel bijpraten.
Vergeleken met vierentwintig jaar geleden is de het gezelschap qua samenstelling en uiterlijk al aardig veranderd. Verschillende “stamvaders en moeders” hebben plaats gemaakt voor een nieuwe generatie ”stamoudsten”. Over hoogstwaarschijnlijk vijf jaar zullen er wederom “verschuivingen en verkleuringen” te zien zijn. Het onderdeel “bijpraten” over wat niet d.m.v. de ingestelde “neven-en nichten-app” al gecommuniceerd is, aangevuld met wat alweer vergeten zijn, wordt al geagendeerd. Terugtocht, nazit met borrel en daarna zwaai-zwaai tot de volgende keer. “En petit comité” aan de borders van Roer en Maas evalueren we deze dag. Conclusie: Inderdaad voor herhaling vatbaar. Eigenlijk wisten we dat al vooraf. We weten ook vooraf, dat we ouder worden. En toch zijn er momenten, dat het even iets scherper in het vizier komt. Bij het in de spiegel kijken valt de toename van rimpeltjes op. Na mate de jaren tellen vervagen de “strakke contouren van lijf en leden”. Gelukkig worden de “contouren van het leven” steeds scherper. Oftewel er is hoop, dat de wijsheid ruimer baan krijgt.
“Weerstand met Lef” ( https://www.weerstandroermond.nl/ ) ( https://www.leffoodfestival.nl/ ) op het voormalige Philipsterrein te Roermond. Een lust voor oog, oor en gevoel. Een perspectiefvol initiatief van idealisten. Ik hoop van harte dat hun idealen werkelijkheid worden.
Dat hun stip aan de horizon, de horizon van mij, van ons allen en daarmee die van de stad Roermond wordt.
Week 21, 22 t/m 28 mei 2023.
NOORD, NOORD-OOST, NOORD-NOORD-OOST, OOST-NOORD-OOST….
Soms vraag je je figuurlijk en soms letterlijk af, uit welke hoek de wind waait. Letterlijk blaast die al héél lang uit het noorden en oosten. Figuurlijk “zorgt” die voor de nodige verrassingen.
IZVT’er (Ict’er Zonder Veel Talent) zou niet misstaan op mijn toekomstig visitekaartje. Zodra er maar iets verandert of afwijkt, ben ik onthand. Maar de Zeeuwse wapenspreuk: “Luctor et Emergo” (“ik worstel en kom boven”) indachtig, lukt het regelmatig, om een oplossing te “creëren”.
Met mijn opmerking van de overige week over het niet hijsen van de “Blauwe Vlag” bij Nautilus was ik voorbarig. Deze week is de vlag alsnog in top gehesen. Nu nog de “revival” van de koers op het goede morele kompas en er gloort hoop aan de horizon.
Over goed moreel gesproken, dat zou voor menige “influencer” ook moeten gelden. Sommige vervullen de rol van “op-jutter”, slimme geldkloppers en (geld)wolven gehuld in schaapskleren. Het ware beter dat ze hun werkgebied tot het strand zouden beperken. Als strandjutters kunnen ze aanmerkelijk minder maatschappelijke schade aanrichten. Van de uitspraken van personen zoals: Andrew Tate en zijn Nederlandse “equivalent” Rienk Bauritius word je niet bepaald heel erg vrolijk.
Onder het schrobben van onze balkons zien we in de verte “Vrouwe Eva” met haar bemanning afmeren. Dit roept direct de herinnering op aan het hoge water van de Maas in 2021 en ons verblijf in Grave met hun als naaste buur. We denken nog vaak terug aan hun geweldige gastvrijheid tijdens, door moeder Maas, “afgedwongen” oponthoud. Zij varen nu richting Maastricht, Wij varen in het Zeeuwse. Ieder zijns weegs naar een volgende bestemming. En een treffen, om dan weer even bij te praten over “het lief en leed” dat ligt tussen twee ontmoetingen.
Op tijd uit de veren en met de voet weer op het gas naar Scharendijke. Met een beetje geluk op weg, langs ’s heren wegen en veel binnendoor i.v.m. de verwachte pinksterdrukte, naar: “Een mooie Pinksterdag, samen in de Zon” aan boord van “Saartje”. Na veel uitpakken, naar boord dragen en weer inpakken, tijdens de stevige ijskoude noorderbries en schriel zonnetje, komt Arno v.d. S. om nog eens een blik te werpen op ons navigatie-instrumentarium. Eerste conclusie: het kompas, gekoppeld aan de autopilot, is en blijft een “hoofdpijn geval”. Voorlopige diagnose: vooralsnog geen eenvoudige oplossing voor handen. Dan maar stroom (12 volt) bij stuurstand aanbrengen t.b.v. tablet/AIS. Kompasprobleem “on hold” zetten. Waarmee de autopilot “for the time being” de status krijgt van “gewezen luxe“. Dit “verdrietige bericht” verwerken we ’s avonds in het hartje van Scharendijke, met de openingsgroet “saludos Salud”. Omroep Zeeland “begeleidt” ons naar een goede nachtrust.
Klussen en boot zijn nauw met elkaar verbonden, dus ook ik geef daar gevolg aan. Van herordenen van naar boord ,veel te veel, gesleepte spullen, tot het creëren van een “handig ingenieuze prototype van een, elders te duur, accessoire zijn de dagbesteding van de “verwaaid” liggende amateurzeiler.
Bezoek aan het kleurrijke vliegerfestival in Renesse, waar deelnemers dol blij zijn met de straffe noordenwind, stemt ons vrolijk. “Zeerust”, “Corazon” en “Captain Cabin” zijn de piketpaaltjes waarlangs we de terugweg afleggen.
Op een mooie Pinksterdag, op de fok met een matig noordenwindje van Scharendijke naar Brouwershaven. ’s Avonds met vele andere “bootjesgasten” onder zeil gaan, een “wij-gevoel” ontwikkelen in de haven, met een aantrekkende noordoostenwind, gierend langs de masten. Hoeveel mooier en volmaakter kan een “Pinkstergevoel” zijn?
Week 20, 15 t/m 21 mei 2023.
BLAUW….
Bijkom-dag. Bijwerken administratie. Bijlezen kranten. Bijpraten buren. Bijvullen levensmiddelen. Blij repeteren en meezingen. Iets minder blij “blauwbekken” door de koude noorderwind.
“Vijftig tinten BLAUW” ( www.vijftigtintenblauw.com ) doet deze week bij ons ook zijn intrede. Op aanraden van Arno v.d. S., de(onze) navigatie-instrumentariumspecialist, ook betrokken bij de beschreven indrukwekkende driejaar durende wereldzeilreis. Voor de één een droom, voor de ánder een realiteit. Het voornoemde prachtige boekwerk is in onze bootbibliotheek beland.
Na bestuderen van Arno’s offerte “aanpassing navigatie-instrumentarium” besluiten we tot een fasegewijze aanpak. Eerst kompas en autopilot in orde maken en bestaande A.I.S. met tablet eenvoudig plaatsen bij stuurstand. Vervolgens algemene renovatie van de “spaghetti-bekabeling” d.m.v. het aanleggen van een backbonekabel door de gehele boot. Het meerjarenplan van sparen kan echter nu reeds al beginnen.
Een bijpraat-bezoekje aan de kids gekoppeld aan een avondwandeling in eigen buurt.
Ploeteren op woensdag is een alternatief voor “vakantie in eigen huis”. De zonnetent boven balkon plaatsen, de windschermen bevestigen en kuizen van vloeren en meubels. Het kruip- en klauterwerk leveren de enige schrammen en blauwe plekken op.
Turba-vergadering, aspergesoepje en nadenken over een planning voor de komende maanden die we uitstedig zullen zijn en op “Saartje”, met haar schitterend glanzende blauwe romp, zullen vertoeven.
Hemelvaartsdag, wie gaat en komt er nu eigenlijk, waardoor het zo ongelooflijk druk is op onze autowegen; allemaal onderweg. In godsnaam waar naar toe? Maar, ook wij zijn niet gewoon thuis, toch? Even een treintrip richting Maastricht, inclusief een bezoekje aan een heilig huisje. Je daarna afvragen hoe je aan een blauwe neus komt zonder dat er blauw bloed door je aderen stroomt. Op de kade van “Het Bassin” wordt al brainstormend de basis gelegd voor een volgende mogelijk zeer heugelijke “activiteit op hoog topniveau”.
De “brugdag” vul ik in met, min of meer noodgedwongen, wat sleutelwerk aan onze digitale apparaten. Verbeteringen gaan vaak gepaard met veranderingen en hiermee omgaan vraagt om vaardigheden die mij wel eens ontbreken, dus met “geduld” aan de slag, ook al schijnt de zon uitnodigend.
Een voor mij zeer in het oog springende verandering is: de damesschoenmode. Nauwelijks nog: pumps, naaldhakken, sandaletten met plateau en hoge stiletto hak, high heels, peeptoes, laarzen, ballerina’s, enkellaarsjes, o.i.d.. Neen, niets van dit alles. Uitsluitend sneakers, wat de klok slaat. Piepjong tot stokoud steken hun voeten in de sneaker. Van hoog tot laag. Van gewoon tot blauwbloed. Een toonbeeld van een veranderde wereld met veranderende (ver)houdingen? Uniformiteit in mannen- en vrouwen-mode? Is dit het echte begin van een nieuwe ordening? En hangt er nog meer “ins Blaue hinein”?
Nieuwe bezems vegen schoon, zo ook bij de Roermondse watersportvereniging Nautilus. Bij dat vegen is wel van belang dat men binnen de lijntjes van statuten, huishoudelijk- en havenreglement veegt c.q. kleurt. Hopelijk is het niet kunnen uithangen van “de blauwe vlag” niet het teken van een lichtelijk verval van een gezonde moraal. Een andere vraag is: Hoe is het mogelijk dat een behouden bestuur dat niet verder kijkt dan het hier en nu, een stedelijk beleid voor lange termijn kan blokkeren. Een groot gedeelte van de grondgebonden accommodatie is van de gemeente, van ons allen dus. Derhalve zou het in feite ook voor het grote publiek toegankelijk moeten zijn. Een functie als tweede stedelijke stadsweide is dan een mooi alternatief. De borden “VERBODEN TOEGANG” moeten vervangen worden door “WIJ HETEN U VAN HARTE WELKOM”. Multifunctioneel gebruik is zeker gewenst, omdat er een voorspelling ligt, dat er over 10 jaar, o.a. door de vergrijzing, ongeveer 20 % minder behoefte is aan boten ligplaatsen.
Ingegeven door de gedachte, dat we de contacten met watersportverenigingen, waarvan we lid zijn en tijdelijk geen gebruik maken van een ligplaats i.v.m. ons verblijf elders, niet blauw blauw moeten laten, bezoeken we wel regelmatig de terrassen van hun clublokaal. Deze week is Maas & Roer in “de planning” opgenomen. Een van de Roermondse watersport gerelateerde verenigingen die een rood symbool in een wit blauw vlak als logo hebben.
Op een zondagmiddag, onder een strak blauwe hemel, luisteren naar het gemengd koor Animato uit Horn, dat vanaf de kiosk op het Munsterplein de vele “terraszitters”, toezingt, is genieten in eigen stad. Weten, dat met name blauw staat voor: hoop, trouw en eerlijk, maakt het extra “zondags”.
Week 19, 08 t/m 14 mei 2023.
IRONIE….
Johan van de Beek besteedde als columnist aandacht aan “ironie”.
In de kop: “Ironisch dat ironie steeds minder wordt herkend”, kan ik me ook goed vinden.
“Korte lontjes” hebben vaak ook slechts een “kort blikveld”. Want verder kijken dan je neus lang is vergt talent, kunde en moed. Ook solidariteit komt daarbij om de hoek kijken.
Solidariteit die regelmatig onder druk staat. Ook tussen jongeren in relatie tot ouderen. Bij ons pensioenstelsel openbaart zich dat nu. Moeten de jongeren nu wel of niet opdraaien voor de ouderen?? Maar laten we daarin wel meenemen, dat een deel van de huidige ouderen bijv. op hun zevenentwintigste begonnen met een “minvermogen” (er viel weinig te vererven). De huidige generatie jongeren hebben over het algemeen zicht op een “plusvermogen”. De “jubelton”, weliswaar niet voor iedereen weggelegd, is toch maar mooi even meegenomen.
“Oppassend en zingend” de week openen is gelijk aan een relaxed achtbaanrondje. Je ziet het aankomen en toch is het over het algemeen altijd weer verrassend. Kinderen hebben zo een” eigen agenda” en de dirigent kan schijnbaar wonderen verrichten met beperkte talent dat voor hem staat.
Weken lang bouwen aan een steiger (voor een 10 verdiepingen hoge woontoren) ten behoeve van schilderwerkzaamheden die normaliter binnen enkele dagen gereed zijn. Het gezegde: “Het doel heiligt de middelen” lijkt hier wel zeer op zijn plaats. Het ter plekke zichtbaar, zwaar, moeilijk en moeizaam handwerk staat in scherp contrast met het algemene kunnen van de mensheid. Robots van allerlei kunnen en ruimtevluchten naar allerlei doelen in het heelal staan hierbij haaks op elkaar. Je waant je bij het zien van dit alles in een ontwikkelingsland. Het hierbij opgeteld, reeds eerder vermelde, handwerk bij het leggen van glasvezelkabels, geeft de gedachten, te leven in een ontwikkelingsland, een extra dimensie. Of zijn toch de “gematigde loonkosten” van “invoerarbeid” een drijfveer voor deze “behoudende arbeidsinzet”?
Scharendijke staat op de planner, dus wederom verzamelen van spullen. Woensdag voet op het gas. “Saartje” beladen, “blik na blik” onder het bed stouwen en daarna onze slaapplek ordenen. Een bezoekje aan Da Roberto en een nazit in onze eigen “bootsbar” in een nagenoeg uitgestorven haven. Arno v.d. S. werpt op ons verzoek een blik op het navigatie-instrumentarium, om vervolgens een offerte te kunnen aanbieden afgeleid van onze wensen en/of noodzakelijke aanvullingen. Dat wordt hoogstwaarschijnlijk even schrikken en slikken van de cijfers voor de komma. Hierna leven we ons de rest van de dag uit met het dek-zwabberen en zeilen optuigen. Na deze succesvolle acties belonen we ons met een nieuwe hoody van “Zilt aan Zee” en een bezoekje aan “Salud”: “ouderwets” borrelen met een hapje. Vrijdag Zeeuwse ochtendregen, inslaan van Zeeuwse streekproducten, Zeeuwse middagzon, een Hollandse vissalade en een online-vergadering met de in Limburg gelegen Roermondse Roei- en Zeilvereniging “Maas en Roer”.
Zaterdagochtend klokslag 10.00 uur opent de voorzitter van Watersport Vereniging Scharendijke (WVS) de jaarlijkse algemene ledenvergadering. Wij zijn er bij!!! De vraag “Vrijwilligers!!!!!” t.b.v. de activiteiten en (jeugd)zeilcursussen in het bijzonder. Verder, zoals bij al die andere verenigingen, een redelijke snelle traditionele agenda. Door de hier geldende scheiding tussen activiteiten en havenbeheer zijn we direct daarop volgend ook getuige van de vergadering van Stichting Jachthaven Scharendijke (SJS). Het bestuur met heel veel: “Gaan we wat aan doen”. “Nemen we mee”. “Komen we op terug”. Traditionele opmerkingen uit de zaal: “hygiëne sanitair”. “Toezicht op honden en fietsen op het terrein”. “Duurzaamheid en stekkers wel/niet in stopcontacten bij afwezigheid bootbemanning”. De verwachting, vanwege de vergrijzing, is, dat de komende 10 jaar de behoefte aan ligplaatsen met 10 % zal afnemen. Maar mijn angst is eigenlijk meer, dat de vergrijzing ook een ander, zwart, scenario zal brengen. Namelijk meer “zeurpieten” voortbrengen. De middag vullen we met 20 kilometer strandwandelen. De kop leegmaken. Uitwaaien. Vergaderstress van ons afschudden. Luchtigheid in ademen. “Corazon” beleven met een wederom een hapje en een drankje. Een afzakkertje in de bootsbar van “Saartje”.
Een winterse koude noorderwind drijft ons de auto in, om koers te zetten richting La Bonne Aventure. Met het onderweg gescoorde “Limburgs wit goud”, de rode kersen, de beenham en een op dronk gebracht wijntje creëren we een heerlijk welkom-thuis-dinertje. Dan oogjes dicht, snaveltjes toe en snurken. Eventjes flitst in een droom een advertentie uit “Botentekoop” voorbij: “Zeiljacht Illusie te koop…..”.
God zij dank, blijkt ’s morgens: “Ironie bestaat wel degelijk….”.
Week 18, 01 t/m 07 mei 2023.
WAARHEEN…..?
Helemaal weer up-to-date. Telefoons volledig in bedrijf. Van het blog beheersen we de basis. Vanwege ook geen oppasactiviteiten een mooi moment om weer eens verder te blikken dan onze schermpjes”.
Mooi zonnetje nodigt uit tot buiten zijn en “buiten leven”. Dus op zoek naar “camperende” nichtje van P. op Beringerzand. Met verse vlaai uit Herten van Hannen in de aanslag is een hartelijk welkom gegarandeerd. En waar de “katjes muizen mauwen ze niet”. Een gezellig treffen in vakantiesferen. De tweede etappe en vlaai gaan richting St. Hubert, naar M & M, nicht en “neef van de “kouwe kant” van ondergetekende en nauw verbonden aan een familie melkveebedrijf. Koffie “pruttelt” daar altijd, dus is het met vlaai gemakkelijk aanschuiven. Gastvrijheid viert er ook immer hoogtij en wordt later beklonken met een verse aspergesoep. Buikje rond en voldaan gaan we richting Roermond, onze 1 mei stond niet echt bol van werken, maar gaf voldoende stof om te verwerken.
Drankfoeragering met hoge kortingen, nog statiegeldvrije blikken emballage veiligstellen voor “Saartje” vergt de nodige energie. Maar de verwachting is nu toch dat we de zomer redelijk, zonder al te grote “dorstverschijnselen”, door kunnen komen. Met wat extra lucht in de banden richting Zeeland om het vervolgens tijdelijk, als krimpende ballast, in de kiel ter ruste te leggen.
Glasvezelkabel van de concurrent van onze provider wordt tot in de meterkast aangelegd. Het openbreken van praktisch alle wegen en stoepen in Roermond brengt uiteindelijk één kabeltje tot bijna aan onze schermen. Wanneer breekt het besef van “samen staan we sterk” uiteindelijk bij iedereen door? Of zoals die andere wijsheid, die zegt: “alleen ga je sneller maar samen kom je verder”. Medelijden met, in veel verschillende talen kreunende en steunende, kabelleggers die in de meest onmogelijke houdingen en situaties hard moeten werken voor hun zuurverdiende centen.
Zo wie zo is het een drukte van belang in en om ons “woonpaleis”. Schilderbedrijf inventariseert werkzaamheden t.b.v. het periodiek-schilderwerk-onderhoud. Ongedierte-bestrijdingsbedrijf komt “spuiten” en “nevelen” tegen “ongewenst dierenleed en dierenbezoek”. En de aanpalende Soleatoren wordt in de steigers gezet om opgeknapt te worden. Want een van de visitekaartjes aan de skyline van Roermond moet op ruime afstand “shinen”. We willen er “greujts” op kunnen zijn.
Dodenherdenkingsdag begint bij ons met een oppasochtend en gaan we met F. & S. struinen langs de Oolderplas. Voorzichtig met teentjes en voetjes in het koud rustig kabbelend water. Een mini picknickje en genieten van deze zeldzame zomers aandoende dag. Een dodenherdenkingsdag gaat bij mij meestal gepaard met gemengde gevoelens. Enerzijds stil staan bij de slachtoffers van verschrikkelijke onzinnige oorlogen. Anderzijds kan ik me niet aan de indruk onttrekken, dat her en der mensen op de voorgrond treden die, gezien hun rol en plaats in het verleden, meer bescheidenheid zou passen. Veel meer nadruk zouden we moeten leggen op het voorkomen van de noodzaak tot herdenken. In plaats van “her-denken” moet “vooruit-denken” de norm zijn. Met het, vanaf nu overal, “vooruitdenken” zou de wereldvrede een feit kunnen zijn. Bevrijdingsdag zou dan een dagelijks terugkerend feest worden. Wij hebben in ieder geval de eerste achter de rug. Weliswaar met héél véél hemelwater (en ander vocht) op een prachtige locatie aan de oever van de Maas, die al “stromend” veel “water naar de zee draagt”. Dat misschien ook al weer symbool staat voor de hoop op een wereldvrede. Oorlog schijnt geen “water bij de wijn te willen doen”. Zelfs koninklijk gedecoreerden menen nog te moeten krakelen over wie wel en wie niet een speldje mag dragen. Ook wie wel of niet op bezoek mag komen staat ter discussie. Hoezo, vredesverwachtingen??? Met “alleen mijn mening telt” is die vrede nog ver weg.
Na wederom een bij-kom-dag zijn we op zondag getuigen van een muzikale “terugblik” door Zjwamer musici: Custers, Custers en Custers spelen “nieuw uit de oude doos” bij Café de Meister. Ze vragen zich na 40 jaar af: “Wohaer”?
Ons antwoord ’s avonds: “Mit de trein nao Remunj, flot noa hoes en gouw nao bed”!!!
Week 17, 24 t/m 30 april 2023.
AFSCHEID
Maandag lijkt alles even weer normaal en begint met een kort Oma-n-Opa-vakantie-oppas-momentje. Een afscheidsborrel bij de vertrekkende buren in een nagenoeg ontruimde woning. Hier kan nog maar weinig kapot. ’s Avonds de afsluiting met de repetitie van Het Remunjs TheaterKoor.
Afscheid van Toos, “onze bikkel van de galerij”. Munsterkerk en Posterbos “tikt” ook bij ons aan. Door dat jij en je omgeving ook ouder worden stel je je zo nu en dan de vraag: “Wie is de volgende”?
Vroeg uit de veren en “met de voet op het gas” richting Scharendijke. “Saartje” fris “geknipt en geschoren” te water gelaten. De mast gezet, en alles geordend en comfortabel bewoonbaar gemaakt. Thuiskomen bij “Saartje” in Scharendijke, even vieren met een hapje en een klein drankje en zicht op het Grevelingen Meer bij “Da Roberto”. Met vernieuwde energie, “de voet nog steviger op gas”, naar de tweede thuiskomst net voor middennacht.
Verjaardag “Willem”, al “dweijelend door Remunj” gevierd en menigeen aan de kop “gezeiverd” over de geneugten des levens. (Wat worden we zichtbaar een beslist ook hoorbaar oud!!) We “hebben het druk” met “druk hebben”. Oud met PZZ’er zijn. Jong in doen wat veel PZZ’ers doen.
Licht in “köpke” het weekend in. Tijdens de rondleiding ter gelegenheid van de opening van het Gastenhuis in Roermond, een keurige accommodatie, komen allerlei gedachten voorbij. Ondanks de goede ontvangst, inclusief hapje en drankje is het een plaats waar ik hoop nooit te moeten aankloppen.
Om het gevoel van die vrijheid te vieren pikken we ‘s avonds nog een “Heilig Huisje” mee.
De laatste “overzet”-handelingen”, oefenen van het bloggen en wandel-, fietstochtje zijn de weekendacties.
Max toont Max-ima-al haalbaar resultaat, Sergio is “the winner of the day”. Ajax heeft het nakijken bij de strafschoppen. PSV is daar the winner of the day. Au, dit doet even pijn bij de aandeelhouders op de Amsterdamse beurs en in de Johan Cruijff Arena. Voor even afscheid van de eeuwige roem.
Week 16, 17 t/m 23 april 2023.
HET BLOG STAAT
Het eerste concept van het blog 2.0 is gepubliceerd, verfijning wordt hoogstwaarschijnlijk een proces van jaren onder het motto “Nooit af”.
Onze vertrekkende medegalerijbewoners, van twee deuren verderop, hebben “liftend” hun laatste inventaris via handjes van het verhuisbedrijf verplaatst. Het weer omkleedt de emoties met druilerige regen en creëert zo een passende melodramatische sfeer. Het gepast vieren van dit vertrek vindt volgende week plaats met een afscheidsborrel. De housewarming zal, de buren kennende, ook niet lang op zich laten wachten. Genoeg om naar uit te kijken en het contact warm te houden. Het gaat jullie goed aan de andere kant van de “verbindende” brug. Heel veel sterkte is gewenst voor T., een naaste medegalerijbewoonster en M., een iets verderaf medecomplexbewoner. Hun gezondheid is de oorzaak van een tijdelijk(?) verblijf elders.
De ervaren, mij warm ondersteunende, zangtalenten van het Remunjs TheaterKoor geven me een appendix-gevoel. Maar ik troost me met de gedachten, dat een corpus zonder appendix incompleet is.
De longfoto van P. bewijst de gevoelsmatige genezen-ervaring. Zij is weer “de oude” op nog wat achterstallig conditiewerk na. De long-stay-home-recovery-afdeling wordt dan ook gesloten. Het “normaal” is weer de huiselijke norm.
Dan toch het onvermijdelijke, T. is overleden. Een stoere bikkel heeft de strijd verloren zonder op te willen geven. “Daar boven” zal het er niet saaier op worden.
Voor een inhaal-bijpraat-bezoek naar Eindhoven. Drie maanden radiostilte doorbreken met een gezellig etentje bij M. & J.. Het gaat ze goed, ja zelfs voor de wind. Het werkenthousiasme spat er vanaf.
Je gaat voor een versleten smartphone-accu en komt met twee nieuwe toestellen inclusief toebehoren en € 1.200,00 lichter naar buiten. Om het all-inclusive-gevoel te completeren ook nog dagen “onder de pannen” met overzetten van apps, zoeken van inlognamen en raden van wachtwoorden. GVD”s zijn niet van de lucht, maar uiteindelijk kunnen we het predicaat “gelukt” erop plakken. Als toetje belonen we ons vooraf al met een nieuwe elektrische koelbox, als reserve ondersteunende koeler aan boord van “Saartje”, want het succes van overzetten moet in termijnen gevierd kunnen worden.
Theatergroep “Gelre” doet ons weer richting Royal Theater Roermond gaan. De buurvrouw brengt als voedvrouw “De Naas” ter wereld is daarmee “medeplichtig” aan een serie hilarische gebeurtenissen.
Zondag telefoon-knutsel-dag, een weinig rustgevend activiteit voor een, van huis uit, als rust bedoelde periode.
Week 15, 10 t/m 16 april 2023.
TERUG BIJ JEZELF…
Tweede paasdag, een familiedagje, samen met ouders en kleinkinderen, op de fiets en “pedalen” richten een schapenboerderij, om lammetjes te “knoevelen” en foto’s te “schieten” van grote tractor met kleine toekomstige, aan een beroepskeuze onderworpen, instromers op de arbeidsmarkt aan het stuur. Op de Plantage Blankwater wordt “het speelkwartier” voorgezet en blauwe bessen in allerlei samenstellingen en varianten smaakvol geconsumeerd.
P. pakt “roeiriemhandschoen” weer op en trotseert wind, onstuimige stroming en golven van snelle motorjachten, bestuurt door gehaaste stuurlui. Deze conditietestcase, na de fikse longontsteking, mag als hoopgevend beschouwd worden.
Mijn vorderingen bij het creëren van het “blog-meebewogen” naar het “blog-meebewegen” zijn traag maar gestaag, er gloort hoop aan het einde van de tunnel. Veel zuchten, steunen, kreunen, klikken, wegklikken, invoeren, staren en ogenschijnlijk serieus denken vormen meerdere dagen een dynamische dagbesteding.
Een bezoek met P. aan de oogkliniek in Maastricht levert voor haar een “helder” advies op en mij een paar mooie ontspannende uren, even ver weg van het “blogscherm”. Omstreeks half september is voor P. een medisch “ooggericht” ingrijpen voorzien, dus met het oog op de toekomst zal veel meer duidelijk worden en details uitvergroot te aanschouwen zijn.
Een tweede, uitsluitend voor de volwassenen, familiedagavondje richting de Parktheaters in Heerlen. Hier zijn we getuigen van de voorstelling “De Laatste Ronde”, beslist niet zijn laatste priemende woorden, gebracht door Youp van ‘t Hek in het verre zuiden. Een schitterende emotievolle uitvoering met voor een aantal generaties herkenbare duidingen. Een mooie avond, maar ook een lichtelijke “melancholische kater”; de laatste keer Youp live?!! Het voelt als een apotheose met een lach en een traan. Het maakt je bewust van de vergankelijk, een bewustwording dat de ene levensfase plaats maakt voor een volgende met ooit de eindigheid in het verschiet.
Het weekend fietsend door de Meinweg en wandelend over de Beegderheide op zoek naar het eerste, wat verlaatte, lente-ontluiken met in de knop staande flora.
Langzamer dan wenselijk komt “ons blog in de knop”, het “ontkiemt” gestaag en biedt daarmee hoop, hoop doet uiteindelijk leven en creëert op lange termijn een toekomst.
Bij de voorbereiding m.b.t. de volgende repetitie van het Remunjs TheaterKoor doet zich een merkwaardig Freudiaans gebeurtenis voor. Mijn altijd geprezen “onvervalste bescheidenheid” komt daarmee in een merkwaardig daglicht te staan. Bij het archiveren van een nummer uit “Sister Act”, “I Will Follow Him”, type ik zonder enige schroom en/of schaamte de link “FOLLOW ME”. Zo zien we maar weer: “Bescheidenheid siert de mens” en aan deze eigenschap zal ik zo nu en dan nog wel eens herinnerd worden.
Week 14, 03 t/m 09 april 2023.
ZAL HET TOCH…
Op maandag rustig door de stad kuieren en langs het wassende Roerwater flaneren. Gesprekjes over koetjes en kalfjes met menige medewandelaar.
Frans, ex-zangmaatje, komt met (in gezelschap van) partner de partituren inleveren die hij beschikbaar stelt aan de nieuwe aanwas. ’s Avonds zingen we met 29 stemmen de sterren van de hemel. “Oud” en “nieuw” vinden zich in een en dezelfde sound, een verbinding in wording.
De blogmisère kabbelt voort. One.com verschuilt zich nog steeds achter onbegrijpelijke handleidingen. Tik door en tegenbetaling kom je bij WordPress. En WordPress wil ook wel snoepen van ons spaarpotje. En ik, als erg light ict’er, raak in toenemende mate in paniek en zoek gestrest naar alternatieven. Ook Ziggo’s Mediabox Next vertoont vreemde lichtjes en kuren. Deel van het kanalenpakket weigert in beeld te komen.
Gelukkig zakt het hoge water, maar mijn nood blijft voorlopig nog hoog. Al mijmerend dwarrel ik rond en vraag me af wat het verschil is tussen een geitenpaadje en een olifantenpaadje. Even los van onze dompteur, die (vanwege een buikgriepje) een dagje zijn roze olifant niet in bedwang kan houden. Zal de eerste wandelaar zigzaggend een (uit)weg zoeken dan gaat de tweede, dwars door alles heen, recht op het doel af.
To blog, or not to blog….
“Waarheen leidt de weg, die we moeten gaan” klinkt in het onderbewust zijn… Moet ik me dan toch nog meer zorgen maken?
Nadat we een “pré-housewarming” hebben “afgedwongen” bij, van onze galerij vertrekkende, mede-galerijbewoners, “vieren” wij de eerste zonnestralen op een fraai, aan de Roer gelegen, terras.
Een staaltje van de onverzettelijkheid van onze verhuurder, cowboy uit de Quote 500, is een besprekingsverslag van een overleg tussen verhuurder en onze huurdersvertegenwoordiging met daarin op alle vragen alleen maar, neen, neen, en nogmaals neen. Geen enkele neiging om mee te bewegen richting verduurzaming van het complex. In ieder geval toetst het “ons hufterproef zijn” als huurder.
Mijn ogen kleuren bloedrood, gelukkig voor de cowboys, vanwege een gewelddadige hooikoorts. Hooikoorts, die ook de ogen rood kleurt en ritmisch hoesten en proesten regelmatig activeert, is slopend. Toch blijft het in het koppie hangen en draagt het dit jaar misschien wel bij aan het gevoel dat het Pasen is zonder paasgevoel; of speelt het weer ons parten?
De eerste “asperges all inclusive” is genieten, zo ook het zondagse “rondje met pontje”.
Stuw Roermond, Asselt, Beesel, Neer, Buggenum, Thuishaven en Dupont zijn de pleisterplaatsen. Uiteindelijk landen we op de La Bonne Aventure en ronden de dag af met een aspergesoep.
Het komt allemaal goed……
Week 13, 27 maart t/m 2 april 2023.
BLIK VOORUIT…
Geen paparazzi. Geen handtekeningjagers. Gewoon als Paula over straat Gewoon als Ton de wijk in. Weer met twee maal twee voetjes op de grond. Sef ophalen bij de peuterspeelzaal, om daarna uren van zijn “winterslaapje” te genieten. Vervolgens Fauve, na een dagje groep 1, “ondersteunen” bij een middagje chillen. ’s Avonds evaluatie openrepetitie van het succesvolle Remunjs TheaterKoor.
Een ongekende drukte, zestig procent meer aanwezigen dan de week ervoor. De uitvoering op zaterdag jl. heeft schijnbaar indruk gemaakt. “Verkenners” die overwegen het zanggezelschap te komen versterken. Dinsdag richting Scharendijke, even “visueel contact” met “Saartje” na de schoonheidsbehandeling van het onderwaterschip. Het ziet er in eerste instantie goed uit. Afspraken over de te waterlating van “Saartje” gemaakt met Isis, de duizendpoot, deze keer onder een schip liggend nieuw antifouling aanbrengend. Een vrouw met gouden handjes, die deze geregeld met schuurpapier en kwast laat wapperen en zo beslist deze niet koud laat worden. Voor de rest oogt de haven er, weliswaar opgeknapt, wat troosteloos uit. Veel “ondergedekte” zeilboten en, op twee hardwerkende havenmeesters na, geen actieve watersporters. Nog even Noordzee en Grevelingenmeer lucht snuiven.
Een visje bij van Beveren in Brouwershaven scoren en dan file… en file… en file… slalommend richting Roermond. Wat een ongekende drukte, dit zeker in de beleving van een niet veel meer lange stukken rijdende weggebruiker. De vis-wok van Van Beveren, gegarneerd met een wit wijntje is de woensdagse lekkernij, die het koude weer even doet vergeten. Watersporters komen lichtjes in beweging, verhoogde activiteiten zijn waar te nemen. Hun trotse bezit van de dekkleden ontdoen en dan van de winterplaats naar de zomerplaats varen, om daar vervolgens hun schip weer vast te leggen en te wachten op mooi weer. Ook bij ons komt beweging in ons denken over wanneer, hoe en wat te ondernemen m.b.t. “Saartjes” ontwaken uit de winterslaap. Seizoensplanning: hoelang, waarheen, met wie, welke terugkomdagen, etc.. “Al nippend” consensus zien te bereiken over de “innigheid” waarmee wij beiden “Saartje” gedurende het seizoen willen “omarmen”. Voor de een kan het niet innig genoeg zijn voor de ander kan het als te knellend worden ervaren. Regen en nogmaals regen, doet de Maas stijgen en verjaagt caravans en campers die nauwelijks tot stilstand zijn gekomen op hun zojuist ingenomen zomerstandplaats. Paniek bij vooral de onwetenden, die verstoten zijn van enig inzicht tot regen, wassend water en de Maas met de uiterwaarden. Hun factor ongeduld en zuinigheid bracht te vroeg hun tijdelijke huisvesting in gevaar. 1 April tot 1 november is het seizoen, dus dan moet er ook staan. Als klap op de vuurpijl, de stuw de schuld geven, omdat die in reparatie is. Een staaltje van de klok en de klepel…. Vissen nabij de stuw van Borgharen getuigt ook van weinig inzicht en brengt daardoor veel leed. Wij houden ons rustig achter een wijntje, genieten daarna na terwijl Max “het starten maar niet kan laten”.
Week 12 , 20 t/m 26 maart 2023.
SPANNING…
De laatste volle week voor het optreden met het Remunjs TheaterKoor.
Het begint te kriebelen en lichte “trillingen” zijn waar te nemen.
Wij slijten hier en daar entreekaartjes aan nieuwsgierigen naar ons talent.
Onze Fox vraagt om een bandenservice en krijgt nieuwe “rubbers”.
P. gaat voor een fotosessie van de interne luchtwegeninfrastructuur.
De uitslag biedt hoopt en geeft opluchting, herstel verloopt voorspoedig.
Voorzichtig verder gaan op ingeslagen weg, rustig doorademen.
Bijzondere gebeurtenissen doen mijn wenkbrauwen fronzen:
Het resultaat van het “monnikenwerk”, het handmatig tellen en nog
eens hertellen van de stemmen bij de Waterschap verkiezingen, blijkt
na het inbrengen in de ogenschijnlijk niet “waterdichte” geautomatiseerde
administratie te zijn gemanipuleerd?
Dit is toch wel een erg ver gaande vorm van “Artificiële Intelligentie”?
Misschien kunnen we stellen dat het gewoon ordinair broddelwerk is,
dan kan men het ook simpel herstellen.
Om van opzet maar zeker niet te spreken, hopelijk zijn de door het Waterschap
beheerde dijken meer waterbestendig.
De onvindbare dassen leggen het treinverkeer tussen Eindhoven en Den Bosch
stil door de spoorlijn te ondergraven.
Met name Oekraïense Vluchtelingen worden door malafide uitzendbureaus
uitgebuit; je zou die uitzend-oplichters toch ons land uit moeten jagen en ze vervolgens
als vluchtelingen laten creperen in een, in een oorlogsgebied gelegen, woestijn.
Energielabel-gesjoemel leidt tot niet geoorloofde huurprijzen, waardoor huurders
jaren lang teveel betaald hebben.
Misschien kunnen die sjoemelaars ook mee richting woestijn?
Bestuursleden van een Roermondse Watersport Vereniging, waarvan sommige
noch een boot, noch een ligplaats, noch actief varen, beheren met straffe hand
de hun toevertrouwde watersport gerelateerde faciliteiten, o.a. een slipway.
Niet leden mogen tegen betaling, van € 15,00 vooraf, hiervan gebruik maken.
Helder.
Voor leden, met een gecontinueerd lidmaatschap en in het verleden een ligplaats,
daarvan nu afzien i.v.m. eigen een steiger bij hun aan het water gelegen woning
is het verboden om tweemaal, opening en sluiten vaarseizoen, gebruik te maken
van de slipway bij het in en uit het water halen met eigen auto en trailer van
hun trailerbare boot.
Maar huurt men een botenparkeerplaats op de kant, die men vervolgens
niet benut, dan mag men wel gebruik maken van de slipway.
“Koppelverkoop”.
Waanzin ten top, beheerders die zelfs de das nog de das om zouden doen,
maar van klant- en/of lidvriendelijkheid weinig kaas hebben gegeten.
Het, door infectieziekte, verzwakte en gehavende Nederlands elftal is
in Parijs door het Franse nationale team danig “afgedroogd”.
Wij staan weer zeer stevig met beide voeten op de grond en tellen onze knopen.
Weekend:
Generale repetitie, licht slapen, inspelen met orkest, soliste en dirigent/pianist.
Uitvoering, staande ovatie (niet overdreven), complimenten veel nabespreken
met veel lessen van dorst en nadorst.
Na een extra korte nacht(klok uur vooruit), glazig naar “zachtjes tikt de regen tegen het
balkonraam” kijken.
Het ingestudeerde repertoire spookt nog rond tussen de oren.
Hier en daar afgewisseld met flashbacks.
“De herinnering, aan het applaus, blijft”.
Maandag a.s. het moment van de waarheid: is er voldoende ledenaanwas?
Brengt de aantrekkingskracht minimaal 30 zangtalenten op de been?
Remunjs TheaterKoor: “To be or not to be”.
Week 11, 13 t/m 19 maart 2023.
VERKIEZEN EN STEMMEN HOREN…
Gemoedelijk oma-n-opa-oppas-moment is wederom de weekopening.
Dan zingen, dat het een lust is voor het oor.
Stuwherstelwerkzaamheden volgen we op een gepaste afstand.
De, daar water doorlatende, gaatjes worden opgespoord en later
zeker gestopt.
Mijn tandarts vult mijn recent verloren vulling weer aan tot het
noodzakelijke niveau zodat ook ik zonder gaatjes verder door
het leven kan gaan.
De verkiezingen behoren deze week tot mijn tijdelijk werkzaamheden.
Even is de PZZ’er een ZZP’er met bijzondere status.
’s Woensdags de primus inter paris op het stembureau en donderdags
“teller” van de rode stippen op naam niveau.
Dag één om 5.30 uur uit de veren en ’s nachts om 01.30 het hoofd
ter ruste leggen, om vervolgens weer van 08.00 tot 17.30
gebogen te staan over de uitspraken van de kiezers, deze te tellen en
af te vinken op mooie lijstjes.
Echt klassiek handwerk in een tijd, waarin we met hightech onbemande
ruimtevluchten het heelal verkennen, drones de wereld rondsturen en
nog veel meer hoogstandjes verrichten.
Maar voor het democratisch proces van verkiezingen benutten we een techniek
die in 1648 nog als simpel en begrijpelijk gekwalificeerd zou worden.
Behoudend, met de B van BBB, geldverslindend handwerk.
Inefficiënt, tellen, turven toetsen, met de t’s van twijfelen aan oprechte
politieke bedoelingen, met de B van misschien wel erg veel bla, bla, bla…
Een droom van donderdag op vrijdag.
Quote 500 genoteerden sturen “stromannen en -vrouwen” aan door tussenkomst
van ingehuurde organisatie bureaus.
Hun macht en vermogen groeit, het boerenverstand zegeviert zogenaamd.
De vraag werpt zich op: “Wie staat er dadelijk met lege handen en waren we naïef?”
Er loopt een weg van a(van algemeen) naar b(van belang), langs de BB
(van Bescherming Bevolking) via de bbb (van bed, bad en brood) naar de BBB
(van Boer Burger Beweging) plus de extra B (van beter).
Dit laatste betwijfel ik en heb een erg onrustige nacht.
Als een duveltje uit een doosje staan er ineens vele bekende en “gekwalificeerde”
verkenners en bemiddelaars tussen de coulissen.
Daar moet royaal van te voren over nagedacht zijn.
Het is toch geen coup van het agrarisch kapitaal?
Dan schrik ik plots wakker…. Vreemde droom…
Complot??? Wappie????
Hopelijk brengt de rust op vrijdag orde in het chaotische brein.
Zaterdag een voorlopige summiere housewarming bij C.I.F.S., die door
incomplete en niet op tijd afgeleverde goederen genoegen moeten nemen
met een gefaseerde inventarisgroei bij hun inrichting.
Bezoek van de “Batjes”, vrienden die al ruim achtendertig jaar in ons leven
meewandelen, Max die sprint van 15 naar 2 en Ajax met “a offday” ronden
ons weekend af.
Week 10, 06t/m 12 maart 2023.
DRUK WERKT…
De actie, bestrijding van de incontinentie van de Roermondse stuw, is in gang gezet.
Er wordt een barrière aangelegd om het “lekken” tegen te gaan.
De jukken hersteld en de afvoer kan weer normaliseren.
Zo normaliseert ook mijn partner na de overwinning op de longontsteking.
Oppasmoment en ‘s avonds zingend, de repetitie weer opgepakt,
de nacht in zijn sterke signalen dat het weer allemaal goed komt.
Administratieve activiteiten met aan het eind van de tunnel lichtpuntjes.
Ondanks dat “onze belastingdienst” zaken nauwelijks kan bijbenen gloort
er voor ons hoop aan de horizon: teruggave ligt in het verschiet.
“Galerijgenoten” kondigen aan binnenkort te vertrekken naar,
hemelsbreed nog geen vier honderd meter, verder en hoger op.
Wij hebben ze, voor onze laatste verhuizing, als “tegenoverburen”
zien komen en zien hun nu als “naastenburen met een ertussen ” vertrekken.
“Rimpelingen” in de anders zo rustige en gemoedelijke “buurtvijver”.
Verkiezingen brengen een lichtelijk reuring.
Voorspellingen, prognoses, discussies en héél héél véél van het zelfde
met nog veel meer ver van mijn “Limburgse bed-show”.
Veel lijsten en mensen, maar weinig over “waar het echt over moet gaan”.
Ik ontwaar m.i. veel carrière-politici, de categorie waar ik niet veel mee heb.
Ik vrees de al of niet stembusgang van mijn medemens met een beperkte
ontwikkeling van hun sociale intelligentie.
Het kan de, onze, wereld op zijn kop zetten.
Discriminatie is niet goed, maar andermans leefwereld om zeep helpen,
is ook niet acceptabel.
Derden benadelen kan nooit bijdragen aan een gezonde samenleving.
Een winterse comeback; een prachtig sneeuwlandschap gecreëerd door de natuur..
Voor de een oogstrelend voor de ander ongemak.
Voor mij ook kou, waar ik echt niets mee heb.
Ik hou van warmte en zon, zonder dat ik nu altijd het zonnetje in huis ben.
Een langzaam verblekend zonnetje is, “onze voormalige Limburgse trots”,
de DSM.
Zou het toeval zijn, dat sinds er een zekere E.S. mede de scepter zwaait,
het “barg-gehalte” in hoog tempo schijnt toe te nemen?
De ziekenboeg zorgt voor extra aandacht voor de zorg van P.
De geleidelijke verbetering gaat gepaard met hoesten, proesten, snurken,
pilletjes, drankjes, zalfjes, kruiden, vitaminen, al met al een gevarieerd
assortiment bestrijdingsmiddelen tegen de hardnekkige long-ongesteldheid.
Dit alles bindt ons meer aan ons domicilie dan dat echt wenselijk is.
Gelukkig staat op ons denkbeeldig keukentegeltje de wijsheid:
“Our home is our castle”.
Ons weekenduitstapje is het bezoek aan de open dag bij
Geelen Counterflow in Haelen.
Een, in de regio nauwelijks in het oog springende, wereldwijd opererend
gerenommeerd bedrijf, op het gebied van drogen en koelen van
dierenvoer en voeding.
Een marktleider, met een open, durf, lef, daadkrachtige en geëngageerde
uitstraling, waar o.a. I. met zijn talenten zich op zijn plaats voelt.
De uitvoeringsdatum Remunj’s Theaterkoor nadert met rasse schreden.
De plankenkoorts stijgt enigszins en de repeteerfrequentie wordt opgevoerd.
Wij oefenen rustig verder om “lokaal onze roem” waar te kunnen maken.
Alleen het repertoire heeft een wereldwijde bekendheid….
Week 09, 27 februari t/m 5 maart 2023.
OPPASSEN…
Op de kleinkinderen passen en oppassen dat de zorg rondom de longontsteking van P. in
goede orde verloopt.
Repetities van het Remunj’s Theater Koor zijn weer van start gegaan.
Voor P. bestaat uiteraard een “zang-reces”, die extra pijnlijk is.
Want, “kan niet”, bestaat voor haar niet en wat echt niet kan maakt
het dan ook extra zwaar.
De chemische toevoegingen aan het eigen herstelvermogen van
P. zijn afgerond.
De natuur moet zijn eigen werk zelfstandig voortzetten en tot
een goed einde brengen.
I.C.F. en S zijn verhuisd naar de nieuwe woning in wording.
De gefaseerde inrichting geeft in ieder geval een meegroei gevoel.
Het niet meer op en neer flitsen tussen Posterholt, werk en Roermond brengt
broodnodige rust, ineens lijkt alles erg kortbij.
“Oma-n-Opa’s-oppas-momenten” zijn nu te voet te behappen.
Wandelen, fietsen en “ruimhartig” versterken van de inwendige mens zijn
veelal het dag-vullend programma.
Max keert weer terug op het netvlies.
Het weekend krijgt wederom meer kleur en snelheid.
Dit laatste geldt evenzo voor P. ,het gaat allemaal de goede kant op.
Alleen de bijna honderdjarige maasstuw in Roermond baart nu in
toenemende mate zorgen.
Deze lekt vanwege een mankement aan de jukken.
Ongewild laat dit oudje het water lopen, wat weer aanleiding is voor veel
“kouwe drukte”, teweeg gebracht voor “dik doende” “pseudo” belanghebbenden.
Het water zakt ongeveer 80 cm, nog ruim boven het niveau bij ijsgang.
Maar wel genoeg, om onder andere “achtergelaten”, onvoldoende reddend zwemmen
vaardigheden bezittende, rijwielen aan de oppervlakten te laten komen.
Strandjutten kan men deze dagen aan de oevers van de Maas en hoeft men er
Remunj niet links voor te laten liggen.
Maar helaas is tijdens deze bijzondere gelegenheid, van verhoogde gecoördineerde
opschoonactiviteiten, nog niets te merken.
En zo hebben straks “stille wateren diepe gronden” en wordt het weer oppassen.
Bezoek bij buren voor een bijpraat-onder-het-genot-van-een-drankje-en-hapje-moment.
Wonend op dezelfde galerij elkaar, door “druk-druk-druk” en “vakantie-vakantie”
gedurende zeven-maal-elf-dagen nauwelijks zien en/of spreken.
Dit noemen ze “Bij elkaar de deur niet plat lopen” en dat in harmonie.
Zomer, pootje baden thuis en op reis én bootjes passeren, met op de
achtergrond Max, de revue.
Oppassen!!!
Zorg en OV gaan staken.
Het onbegrijpelijk van Mark(t)werking dient zich weer aan.
Nu heb ik hoogstwaarschijnlijk slechts het verstand van een “linkse wolk”
en bezit ik niet de intelligentie van bijvoorbeeld een Edith.
Die met roeptoeteren, dat alle belastingen verlaagd moeten worden,
hoopt goed in het zadel te komen zitten.
Ik vermoed dat dan de linkse wolken pikzwart of bruin zullen worden.
Maar goed, openbaar vervoer en delen van de zorg zijn geprivatiseerd en
in handen van de markt gekomen.
De overheden en/of verzekeraars sluiten nu “uitperscontracten”
met de markt af.
De ondernemingen persen de medewerkers uit, om de goedkoopste
te zijn en de aandeelhouders tot het maximale te kunnen behagen.
Loonsverhogingen komen rechtstreeks op het bordje van de consument.
En de hiaten in de loonstructuur worden door de overheid in de vorm van
toeslagen gecompenseerd.
Wie heeft nu eigenlijk echt profijt van de Mark(t)werking?
Week 08, 20 t/m 26 februari 2023.
TERUG BIJ AF…
Alle signalen staan op rood, P. is er beslist niet florissant aan toe.
MAYDAY, MAYDAY, MAYDAY, hier P. voor de huisartsenpost.
“Ik voel me beroerd”.
“Komt u nu maar”.
Dan komen we in een stroomversnelling.
Eerste onderzoek door dienstdoende huisarts.
“U ziet er gezond uit, maar resultaat van temp, bloed en urine verraden
iets anders”.
Na overleg met “backoffice” door naar SEH.
Uiteindelijke uitslag: “U bent besmet met pneumokokken met mogelijk
een Portugees tintje en “gezegend met een fikse longontsteking”.
U mag blijven logeren op Acute Opname Afdeling (AOA).
P. stemt in (dus ze is er inderdaad echt beroerd aan toe).
Dat Portugees tintje wekt de indruk dat onze reis in januari toch een
“all inclusive arrangement” geweest schijnt te zijn.
De optocht trekt ook zonder ons.
Soep in je eentje is geen feestmaal.
Vastelaovend uitzendingen van L1 en TV-ELLEF zijn surrogaat.
Woelend de nacht door.
Ziekenhuisbezoek is een baken in de dagbesteding.
P. wordt overgeplaatst van de AOA naar de afdeling Oncologie (?).
Gelukkig daar niet op haar plaats, maar omdat de longafdeling overvol is.
Spek met eieren smaken ook al niet echt, als de kater ontbreekt.
Onverwacht en blij verrast krijgen we kaartjes aangeboden van
“De Sirk Remunj”.
Even het gevoel van: “Nu durven ze wel”.
Helaas beleefd moeten weigeren, met de hoop op een tweede kans in 2024.
De laatste aflevering van “New Amsterdam” afwisselen met
“De Groeëte Gulpener Vastelaoves Finale”.
Via L1 dit festijn alleen thuis op de bank bekijken, is een eenzame
verdrietige “happening”.
En zelfs ook dat ene pilske smaakt van geen kanten.
Midweek, de Uule-vlag wordt gestreken en opgeborgen in de
“Vastelaoves kist”.
Samen met de keurig ingepakte “Vastelaoves inloopkast” geborgen
in de donkere krochten van ons appartementencomplex in afwachting
van een meer voorspoedig vastelaovend 2024.
Perspectief op een spoedige naar huisgang.
Donderdag 10.00 dag-dag Laurentius.
Trolley, medicijnen, bijsluiters, ontslagpapieren, adviezen,
controle terugkomafspraak.
Voorlopige laatste gang naar de uitgang, acclimatiseren in de gewone
mensen buiten ruimte.
Het hoest en kuchen klinkt direct anders.
“Een kortademige opluchting” bij het binnengaan van de zo vertrouwde
eigen woning.
Sweet, sweet home the place to be, het verdere herstel kan van start.
De hoest- en kuchserenade weerklinkt in de nachtelijke stilte.
Geduld is het devies voor de komende dagen.
Vijf dagen “ziekenhuis lopen” geeft een oppervlakkig inkijkje.
Veel mensen, veel bewegingen, een gevarieerdheid aan ziektebeelden.
Druk, soms gestreste, maar zeker, gemotiveerde medewerkers.
Indrukwekkende gecompliceerde organisatie.
Ogenschijnlijk niets mis mee, een omvangrijke zorginstelling
in Roermond.
Dit tig keren afgezet over heel Nederland.
De vraag is dan ook hoe houden wij dit de komende jaren nog overeind.
Moeten we niet meer aandacht geven aan de voorkant van deze zorg.
Zorg die m.i. in toenemende mate geboden gaat worden aan de groeiende
groep ouderen.
De vraag: “Moet alles nog wat kan”, zal meer gesteld gaan worden.
Duizenden mensen werken in ons land aan het genezen en in leven houden
van hun medemens.
Ruim twee duizend kilometer verderop wordt alles het werk gesteld om zoveel
mogelijk medemensen van hun leven te beroven.
Soms gaan dingen je verstand te boven.
Drankje hier, pilletje daar, zo komen we (slopend) het weekend door.
Het zonnetje laat zich zo nu en dan zien en nodigt uit tot een frisse neus halen.
Alles lijkt tot het “oude” terug te willen keren.
Week 07, 13 t/m 19 februari 2023.
GAON OF NEET GAON…
Mooie maandag, weekopening, zon en met oma-n-opa-oppas-moment.
“Valentijn is het vieren van een stukje dagelijks levensgeluk”.
Epidemioloog waarschuwt tegen ondervoeding bij ouderen:
’Buikje is niet per se erg, het is de reserve’.
Dank je Emiel Hoogendijk, voor deze “mooie” conclusie uit
je wetenschappelijk verantwoord onderzoek.
Eindelijk bevestiging van mijn jarenlange vermoeden.
Een erkenning voor “mijn consequente inzet en werken aan”
het intact houden van mijn omvang en rondingen.
Ik gun je de hoogste denkbare vastelaoves onderscheiding, bijv.:
“Golje Mondjlier”.
Door toeval beland ik bij het Butegala van C.V. De Kwekkerte in Lin.
Lachen is gezond en met de overdosis aan humor de accu weer opladen.
Een reserve voor “minder goede tijden”, die doorlopend die energie opslurpen.
Helaas zijn het gros van de buten over de top.
Wansmaak, seksistisch en discriminatie liggen een vorm van “bloedarmoede”
bloot, jammer kan zeker anders.
P. gesteldheid laat een neerwaartse spiraal zien.
Alle uitingen van een griep worden zichtbaar.
Slechte nachtrust, hoesten, braken, transpireren, geen eetlust, etc.. etc..
Donderdag met een hoop op verbetering.
Vrijdag nog beroerder en weinig zicht op het bezoek aan Sjtasiefestasie.
Zaterdag vervlogen hoop, “Loup nao de Pomp” gaat aan onze neus voorbij.
De tv brengt de vastelaoves sfeer in huis, maar kan de ongesteldheid niet
ombuigen naar een feestje.
Deze geheel onthouders-manifestatie brengt wel een financieel voordeel,
maar zal hoogstwaarschijnlijk in zijn geheel opgaan aan de ziektekosten
eigen risicobijdrage.
Dus bij stappen -/- versus ziektekosten +/+ blijft de vraag “Wat is gezonder”?
Een verkeerd uitpakkend budgettair neutraal gebeuren.
De stress van het er niet op uit kunnen gaan, verwerk ik met het leggen
van een 1000 stuks puzzel.
Zoals later zal blijken, min 1 ontbrekend stress-verhogend deeltje.
De verjaardag van I. omlijsten we met appen en, van wege besmettingsgevaar,
zwaaien op afstand.
Het vastelaoves-kater-bestrijdings-pakket met zoervleis, kaaj sjóttel, sjpek mit eijer,
huidvleis, wórs, kees, gooj soep, mèlk en sinas blijft onaangeroerd in de koelkast.
Geen Roerkade, “neet sjoje”, alleen “sjravele” van bed naar bank, van stoel naar bed,
van linker zij naar rechter zij, hoesten, kuchen, piepen, snuiven en zuchten.
Een nachtelijke worsteling met een opkomende…….?
Gaan we de huisartsenpost bellen of niet?
Week 06 , 06 t/m 12 februari 2023.
KENTERING…
De zon kondigt zich aan. De vooruitzichten worden beter.
Met de blik op de, voor de deur liggende, jachthaven kan het
dagdromen over “Saartje” aanvangen.
Zelfs het repeteren van het repertoire van RTK lijkt luchtiger te verlopen.
De lichte verkoudheid toont de laatste nukken.
Alle ingrediënten voor een mooie Vastelaovend zijn aanwezig.
Nu nog de gevolgen, zoals een schorre stem en een, bijna traditionele,
“voorjaarsgriep” zien te beperkingen.
Dan is daar , pats boem, een catastrofale aardbevingsramp, die Turkije en
Syrië genadeloos treffen.
Hoeveel rampen en ellende moet deze aarde ondergaan?
Duizenden doden, enorme schade, kommer en kwel.
Treurnis alom.
In tegenstelling met de kraamvisite bij Bliss, de trotse ouders
en de broertjes.
Lief en leed op relatief kleine afstand, maar met een enorme
van elkaar verschillende impact.
Gevolgen van een immense aardbeving en een onbegrijpelijke oorlog,
op een” steenworp” afstand, vullen dag na dag het beeldscherm.
Onbeschrijfelijk verdriet, angst, radeloosheid, chaos, etc. knalt naar binnen.
Onmacht, onbegrip geven geen antwoord op de waaromvraag, waarom moeten
mensen zo lijden gedurende de periode dat ze hier verblijven.
En hoe had dit allemaal voorkomen kunnen worden.
Wij kijken toch vooruit naar de dag van morgen, toch vooruit naar Vastelaovend,
toch vooruit naar de oppas-momenten, toch vooruit naar de laatste afleveringen van
New Amsterdam.
Toch vooruit is voor ons gewoon vanzelfsprekend de draad oppakken.
Voor slachtoffers elders is zelfs het begin, de vezel, van het draadje nog ver te zoeken.
Het blogdrama sleept zich voort…. Ligt er een oplossing in het verschiet???
Een oriëntatiewandeltocht door de nieuwbouw-vakantie-wijk “Parc Maasresidence Thorn”,
waar een “tonnetje meer of minder” niet zoveel meer uitmaakt.
Op zich een keurig park, maar het is en blijft een gekunsteld moloch,
onnatuurlijk geprojecteerd in een landelijke gebied.
Rood geel en groen sieren in toenemende mate de stad.
De “carnavals inloopkast” wordt in gereedheid gebracht.
De batterijen gaan in de ‘lempkes” van de “heudjes”, de boa’s worden
gestreeld, “het menu” opgesteld en de “leedjes” meegezongen.
Een gewoon pilsje om te oefenen, als slaapmutsje.
Mijmeren over “Vastelaovend thema”:
“Blij zijn met je eigen ik, is een mooie basis voor een duo”.
Week 05 , 30 januari t/m 05 februari 2023.
BAR…
Echt wakker worden boven de digitale krant met een trucfoto m.b.t.
“Calimero wil premier worden”.
Helaas minimaal twee maatjes te klein: extra hoge hakken en stoeprand.
Het houdt de schijn op, maar geeft wel een typerend beeld :
“leeft op te grote voet en kosten van anderen, de kleine man”.
Die komt misschien wel in verzet.
Foei stoute… “linkse wolk”, mag niet hoor..
Mijn “apk van lijf en leden” laat een verhoging van de bloeddruk zien.
Ook nog slechte cholesterol.
Maar de Mark(t)werking zal dit euvel beslist verhelpen, stemmen kan
wonderen doen en hoopt doet leven.
Op-pas-moment met oma-n-opa als van ouds.
De kelen lichtelijk schor gezongen en vanwege het “overwinteren”
enig “achterstallig onderhoud” gesignaleerd.
Genoeg redenen om deze week er “een tandje” extra bij te zetten.
Kou, kou, kou…. Bar weer…. O, sweet, sweet Albufeira.
Philips gaat in Nederland voor 1.100 ontslagen, een deel van
een groter geheel wereldwijd.
De beurswaarde reageert direct en schenkt de vermogende aandeelhouders
7% meer vermogen.
Mijn boerenverstand vraagt zich af: “Waarom de kloof tussen arme en rijk
nog meer vergroten”?
Volgens mij wordt de “linkse wolk” zo langzaam pikzwart en dreigt er
zwaar onweer.
We nemen ook afscheid van enkele zogenaamde “carrière-politici”.
Zij wisselen gemakkelijk van baan en gaan naar de “hoogste bieder”.
Et Voilà: wiens brood men eet, wiens woord men spreekt.
Naar de politieke geloofwaardigheid hierachter, moet ik nog op zoek.
Dry-january loopt ten einde.
Even stilstaan bij de “drank-inname”.
Stel je drinkt gemiddeld per week 15 consumpties met alcohol.
Dat is 3 liter per week, 150 liter per jaar met gemiddeld 8 % alcohol,
12 liter pure alcohol, gemiddeld landelijk 8,7 %, dus ruim 40 % meer.
Veel meer kans, om door de nadelige gevolgen eerder te overlijden.
Stel dat we geen alcohol meer consumeren, dan leven we langer.
Maar waaraan overlijden dan???
We worden veel ouder, benutten veel meer pensioengelden.
Dus langer en meer werken.
Meer mensen gelijktijdig op de aarde.
Meer belasting van het milieu en uitputting van de aarde.
Dus anderen gaan meer lijden door onze “dry-lever-levensstijl ”.
Dan toch maar martelaar zijn en regelmatig matig genieten van
“een drankje”?
Maar zeg nou zelf, is deze redenatie door een “stelselmatige gebruiker”
Niet “bar en boos?”
Ook “bar en boos”, energieprijzen schieten door het plafond.
De facturen, om te huilen, worden voor menigeen onbetaalbaar.
Onder andere Shell, Exxon, Essent, Vattenfall, etc. zijn de,
in hun vuistje lachende, lachende derde.
Aandeelhouders schateren het uit en slaan zich gierende van het
lachen op de knieën, terwijl het water bij anderen aan de lippen staat.
Een avondje “Limburgs Vastelaovesleedjes Konkoer” (LVK) op het scherm
is, met een geopende huisbar en meezingen, genieten.
En passant een appje: een grote blijde gebeurtenis.
Bliss is geboren op 03-02-2023 om 20.10 uur.
Het achternichtje van de “trotse oudtante”, ma copine.
“Pruuf Mar” met “Ojjem Blieve Hale” zet Ysselsteyn op de kaart.
Bij ons wordt “het laat en een bietje zaat”.
Het nagenieten krijgt op zaterdag een extra dementie.
Beiden last van maag en darmen.
Van dit na-plezier kan een “kant en klaar gerecht” de veroorzaker zijn.
We slepen ons door de dag en “the Tribute, Battle of the Bands”,
als “nagerecht”, maakt veel goed.
De “housewarming” bij E & E in het uitgesproken rustige Asenray,
benadrukt de passende zondagsrust.
In de rol van Tante en Oudtante van Bliss worden er herinneringen opgehaald.
De koude tak, oom en oudoom, bezien dit op gepaste afstand.
Het weer is bar maar het bezoek voelt als een warm bad.
Week 04 , 23 t/m 29 januari 2023.
BACK HOME…
Om vijf uur piept, tingelt, zoemt en rinkelt allerlei elektronica in
slaapkamer, huiskamer en gang.
Gelukkig, wij zijn op tijd wakker.
Baden, inpakken, happen, nippen, opruimen, controleren check
double check, lichten doven, deur achter je sluiten, je herinneringen
opslaan en meedragen, richting receptie en uitchecken.
Met “goodbye and thanks” naar buiten en in bijna vrieskou wachten
op het busje dat ons brengt naar Aeroporto Faro.
Zeer voorspoedige reis via Eindhoven en landen in de veilige
“thuishaven” Remunj.
Koud, sneeuwresten en nat verwelkomen ons….
Ruim vijfentwintig graden verschil.
“Ach was ik maar bij … in…. gebleven”!
Maar niet zeuren, aan de gang.
Uitpakken, opruimen, verwarming hoog, boodschappen halen,
de was aanzetten, hapje eten, ochtendjas aan, op de bank en voeten
op het tafeltje; net doen alsof we ons thuis voelen of zijn.
Vroeg naar bed en dromen van zon, zand, zee,.
Een vakantie van ongekende luxe, dit vooral, afgezet tegen de
opnieuw op tv getoonde ellende, iets verderop naar het oosten.
Lekker uitslapen en warm onder het dons dekbed de trip bespiegelen.
Het weer, de zon daar doet goed.
De streek rondom Albufeira is mooi, spreekt iets meer aan dan Monte Gordo.
Maar een weken lang verblijf op de zelfde plek is niet iets wat mij
direct zal boeien, ik wil meer trekken en afwisseling van omgeving.
Een concentratie van ouderen, een vorm van een bejaardenoord
“Onder de Palmen”, zoek ik nu nog niet.
Overwinteren spreekt wel aan, maar kent, gezien onze bourgondische
inslag, wel een aantal te “grote uitdagingen”.
“Ongewenste groei” van lijf en leden en buiten “proportioneel nippen”.
Over “nippen” gesproken:
“Een bijzonder tafereel zit nog steeds op het netvlies”.
Een echtpaar, echte levensgenieters, zien we bijna dagelijks wel op een
of ander terras achter een(?) glaasje rode wijn.
Haar hand is zeer “instabiel” vanwege een niet nader vastgestelde aandoening.
In Portugal worden de glazen, in tegenstelling tot het “deftige” Nederland, tot
aan de rand toe gevuld.
Om geen drank te verkwisten neemt haar partner bij ieder nieuw glas van haar
een “uitbundige nip”, als het ware een alternatief voor het vroegere voordrinken.
Een mooi opschrift voor een Loesje-affiche of tegeltjes-wijsheid:
“Echte liefde is nippen voor je geliefde….!!!”
Dinsdag staat nog steeds in het teken van thuiskomen.
Administratie, verder wassen, genieten van de royale woning,
kennisnemen van overledenen en verdere verslechtering van
broze gezondheid van buurtgenoten.
Uiteindelijk een avondsluiting met een aflevering van New Amsterdam.
Ik onderga dit alles als onderdeel van een burgerlijke normalisatie.
Yes bijna helemaal thuis
Woensdag worden de eerste stappen gezet voor de jaarlijks apk
van lijf en leden. (Tweede stap staat gepland voor de volgende week.)
Met nuchter(?)plasje op weg naar de “gezondheidsfabriek” om bloed
te prikken.
Tijdens deze vroege ochtend zijn hele colonnes leerlingen onderweg van het
station en centrum naar de onderwijsinstellingen aan randen van stad.
Veel door weer en wind reizende jongeren te voet, fiets, brommer, en ov.
richting het buitengebied.
Dit in tegenstelling tot het comfortabel, in hun mooie bolides, verplaatsen,
en bijna parkeren op hun bureau, van de beslissers over deze tot voor
leerlingen reisongemak leidende gekozen huisvesting.
Dit alles maakt het, toch al niet altijd populaire, studeren niet extra
aantrekkelijk.
Genieten van het jeugdige, nog steeds, onbezonnen talent van F.
tijdens het periodieke Breakweek spektakel.
Veel ouders en grootouders zitten te glimmen en stralen bij het zien
van zoveel enthousiasme tijdens hun “alternatieve middagpauze”.
Bleef “studeren” maar zo toegankelijk en ontspannen.
Mijn “studie stembureau-management” opgepakt en met goedgevolg
(84%) afgerond.
15 Maart gaat het weer gebeuren; “Komt allen naar de stembus!!!!!”
ik ben eer klaar voor.
Onze souvenirs, in kindertaal “sofietjes” genoemd, aan de man/vrouw gebracht.
Nu echt helemaal thuis.
Stappen gezet om de malheur met de blogmigratie weer recht te breien.
Advies ingewonnen bij graphicsetc.nl en wonder boven wonder meldt
one.com zich ook en verklaart zich bereid mee te helpen aan het zoeken
van een oplossing van de problemen.
Er gloort heel voorzichtig hoop aan de blog-horizon.
Zaterdag koekjes en likeurtje bij de koffie (On-Portugees).
Vakantiefolders nodigen uit tot weer vertrekken.
“Vastelaovend-gezette” en uitnodigingen prinsenrecepties in de bus.
Bezoekjes plannen, oefenen voor het Remunj’s Theater Koor en
kijken naar Tribute-bands.
De totale “inburgering” is een feit.
En weer uitslapen, wandelen door Roermond voor thuisgevoel
en zangoefeningen voor een flitsende carrière.
*Ter geruststelling:
Dit blog is zonder medewerking van Chat CPT tot stand gekomen.
Week 03 , 16 t/m 22 januari 2023.
HET GAAT OVER…
Het strand van Torre da Medronheira bezoeken we voor de tweede keer.
Buiten mooie vergezichten zijn ook drank en spijs van mooie kwaliteit.
Drie dagen is een Fiat Panda onze reisgezel.
De jachthavens van Portimao en Albufeira hebben onze belangstelling
en de liggeldprijskaartjes in het bijzonder.
Dat wordt voorlopig nog even sparen, voordat we spontaan het zeil
van “Saartje” zullen hijsen en in die oorden gaan over-zomeren,
overwinteren, over-herfsten of over-lenten.
Want het is de vraag of je met die ligplaatsprijzen daar voldoende financiële
middelen overhoud om te overleven.
In Monte Gordo ontmoeten we onze “naaste galerij-buurvrouw” in haar
overwinteringstulpje aldaar, een mooi moment.
“Roermond ontmoet Roermond” op het “terras van Willem” in Monte Gordo.
Hoe Hollandser kun je het bedenken.
Vila Real Santo Antonio doen we op de terugweg aan.
Mooi gelegen aan de grensrivier Guandiana en…… gezegend met een,
naar het liggeld kijkend, “goud omrande” jachthaven.
Een dagje het “binnenland” in, Stupa Budista – Associação para a Paz no Mundo
prachtige gelegen met fantastisch view en Salir, een authentiek bergdorpje.
Eenvoud, soberheid en staat van onderhoud doen vermoeden dat men
het hier niet breed heeft en hoogstwaarschijnlijk geen schip in een van
de jachthavens heeft liggen.
Veel oudere ploeterende lokale inwoners.
Dit afgezet tegen redelijk in luxe verkerende overwinteraars.
Roept de vraag op van: “Zouden we toch niet met iets minder genoegen
moeten kunnen nemen ten voordele van anderen?”
De vrijdag ondernemen we nogmaals te voet een zoektocht naar
de “rotonde met de horloges” in Albufeira.
Na veel “rondjes door de stad” uiteindelijk gevonden en vieren we dit
feit met een drankje op het schitterende terras van The Club aan het strand.
Na de zonsondergang doen we het enige echte Hollandse Eetcafé aan.
Worden met Hollandse egards ontvangen, eten Hollandse kost en nuttigen
op onze eigen Hollandse wijze de nodige Spaanse “piepkes” met het opschrift
“Amstel bier”.
Het anders zo irritante tikkende nachtelijk geluid slaagt er nu niet in ons tijdens
deze nacht uit onze roes te wekken.
“Relatief fris” na een ouwerwetse Hollandse “inneemavond” beklimmen
nogmaals de kliffen, dwarrelen over het strand en nemen nog een duik in het
“verfrissende” oceaanwater.
’s Avonds blijven we voorbeeldig thuis in ons keurige appartement.
Kijken burgerlijk naar “The Tribute – Battle of the Bands“ en overwegen
dit jaar weer wel/niet naar het Ziggo Dome, optredens van de winnaars,
te gaan.
Zondag de dag van de “leeg-eet-momenten van de koelkast”.
Alles opmaken wat op moet, met uitzondering van het zakgeld, want
dat is reeds bijna in zijn geheel , door het gat in de hand, verdwenen.
Nog een keer strand, zwemmen, bezoek aan terras van The Club en
afsluitend etentje in Buganvilia.
In de horecagelegenheden nog interessante contacten gemaakt met,
zojuist gearriveerde, overwinterraars.
Na het uitwisselen van visitekaartjes gaan we op een oor, want de
wekkers zullen vroeg het tikkende nachtgeluid gaan overstemmen.
Het is dan over met de overwinterpret…
De Boeing in Faro wacht niet.
Week 02 , 09 t/m 15 januari 2023.
ZICHT…
Ontwaken na een heerlijke nacht.
Uit het raam kijken en genieten van zeezicht.
Nou ja, zeezicht……?
De volgende keer bij het boeken vragen om heel heel veel zeezicht
en minder palmboom.
Want onze werkelijkheid nu is heel heel nog eens heel veel dikke palmboom,
minuscuul zeezicht en een beperkte zoninval.
Maar met het algemene uitzicht en de temperatuur zijn we weer dik tevreden.
Het ontbijtbuffet op het buitenterras verwent ons en geeft ons energie voor
uren wandelen langs strand, riffen, paden en lanen.
Albufeira is ook “neet breid mer laank”.
Voldaan schuiven weer aan in Buganvilia, waar onze drank en hapjes
wederom muzikaal worden omlijst met “rock and roll” afgestemd
op de “eminence grise”.
Uitslapen en herstellen van de “rock and slok”.
Een verkenning richting het oosten, Torro da Medronheira, prachtige
vergezichten, klauteren, klimmen, klunen en geitenpaadjes zoeken
tussen eb en vloed.
Midweek, vroeg uit de veren, want busje komt zo.
Lagos, Sagres en Cap Saint Vincent.
“Het einde van de wereld zien” en dromen over wat er achter de horizon
allemaal schuil kan gaan.
Achter “het einde van de wereld” gezien door de bril “van de oude wereld”
ligt nu gezien door de bril “van de nieuwe wereld” een “oneindige wereld”.
Het einde gaat hier dus over in nieuw.
Veel om over na te praten bij een kaasje, kaarsje, glaasje en nog een …..
laatste…..
Kliffen bedwingen en toegeven aan de onbedwingbare drang je
in de oceaan onder te dompelen.
Het is even doorbijten, brrrr…. Maar de overwinning smaakt naar meer.
Daarna je blauwe vingers even warmen aan een vers schuimende
San Miguel, dat is pas echt stoer.
Het busje richting Lisboa doet pas echt een appel op een sterk karakter.
Fit en vrolijk vroeg in de “ijskoude ochtend” wachten bij een abri om
in te kunnen stappen.
Bijna vier uur heen en vier uur terug, om vier uur iets van de legendarische,
echter ook met nogal wat vergane glorie, stad aan de Rio Tejo, mee te
kunnen krijgen.
Deze “vliegende sightseeing”, feitelijk een uitzichtloze onderneming,
daagt wel uit tot een tweede, maar dan langduriger, verblijf.
De eerste dag van “het weekend” brengen we door rundumhausen.
Wandelingetje, boodschapje, zonnetje en teentje voor teentje hernieuwde
kennismaking met de kille Atlantische Oceaan.
De nachtrust wordt doorlopend wreed verstoord door een aanhoudend
tikkend geluid.
Dit ritmische slaap verstorende “nachtleven” blijft de rest van ons verblijf
onze nachtrust beïnvloeden.
Het doet denken aan “Zachtjes tikt de regen tegen het zolderraam”,
echter tot op heden hebben we geen zicht op de werkelijkheid.
De zondag, zonnige dag, wandel dag allerlei superlatieven zijn te benoemen,
maar dat zou betekenen in herhaling vallen.
Doen we dus niet met het zicht op een tweede, mogelijk nog meer
spectaculaire, week.
Week 01 , 02 t/m 08 januari 2023.
OP KOERS…
Nieuwjaarwensen uitdragen en de kerstverlichting vroegtijdig dimmen.
Zowel door energiebeheerbewustwording als ons botvieren van onze reislust
zorgen voor vroegtijdige beëindigen van de kerstsfeer in en rondom onze stulp.
Of het ene het andere voldoende compenseert is nog een vraag.
In de omgeving wordt griep in toenemende mate gesignaleerd,
wij blijven op onze hoede.
De migratie houdt mij nog steeds intensief in de ban.
De gedachte dat de handelswijze van onze nieuwe, opgedrongen
websitebeheerder riekt naar oplichting en diefstal krijg ik
maar niet van mijn netvlies.
Op zijn minst geeft het gevoel van minachting jegens mij als klant.
One.com mag zich dit voorlopig aanrekenen, wel een halfjaar abonnement
mee overgenomen maar geen voortzetting van lopende faciliteiten geboden.
Vreugde van het goede vooruitzicht op reizen neemt steeds meer de overhand.
Kofferpakken: her-, over-, wegen.
Documenten: her-,over-, lezen.
Reispapieren: check, doublecheck
Lijstjes: afvinken.
Rondje: dag-dag en zwaai-zwaai.
Concepten van blog, ondanks van het nog niet kunnen plaatsen,
bijwerken, houdt het ritme erin.
Hopelijk kunnen we na Albufeira opnieuw de lucht in,
maar nu met een aangepast blog.
Nu tijd inruimen voor oefenen van de zangkunst.
De carrière mag niet in het gedrang komen.
Uitdagingen moet je blijven koesteren.
Wij zijn de veroorzaker van een lichte hectiek in een oase van zondagse.
Het “sleepkoffer” ratelt over de kinderkopjes van de Roermondse binnenstad.
Veel meer “onopvallender” om een stil vertrek te suggereren is haast niet mogelijk.
Trein en bus brengt ons op Airport Eindhoven, inchecken en daar hangen tussen
hemel en aarde, hutje mutje ingesnoerd, op weg naar Faro.
De bus brengt ons naar Albufeira, Alfagar Village, inchecken, settelen en
een hapje eten bij Buganvilia.
Een eet en entertainment-formule met in het winterseizoen een groot
“Hollands grijsgehalte”.
Gelukkig maakt de tijd ons iets jeugdiger…
Wij nippen nog even rustig aan de San Miguel’s voor dat we koers zetten
richting lits-jumeaux met zeezicht.
Week 52 , 26 december 2022 t/m 01 januari 2023.
PERSPECTIEF…
Een tweede-kerstdag-trip.
Rotterdam, Erasmusbrug zonder laserteksten van met blinde vlekken
“getalenteerde onnozelen”.
Wijde blik op Depot Boijmans van Beuningen, Markthal, Skyline, etc…
Veel wandelen en verse luchtsnuiven.
F. komt een mid-weekje logeren in de Veursjtad, om vervolgens ons getuige
te laten zijn van de vorderingen op het gebied van haar gestructureerde waterpret.
Veel ergernis over naar “diefstal en oplichting” riekende
acties van malafide (?) internet activistische ondernemers.
Het gemak waarmee betrokken dienstverleners zich verschuilen
achter hun voorwaarden is stuitend.
Je zou hun het goedde wensen, maar……
loont misdaad dan uiteindelijk toch…?????
Met een “aanzwellend donderend geraas” kondigt zich oud naar nieuw aan.
Wij “nippen” nog even op het oude en nieuwe bij de stamkroeg.
Om vervolgens in besloten kring het toasten tot in de late uurtjes
voort te zetten.
2023 starten wij met een bij-kom-moment voor ons zelf.
Nog 7 dagen en dan begint onze over-winteren-try-out.
Een mooi perspectief om naar uit te kijken…
De beschouwingen over de gebeurtenissen rondom de jaarwisseling
vliegen op 1 januari in zijn volle omvang over het scherm.
Vandalisme, bedreigingen, geweld, vernielingen, brandstichting,
racistische uitingen, pogingen tot doodslag, etc.. worden gemeld.
Gezaghebbers formuleren hun reactie in termen van signaleren,
uitzoeken, analyseren, benoemen, zicht krijgen op, stil staan bij,
aanzet zijn, halt toeroepen…
De meeste verschuilen zich achter het gegeven dat er geen beleid
gevormd is.
Maar de vraag is toch echt wanneer doen we daadwerkelijk wat
en stoppen we met alleen de problemen te benoemen.
Waarom is er dan geen lange termijnvisie?
Licht het aan die “onwillige dompteur met de roze olifant”
die tijdens dit wintercircus nog steeds achter de coulissen
glimlachend staat te glunderen vanwege zijn “lange zit”?
Blijft het bij “een zegje en een plasje doen” en gaan we verder
met signaleren en zorgen maken.
Dan is de cirkel weer rond en kan het nieuwe jaar beginnen,
met wel of geen goede perspectieven.
Week 51 , 19 t/m 25 december 2022.
OPBEUREN…
Wie beurt mij op. Wie verjaagt het onbehaaglijke gevoel.
De wereld toont zich niet van de meest positieve kant.
Oorlog binnen handbereik, energie-onzekerheid, milieu-malheur.
Op het eind van het inkomen een stukje maand over.
Prijzen vliegen omhoog, de kleine beurs is vleugellam.
Wij zingen: “The rhythm of life, Dancing Queen, Good morning starshine
en Always remember us this way”.
Kerst stemt vrolijk; de donkere dagen laten we achter ons.
De “Christmas-to-do-list” is een continu plus- en minproces.
De jaarlijkse herdenking van het overlijden van de moeder van P.
krijgt een extra accent met een fleurig bloemstuk.
Buurtgenoten brengen we, door een “gordijn van regen”
naar het vliegveld in Düsseldorf.
Zij reizen richting USA, dat na later blijkt veel weg heeft van een
wintersportgebied met extreme weersomstandigheden.
Veel sneeuw en dit in tegenstelling tot de nog steeds
groene alpenweiden.
De ellende i.v.m. de migratie houd maar niet op.
Ook een linke misleiding door een louche webshop brengt
veel twijfels over de betrouwbaarheid in de mensheid.
Zaken herstellen is schier een onmogelijke opgave.
Organisaties kruipen steeds verder weg achter hun
internet-vestingen.
“Al onze medewerkers zijn in gesprek”,
“Ik ben Dolly uw robot”,
“Via ons e-mailadres kunt u uw vragen voorleggen”, etc..
zijn de geëigende middelen waarmee ze de vrager op afstand
weten te houden.
Dat de zoekende die de benodigde “deskundige” zoekt, uiteindelijk
de gezochte thuis bezoek, is niet goed te praten, maar wel te begrijpen.
Het ligt voor de hand, dat zijn tastbaar contact dan uit de hand kan lopen.
Het “vrede op aarde” moet deze week nog wel even een stimulans krijgen.
In het verlengde van onze “zangcarrière” bezoeken wij een jubileumconcert,
van een van de koren die ook onder “regie staan” van de dirigent van
ons Theaterkoor, in de Grote Kerk van Venray.
Een opsteker, om te zien wat met “mijn talent” alsnog te bereiken is.
Een volle kerk met minimaal 600 bezoekers, een strijkorkest, een befaamde soliste,
het Halleluja als finale en een aanhoudend daverende ovatie.
Ik zwijmel nog dagen, 25 maart 2023 in het Royal Theater te Roermond:
“gaat het gebeuren…”!
Oei, of is het “…. kan het gebeuren…” en bestaat er een restrictie gelijk aan die
van de Staatsloterij?
Kerst-avond-diner, traditioneel, ingetogen in een bosrijke omgeving.
Kerst-ochtend-ontbijt in een resort in een bosrijk gebied.
De nazit in ons “optrekje” nabij het water en een bruglengte verwijderd
van het stadscentrum.
Veel wandelen goed voor de spijsvertering, geeft lucht en beurt uiteindelijk
op…..
“Overwinteren” goed overleven, laat je opleven om vervolgens te kunnen
“overzomeren”.
Week 50 , 12 t/m 18 december 2022.
OORZAAK-GEVOLG…
Door malheur met de pc en mijn chronisch “digibetisme ”veel moeten rijden
en herhaaldelijk tegen snelheid beperkende maatregelen “aangelopen”…
Door de vele vertragingen even tijd gehad om te filosoferen.
Een grote groep deskundigen werkt hard aan het ontwikkelen,
optimaliseren en fabriceren van steeds sneller rijdende auto’s.
Een ander deel van de mensheid is druk doende snelheid beperkende
acties uit te voeren.
Verkeersdrempels, wegversmallingen, “ont-rechten” van wegen,
verbodsborden plaatsen, boetes uitdelen, boetes innen, strafvervolging,
rechtspraak, etc.. zijn zomaar een aantal geld en personeel verslingerende
gevolgen van de strijd tegen “het scheuren” van de ongetemde autorijder.
Rust alle automobielen uit met een snelheidsbeperking-automaat die, zodra
een lage snelheidszone genaderd wordt, inschakelt.
Als we onbemand naar de maan kunnen en daarbij afremraketten gebruiken,
dan is een “afrem-chipje” ontwikkelen en inbouwen toch nog maar
een fluitje van een cent.
Met de financiële en maatschappelijk winst zijn dan prachtige, de hele
samenleving dienende, projecten te realiseren.
“Het groen en geel ergeren” is dan exclusief voor mij weggelegd in relatie
tot “mijn strijd” met mijn pc.
De film “Triangle of Sadness”, in de ECI, werpt een bijzonder licht op veranderde
maatschappelijke verhoudingen en geeft voldoende stof tot nadenken.
Het weer bezorgt veel mensen een frisse neus en daagt sommige uit op
de schaatsen te gaan.
Wij zoeken de warme klanken op van de Brass Band Merum.
Een indrukwekkend kerstconcert in een door de energiecrisis gedwongen
slechts “lichtelijk verwarmde” Roermonds Kathedraal.
De Argentijnen zingen wederom na strafschoppen:
“Nosotras somos las campeonas…….!!!!!!”
Week 49 , 05 t/m 11 december 2022.
MIRGRATIE…
Migratie wat deze week de klok slaat.
Rechts roept: “Teveel!” Links “sorteert voor” op coulance.
De fans van Piet en Sint discussiëren zwart-wit.
Toch migreren ze weer samen richting Spanje.
Massamigratie van kerstbomen, groot, klein, dik, dun, vol, kaal,
echt, kunst, fel of dof van kleur.
Van zolders, kelders, bergingen, opslag en storage naar huiskamer,
gang, keuken, balkon, plein, straat, kantoor, slaapkamer, tuin, etc..
Duizenden en nogmaals duizenden lichtjes “ontkennen”
de energieschaarste.
Kosten nog moeite worden gespaard om de kerstsfeer “bij te lichten”.
Lichtjes al of niet kleurrijk in bomen, kransen, balustrades, lantaarnpalen,
etalages, promenade, sterren, auto’s en zelfs kinderschoenen.
De verwarming wordt i.v.m. de koude een standje hoger gezet.
Onze cv krijgt een upgrade vanwege achterblijvende prestaties.
C. viert de jeugd met “een streepje erbij”.
2 – 2 na strafschoppen Oranje thuis, naar Marokko kijken,
Dan een migratie met, voor mij als redelijk digibeet, ongekende gevolgen.
Helemaal van slag af.
Ram van de kaart.
“Copine on tour” migreert van SimpleSite naar One.com Website Builder.
Maar als je dit leest is er hoop op overleving van ons blog.
“Een levenswerk” van de afgelopen zeven jaar.
Bloed, zweet en tranen in een wit landschap net voor kerst om
nooit te vergeten.
De cd-uitreiking van “De Boventoon” ( www.deboventoonroermond.nl )
in het Royal Theater te Roermond zorgt gelukkig voor wat verlichting
van de migratie-kwelling.
Verder blijkt dat je op alle fronten moet blijven “oefenen en repeteren”
wil een carrière toekomst hebben.
BEWOGEN VOOR 5 DECEMBER 2022 ZIE:
https://www.copine-on-tour.nl/427954232/
Copine-on-tour 